Pierwszy dreszcz poczuła, kiedy przekroczyła niewidzialną granicę pomiędzy łąką, a lasem. Było to przedziwne uczucie, połączenie strachu z podekscytowaniem i niezrozumiałym przymusem.
Rebeka miała wrażenie, że znalazła się w innym świecie, gdzie powietrze niemal wzdycha ze zdziwienia, że ktoś odważył się tu wejść. Wyobraziła sobie, że drzewa delikatnie skłaniają się w jej stronę i wyciągają nagie gałęzie, zapraszając.
Zacisnęła mocniej gumkę, którą związała długie, brązowe włosy. Na głowie miała czapkę z daszkiem ozdobioną godłem Gryffindoru – jednego z domów szkoły, do której uczęszczała. Placówka ta nazywała się Hogwart i uczyła dzieci posiadające magiczne zdolności. Rebeka była bowiem córką czarownicy i czarodzieja.
Wyciągnęła z kieszeni czarnego płaszcza różdżkę i cicho szepnęła – Lumos – dzięki czemu przedmiot rozbłysnął delikatnie niczym latarka. Światło szybko ginęło w mroku lasu, więc dziewczyna skierowała go pod nogi, aby uniknąć potknięcia się o korzenie.

Niebieskimi oczami obserwowała uważnie korony drzew, mając wrażenie, że zewsząd patrzą na nią ciekawskie spojrzenia. Niczego nie zobaczyła. Nie drgnęła nawet najmniejsza gałązka.
Westchnęła głęboko i zaśmiała się pod nosem – mam zbyt bujną wyobraźnię - pomyślała, wchodząc w gęsty las. Uderzył ją zapach wilgotnego mchu, stęchlizny i pleśni. Zdjęta nagłym lękiem, odwróciła się szybko w obawie, że las się za nią zamknął, zobaczyła jednak wyraźny prześwit na łąkę. Odetchnęła i puknęła się w czoło, znowu chichocząc. - Nerwy mi puszczają. Weź się w garść dziewczyno - zganiła samą siebie w myślach.

Musiała przyznać, że to miejsce było tak ponure, jak powiedziała jej nauczycielka zielarstwa. Nic dziwnego, że nazywał się kiedyś Zakazanym Lasem. Pani Merg, bo tak miała na imię, wyraziła jasne zdanie na ten temat:

- Niegdyś las ten zamieszkiwały różnego rodzaju niezwykłe stworzenia, takie jak centaury czy gigantyczne pająki. Uczniom zabraniano tam wchodzić, bojąc się o ich bezpieczeństwo, a w szczególności życie. - Nauczycielka zrobiła tajemniczą pauzę, po czym kontynuowała spokojnym tonem. - Jednak to było około pięćdziesiąt lat temu, obecnie nie widuje się tam niczego prócz wyliniałych królików i wiewiórek. Mimo to - powiedziała surowo, akcentując palcem wskazującym - nie polecam tam wchodzić bez opiekuna. W lesie jest mnóstwo zapadlin i starych, sterczących gałęzi, które mogą na was spaść. Poza tym panują tam niemal egipskie ciemności, pamiętajcie o tym!

Po tej lekcji Rebeka nie myślała o niczym innym, jak tylko o tym, by zobaczyć las z bliska. Obudziła się i poczuła wyraźnie, że musi to zrobić dzisiaj. Miała naturę ciekawskiej, nieustraszonej poszukiwaczki przygód, co poskutkowało tym, że stała teraz wśród spękanych, tysiącletnich drzew, gdzie jedynym dźwiękiem było bicie jej własnego serca. Nie obawiała się niebezpiecznych zwierząt, które mogłaby tu spotkać. Las dokładnie przeszukano i stwierdzono stanowczo, że został opuszczony.
Emigracja zwierząt była podobno wynikiem ich strachu przed Śmierciożercami – grupy niebezpiecznych czarnoksiężników, którzy służyli swojemu panu – Voldemortowi. Zakazany las był kiedyś miejscem kryjówki tych przestępców, oraz miejscem niejednego mordu na niewinnych. Mimo że czasy Śmierciożerców i Voldemorta dawno minęły, żaden z mieszkańców lasu nie odważył się w nim ponownie zamieszkać.

Krocząc po podmokłym poszyciu i dotykając wilgotnych pni z łatwością wyobrażała sobie jak kiedyś galopowały tędy Centaury. Wiedziała też, że sam Harry Potter, sławny i uzdolniony uczeń Hogwartu, stoczył w tym lesie niejedną walkę, w tym tę ostateczną - z Voldemortem. Dla Rebeki było oczywiste, że ów wydarzenia musiały odbić się piętnem na tym cudownym, a zarazem mrocznym miejscu.
Wiatr był tutaj bardzo delikatny, drzewa nie pozwalały mu wtargnąć do środka, jednak niósł ze sobą cichy szept przeszłości. Słyszała go. Stłumione łkanie, w którym wyczuwała tęsknotę za tymi, którzy niegdyś tutaj żyli. Poczuła smutek. Nic nie jest piękniejsze od tętniącego życia, gdziekolwiek ono by istniało. Ten las zdawał się być martwy.

Przeszła już spory kawałek drogi. Trwało to bardzo długo bo korzenie sędziwych drzew powyrastały na wierzch tworząc prawdziwy tor przeszkód. Przez całą drogę oświetlała różdżką podłoże, aby nie wejść w dziurę lub trzęsawisko. Dotarła do wzniesienia. Przed nią zaczynała się stroma droga pod górę, której nie było widać końca, tak obrosła korzeniami. Uniosła głowę, by dodać sobie sił widokiem nieba, ale spotkało ją rozczarowanie. Nieba nie było. Tylko gąszcz splątanych gałęzi.
Stała przez chwilę zastanawiając się czy zawrócić...

Zaczęła się wspinać. Musiała schować różdżkę do kieszeni, bo przeszkadzała jej w chwytaniu się korzeni i lian. Nie wiedziała co ją gnało wciąż na przód, po prostu czuła, że tak trzeba. Wiatr szeptał złowrogo.

Mocno postrzępiony płaszcz lepił się dziewczynie do spoconego ciała. Oddech miała płytki i przyśpieszy. Coraz trudniej było przeciskać się przez gąszcz korzeni i przewróconych drzew. Ręce bolały Rebekę od podciągania się i ran, które wykwitały na bladej skórze. Z każdą sekundą było ich coraz więcej.
Odwróciła głowę, by spojrzeć na drogę którą pokonała. Nie widziała już podnóża wzniesienia, tylko las i przepaść bez dna.

Zatrzymała się by zaczerpnąć tchu. Do głowy wdarła się myśl by zawrócić, ale zaraz została stłamszona przez inną. Iść dalej. Skąd w niej taka upartość? Nie umiała już teraz wytłumaczyć sobie dlaczego wciąż podąża w górę. To było niedorzeczne.
Ruszyła ociężałym krokiem do przodu. Wiatr ponownie szepnął, ale tym razem nieco głośniej, tak jakby włożył w to całą swoją siłę, chcąc pokonać trzymające go z daleka korony drzew.

Rebeka nagle pojęła co chciał jej powiedzieć. To było pełne żalu ostrzeżenie. Szept rozpaczy i strachu, a potem rozczarowania. Nie posłuchała go. Zrobiła jeszcze jeden krok w górę i poczuła, że traci grunt pod nogami. Wzniesienie skończyło się głęboką dziurą, a ona powoli i nieustannie do niej zjeżdżała. Próbowała chwytać się korzeni, lian, czegokolwiek, ale wyrywała je swoim ciężarem. Nie potrafiła znaleźć ani oparcia dla stóp, ani dla dłoni. Zanim spadła na dno rozpadliny, poharatała niemal całe ciało, które teraz przybrało kolor karmazynowy.

Leżała nieruchomo na brzuchu w jakimś zimnym szlamie o zapachu zepsutego mięsa. Długie włosy rozsypały się wokół niej jak wachlarz, a czapka wisiała na gałęzi trzy metry nad ziemią. Próbowała otworzyć oczy, ale napuchnięta twarz przysłaniała jej widok. Wiedziała, że jej sytuacja jest tragiczna, mimo to nie czuła strachu. Nie była też zła na siebie, że tu przyszła - Jakie to dziwne – pomyślała. - Dlaczego czuje, że miałam się tu znaleźć? Czemu wydaje mi się, że jest wszystko tak, jak należy?

Bardziej poczuła niż zobaczyła duży cień wyłaniający się z mroku. W poruszającym się ciężko kształcie błyszczały małe, okrągłe ślepia. Usłyszała pomruk i mlaśnięcie, niczym u wściekłego psa, potem dźwięk szurania. Łatwo wyobraziła sobie wielkie cielsko wolno sunące w jej stronę. Nie przejęła się tym, była wręcz zadowolona. Do jej mózgu dotarła wiadomość.

"Wezwałem cię, więc przyszłaś. Podano do stołu"

Świadomość powróciła do Rebeki niczym chlust zimnej wody. Naraz poczuła ból całego swojego ciała, strach przed tym co czai się w ciemnościach i niedowierzanie, że mogła tu przyjść. Rozpłakała się żałośnie czując, że nie może się poruszyć. Chciała wołać o pomoc, ale szalona panika uwięziła jej słowa w gardle.
Było za późno.
Usłyszała trzask łamanych gałęzi, a potem trzask łamanych kości. Wrzasnęła.