Był kwiecień 2000 roku. Na półkach polskich księgarni i bibliotek pojawiła się książka - pozornie, jak każda inna, z fabułą, bohaterami dobrymi i złymi...A jednak zaczarowała wszystkich. Pamiętam, że w bibliotece były kilku albo i kilkunastotygodniowe kolejki oczekujących na to, by dostać w swoje ręce najnowsze dzieło. Trzeba było ściśle trzymać się terminu - nie dłużej niż tydzień! - bo inaczej groziły dość srogie kary. Tak, to Harry Potter zaszczycił Polskę.

Dwa lata później ukazała się pierwsza ekranizacja - Harry Potter i Kamień Filozoficzny - zachwycająca magią i niewinnością. A potem byliśmy świadkami dorastania bohaterów - w książce i filmie. Widzieliśmy jak dojrzewają aktorzy kreujący nasze ulubione postaci, jak fabuła robi się coraz mroczniejsza wraz z wzrastaniem w siłę Lorda Voldemorta. Zafascynowani śledziliśmy kolejne rozdziały wciągającej powieści, oglądaliśmy kolejne ekranizacje, ciekawi tego, jak twórcy postarali się tym razem.

Wielu z nas dorastało z Harrym Potterem i jego przyjaciółmi. Wielu, po przeczytaniu pierwszych części, już czekało na następne i z zapartym tchem gnało do księgarni w dniu premiery kolejnej książki autorstwa J.K. Rowling. Kolejki w księgarniach, nieprawdopodobne, magiczne wręcz, nocne premiery, po brzegi zapełnione kina. Niektórzy widywani przez obsługę kilkukrotnie na tym samym filmie...

Przez cały ten czas wszyscy stawialiśmy tezy na temat dalszego ciągu książek, pisaliśmy opowiadania oparte na fabule Harry'ego Pottera, rysowaliśmy, malowaliśmy, dyskutowaliśmy o wszystkim, co tylko związane z ukochaną serią. Niektórzy zgromadzili pokaźne kolekcje gadżetów związanych z książkami i filmami, inni ograniczali się czytania newsów, kartkowania książek raz po raz, czytania ulubionych rozdziałów czy po prostu nagminnego oglądania filmów. Ilu fanów, tyle sposobów na czekanie...

I nadszedł rok 2008, styczeń. Noc przed salonami Empik w całej Polsce. Harry Potter i Insygnia Śmierci już na półkach. Masa książek czekająca na swoich nabywców. Otwarcie drzwi, tupot stóp, przerażenie w oczach pracowników, gdy setki osób wpadają do środka, chwytają za książkę i ustawiają się w kolejce do kasy. Cóż to były za kolejki! Potem czekanie na nocny autobus, pierwsze strony czytane w świetle ulicznej lampy...Już niedługo znaliśmy zakończenie.

A teraz mamy rok 2011. Jesteśmy po pierwszej części Insygniów Śmierci, niecierpliwie czekając na finalną ekranizację. Ale czy tylko niecierpliwie? Nie...jest w nas też melancholia, sentyment, może i odrobina smutku, choć wiemy, że wszystko dobrze się skończy. No właśnie, skończy się coś, z czym wielu z nas dorastało. I aż łza się w oku kręci, że nie będzie więcej przygód czarodziejów z Hogwartu, choć pewnie chętnie dowiedzielibyśmy się, co u Luny, Neville'a, Teddy'ego Lupina i innych tak dobrze znanych nam postaci.

Pozostaje nam tylko czekać, a potem wziąć tonę chusteczek do kina i ryczeć, aż ludzie będą się na nas głupio patrzeć, wrócić do domu, włączyć ścieżkę dźwiękową z ulubionej części i słuchać. A potem pewnie oglądać film co jakiś czas i czytać książki po raz setny...