Tymczasem w celi próbki numer 78M, jeniec powoli wybudzał się z regenerującego snu. Poruszając niemrawo zdrętwiałymi palcami, starał się odzyskać w nich czucie. Najbardziej ze wszystkiego bolała go głowa, mimo że za każdym razem zaklęcie szaleńca trafiało prosto w serce. Czuł, jakby miał największego kaca pod słońcem.
- Psst, psst. Godryk! PSSYT!
- Zamknij japę, kundlu!
- Dobra, dobra, śpij już! Godryk, słyszysz mnie?
Gryffindor otworzył oczy, czując jak głowa mu eksploduje. Przez moment widział tylko białe, oślepiające światło. Musiał kilka razy zamrugać, by w końcu dojrzeć niewolnika z sąsiadującej celi.
- Co... jest... – wychrypiał, starając się w pozycji siedzącej rozprostować nogi. Jego sąsiadem był osiemnastoletni chulaka, Talamon Talenhal. Ostatni raz był na próbie tydzień temu i prawdopodobnie czeka go najbliższa. Siedział tutaj już prawie pięć miesiące, w wyniku komplikacji stracił jedno ucho i prawą stopę. Jednak jego ciało nadal było silne, dało się zawiesić na hakach i reagowało na zaklęcia. Prawdopodobnie długo już tu nie przetrwa.
- Mam dla ciebie wodę – odrzekł spokojnie, kuśtykając w głąb swojej celi. Po chwili wrócił z cynowym kubkiem wypełnionym do połowy zatęchłą, zgniłą wodą.
Każda próbka po torturach potrzebowała wody, gdyż była wyczerpana i odwodniona. Desan doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Jednak nie mógł dopuścić, by jego niewolnicy (jak pieszczotliwie lubił ich czasem nazwać) zyskiwali trochę więcej siły niż to potrzebne. Dlatego też byli wiecznie spragnieni, zziębnięci i głodni.
- Dzfieky – wyjąkał Godryk, trzęsącymi rękami chwytając przez kraty kubek. Część wylał na twarz, nie będąc w stanie utrzymać go spokojnie, lecz udało mu się wziąć kilka małych łyków. Odłożył naczynie, wykończony i zamknął na chwilę oczy. Talamon cierpliwie czekał, aż współwięzień dojdzieł do siebie.
- Nie wiem co bym bez ciebie zrobił – odezwał się cicho Gryffindor. Spojrzał z troską na kolegę. Tak mało życia już w nim było.
- To lepiej się dowiedz i to prędko, Godryku – zaśmiał się gruźliczo Talenhal – czuję, że mój czas jest bliski. Ech, dobrze, że wypiłem tyle ile zdołałem i wydupczyłem tyle ile dało radę. Mówię ci, trzeba korzystać z życia póki się da, bo może kiedyś porwać cię jakiś zawszony owcojebca i testować swoje chore pomysły.
Podrapał się po brudnym ramieniu na którym widniała blizna gryfa. Gryf był znakiem rozpoznawczym próbek Desana. Wypalał go żywcem na lewym ramieniu każdego porwanego młodzieńca. Nie było to potrzebne, jeszcze nikomu nie udało się uciec, lecz Desan robił to ze zwykłej próżności. Chciał zrobić z nich swoje rzeczy, swoją własność. Oznaczyć. Godryk spojrzał na swoje ramię. Jego gryf nadal trochę parzył.
- Musimy stąd uciec. To nie może się tak skończyć.
- Wiesz ilu tu było takich, co tak myśleli? Dziesiątki – odezwał się z celi naprzeciwko Gruby Adonis. Był on jak dotąd najdłuższą próbką Desana, a przy życiu utrzymywała go tylko jego dziwnym zwyczajem niemalejąca tusza.
- I co się z nimi stało?
- Wszyscy są w piwnicy. Szczury ich jedzą.
- To on tych ciał nie pali?! – krzyknął z przerażeniem Godryk. Naraz z innych cel poleciały wyzwiska tych, co starali się odpocząć przed kolejnymi torturami. Gdy Talamon zdołał ich uciszyć, Gryffindor kontynuował:
- Przecież od tego biorą się różne niebezpieczne choroby...
- Co Ty? Od umarlaków? Z nich już nic nie ma, może tylko kompost – oburzył się Adonis, nadymając. Więcej się już nie odezwał. Talamon też jakoś ucichł, wsłuchując się w kapiącą z oddali wodę. Godryk siadł po turecku, łapiąc się za głowę. Wiedział, że tak nie może się to skończyć. Musi coś zrobić.
Wtem rozległ się dźwięk odryglowywania drzwi i głośne kroki. Więźniowie zaczęli się wybudzać, uciekając w głąb swoich cel. Ponura, zakapturzona postać wolno kroczyła między niewolnikami, taszcząc za sobą tasak. Tasak był wielkości dorodnego mężczyzny i prawdopodobnie tylko ten stwór potrafił go podnieść. Był on najbardziej zaufanym posłańcem czarnoksiężnika. Podświadomie wybierał tych więźniów, którzy mieli już odpowiednią ilość sił, by poddać się torturom. W końcu zatrzymał się przed celą Talamona. Wskazał palcem charcząc krótkie „TY”. Cela samoistnie się otworzyła, potwór podniósł ogromny tasak. Talenhal uśmiechnął się cynicznie, wstając z brudnej podłogi. Powoli pokuśtykał do potwora. Odwracając się jeszcze w stronę Godryka rzucił szeptem:
- Czas zacząć bal.
Godryk potrząsnął głową, łzy wyskoczyły mu na policzki. Wiedział, po prostu wiedział, że ostatni raz widzi tego osiemnastoletniego, zmasakrowanego młodzieńca. Mógł on mieć tyle jeszcze życia przed sobą, zamiast spełniać chore marzenia czarnoksiężnika. Poczuł, że wzbiera się w nim wściekłość.
- NIE! – krzyknął, nie panując nad sobą. Podniósł się resztkami sił i doskoczył do drzwi celi. Wyciągnął wychudzoną rękę, łapiąc stwora za szatę. Talamon spojrzał na niego, po raz pierwszy przerażony. Potwór powoli odwrócił się w stronę Godryka. Schylił się, mając swoją głowę przy twarzy chłopaka. Godryk poczuł przeszywające zimno, które wydobywało się z otworu kaptura. Jednak nadal trzymał go za szatę.
- Weź mnie zamiast niego! Zaprowadź mnie do Desana!
Potwór wystawił rękę z rozpostartymi, mlecznobiałymi palcami. Jego skóra była parchata, gdzieniegdzie wisiała, ukazując krwawe linie. Wciągnął powietrze, zasysając niemal całe, jakie znajdowało się w pomieszczeniu. Wypuszczając je, warknął coś niezrozumiałego.
Godryk poleciał z impetem na ścianę, odrzucony zaklęciem stwora. Osunął się bezwładnie na posadzkę. Potwór odwrócił się powoli w kierunku Talamona i wskazał mu głową wyjście.
- NIE! JA CHCĘ! BŁAGAM! – krzyknął resztkami sił Godryk, podnosząc się na drżących kolanach. Dopadł znów drzwi celi. – Zostaw go!
Potwór przystanął, opierając się o tasak. Był wyraźnie zdezorientowany. Nie zdarzyło się jeszcze, by jakiś więzień chciał iść na tortury. W końcu po krótkim namyśle podniósł tasak.
I uciął głowę Talamona.
Potoczyła się ona w kierunku wrzeszczącego Godryka, patrząc martwymi oczami w sufit. Stwór nie zważając na rozpacz chłopaka, kopnął głowę Talenhala gdzieś dalej i wyciągnął więźnia z celi. Podnosząc go za szyję do pozycji pionowej, wskazał palcem wyjście. Godryk łkając cicho udał się na tortury. Nie wierzył, po prostu nie wierzył, że swoim zachowaniem skazał Talamona na śmierć. Był wściekły, jednak nie na siebie ani nie na stwora. Był wściekły na czarnoksiężnika. Za to, że zabierał życia i nadzieje dziesiątkom młodych, często zdolnych czarodziejów. Spojrzał na swoje ramię. Gryf zawsze będzie mu przypominał o jego przyjacielu z celi.
- Kogo mi przyprowadziłeś, Nicturmie? – odezwał się zmęczonym głosem Desan, patrząc z zaciekawieniem na Godryka – przecież to próbka numer 78M, wykorzystałem ją ostatnio.
Potwór zawarczał coś niezrozumiałego. Desan pokręcił głową.
- Niemożliwe Nicturmie, jakim cudem niewolnik może tego chcieć? Chyba nie jesteś masochistą? – odezwał się do Godryka. Chłopak pokiwał tylko przeczącą głową.
- Och, czemu płaczesz? Boisz się? Przecież to nie była twoja kolej. No, no próbko 78M, trochę psujesz mi plany! O co chodzi?
Godryk przełknął silnę i zbierając w sobie całą swą nienawiść. Zacisnął ręce i spojrzał na Desana.
Nagle wokół zafalowały wyrwane z ksiąg kartki, okiennice zamykały się i otwierały. Czarnoksiężnik spojrzał z lękiem na młodzieńca. Nim zdążył zareagować, ogromny tasak przeciął powietrze tuż przed nosem Godryka. Chłopak przerażony cofnął się o krok.
Desan nic nie mówiąc usiadł wygodnie przy swoim biurku. Położył ręce na blacie, stykając ze sobą wskazujące palce. Po dłuższej chwili odezwał się z powagą:
- Zostaw nas, Nictrumie.
Stwór postał chwilę niezdecydowany, po czym zawarczał coś niecierpliwie.
- Nie Noctrumie, dziś tortur nie będzie. Możesz iść do piwnicy. I tak, zabierz ze sobą ciało próbki numer 62M
Gdy za potworem zamknęły się drzwi, czarnoksiężnik odezwał się znowu:
- Usiądź chłopcze.
Podsunął mu różdżką krzesło. Godryk powoli podszedł, po raz pierwszy od wielu lat czując miękkość mebla.
- Jak się nazywasz?
Chłopak spojrzał na niego ze złością i zacisnął usta.
- Możesz być dalej próbką 78M, dla mnie to nie ma znaczenia...
- Godryk Gryffindor – wycharczał z trudem, przerywając mu. Desan bez słowa wstał i podszedł do oszklonej szafy. Wyjął dwie kryształowy szklaneczki i butelkę czerwonego wina. Nalał napój do każdej z nich i jedną podał Godrykowi.
- Masz, pij. Powinno ci się polepszyć.
Godryk spojrzał niechętnie na czerwony płyn, jednak wypił jednym haustem. Zapiekło go w popalonym gardle, odkaszlnął. Czarnoksiężnik znów mu polał.
- Powiedz mi Godryku, kim byli twoi rodzice?
- Nikim – odpowiedział po chwili zastanowienia.
- Na pewno? Jesteś dość niezwykłym młodzieńcem. Gdybym wiedział wcześniej... Pewnie masz mnie za szaleńca? Otóż Godryku, każdy wynalazca jest po trochu szaleńcem. Inaczej nie byłoby rzeczy nowych. Wiesz jak wynaleziono różdżki? Wiesz, tak? Ollivandera też wyzywali od wariatów. A jednak teraz czarodzieje nie mogą się obyć bez jego wynalazku. To niezwykłe, doprawdy niezwykłe... Ja jednak zasmakowałem w nieco mroczniejszych wynalazkach. To co chcę stworzyć, jest niesamowite, wręcz podniecające! Nie krzyw się, sam to zobaczysz! Wyobraź sobie, ludzie (zarówno magiczni jak i niemagiczni) mają różną wolę i różny charakter. Jednak jest jedno co ich łączy – strach przed bólem i przed śmiercią. Tak, Godryku, nawet ja obawiam się śmierci! Chcę wynaleźć zaklęcie, które pozwoli mi w błyskawicznym stopniu zapanować nad przeciwnikiem, dostarczając mu tak ogromnej dawki bólu, by błagał o śmierć. I chcę, by tą formułę znała tylko jedna osoba. Potrzebuje dziedzica.
Godryk podniósł gwałtownie głowę, opluwając się czerwonym winem. Nie chciało mu się słuchać ględzenia tego wariata, był zmęczony, obolały i nie mógł pogodzić się ze śmiercią Talamona. Jednak ostatnie zdanie go zszokowało. Pokręcił z niedowierzaniem głową.
- Tak, Godryku Gryffindorze, myślę że mógłbyś być godzien takiego zaszczytu. Błędem było robić z ciebie próbkę, gdy drzemie w tobie taka sama moc i potęga jak i we mnie. Myślę, że możemy sobie pomóc.
- Ja... ja mam pomóc TOBIE? – nie wytrzymał już, wstając szybko z krzesła. Desan zmarszczył niezadowolony brwi.
- No chyba, że wolisz wracać do celi i czekać na powolną śmierć. Wybór należy do ciebie.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.