Rok po Drugiej Wojnie Hermiona wpada na trop spisku w samym sercu Ministerstwa Magii. Spiskowcy chcą wprowadzić supremację czystej krwi i wyeliminować inne grupy społeczne. Ich pierwszymi celami są Hermiona Granger i Severus Snape. Czy Hermionie i Snape
Nie miała pojęcia ile czasu spała, ale kiedy się przebudziła, nadal była sama. Wstała i podeszła do okna. Przez chwilę bezmyślnie spoglądała na dziedziniec, potem zaś obróciła się i jej spojrzenie zatrzymało się na niewielkiej komodzie tuż koło okna, na której leżały przedmioty zdecydowanie nie mające nic wspólnego z magią. Stało tam parę porcelanowych kubków, jeden wyłącznik światła, bezpiecznik i coś, co jej ojciec nazywał „puszką scienną”. Na każdym z przedmiotów był nadrukowany znak firmowy Legranda.
Zaśmiała się sama do siebie. Zupełnie nie zwróciła uwagi, że Jean Jacques nazywał się dokładnie tak samo, jak jedna z najsłynniejszych firm na świecie w branży elektrycznej. Znała ten znak doskonale, bo jej ojciec utrzymywał, że tylko to jest dobre i nie chciał używać w domu żadnej innej marki. Kiedy była mała, sądziła, że to po prostu dwie literki L, jedna do góry nogami, oddzielone kreskami. Potem ojciec powiedział jej, że to ma reprezentować schemat układu elektrycznego, ale tym razem jej wyjątkowa inteligencja nie zadziałała i nie zrozumiała z jego wywodów nic.
Niebawem wrócił Jean Jacques i gestem zaprosił ją do swojego biurka.
– Mam parę naszych zabawek. Może się wam przydadzą. Jean François polecił mi przede wszystkim nasze świstokliki. Kiedyś już ich u was próbował i działały wspaniale.
– Co w nich jest takiego dziwnego?
– Działają w drugim wymiarze. Wiesz zapewne, że u was trzeba mieć licencję na świstokliki. W ten sposób wasze Ministerstwo może je monitorować. Nielicencjonowane też zostawiają po sobie ślad. Ale u was jest w zasadzie tylko jeden wymiar. Z tego, co słyszałem, w ramach eksperymentu zrobiliście drugi wymiar na tej waszej... P–p–p... nie pamiętam. Wiesz, tym pasażu ze sklepami, aptekami, księgarniami czy knajpami...
– Pokątna.
– Jak zwał tak zwał. Najważniejsze, że drugi wymiar u was praktycznie nie istnieje, w związku z tym nikt nie zadał sobie trudu przeprowadzania badań.
– Chyba masz rację. Nie widziałam u nas w Ministerstwie nic takiego. Jest tam jedna zamknięta sala, ale z tego co słyszałam, to, co tam jest, nie ma nic wspólnego z wymiarami.
Jean Jacques zamarł wyraźnie.
– Chcesz powiedzieć, że masz dostęp do takich spraw? Na twoim stanowisku?!
– Nie, oczywiście, że nie. Ale parę lat temu, na moim piątym roku w Hogwarcie, wybraliśmy się tam... z misją ratunkową. I trafiliśmy ... – potrząsnęła głową. Pomoc, nie pomoc, nie może przecież zdradzać tajemnic, o których Niewymowni nie mają prawa mówić!
Jean Jacques chwilę jeszcze patrzył na nią z dziką ciekawością w oczach.
– Chyba coś mi się o uszy obiło... Dotarło to i do nas. Grupka dzieciaków miała tam jakąś potyczkę ze Śmierciożercami i samym Voldemortem i wyszli z tego cało... – pokręcił głową z niedowierzeniem. – Przypomnę to Ministrowi, niech podziwia cię jeszcze bardziej.
Zaśmiała się i kazała mu wrócić do przerwanej rozmowy.
– No dobra. Więc kiedy będziecie używać naszych świstoklików, przejdziecie automatycznie w drugi wymiar. Tylko na czas przemieszczania się. Nie zostawicie więc żadnych śladów. Nie będziecie więc już musieli tracić czasu i ryzykować podróżując mugolskim transportem.
– Cudownie...!
– Dam ci parenaście, każdy z nich jest dwukierunkowy, że zmiennym miejscem przeznaczenia – mężczyzna potrząsnął pudłem, w którym coś zagrzechotało. – To znaczy, że możesz wyruszyć z miejsca A do B, ale wracać do C. Tylko uwaga, to nie są świstokliki międzykontynentalne. Więc do używania tylko u was.
Kiedy otworzył je, Hermiona bardzo się zdziwiła. Przypuszczała, że zobaczy jakieś stare i bezużyteczne przedmioty jak pęknięte filiżanki, stare buty, puszki czy butelki. Tymczasem zobaczyła wiele małych, płaskich, ciemnosrebrnych krążków.
– To nie są normalne świstokliki, ale ministerialne. Tylko i wyłącznie dla pracowników Ministerstwa. O wiele łatwiej schować je do kieszeni. Acha, bardzo ważne. Nie wolno w żaden sposób ich modyfikować. Nie transmutujcie ich, nie zmniejszajcie, nie czyńcie niewidocznymi.
Dziewczyna tylko potaknęła radośnie głową.
– Za jakieś dwa tygodnie, może więcej, Jean François będzie miał eksperymentalny międzynarodowy. Jeden, może więcej.
– To tak trudno wymyśleć? – zdziwiła się Hermiona. – Czekaj, przecież u nas są... Mamy świstokliki do Europy, do Australii...
Jean Jacques pogładził się po wąsie i uśmiechnął się.
– Owszem, macie, ale w normalnym wymiarze. Wam potrzebne są nasze, działające w drugim wymiarze. A te nie działają jeszcze tak jak trzeba... Z wami, Brytyjczykami, sprawa jest bardziej skomplikowana. Tak jak z Rosjanami czy Amerykanami. Między nami jest różnica czasu i wtedy coś się knoci... W każdym razie Jean François jest na etapie testów i woli jeszcze ich nie dawać, bo nie wiadomo, gdzie i kiedy byście wylądowali. JEŚLI byście wylądowali, bo jeden taki musiał się zapętlić parę tygodni temu i do dziś ani nie wrócił, ani nigdzie nie wylądował...
Hermiona przygryzła lekko dolną wargę. Może w takim razie lepiej nie. Eurostar wcale nie był taki zły...
– Mogę się tylko domyśleć, że zmieniacze czasu też nie wchodzą w grę?
– Absolutnie nie.
– Poczekaj, czegoś nie rozumiem... Przecież wymawiając zaklęcie, które podajecie w instrukcjach, udało mi się aportować w tym innym wymiarze... Czemu nie wymówić go używając świstoklika?
Jean Jacques wzruszył ramionami.
– Cherié, jak chcesz eksperymentować, to proszę bardzo. Ja ci odradzam. Gdyby to było takie proste, przypuszczam, że rozwiązanie znaleźlibyśmy już dawno...
– Dobrze, dobrze, tak tylko myślę... – dziewczyna uniosła do góry ręce w przepraszającym geście.
– W tym worku – wyciągnął coś na podobieństwo dużej sakiewki – macie peleryny niewidki. Są w miarę nowe, mają najwyżej dwa lata, więc czar powinien trzymać się na nich jeszcze długo.
Dziewczyna sięgnęła do środka i wyciągnęła na wierzch cieniusieńką jak mgiełka, niesamowicie delikatną tkaninę. Była zupełnie inna w dotyku niż peleryna Harry’ego. Teraz, mając porównanie, mogła z całą pewnością powiedzieć, że nie była to ta jedna, jedyna na świecie, prawdziwa peleryna niewidka, ale zwykły płaszcz niewidzialności utkany z włosia demimoza.
Gdy przesuwała między palcami tkaninę przemknęło jej przez myśl pytanie czy Jean Jacques wie o prawdziwej pelerynie...
– Teraz powiedz mi jakie macie plany... – zapytał Jean Jacques, odchylając się do tyłu na krześle.
Hermiona westchnęła. Nie mieli ich za wiele. Na ten weekend owszem, w niedzielę musieli znaleźć i zniszczyć wspomnienie o Snapie. Potem... ciężko powiedzieć.
– Problem w tym, że my ciągle improwizujemy. Od przyszłego tygodnia powinniśmy dowiadywać się więcej, bo portrety z pewnością coś zobaczą i nam powiedzą, ale w tej chwili nie wiemy za wiele... Sam słyszałeś jak to wygląda. Musimy ich podsłuchiwać tak, żeby nas nie nakryli i jednocześnie wszystko co robimy, musi być zrobione tak, żeby wskazywało na kogoś innego. Żeby tamci się nie domyślili, że o nich wiemy.
Jean Jacques również westchnął i pokiwał głową.
– Chwilowo nie mam nic co moglibyśmy użyć do kontaktowania się ze sobą. Ty nie możesz ciągle podróżować przez Kanał, nie możemy też bawić się w sowy. Ten wasz Rytuał... osobiście wolałbym się z żadnym z was nie wiązać... Daj nam trochę czasu na znalezienie jakiegoś rozwiązania. Pogadam z Jean François. Jak tylko coś będę miał, to się z tobą skontaktuję. Chwilowo możemy umówić się, że wpadniesz tu za jakieś dwa tygodnie. Najlepiej z Severusem Snape’m.
Dziewczyna rzuciła okiem na kalendarz na ścianie. Dni od poniedziałku do piątku zaznaczone były na różne kolory; czerwony, niebieski, zielony, pomarańczowy... w kwadracikach z dniami tygodnia widniały jakieś napisy, których z daleka nie mogła odczytać. Tam gdzie było dużo napisów, kolor był czerwony, puste kwadraciki były zielone. Soboty i niedziele były zawsze niebieskie.
– Jeśli mamy tu być oboje, to w takim razie za trzy. Pod koniec czerwca w Hogwarcie są egzaminy i przynajmniej podczas egzaminów profesor Snape musi się pojawić. Jest przecież dyrektorem. Już i tak często wybywa ze szkoły, jeśli do tego nie będzie go podczas OWUTEMÓW i SUMÓW, rozdmuchają to w gazetach i nasi przyjaciele mogą coś zwietrzyć...
– Może nie aż zwietrzyć, ala masz rację, lepiej na zimne dmuchać. Więc za trzy tygodnie, w sobotę rano, widzimy się w Ministerstwie, tak?
Jean Jacques machnął różdżką w kierunku kalendarza i natychmiast 27 i 28 czerwca z niebieskiego stały się czerwone i pojawiło się na nim spotkanie od dziewiątej rano do dwudziestej wieczorem.
– W międzyczasie będziemy do siebie wysyłać sowy. Jeśli dowiesz się czegoś, pisz. Ja będę pisał do Snape’a, więc go uprzedź. Użyj magicznego atramentu...
– Lepiej zaczarować pergamin tak, żeby tylko zaklęciem można było go odczarować – zaoponowała Hermiona.
Opowiedziała mu krótko o tym, jak zaczarowali kiedyś Żonglera z wywiadem Harry’ego. Jeśli zaś chodzi o kontaktowanie się...
– Masz jakieś mugolskie pieniądze? Daj mi cokolwiek... – spytała, sięgając do portmonetki.
– Mam tylko nasze St.Orettes i Longuets.
Wyjęła więc monetę z wizerunkiem Elżbiety II i dogrzebała się jednego franka.
– Wiesz, że oni już dawno przeszli na Euro? – powiedział Jean Jeaques, przyglądając się jej uważnie.
– Wiem, właśnie dlatego daje ci franki, bo tego nie wydasz...
– Nie ma obaw, nie chodzę po mugolskich sklepach – zaśmiał się.
Hermiona zaczarowała obie monety dokładnie w ten sam sposób, co galeony dla członków GD. Podała mu francuską monetę.
– Noś ją zawsze w kieszeni. Jeśli potrzebujesz się jakoś pilnie ze mną skontaktować, pomyśl co chcesz mi powiedzieć, stuknij w nią i powiedz Scribere. Moneta zrobi się ciężka, więc poczujesz jeśli ja skontaktuję się z tobą. Po powrocie wyślę ci listę punktów, w których możemy się spotkać, w Anglii. Nie sądzę, żeby w tej chwili śledzili twoje ruchy, Benson nie ma o tobie najlepszego mniemania i zaraził tym resztę. Więc napisz mi numer punktu i godzinę. Musimy też ustalić jakiś kod sygnału bezpieczeństwa. Zrobię taką samą monetę Severusowi Snape’owi, więc on też będzie mógł się z tobą skontaktować. Pogadać w ten sposób nie pogadamy, między innymi dlatego Snape i ja zawarliśmy Rytuał. Ale póki co to zawsze to coś.
– Ty to masz pomysły... – powiedział z uznaniem Jean Jacques, biorąc do ręki monetę.
– Nie żeby właśnie teraz przyszło mi to do głowy. To znów jeden z gadżetów, które wymyśliłam już dawno temu, na piątym roku w Hogwacie.
– Jeszcze lepiej.... Mogę spróbować?
Pomyślał coś, stuknął w monetę mrucząc Scribere i po chwili moneta, którą Hermiona trzymała w ręku zrobiła się ciężka. Oboje popatrzyli na nią i na dole zobaczyli cyferki 123 123.
Hermiona stuknęła w monetę rzucając niewerbalne zaklęcie i Jean Jacques uśmiechnął się radośnie pokazując jej swoją monetę, na której tym razem widniało 321 321.
– Świetny pomysł! Dobra, o czym to my...
Przez dłuższy czas rozważali różne scenariusze, ale cały czas brakowało im danych. Hermiona wspomniała o fiszkach, które Benson miał na różnych ludzi i o tym, że Jean Jacques powinien mieć również coś na nich.
– Nie ma problemu, przejrzę co mam i dam ci znać. Chcecie ich tym jakoś szantażować?
– Jeszcze nie wiemy, ale wszystko może się przydać... Będziemy ci podsyłać pewnie imiona i nazwiska nowych ludzi Norrisa... Nigdy nie wiadomo.
– Dobra. Daj znać, jak się czegoś ważnego dowiesz. My w tym czasie spróbujemy zastanowić się co takiego możemy zrobić, żeby wam pomoc.
Rozmowa zeszła na zupełnie inne tematy. Hermiona poopowiadała trochę o swojej pracy, starając się nie zdradzić nic czego Francuz by nie wiedział, ten odwdzięczył się historyjkami z Beauxbatons. Chwilę żartowali też na temat kubków z Legranda. Było już dobrze po czwartej, kiedy Jean Jacques postanowił skończyć rozmowę. Miał jeszcze parę spraw do załatwienia.
– Chodź, zaprowadzę cię do pokojów gościnnych. Musisz porządnie odpocząć. Zamówię dla ciebie śniadanie na dziesiątą, więc nie spiesz się. A potem możesz wrócić do siebie. Czy gdzie tam idziecie jutro wieczorem...
Hermiona wzięła różdżkę, upewniła się, że ma monetę w kieszeni, przy okazji wymacała swoją zmniejszoną torbę z ubraniami i kosmetykami i poszła za Jean Jacquesem.
Szli dość długo korytarzem na drugim piętrze, potem zeszli bardzo szerokimi schodami piętro niżej. Były proste, a nie kręcone, co wskazywało, że nie są w baszcie.
Zaraz za zejściem ze schodów, na lewo stała niewielka szafka, którą Jean Jacques otworzył. Dumał przez chwilę i sięgnął po jakiś klucz.
– Dam ci apartament reprezentacyjny. I tak nikogo nie ma, więc możesz sobie poużywać... – zaśmiał się i zaprowadził Hermionę do dużych drzwi trochę dalej.
– Proszę bardzo, oto twój pokój. Kiedy będziesz jutro wychodzić, zostaw klucz w drzwiach i powieś na klamce od korytarza wywieszkę, którą znajdziesz w środku. Zamówię ci jakąś kolację, może być o siódmej?
– Tak, proszę. Gdzie jest jakaś restauracja czy coś...?
– Nie ma żadnej. Dostawa do pokoju, bezpośrednio na stół.
Uśmiechnął się miło i wyciągnął do niej rękę.
– Miło było cię poznać. Na drugi raz wymyśl proszę coś innego, nie rodzącą panią Morel. Tak się składa, że pani Morel to moja ośmioletnia córka, która z różnych względów nosi nazwisko po matce. Trochę mnie to... zaskoczyło.
– To mi było miło cię poznać. Ciebie i Ministra. I dziękuję raz jeszcze za waszą pomoc. Nie wiem, co byśmy bez was zrobili...
– Powodzenia! I do zobaczenia!
Odwrócił się i odszedł aż do schodów. Tam odwrócił się, pomachał jej jeszcze raz ręką i zniknął za rogiem.
Tutaj z kolei gryzie mnie ilość dialogów. Gdyby twoje rozdziały połączyć w jeden, potwornie długaśny fanfick, jestem pewna, że opisy i dialogi by się zrównoważyły, ale tak w każdej części skupiasz się na czymś innym i chociaż to wszystko tworzy całość, mi, jako czytelnikowi, robiącemu pauzy przed każdym kolejnym fragmentem, rzuca się to w oczy, kłuje, razi i niestety bardzo przeszkadza. Wiem, że już z góry jest dodane te 100+ rozdziałów, i nie ma sensu pisać o tym, żebyś w kolejnych częściach zwracała na to uwagę, mam nadzieję, że to się się zatrze i niczego nie będzie aż nadto.
Nie miała pojęcia ile czasu spała, ale kiedy się przebudziła, nadal była sama.
Jaki fart. Gdyby zastali ją śpiącą, byłby to straszny wstyd.
Przeciek przed gdzie? Niszczy zdanie. Przecinek to przerwa, ja czytam to jako przerwę i to zburzyło całość. Ogólnie bardzo mało błędów robisz, dlatego te pojedyncze, które się trafią, robią takie wrażenie na mnie.
To zdanie brzmi strasznie na siłę i kompletnie nie z tej bajki. Też niszczy rytm.
W ten rozdział mimo wszystko najłatwiej było mi się wczuć. Wyszedł fajnie, podoba mi się ta współpraca, stopniowe poznawanie relacji Granger-Snape i Granger-FMM.