Bohaterowie: własna postać.

- Zaraz się ugotuję! - westchnęłam i przetarłam rękawem czoło. Jeszcze nawet nie było lata, a już żar lał się z nieba strumieniami. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby moja szata za chwilę zajęła się płomieniami. Wyszłam na Błonia właśnie po to, aby odpocząć od duchoty, ale jak widać spadłam z deszczu pod rynnę.
To był ten najgorszy okres w roku - tuż po egzaminach, ale jeszcze przed zakończeniem semestru. Kiedy stres SUM-owy minął, wreszcie miałam chwilę dla siebie. Z ocen powinnam być zadowolona – co najmniej cztery wybitne, może jeden PO (zielarstwo), więc uznałam rok za udany. Do zakończenia został już tylko tydzień, ale widocznie słońce uznało, że pomęczy uczniów do końca.
- Oddaj mi moją miotłę! - krzyk jakiegoś Gryfona sprawił, że odwróciłam głowę, dzięki czemu stałam się świadkiem dość interesującej sceny. Jakiś trzecioroczny Ślizgon, chyba Greys, ale nie byłam pewna, wykonywał najróżniejsze akrobacje miotlarskie nad jeziorem, a pierwszoroczniak stał na brzegu i bez skutku starał się odzyskać swoją własność.
Westchnęłam. Nienawidziłam, kiedy ktoś z mojego domu znęcał się nad młodszymi. To strasznie psuło i tak już zszarganą reputację Slytherinu. Pomimo upału postanowiłam wykrzesać z siebie resztki zapału i pomóc dzieciakowi. Podniosłam się z ziemi, przybrałam najbardziej wredną minę, jaką miałam w zanadrzu i dumnym krokiem pomaszerowałam w stronę jeziora.
- Hejka! - zawołałam do chłopaka na górze, a ten zatrzymał się gwałtownie. - Takie fikołki to każdy głupi potrafi. Daj tu tego badyla, to ci pokaże jak się lata!
Mały Gryfon patrzył na mnie jeszcze szerszymi oczami. Pewnie stracił już nadzieję na odzyskanie miotły.
- Co się tak gapisz? - warknęłam, a za sobą usłyszałam chichot. Tak, to musiał być Greys. Tylko on rechotał tak paskudnie. – Zaraz będziesz miał miotłę z powrotem - szepnęłam do Gryfona, żeby przypadkiem nie zrobił czegoś tak głupiego jak, na przykład, wołanie nauczyciela.
Ślizgon zbliżył się do mnie z obleśnym uśmiechem na twarzy i miotłą w prawym ręku.
- Co laleczko? Tez chcesz się zabawić z tym szlamiakiem? – spytał zadziornie.
- Jasne! – odrzekłam, zaszczycając go równie obrzydliwym uśmiechem. Aż sama siebie nie poznawałam. Jakież pokłady wredoty we mnie siedzą. Niemożliwe! - Dawaj tego kija!
Chłopak mrugnął do zastygłego w bezruchu Gryfona i podał mi miotłę. Mój plan był prosty: wsiąść, zrobić kilka rundek wokół zamku, poczekać aż Ślizgonowi się znudzi czekanie i wrócić. I tyle. Nie przewidziałam jednak pewnych komplikacji.
Mówiłam już, że miotły mnie nie lubią? Nie? To pewnie dlatego, że aż do tej chwili nie miałam o tym pojęcia. Gdy tylko dosiadłam Zmiatacza, ten wierzgnął jak prawdziwy dziki koń i całkiem bez mojej zgody gwałtownie wyrwał naprzód. Gdyby teraz zobaczył mnie ktoś z drużyny, pewnie wyleciałabym z niej z hukiem. Gdybym wcześniej w niej była, ma się rozumieć.
Zmobilizowałam wszystkie siły, aby zapanować nad miotłą, ale moje wysiłki spełzły na niczym. Skończyło się na tym, że moim jedynym zmartwieniem było utrzymanie się na niej.
Kątem oka zauważyłam coś za szybko zbliżające się drzewa. W ułamek sekundy później grzmotnęłam potężnie o ziemię w samym środku Zakazanego Lasu.
Kiedy odzyskałam świadomość, mój umysł zalała fala oczywistości: jestem w Zakazanym Lesie. Jak mnie ktoś tutaj przyłapie, to mam przechlapane. Ała, boli mnie głowa! Gdzie ten przeklęty latający badyl?
Okazało się, że miotła leżała jakby nigdy nic obok moich nóg i wcale nie wyglądała na narzędzie szatana. Podniosłam się i spostrzegłam kolejny, warty zanotowania fakt: w lesie było chłodniej niż na błoniach. Gdybym nie była w tym dość nieprzystępnym położeniu, pewnie by mnie to ucieszyło.
Pomimo słonecznego dnia, w lesie było ciemno. Kilka wątłych promyczków próbowało przecisnąć się przez korony drzew, ale z marnym skutkiem. Rozejrzałam się dookoła, zastanawiając jak się stąd wydostać. Po raz pierwszy znalazłam się w tym miejscu (taka ze mnie przykładna uczennica) i kompletnie nie miałam pojęcia, w którą stronę powinnam się udać. Zaklęcie czterech stron świata nic by mi nie dało, bo nie wiedziałam jak się ma północ do Zamku. Wypuszczenie czerwonych iskier także nie wchodziło w grę. Wolałam zostać tutaj niż narazić Slytherin na utratę punktów. I siebie na szlaban przy okazji.
„Przydałoby się jakoś wrócić” - uznałam przytomnie, jednakże łatwiej było powiedzieć niż zrobić. Ruszyłam w pierwszym lepszym kierunku taszcząc za sobą przedmiot mojego nieszczęścia. Im dalej szłam, tym bardziej byłam pewna, że to niewłaściwy kierunek.
„Te wszystkie drzewa wyglądają tak samo!”- westchnęłam z frustracją po kwadransie bezsensownego marszu i klapnęłam na ziemię. Dużo ludzi w podobnym położeniu pewnie poddałoby się i wezwało pomoc, ale nie ja. Marika Chase nie należała do tych, co łatwo dają za wygraną.
Dokładnie w chwili, gdy miałam podjąć kolejną próbę odnalezienia drogi, coś zaszeleściło w krzakach. Zerknęłam w tamtą stronę przezornie wyciągając różdżkę. Powstrzymałam się na szczęście od głupich pytań w stylu "jest tam kto?" i czekałam. W tym samym momencie przez korony drzew przebił się blask księżyca (udało mu się to tylko dlatego, że był w pełni), jakby ten chciał mi pomóc w wyjaśnieniu tożsamości Poruszającego Krzaka.
Powoli, starając się nie oddychać, zbliżyłam się do podejrzanej rośliny. Wiem, to głupie z mojej strony, powinnam uciekać, ale oto macie moją kolejną wadę - jestem niezwykle ciekawska. A, i dodatkowo lubię wiedzieć, co chce mnie pożreć.

To się stało nagle: w jednej chwili stałam przed niewinnym krzaczkiem, a w drugiej leżałam przygnieciona ogromnym, cuchnącym cielskiem nie mogąc poruszyć żadną częścią ciała. W pierwszym momencie byłam całkowicie oszołomiona nagłym atakiem, ale szybko zrozumiałam, że wolność (i życie) mogę sobie jedynie wywalczyć. Spięłam wszystkie mięśnie i chciałam zrzucić stwora, ale jedyne, co mi się udało, to rozzłościć go jeszcze bardziej. Podniósł się gwałtownie i zawył tak przeraźliwie, że serce prawie stanęło mi z przerażenia. Wilkołak. Gdy uświadomiłam to sobie, pierwszy raz w życiu poczułam, że przegrałam. Z lekcji z profesorem Lupinem wiedziałam, że te potworne bestie są prawie nie do pokonania, a zwykła piętnastolatka nawet w snach nie miała z nimi szans. Na szczęście, oprócz racjonalizmu miałam jeszcze w sobie troszkę siły i uznałam, że jeśli mam zostać posiłkiem, to przynajmniej takim, który zwierz zapamięta na długo. Wyszarpnęłam różdżkę, wycelowałam - Conjunctivitis! - i oczywiście nie trafiłam. Rozwścieczyłam go za to porządnie. Rzucił się na mnie ponownie, a jego cuchnąca gęba i ostre jak brzytwa kły znalazły się o milimetr od mojej szyi. Ostatnią myślą nim zemdlałam, było: cóż za stereotypowy wilkołak.

***

Gdy otworzyłam oczy, zalało mnie tak ostre światło, że zamknęłam je z powrotem. Mimo szoku, w którym najprawdopodobniej byłam, pamiętałam każdą sekundę tamtego zdarzenia.
- Ooo! Obudziła się! - usłyszałam uradowany okrzyk pani Pomfrey, więc chcąc nie chcąc delikatnie uchyliłam powieki. - Jak się czujesz, kochanieńka?
- Ile punktów stracił Slytherin? - zignorowałam jej pytanie i zadałam swoje. Kobieta zdziwiła się i wymruczała coś w stylu „biedactwo, majaczy”.
- Ile punktów odjęto mojemu domowi?! - zapytałam dobitniej. W obecnej chwili było to dla mnie lekko mówiąc, ważne.
Kobieta na szczęście nie zignorowała mnie tym razem.
- Kochanie, dlaczego miano by odbierać Slytherinowi punkty?
- Może dlatego, że Ślizgonka złamała zasady?
- Spokojnie, punktacja nie zmieniła się. Teraz może trochę zaboleć.
Zanim zdążyłam przetrawić i zrozumieć jej ostatnie słowa, syknęłam z bólu. Pani Pomfrey przemywała mi czymś szyję. Wychyliłam się, aby zobaczyć się w lustrze i skrzywiłam z niesmakiem. Przez lewą połowę twarzy, od nosa, przez policzek aż do szyi biegły trzy paskudne rozcięcia. Kobieta musiała zobaczyć mój grymas, bo uśmiechnęła się. Widziałam jednak, że to nie był szczery uśmiech. W jej oczach wyczytałam smutek.
- Paskudnie Cię urządził - powiedziała i westchnęła. - A taka była śliczna buzia.
Jednak nie to mnie najbardziej przestraszyło. Wygląd zawsze można zmienić, ale…
- Czy ja… - nie wiedziałam, jak zadać to nurtujące mnie pytanie. Jedno spojrzenie kobiety wystarczyło, abym zrozumiała.
- Profesor Lupin był tutaj niedawno… - powiedziała cicho, ale ja już nie słuchałam. Potwierdziła moje najgorsze obawy - zmienił mnie. Od dzisiaj nie byłam już sobą. Już nigdy nie będę. Stałam się potworem.

Pojedyncza łza spłynęła mi po rozoranym policzku. Jedna, na więcej nie mogłam sobie pozwolić.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.