Rzuciła się z całym impetem na drzwi, za którymi zniknęli jej towarzysze. Uderzała pięściami, aż zdarła sobie z nich skórę, krzyczała, dopóki z jej ust nie zaczął wydostawać się jedynie cichy skrzek. Wreszcie osunęła się na ziemię, a jej ciałem wstrząsnął szloch. Miała już dość. Cała wola walki, nadzieja i siła ulotniły się, pozbawiając Villemo chęci do życia. Czuła się jak mała, bezbronna dziewczynka, samotna, bez cienia szans na przeżycie. Najgorsza była jednak niewiedza, co się stało z jej towarzyszami. Wyobrażała sobie, jak cienkie pnącza owijają się wokół ich ciał i zaciskają, aż do ostatniego tchnienia. Otarła łzy i oparła się o bramę, zapominając zupełnie, że może grozić jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Westchnęła głęboko, zamknęła oczy, bo poczuła się totalnie wyczerpana.
- Jesteście tam? - szepnęła do drzwi, a po przedłużającej się ciszy odpowiedziała sama sobie:
- Jesteś sama. Całkowicie sama.

Czuła, że odpływa. Jej świadomość powędrowała do ciepłego salonu w Grastensholm. Tata nakrywał do stołu nucąc jakąś piosenkę, a mama wkładała kwiaty do pięknego, antycznego wazonu, który Villemo znalazła kiedyś na strychu, wśród zapomnianych rodowych pamiątek.
- Jaki wspaniały! Jak dobrze, że go znalazłaś, byłaby szkoda, gdyby przepadł - ucieszyła się mama, obracając w ręku porcelanowy przedmiot z wypukłym, roślinnym ornamentem.
- Faktycznie jest piękny, jak tylko go zobaczyłam pomyślałam, że ci się spodoba.
- Ciekawe do kogo należał, może nawet do któreś z czarownic naszego rodu.
Villemo zapatrzyła się w wazon i próbowała sobie wyobrazić, jak Sol lub Ingrid trzymają w nim kwiaty i jakoś jej to nie pasowało.
- Wątpię, by zawracały sobie głowę takimi pospolitymi przedmiotami.
Mama Villemo wodziła palcem po wzorze przypominającym dzikie pnącza.
- Myślę, że najwspanialsze w nich było właśnie to, że były takie ludzkie. Nie gardziły zwyczajnym życiem i tym, co się z nim wiązało. Potrafiły cieszyć się małymi rzeczami, a przynajmniej starały się, by żyć, chociaż namiastką normalności.
- Skąd to wiesz? - Zapytała Villemo, sceptycznie nastawiona do tej teorii.
Pani Gard zamyśliła się na chwilę.
- Też taka jesteś, wrażliwa na subtelne piękno, szukająca szczęścia w zwykłych sytuacjach i przedmiotach.
Villemo zaśmiała się dobrotliwie - Mamo, ale ja nie jestem czarownicą.
- Nie byłabym tego taka pewna, córeczko, nigdy nic nie wiadomo.

- To już koniec.
Villemo drgnęła, wyrwana ze wspomnień. Serce podskoczyło jej do gardła, słysząc znienawidzony, skrzekliwy głos. Wstała gwałtownie, aż zakręciło jej się w głowie i musiała oprzeć się o drzwi. Potrzebowała chwili, by mroczki przed oczami zniknęły, a to wystarczyło, by jakaś potworna siła uderzyła w nią niczym obuchem. Upadła kilka metrów dalej, uderzając kolanami w twardą, ubitą ziemię. Rozdarła przy tym rajstopy, a na ziemi zostawiła plamę krwi. Wbrew pozorom atak ten nie pozbawił Villemo sił. Wręcz przeciwnie, poczuła wzrastający w niej gniew i uderzenie adrenaliny.
- Ty tchórzu! Nie masz odwagi spojrzeć mi w twarz! Wykrzyknęła przed siebie, nie widząc nic oprócz mgły. Nie miała planu go prowokować, właściwie to nie miała pojęcia, co robić, wiedziała tylko tyle, że złość dodaje jej sił, których potrzebowała, by się bronić.

Podniosła się i stanęła wyprostowana, czekając na kolejny ruch Tengela Złego. Zacisnęła dłonie, skupiając się na energii, którą poczuła, a która ewidentnie kumulowała się w jej palcach.
- Jestem czarnownicą - powtarzała w myślach - pochodzę z Ludzi Lodu i nie potrzebuję żadnej różdżki. Moją mocą jest pierwotna siła pochodząca z natury.
Nie było to jedynie desperackie wmawianie sobie, że da radę. Czuła w sobie prawdziwy przypływ energii i uczepiła się niego, jako ostatniej nadziei.

Wokół wszystko stało się bardziej wyraziste, nabrało mocniejszych kontrastów, a dźwięki ostro wdzierały się w uszy. Dokładnie słyszała szuranie starych korzeni, kapanie wody ze zwisających skał, a nawet ciche rozmowy uczniów ponad sklepieniem komnaty. Spojrzała na swoje dłonie i zachwyciła się blaskiem, który z nich emanował oraz pełzającymi po przedramionach językami błękitnego ognia.

- Zaczynamy zabawę - odezwał się głos, a Villemo natychmiast skierowała uwagę w jego stronę. Otworzyła oczy ze zdziwienia, gdy zobaczyła stojącego na skalnej półce, kilka metrów nad ziemią mężczyznę. Był ubrany w futro z jakiegoś polarnego, puchatego stworzenia, przez co wydawał się groteskowo szeroki, przy dosyć niskim wzroście. Twarz miał niespotykanie piękną, prosty nos, zmysłowe usta, mocne szczęki i kości policzkowe. Czarne jak węgiel włosy opadały falami na ramiona oraz wysokie, gładkie czoło. Oczy, nieco skośne, z żółtymi tęczówkami, patrzyły lodowatym wzrokiem, spod gęstych, ciemnych rzęs. Villemo wyraźnie widziała każdy cal jego sylwetki i doskonale rozpoznawała charakterystyczne cechy nomadów. W żyłach Tengela Złego płynęła również krew japońskiego czarnoksiężnika, dlatego był nieco wyższy od przeciętnych mieszkańców tundry, ale wciąż niższy od Villemo. Dziewczyna nie zdziwiła się nagłą przemianą jej złego przodka, spodziewała się, że wraz z odzyskiwaniem sił, Tengel powróci do swojego dawnego wyglądu, a z kronik Ludzi Lodu wiedziała, że był on niegdyś niebywale przystojnym mężczyzną. Żałowała, że w parze z urodą, nie posiadał równie pięknej duszy.

Tengel odepchnął się od skały i zeskoczył z gracją na ziemię, rozpraszając mgłę, a trzepotanie jego zimowego płaszcza nieprzyjemnie drażniło wrażliwy słuch Villemo. Uniósł ręce i wypowiedział jakieś słowa, które dla Villemo były zupełnie nieznane. Spięła się, czekając na jakiś atak z jego strony, ale nic takiego się nie wydarzyło.
Zarejestrowała na skórze, że w komnacie gwałtownie spadła temperatura. Pomieszczenie wypełniło się mocnymi podmuchami powietrza, z zawieszonymi w nim kryształkami lodu, które skrzyły się złowrogim blaskiem. Były równie piękne co niebezpieczne, dokładnie jak ich stwórca. Zauważyła z ukłuciem w sercu, że wszystkie znajdujące się w komnacie korzenie zastygły w bezruchu, pokrywając się lodem. Villemo traktowała wszystkie rośliny, jak żywe stworzenia i wiedziała, że te prastare korzenie właśnie umierają. Z ust dziewczyny wydobywały się kłęby pary, za każdym razem, gdy wstrząśnięta, gwałtownie wydychała powietrze. Włosy, jeszcze przed chwilą mokre od potu, zamieniły się w sztywne, oszronione strąki. Villemo z ulgą zauważyła, że panujący mróz nie jest dla niej zbyt dotkliwy, domyślała się, że to dzięki energii, która rozchodziła się po jej ciele.

Przez kolejne kilka minut komnata przeistaczała się w skutą lodem jaskinię. Skały, sklepienie oraz podłoże, wszystko mieniło się mroźnym całunem, przytłaczało lodowymi formacjami, które tworzyły się pod wpływem wiatru.
Tengel zakończył zaklinanie, wyraźnie zadowolony z siebie.
- Niemal jak w domu - podsumował swoje dzieło, które miało dać mu namiastkę zimnego i wietrznego Taran-gai, jedynego miejsca, w którym czuł się prawdziwym władcą, niepokonanym i budzącym grozę wśród ludzi i zwierząt. Uśmiechnął się złowieszczo, błyszcząc białymi, pięknymi zębami i rozejrzał się niczym polujący sęp.
- Zapomniałem, że tu jesteś Dziki Pyłku - zwrócił siarkowe oczy w stronę Villemo. - Na czym skończyliśmy? Ach tak, miałem cię pożreć.

Dziewczyna drgnęła, wyrwana z podziwiania krajobrazu, który wokół niej powstał. Tengel z zawrotną prędkością zbliżył się do niej, sunąć kilka centymetrów nad ziemią, a jego piękną twarz wykrzywiła chęć mordu. Wyciągnął w jej kierunku ręce, którymi zgarnął lodowe powietrze, skumulował w postać twardej, zbitej kuli i cisnął w jej stronę z prędkością błyskawicy. Villemo jednak była przygotowana na cios i zanim śmiercionośny lód do niej doleciał, wykonała w powietrzu owalny ruch ręką, tworząc błękitną tarczę. Kula roztrzaskała się o jej drgającą powierzchnię na tysiące mieniących się drobinek, zasypując dziewczynę niczym konfetti. Wykorzystując kamuflaż z lodowego pyłu, zrobiła kilka kroków w tył i w bok. Tengel Zły zaskoczony odparciem ataku nie zauważył nowej pozycji dziewczyny, a ta wykorzystując przewagę, wystrzeliła ze swoich dłoni błękitne języki ognia, wprost w jego postać. Tengel był jednak szybszy, niż się spodziewała. W mgnieniu oka poderwał się w powietrze, tak że ogień musnął jedynie jego długi, futrzany płaszcz.
- Widzę, że znasz jakieś sztuczki, ale takie hokus-pokus nie robią na mnie wrażenia. - Tengel wylądował na skalnej półce, kilka metrów ponad głową Villemo, skąd miał idealny widok na całą komnatę.

Dziewczyna wiedziała, że blefuje, widziała w jego oczach zaskoczenie, kiedy wyczarowała tarczę ochronną. Tengel Zły od zawsze był kłamliwym, zadufanym w sobie i niezbyt inteligentnym padalcem. Nigdy nie zadał sobie trudu na poznawanie swoich przeciwników wierząc, że bez względu na wszystko jest najpotężniejszym czarnoksiężnikiem na świecie. Villemo postanowiła wykorzystać jego słabości, ale jeszcze nie miała pomysłu jak to zrobić. Obawiała się, że w tej komnacie nie ma szans na przeżycie, Tengel dyktował tu warunki, a więc musiała się stąd wydostać. Zerknęła na bramę, którą tu weszła, jednak była doszczętnie skuta lodem, bez szans na to, by chociażby drgnęła. Natomiast tunel prowadzący do lasu, którym przybyła tu z Arturem, stał otworem. Widziała, jak mocne prądy zimowego powietrza wydostają się przez niego na zewnątrz jaskini. To była jej szansa.

Tengel Zły zdawał się czytać w jej myślach.
- Myślisz, że mi uciekniesz? - zaśmiał się paskudnie, wywołując na skórze Villemo gęsią skórkę. - Zabawimy się troszkę.
Dziewczyna nie czekając na jego ruch, puściła się biegiem w stronę tunelu, co nie było proste na oblodzonej powierzchni. Tengel Zły ruchem ręki wyczarował tuż przed nią potężną lodową skałę, z którą niemal się zderzyła. Wyminęła ją, ale kolejna pojawiła się tak nagle, że wpadła na nią, uderzając głową. Upadła. Na kolanach ruszyła w innym kierunku, wstała i po kilku szybkich krokach ponownie została zablokowana przez lodowy stożek. Tengel Zły rechotał widząc, jak desperacko miota się pomiędzy labiryntem brył lodu, nie wiedząc już, w którym kierunku powinna się udać.

Villemo poślizgnęła się i upadła prosto na kość ogonową. Syknęła z bólu, który rozszedł się po kręgosłupie, ale nie wstała, czując się nieco bezpieczniej, osłonięta przez wyczarowane lodowe ściany. Nie miała już siły i musiała chociaż chwilę odpocząć. Jej wzrok przykuł podłużny przedmiot leżący tuż koło jej nogi. Serce podskoczyło jej do gardła, gdy zrozumiała, że to różdżka. Musiała wypaść Nevillowi lub Mcgonagall albo należała do Patricka, nie umiała rozpoznać. Momentalnie w jej głowie powstał plan ucieczki. Wciąż będąc na kolanach, przyglądała się, jak zimne powietrze kumulujące się tuż nad ziemią wędruje w jednym kierunku. Do wyjścia.

- Nie myśl, że cię nie widzę suko! Jesteś już martwa!
Irytacja Tengela Złego wynikała z tego, że nie był pewien, gdzie dziewczyna się znajduje. Widział w dole mnóstwo lodowych ścian, a w niemal każdym odbijała się postać Villemo, odwrócona do niego tyłem. Ona wyczuwała jego napięcie i to dodawało jej sił. Wiedziała, co musi zrobić, pamiętając jak Mcgonagall zaklęciem zniszczyła lodowy stożek, zanim została porwana przez dzikie pnącza.
Wciąż obserwując pęd powietrza, wstała, czując przeszywający ból w plecach.
Tengel Zły widział kilka jej postaci, jak celują różdżką w lodową ścianę, następnie usłyszał.
- Bombarda Maxima!

Ogromny huk wypełnił komnatę, kiedy jedna z brył eksplodowała, tworząc mieniący się obłok. Tengel Zły drgnął, ale nie zdążył zareagować, gdyż tuż po sobie zaczęły wybuchać kolejne lodowe ściany. - Bombarda Maxima! - Bombarda Maxima! Bombarda Maxima!
Villemo torowała sobie drogę do tunelu, raz po raz celując różdżką w kolejne przeszkody na swojej drodze. Komnatę po sufit wypełniła chmura lodu, ale dziewczyna, nisko pochylona, szła za pełzającym po ziemi powietrzem.
Tengel Zły latał ponad komnatą, próbując dojrzeć Villemo, ale na próżno. Spanikowany nie widział co zrobić, nie był przygotowany na taki obrót spraw. Oszołomiony zaklęciami i potwornym hałasem, dopiero po pewnej chwili wziął się w garść i za pomocą zaklęcia rozgonił mgłę na boki. Komnata ukazała mu się niemal w całej swojej rozciągłości, poraniona sterczącymi pozostałościami po lodowym labiryncie. Villemo jednak już nie było.

Szła tunelem, stąpając po zamarzniętych korzeniach, a lodowaty wiatr wiejący jej w plecy, nieco ułatwiał poruszanie się. Czuła się tak, jakby ktoś przetrącił jej kręgosłup, a ból zaczął promieniować do lewej nogi. Kuśtykając, weszła do lasu, który zupełnie nie wyglądał tak, jak go zapamiętała. Wszędzie było biało. Na ziemi zalegał kilkucentymetrowy śnieg, a wszystkie korzenie, które wchodziły do tunelu zamarły w bezruchu, skute lodem. Prastare drzewa, których grube konary sięgały kilkudziesięciu metrów wysokości, miały kolor alabastrowy, tak samo, jak ich łyse, przerzedzone korony. Villemo brodziła powoli w śniegu, czując jak ten wdziera się w jej liche półbuty. Otuliła się wątłą, postrzępioną peleryną i chuchając obłokami szła przed siebie, potykając się o skryte w białym puchu korzenie. Żal rozsadzał jej piersi, na widok tego pozbawionego życia lasu. Wiedziała, że od dawna Tengel Zły zatruwał go swoją mocą, zarażając złem, ale jednak był to żywy organizm, tak samo zaatakowany przez jej złego przodka, jak ona sama. Czuła na sobie chłodne podmuchy wydobywające się z tunelu i miała wrażenie, że przybrały na sile. Mroczne tchnienie docierało w las bardzo daleko, Villemo nie mogła dojrzeć końca tego lodowego królestwa. Czuła w powietrzu atmosferę śmierci, bólu i tęsknoty i była pewna, że te wibracje pochodzą od drzew. Była wyczulona na tego typu sygnały, szczególnie jeśli dotyczyły jakiś skrajnie intensywnych uczyć.
- Tak mi przykro - szeptała raz po raz. - To okropne co was spotkało.
Usłyszała ciche skrzypnięcia, jakby odpowiedź jakiegoś dogorywającego drzewa, w którym jeszcze życiodajne soki nie do końca zamarzły.

Stanęła i odwróciła się w stronę, z której przyszła. Nigdzie nie widziała swojego prześladowcy, a jednak czuła jego obecność, która unosiła się wraz z podmuchami mroźnego powietrza. Otarła łzy, które zamarzając szczypały ją w twarz.
- Muszę się ogrzać, inaczej zamarznę.
Skupiła się na wytworzeniu energii i bez problemu otoczyła siebie błękitnym, ciepłym ogniem. Ubranie momentalnie wyschło, a palce u stóp przyjemnie odtajały. Ogrzana, czuła że wracają jej siły, nawet ból w kręgosłupie niemal ustał. Im bardziej czuła się pewna siebie, tym więcej ciepła z siebie zaczęła wydzielać. Nawet śnieg wokół jej nóg zaczął topnieć, odsłaniając zbutwiałe, zgniłe podłoże. Villemo patrzyła na to z niedowierzaniem, a jej serce zaczęło napełniać się nadzieją. Czy da radę?

Przyłożyła dłonie do jednego z drzew i starała się wysłać w jego stronę całą swoją energię, napędzaną miłością do natury i do życia. Od końców palców dziewczyny rozchodziły się po konarze błękitne promienie, topiąc lód i wnikając przez korę głęboko do wnętrza drzewa. Już po chwili odtajało po samą koronę, która niczym z radości zaczęła się kołysać, zrzucając resztki zalegającego na niej śniegu.
- Niesamowite! Udało się!
Villemo napędzana powodzeniem swoich działań położyła dłonie na ziemi. Jej myśli ograniczyły się wyłącznie do uczuć takich jak miłość, ciepło, scalenie się z naturą. Czuła się jego częścią niczym pierworodne dziecko natury, stające się z nią jednością. Śnieg topniał w szalonym tempie, gdyż ciepło od ciała dziewczyny rozchodziło się we wszystkie strony, wspinając się po drzewach, które odzyskiwały swój dawny kolor. Villemo nadal czuła porywisty, mroźny wiatr wiejący od strony tunelu, ale nie miał już takiej siły przebicia, by skuwać lodem.

Nagle coś uderzyło ją w bok, odbiła się od jednego z drzew i upadła na mokrą ściółkę. Przez chwilę widziała jedynie mroczki przed oczami, następnie została uniesiona w powietrze i upadła kilka metrów dalej.
- Myślałaś, że mi uciekniesz szmato? - zasyczał Tengel Zły, chwycił ją za włosy i pociągnął pod ogromny, stary dąb.
- Tym razem nie będę się z tobą cackał. Nie mam już na to czasu.
Podszedł do niej, wykręcił jej ręce, zakleszczył nogi i wgryzł się w jej szyję niczym wampir. Villemo krzyknęła i zaczęła się wyrywać, ale uścisk jej złego przodka był niczym imadło. Czuła przeraźliwy ból, od którego pociemniało jej w oczach. Słyszała jak Tengel Zły obrzydliwie chłopce jej krew, mrucząc przy tym, jakby doznawał uniesienia. Oderwał się na chwilę od niej i spojrzał jej w oczy.
- Dam ci tę przyjemność i pozwolę ostatni raz spojrzeć na coś wspaniałego.
Na skutek utraty krwi Villemo ledwo go słyszała i widziała. Jak za mgłą majaczyły jej dwa, straszne, żółte punkciki. Przesiąknięte złem i nienawiścią spojrzenie. Ona jednak myślała tylko i wyłącznie o tym umierającym lesie, o przyjaciołach, których straciła oraz o całym świecie, który ucierpi przez Tengela Złego, bo ona zawiodła.
Ponownie wbił zęby w ranę na jej szyi, chcąc jak najwięcej wypić krwi, póki jeszcze żyła. Nie zauważył, że z ciała Villemo emanowało ciepło wprost do starego dębu, do którego była przyciśnięta. Nie zauważył również, że drzewo poruszyło swoją koroną, najpierw ociężale, a potem coraz gwałtowniej.

W pewnym momencie Tengel Zły został uniesiony w powietrze, a z jego gardła wydostał się piskliwy wrzask. Jedna z gałęzi owinęła się wokół jego tułowia i zanim zdążył cokolwiek powiedzieć lub ruszyć ręką, kilka innych zdołało unieruchomić mu kończyny i zakryć usta. Villemo osunęła się po pniu i na wpół leżąco patrzyła w górę na przerażające widowisko. W tym momencie cieszyła się, że jej wzrok odmawia posłuszeństwa i dostrzega jedynie plamy odcinające się na wciąż mroźnym krajobrazie.
Mnóstwo mniejszych i większych gałęzi owinęło się wokoło ciała Tengela. Te najmniejsze wpełzły do wszystkich możliwych otworów jego ciała, rozrywając go od środka, a większe ścisnęły, niczym wyrzynaną gąbkę. Nie trwało to dłużej niż kilka sekund, kiedy po nieprzyjemnym odgłosie miażdżonych kości, po gałęziach spłynęła jego krew, a z ciała Tengela Złego zostało niemal wyłącznie przesiąknięte krwią futro. Las dokonał straszliwej zemsty a Tengel Zły zakończył swój żywot.