Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5].

Draco obudził się w swoim łóżku pełen złych myśli na temat swojej przyszłości. Już w nocy dokuczały mu i otwierały oczy gdy tylko próbował zasnąć. W końcu nieświadom swojego zmęczenia, zwyciężył nad nimi. Spał bardzo długo, było już południe gdy się ocknął. Teraz leżał nieruchomo i wgapiał się w ciemny sufit. Nie wiedział co ze sobą zrobić, jak wyrwać się z tego bezsensu jaki czuł. Nie miał w sobie żadnego marzenia od bardzo dawna, jego ambicje zmniejszyły się do takiego stopniu, że jedyne czego chciał, to spokój.

W najbliższym czasie miał się spotkać z rodziną Surtuch. Na szczęście ich wizyta została przełożona, pan Wiktor musiał zająć się ważną sprawą ze swoim wspólnikiem i Draco mógł zapomnieć o dzisiejszych nieprzyjemnościach związanych z zapoznawaniem całej rodziny. Nie miał żadnych zastrzeżeń do pana Surtucha i jego małżonki, byli bardzo znani, mimo uprawiana czarnej magii i kontaktów z byłymi śmierciożercami, wiele czarodziei chciało się z nimi zadawać. Poza tym byli bogaci i obeznani w świecie, dużo podróżowali. Mieli dwóch synów, Clausa i Eryka, którzy pracowali w Ministerstwie Magii na wysokich stanowiskach. Ich córka, Julie dwa lata temu zakończyła naukę w Hogwarcie, była bardzo młoda i miała wielkie możliwości, ale jej życzeniem było małżeństwo z Draconem. On sam widział w niej zuchwałą, rozpieszczoną przylepę. To właśnie Julie była jego największą obawą. Nie zainteresowałby się nią nigdy, gdyby nie był do tego zmuszany. Był świadom zysków tej znajomości, ale nawet bogactwo, czysta krew, odzyskanie reputacji, nie były wystarczającą ceną za małżeństwo z dziewczyną, której nie kochał i nie zamierzał nigdy pokochać!

Podniósł się z łóżka i poczuł mocny ból w głowie. Był bardzo słaby; zdał sobie sprawę, że nic nie jadł od wczorajszego śniadania. Zrobił kilka kroków w stronę lustra i spojrzał na siebie. Zobaczył duży zarost na swojej bladej twarzy i czerwone oczy od łez. Wstydził się tego, że płakał, gdyby ktoś wiedział jak jest mu przykro, uznałby go za słabego. Nikt nie powinien oglądać go w tym stanie.
Spojrzał na drewnianą półkę i dostrzegł na niej mugolski aparat. Kompletnie zapomniał o tym, że wczoraj zabrał go ze sobą. Zastanawiał się przez chwilę, po co go wziął, przecież mógł go tam zostawić. Ogarnęły go wstrętne uczucia, jak to możliwe, że jakiś mugolski przedmiot znalazł się w jego domu! To nieprawdopodobne, by to coś tutaj leżało i to z jego winy! Postanowił zniszczyć przedmiot jak najszybciej. Wyciągnął pośpiesznie różdżkę z tylnej kieszeni spodni i uniósł do góry. W tym momencie ukazał mu się obraz tej dziwnej dziewczyny, którą spotkał. Jej twarz była taka piękna, taka radosna. Nigdy w życiu nie miał większej ochoty patrzeć w czyjeś oczy, było w nich coś wyjątkowego. Nie, to okropne ją wspominać, nigdy więcej jej nie zobaczy. Poza tym ta dziewczyna na pewno nie jest czystej krwi, co więcej, może nawet nie być czarownicą! Ponownie wycelował różdżką w „to coś” i już miał wypowiedzieć zaklęcie, gdy usłyszał czyjeś pukanie do drzwi.
- Draco, jesteś tam? – brzmiał delikatny głosik – Muszę z tobą porozmawiać.
- O co chodzi?! – krzyknął i nerwowo chwycił aparat, by schować go do szafy.
- Pan Surtuch powiadomił ojca, że jednak zjawią się dzisiaj. Proszę, zejdź do nas jak tylko będziesz mógł.
Ślizgon przez chwilę nie mógł nic powiedzieć, chciał krzyknąć „Nigdzie nie zejdę!” i zostać na zawsze w tych czterech ścianach, ale zdał sobie sprawę, że matce bardzo na tym zależy. Czekała na odpowiedź pod jego pokojem. Powstrzymał swoje zdenerwowanie i odparł tylko:
- Będę niedługo.
- Dobrze, kochanie – odrzekła weselszym tonem i oddaliła się szybko.

Po dwudziestominutowej toalecie i włożeniu czystego garnituru, wrócił znowu do lustra i przeczesał swoje blond włosy. Wyglądał już trochę lepiej, ale nadal nie czuł się na siłach, by rozmawiać z kimkolwiek. Usiadł na niewielkim krześle położonym w kącie pokoju i spuścił głowę do przodu, by zebrać myśli. Usłyszał czyjeś głosy dochodzące z salonu. Goście już się zjawili. Zastanawiał się przez chwilę jak jego chory ojciec zniesie tą wizytę, tym bardziej wydawała mu się ona głupim pomysłem. Skoro jednak jego rodzice przyjmują do siebie tych ludzi mimo ich sytuacji, to i on nie ma wyboru. Trzeba się pokazać. Wstał i otworzył drzwi po czym pewnym krokiem ruszył w stronę ożywionego towarzystwa.

- Draco, przyszedłeś. – Narcyza uśmiechnęła się do syna, w jej oczach zobaczył wdzięczność i jego zdenerwowanie ustąpiło.
- Dzień dobry, cieszę się, że państwa widzę. – Uścisnął dłoń panu Surtuchowi i jego synom, ale nie zdobył się na pozytywniejszy wyraz twarzy, który mógłby uczynić te słowa mniej kłamliwymi niż były w istocie. Jednak mężczyźni nie poczuli żadnej niechęci z jego strony i witali go radośnie. Żona Wiktora, Markiza dotknęła ramienia Draco i powiedziała, że cieszy się, że znowu się spotykają. Z za nich wyłoniła się szczuplutka osóbka, jasnej karnacji ubrania w liliową sukienkę i podeszła do Dracona bliżej niż pozostali.
- Ach, jak to dobrze, że w końcu mogę cię zobaczyć. Ostatnio, gdy byłam tutaj tylko z ojcem, nie miałam tej przyjemności, mam nadzieję, że nam to wynagrodzisz... Bardzo nam przykro z powodu stanu pana Malfoya, jednak postanowiliśmy podnieść go trochę na duchu i odwiedzić was mimo wcześniejszych zapewnień, że się nam to nie uda. – Wpatrywała się w Dracona i mówiła bardzo powoli jakby chciała nawiązać z nim dłuższą rozmowę, ale ten szybko odwrócił wzrok i starał się powstrzymać przed skrzywieniem.
- Jak to dobrze mieć takich przyjaciół – odezwał się ochryple Lucjusz siedzący już za stołem. Mimo pięknego ubioru, wyglądał gorzej niż zwykle. Wychudzona sylwetka, sina skóra i cienie pod oczami, pokazywały jasno w jakim jest stanie - Usiądźcie proszę, służba przygotowała dla nas pyszny posiłek.

Wszyscy zajęli miejsca przy dużym stole. Julie czekała tylko aż Draco się usadowi, by usiąść obok niego. Czuł się bardzo nieswojo, bo wiedział, że dziewczyna ciągle go obserwuje. Potrawy były już przygotowane i gotowe do spożycia. Draco był bardzo głodny, więc postanowił zająć się jedzeniem i jakoś przetrwać to spotkanie. Rozmawiano o wielu sprawach, począwszy od Bitwy o Hogwart, skończywszy na obecnej sławie Harry'ego Pottera. Nie odezwał się ani słowem, nudziło go poruszanie tych spraw. Raz tylko wyraził uznanie gdy Claus przyznał, że żałuje, że nie uczył się w Durmstrangu. Mimo, że miał wytworne obejście, był inteligentny i wydawał się trudnym przeciwnikiem w pojedynkach, Draco bardziej polubił Eryka. Młodszy, z wyglądu trochę mizerny i roztrzepany, był mniej poważny, potrafił pochlebstwami i żartami przekonać go do sobie. W końcu padło pytanie do Dracona, rozprawiono na temat dwutygodniowej wycieczki i proszono o jego towarzystwo.
- Nie mogę tej propozycji złożyć twoim rodzicom z wiadomych przyczyn, ale może ty zechciałbyś wybrać się z nami? Julie bardzo by tego chciała, mogła by cię lepiej poznać przez ten czas.
- Myślę, że to zły pomysł, ojciec mnie teraz potrzebuje – odparł Draco takim tonem jakby pragnął, by nie pytano go więcej.
- Powinieś się zgodzić, synu. Ja i matka damy sobie radę. Nie odrzuca się takiej propozycji. – Lucjusz spojrzał z uznaniem w stronę Wiktora. – Byłaby to dla ciebie sama przyjemność.
- Nie, byłem już w tamtych okolicach, nie warto robić tego ponownie. – Ślizgon odsunął się od stołem i dźwignął. – Państwo wybaczą, muszę się pożegnać.
Chciał szybko uciec, by nie dać się przekonać ojcu, bo już teraz było mu trudno tak otwarcie go zlekceważyć. Był już na korytarzu, gdy ktoś chwycił go za ramię i zatrzymał. Julie nie zamierzała tak łatwo odpuścić, koniecznie chciała coś zyskać na tym spotkaniu.
- Rozumiem dlaczego nie masz teraz ochoty wyjeżdżać. Jednak nie mogę znieść myśli, że tak długo się nie zobaczymy, więc będę do ciebie pisała. – Musnęła go w policzek zanim zdążył się odsunąć.
- Nie rób tego więcej – powiedział pełen powagi i zostawił ją samą.

Znalazł się znowu w swoim pokoju. Może nie byłby się przejmował tym, co się stało w innych okoliczność, spotykał już na swojej drodze dziewczyny zakochane w nim mimo jego obojętności. Kiedyś może nawet szydziłby z tego i zrobił jej jakieś nadzieje. Teraz jednak było to zbyt niebezpieczne, oczekiwano, że się ożeni. Nie chciał podporządkować się temu i pragnął unikać jej jak tylko się da, dopóki czegoś nie wymyśli. Ma trochę czasu, ale co będzie gdy oni wrócą? Ojciec potrzebuje pomocy, matka wsparcia. Mają za mało oszczędności, by wyrzec się takiej okazji. Poczuł bezradność i strach. Uderzył pięścią w szafkę, a ta otwarła się natychmiast z hukiem. Mugolski aparat nadal tam leżał. Zniszczy go teraz. Nie, odpadki mugolskiej rzeczy nie będą zaśmiecały jego domu. Wyrzuci to tam, skąd zostało zabrane i przy okazji będzie miał powód żeby uciec od tego szaleństwa.

***


Po raz kolejny się teleportował i niedługo później zjawił na mugolskiej ulicy, gdzie wczoraj spotkał dziewczynę o kasztanowych włosach i pięknym uśmiechu. Był dużo większy ruch niż ostatnio, samochody przejeżdżały jeden za drugim, obok niego zabrał się tłum ludzi śmiejących się głośno. Trzymał w ręce aparat i nie wiedział, gdzie właściwie powinien go wyrzucić. W tym hałasie zakręciło mu się w głowie i robiło słabo, usiadł więc na małą ławkę przy drodze. Wgapiał się przez chwilę w szary beton, aż coś przysłoniło mu ten widok.
- Cześć, widzę, że przyniosłeś moją zgubę. Już się bałam, że go nie odzyskam.
To była ona, dziewczyna, na którą wpadł wczoraj po południu, Cloe. Dzisiaj miała na sobie długą spódnicę i niepasujące trampki. Poczuł od niej zapach przypominający wanilię. Uśmiechała się delikatnie i czekała na jego reakcję. Po małym zaskoczeniu jej przybycia, Draco wymamrotał:
- Tak, zostawiłaś go. – Oddał jej aparat i zerknął niezamierzenie prostu w jej oczy.
- Miło z twojej strony, że przyszedłeś tu specjalnie, żeby mi go oddać. – Wsadziła przedmiot do dużej czarnej torby i już miała się odwrócić, ale postanowiła się zatrzymać. – Może postawę ci chociaż kawę za tę drobną przysługę?
Draco roześmiał się pod nosem, wyobrażając to sobie.
- Nie, nie musisz się wysilać. – Dźwignął się z ławki i rozejrzał się dookoła z zamiarem powrotu do domu. Bez sensu było tutaj przychodzić.
- Rozumiem, jestem albo za brzydka, albo za głupia, byś ze mną chwilę posiedział – westchnęła rozbawiona i patrzyła w dal, zastanawiając się nad czymś. – Przepraszam za kłopot. Miłego dnia.
Odchodziła powoli, a Draco miał ochotę ją zatrzymać. Poczuł się lepiej, ta sytuacja wydawała mu się bardzo zabawna i odwróciła myśli od problemów. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi ze strony dziewczyny. Może powinien z nią chociaż porozmawiać i dowiedzieć się, skąd miała zdjęcie czarownicy. Miał ciągle nadzieję, że znalazła się tutaj przypadkiem albo tylko tutaj przebywa, że podchodzi z „jego świata”.
- Zaczekaj, nie jesteś aż taka zła, poza tym, że ubierasz się prawie jak bezdomna – zaśmiał się szyderczo gdy tylko doszedł jej kroku. Miał ochotę się z nią podroczyć.
- Tak, przy twoim ubiorze, może i tak wyglądam. Nie sądzę jednak, by garnitur dodawał ci szczególnej elegancji, bo twoje zachowanie o tym przeczy.

Cloe szła bardzo szybko i nie zwracała uwagi na to, czy jemu to nie przeszkadza. Uraziły ją trochę słowa chłopaka i nie zamierzała być miła w takiej sytuacji. Draco bawiło jej zachowanie, stawała się coraz bardziej interesująca w jego oczach.
Zeszli z głównej ulicy, zrobiło się bardziej zielono i mniej tłoczno. Przystanął nagle i przestraszył się tego, co się dzieje. Dlaczego za nią idzie? Widzi ją drugi raz w życiu i już pozwala sobie na jakąś poufałość? To do niego niepodobne zawracać sobie głowę byle kim! Może już zwariował, ale musi dowiedzieć się o niej więcej, nim bardziej się pogrąży.
- Coś się stało? – zapytała dziewczyna, gdy tylko się zorientowała, że go zgubiła.
Spojrzał na nią, zmarszczył brwi i po chwili zastanowienia odezwał się w końcu:
- Pokażesz mi gdzie mieszkasz?
Cloe była bardzo zmieszana, ale wiedziała, że chłopak już nie żartuje. Draco bardzo spoważniał i wydawał się jakiś cierpiący, jakby to pytanie kosztowało go wiele wysiłku. Zrobiło jej się go żal i przejęła się jego stanem.
- Tak – odpowiedziała i zaczęła znowu iść, tym razem powoli, czekając aż chłopak do niej dołączy.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.