— Och, witaj Gellercie! — zawołał rozpromieniony Albus, kiedy do domu wszedł jego najlepszy przyjaciel. Gellert Grindelwald zdjął długi czarny płaszcz, w którym zwykł chodzić i powiesił go na wieszaku.
— Więc jak, Albusie? Kiedy wyruszamy w drogę?
— Niech pomyślę... Teraz?
— Ha ha ha. Bardzo śmieszne. A tak na serio?
— Na serio to nie wiem. Nie mogę tak po prostu zostawić Aberfortha samego z Arianą. A tak w ogóle to wiesz gdzie jej szukać?
— Aha. — Gellert zmarszczył brwi. — A Aberforth jest już prawie dorosły...
W tym momencie do przedpokoju wszedł Aberforth Dumbledore, jakby przyzwany jakimś zaklęciem przywołującym.
— Albusie, przygotowałem posiłek, czekamy tylko na ciebie... Co ON tu robi? — zapytał z nieukrywaną złością.
— Przyszedłem do twojego brata. Nie do ciebie — odpowiedział złośliwie Grindelwald.
— Znowu próbujesz wciągnąć Albusa w te swoje wielkie plany, co?
— Eee... Może pójdziemy już do pokoju? Zjesz z nami, Gellercie? — Wtrącił nieoczekiwanie Albus. Wyraźnie chciał rozładować napięcie.
— Jeśli już tak bardzo chcesz wiedzieć, to tak. Zamierzamy odnaleźć trzy legendarne przedmioty... — Gellert zignorował swojego przyjaciela i odpowiedział Aberforthowi.
—... i zapanować nad światem, tak? — Dokończył za niego Aberforth. Po chwili namysłu zapytał: — A co z Arianą?
— Nie rozumiesz, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z moim... i Albusa planem, to Ariana już nie będzie musiała się ukrywać? Naprawdę jesteś aż taki tępy na jakiego wyglądasz? — zakpił Gellert.
— Gellercie! — krzyknął Albus przerażony kłótnią swojego brata i najlepszego przyjaciela.
— W porządku Albusie... Zdaje się, że ktoś tutaj ma za duże ambicje. Jak to się mówi? Za wysokie progi na twoje nogi, nieprawdaż Grindelwald? — odgryzł się Aberforth. Był wyraźnie z siebie zadowolony. Właśnie dogryzł osobie, której tak nie znosił.
Natomiast Gellert wyglądał jakby ktoś go chlasnął w twarz. Zrobił jednak bardzo dziwną minę, która miała być chyba złośliwym uśmiechem.
— O moje ambicje się nie martw... — Powiedział pełnym nienawiści głosem. — Martw się lepiej o siebie. Crucio! - krzyknął.
To działo się bardzo szybko. Aberforth rozłożył się na podłodze i miotał się po niej, jęcząc z bólu.
— Nieeee! — ryknął Albus. Grindelwald przerwał tortury. Widać było, że sprawiły mu one wielką radość.
— Wychodzę. Jeśli chcesz Albusie, to zobaczymy się później. Życzę smacznego — powiedział beztroskim tonem zabierając swoją pelerynę z wieszaka, lecz zanim doszedł do drzwi, czerwony promień rozciął mu skórę przez rękaw bluzki na ramieniu. Był to Aberforth, który podniósł się z podłogi. Grindelwald nie pozostał mu dłużny. Po chwili do walki włączył się Albus, wciąż przerażony zachowaniem przyjaciela. Walczyli ze dwadzieścia minut, tak zażarcie, że nikt nie zauważył, gdy do przedpokoju weszła zaciekawiona, jasnowłosa dziewczynka. Nie minęła następna minuta, jak owa dziewczynka padła bez życia na podłogę; trafił ją jeden z promieni. Gellert Grindelwald wybiegł z domu zatrzaskując za sobą drzwi i zostawiając zrozpaczonych braci przy ciele siostry.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.