Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16], [17], [18], [19], [20], [21], [22], [23], [24], [25], [26], [27], [28], [29], [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36], [37], [38], [39], [40], [41], [42], [43], [44], [45], [46], [47], [48], [49], [50], [51], [52], [53], [54], [55], [56], [57], [58], [59], [60], [61], [62], [63], [64], [65], [66], [67], [68], [69], [70], [71], [72], [73], [74], [75], [76], [77], [78], [79], [80], [81], [82], [83], [84], [85], [86], [87], [88], [89], [90], [91], [92], [93], [94], [95], [96], [97], [98], [99], [100], [101], [102], [103], [104], [105], [106], [107], [108], [109], [110], [111], [112], [113], [114], [115], [116], [117], [118], [119], [120], [121], [122], [123], [124], [125], [126], [127], [128], [129], [130], [131], [132], [133].

Dokładnie o siódmej pojawiła się w saloniku Severusa.
Zastała go przy stoliku, przy którym siedzieli wczoraj. Na jej widok podniósł głowę, odgarnął włosy, które opadły mu na twarz i które natychmiast wróciły na poprzednie miejsce i przywołał ją ruchem ręki.
– Dzień dobry, Hermiono.
Hermiona podeszła i serce stanęło jej na chwilę, a potem przyspieszyło, kiedy zobaczyła, gdzie siedział. Jego fotel był przesunięty w stronę jej fotela, tak że siadając w nim musiała być blisko niego.
Wymamrotała powitanie i usiadła, a Severus nie odsunął się. Hermiona nie uczyniła żadnego ruchu, żeby dać mu do zrozumienia, że ma mało miejsca.
Wyciągnęła z torby pluskwę i pamięć, kilka stron pergaminu i położyła wszystko stole, koło jej notatek z poprzednich rozmów i spotkań.
– Wczoraj spisałam ostatnią rozmowę Norrisa i Lawforda.
– Dziękuję – przejrzał i przejrzał je. – Ty w ogóle położyłaś się spać?
Po prawdzie położyła się po trzeciej nad ranem, bo chciała jeszcze przeczytać to, co napisała w czasie ich wczorajszej rozmowy.
– Jasne, że się położyłam. I spałam.
Przesunął wzrokiem po jej zaczerwienionych oczach, nosie i ustach i Hermionie wydało się, że w powietrzu zabrakło tlenu.
– Chyba niezbyt długo – powiedział łagodnie. – Gotowa na dalsze wyjaśnianie?
Zaczął opowiadać jej, jak przygotowali przejście do podziemi, w których ukryli Kamień Filozoficzny i jak wspólnie z innymi profesorami przygotowali kolejne przeszkody. Zanim sięgnęła do torby po pióro i pergamin, to on sięgnął na brzeg stołu i podał jej przybory do pisania. Kiedy brała od niego pióro, ich palce otarły się delikatnie i oboje przeszedł dreszcz.
Hermiona wsłuchiwała się w jego cichy głos i podobnie jak wczoraj, starała się skoncentrować nad tym CO mówi, a nie, że do niej mówi.
– Swoją drogą, jak w ogóle dowiedzieliście się o Kamieniu? – spytał Severus, kiedy skończył wyjaśnienia.
– Och, to było trochę skomplikowane – odparła, odgarniając włosy. – Wpierw przeczytaliśmy w Proroku, że ktoś włamał się do krypty 713 w banku Gringotta, ale nic nie ukradł, bo trochę wcześniej została ona opróżniona przez właściciela. Harry przypomniał sobie, że Hagrid wziął stamtąd jakiś niewielki pakunek, więc domyśleliśmy się, że to coś miał Hagrid. A skoro zaniósł to do szkoły, wydedukowaliśmy, że to coś zostało ukryte w szkole.
Hermiona zawahała się, czy mówić dalej.
– Cóż, stąd jeszcze daleko do Kamienia – zwrócił jej uwagę Severus.
– No więc którejś nocy... w skrócie którejś nocy...
– Znów włóczyliście się po zamku...?
– Yhm... I ukryliśmy się przed Filchem i Irytkiem w zakazanym korytarzu na trzecim piętrze.
– O ile wiem, drzwi były zamknięte.
– Ale Alohomora zadziałała – odparła Hermiona, a Severus westchnął w duchu. – I tak wpadliśmy na Puszka, który wyraźnie pilnował jakiejś klapy w podłodze. To znaczy jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, że on nazywa się Puszek. Zaczęliśmy podpytywać Hagrida, który kazał się nam odczepić od tematu, bo to miała być sprawa między profesorem Dumbledorem a Nicolasem Flamelem.
Severus opanował jęknięcie. Miał wtedy rację sądząc, że Hagridowi nie powinno powierzać się żadnych tajemnic, czy ważnych obowiązków.
– No i?
– No i zaczęliśmy szukać w różnych książkach w bibliotece i dopiero jakiś czas później znaleźliśmy na jednej z kart z czekoladowych żab, że Flamel był twórcą Kamienia Filozoficznego...
Hermiona popatrzyła na niego jednocześnie dumna i przestraszona. Czuła się bardzo dziwnie opowiadając to wszystko. Z jednej strony dobrze, że to wszystko stało się tak, jak się stało, z drugiej złamali przecież pełno przepisów, a miała przed sobą nauczyciela i zarazem dyrektora Hogwartu. Który patrzył na nią w bardzo dziwny sposób.
– Wiem, że za to wszystko powinniśmy wylecieć ze szkoły – mruknęła smętnie, obracając w palcach pióro.
– Cóż... istotnie, nie byliście wtedy okazami niewinności – przyznał. – Ale w tej chwili myślę raczej o tym, jak udało wam się przejść przez wszystkie przeszkody, które stworzyliśmy. Myślałem, że moja zagadka złamie każdego, kto się za nią weźmie. Pociesza mnie tylko to, że to ty ją rozwiązałaś.
Dziewczyna zarumieniła się lekko.
– Mogę cię zapewnić, że musiałam się nad nią sporo nagłowić. Pewnie zajęło ci sporo czasu ułożenie jej?
– Zagadki o wiele łatwiej układać niż rozwiązywać. Ale owszem, spędziłem nad nią trochę czasu. Chcesz coś zjeść? Jakąś kolację?
– Za kolację dziękuję, ale nie odmówiłabym odrobiny ciasta...
Severus przywołał więc skrzata i poprosił o talerz z ciastami. W tym czasie Hermiona odłożyła na bok pióro i kałamarz. Poprawiła się na krześle tak, żeby siedzieć przodem do niego, ale równocześnie, żeby być nadal blisko.
– Mój ojciec był kiedyś żołnierzem. Wiesz, jak rycerze... – gdy Severus kiwnął głową, ciągnęła. – W czasie swojej służby miał czasem do czynienia z szyframi i nauczył się pewnych zasad, które pomagają w złamaniu ich. Kiedy byłam mała, często wynajdował rozmaite zagadki, szyfry, rebusy i pomagał mi je rozwiązywać. W ten sposób nauczyłam się, jak to robić. I kiedy znalazłam twoją zagadkę... to była po prostu kolejna zagadka do rozwiązania, oparta na logice, którą bardzo lubiłam.
– Można powiedzieć, że zdałaś egzamin – spojrzał na nią ciepło.
– OWUTEMY w pierwszej klasie?
– Coś w tym rodzaju.
To jej coś przypomniało.
– Severus...? Myślisz, że mogłabym tak naprawdę zdawać w przyszłym roku egzaminy? Wiem, że to był tylko pretekst do moich wizyt w Hogwarcie, ale...
Severus uśmiechnął się i pokręcił głową.
– Tak właśnie sądziła Minerwa... Że będziesz jednak chciała je zdawać.
Dwa skrzaty zjawiły się z dużym półmiskiem ciast, talerzykami i sztućcami oraz herbatą i przez chwilę przyglądali im się, gdy ustawiały wszystko na biurku. Hermiona przy okazji myślała o odpowiedzi Severusa. Nie powiedział ani tak, ani nie, ale zabrzmiało to jakoś dziwnie.
– Myślisz, że nie mam szans? – spytała w końcu, nakładając sobie biszkopt z kremem z owocami.
– Ależ oczywiście, że masz szanse! Powiedziałbym nawet, że zdasz je bez problemów! – zaoponował. – Będziesz musiała się tylko troszkę pouczyć. I nie wiem, jak to będzie pasować do rozwoju sytuacji.
Severus popatrzył, jak dziewczyna bierze do ust łyżeczkę i wyjmuje ją powoli i przypomniał sobie natychmiast nieszczęsny kieliszek. Miał ją uwieść, a tu wychodziło na to, że za chwile straci rozum na widok jej dwuznacznych, choć pewnie niezamierzonych gestów.
– Ale mogę choć spróbować...?
– Oczywiście. Zajmę się tym jutro.
Hermiona uśmiechnęła się w duchu, nabrała na łyżeczkę kawałek ciasta z dużą dozą kremu i wzięła go ust, po czym oblizała krem ze spodu łyżeczki. Miała wrażenie, że Severus zamarł na chwilę i spuścił wzrok.
– Dziękuję bardzo, Severusie.
– Nie ma za co, moja droga.
Przez kolejną minutę siedzieli w milczeniu, poruszeni. Hermiona dzióbała ciasto zapomniawszy, że miała jeść i bawić się łyżeczką, by go sprowokować i umiała tylko myśleć o jego odpowiedzi. Moja droga... powiedział: moja droga... O Merlinie...!
Severusowi zrobiło się gorąco. Te słowa wyrwały mu się całkiem odruchowo i nawet się nad nimi nie zastanawiał. I kiedy je powiedział... Miał wrażenie, jakby stał obok i słyszał sam siebie mówiącego do niej „Moja droga". To zabrzmiało bardzo... czule. Hermiona nie odpowiedziała, może się zagalopował dzisiejszego wieczoru?
Dziewczyna nie odpowiedziała, bo szukała gorączkowo jakiegoś tematu, byle tylko móc nadal z nim rozmawiać. W końcu znalazła.
– Czytałam twój artykuł w Żonglerze. Z jednej strony mam ochotę powiedzieć, że był cudowny, z drugiej, że za chwilę Norris straci cierpliwość i... coś ci zrobi.
Severus pokiwał głową.
– Już stracił. Dziś powiedział Lawfordowi, że będzie musiał zająć się... jak to powiedział, moim przypadkiem.
Hermiona zamarła z łyżeczką ciasta tuż przy ustach.
– Merlinie... i co?! Powiedział coś więcej?
– Nie. Tylko, że się zastanowi i porozmawiają o tym jutro.
Odechciało się jej jeść. Odłożyła łyżeczkę na talerz z resztką ciasta i postawiła go na biurku.
– Severus... Kiedy zajmiemy się twoim domem? Musimy jak najszybciej go ukryć, żeby nikt nie mógł się tam dostać prócz ciebie, mnie i profesor McGonagall.
– Możemy nawet w ten weekend. Chyba, że nie masz czasu...
– Cholera – mruknęła cicho, krzywiąc się. – Może w jutro? Bo w niedzielę w południe idę do rodziców. Mama się źle czuje, więc tata prosił mnie o pomoc w zakupach. A potem wieczorem muszę iść do Nory...
Przez kilka sekund Severus nie rozumiał niechęci w jej głosie, ale po chwili przypomniał sobie, że kiedyś Hermiona była z Wesleyem i ten ją zdradził, więc wyrzuciła go z domu. Kretyn, idiota, debil. Z drugiej strony powinieneś się cieszyć, gdyby nie to, w tej chwili Hermiony by tu nie było. A gdyby była, z pewnością siedziałaby po drugiej stronie stołu i mówiła do ciebie „panie profesorze"...
– I nie chcesz tam iść? – spytał domyślnie.
Dziewczyna potrząsnęła głową.
– Powinnam. To głupie unikać wszystkich, których się kocha tylko dlatego, że nie chce się widzieć jednej jedynej osoby.
– Z tego, co mi mówiłaś, to nie ty powinnaś obawiać się tego spotkania tylko on. Idź tam z głową do góry i spraw, żeby nie śmiał odezwać się przy tobie cały wieczór – powiedział stanowczo. – Odwlekając to tylko utwierdzasz go w przekonaniu, że wcale nie jest taki winny skoro to ty go unikasz.
– Tak byś zrobił na moim miejscu?
– Och, nie bierz ze mnie przykładu – uśmiechnął się trochę złośliwie. – Ja spojrzałbym na niego w taki sposób, że zbladłby tak, że Molly by go nie poznała i chciałby schować się w szpary od podłogi.
Hermiona odważyła się na niego spojrzeć. Do tej pory spoglądała na swoje ręce, bo czuła się zdecydowanie źle rozmawiając z nim o Ronie.
– Dziękuję – uśmiechnęła się niepewnie.
– W takim razie widzimy się jutro rano, tak?
– O której? I gdzie? – Hermiona wstała i wzięła torbę.
– Tutaj, o jedenastej? Połóż się dziś wcześnie spać i śpij długo, dobrze? – powiedział miękkim, niskim głosem i poprawił pasek od torby, który zawinął jej się na ramieniu. – Miłych snów.
To wystarczyło, żeby zabrakło jej słów.
– Yhm...

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?