Bohaterowie: Hugo Weasley, własna postać.

Znacie to uczucie, gdy wydaje wam się, że nikt nigdy nie czuł tego, co wy teraz? Gdy myśleliście, że jesteście sami na świecie, a nikt was nie zrozumie?
Wiem, głupie pytanie, ale jestem od nich specjalistką.
Historia, którą wam opowiem, wydarzyła się naprawdę. Bo każda opowieść, choćby wydawało nam się, że kompletnie nieprawdziwa, mogła się komuś przydarzyć, prawda?
To opowieść o pewnej dziewczynie, która najbardziej na świecie kochała swoje życie.
Mój dziadek historię Maggie Quinn zawsze zaczynał, mówiąc, że jeden dzień, jedna chwila mogą i zmieniają całe nasze życie, jedna błaha decyzja ciągnie za sobą lawinę konsekwencji. Teraz moja kolej, by opowiedzieć ją wam.

***

Pokój jak zawsze był w nieładzie, spora przestrzeń zawalona była książkami, gazetami i ciuchami. Każdy fragment podłogi był czymś przykryty. Gdzieś zza wielkiego kopca z ciuchów można było usłyszeć lekkie posapywanie. Maggie Quinn od urodzenia kochała chaos i zamieszanie. Jej królestwo idealnie to odzwierciedlało.
Zegar wskazywał minutę po północy, gdy po całym domu rozległ się dźwięk tłuczonego szkła, któremu towarzyszył spory huk. Po pokoju rozsypały się odłamki okna, a osoba śpiąca w kącie zerwała się z posłania.
- O kco choci - mruknęła dziewczyna, rozglądając się niepewnie po pokoju. Sięgnęła po różdżkę leżącą obok niej. (Czy wspomniałam, że to historia o czarodziejach?) Po małym rekonesansie pomieszczenia zauważyła sporej wielkości cegłę, która oprócz wspomnianych wcześniej szkód, zrobiła niemałe wgniecenie w panelach.
- Idiota - mruknęła pod nosem, zapalając lampkę nocną, która niezbyt oświetliła pomieszczenie. Mimo to wstała i starając się ominąć odłamki szkła, podeszła do wybitego okna i je otworzyła.
- Myślałem, że nigdy nie wstaniesz. - Maggie pokazała osobie na dole brzydki gest ręką i zamknęła okno. Poczuła, że lepi się do podłogi i już po chwili zorientowała się, że ze stopy leci jej krew. Nie zwracając już uwagi na szkło, podeszła do łóżka i usiadła na nim. Przyjrzała się swoim pokaleczonym stopom.
- Jak szło to zaklęcie? - mruknęła pod nosem. Zawsze była słaba w zaklęciach, a od kiedy skończyła szkołę, ograniczała się tylko do tych podstawowych.
- Comprimo - usłyszała znajomy głos, który wcale jej nie zdziwił. - Chociaż lepiej ja to zrobię, znając ciebie, tylko pogorszysz sprawę. - Rudzielec przykucnął obok niej i zaczął rzucać kojące zaklęcie.
Maggie nie spuszczała wzroku z delikatnie dotykających ją dłoni.
- Hugo, co ty tu robisz w środku nocy? I po co wybiłeś mi szybę, skoro postanowiłeś wejść drzwiami? - Nie czekając na odpowiedź, oparła się o jego ramię, łapiąc go za rękę. - Cieszę się, że jesteś – mruknęła, całujący chłopaka w szorstki policzek.
- Żeby było romantycznie, jak w tych twoich mugolskich książkach - stwierdził, wzruszające ramionami. Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.
- Już za pierwszym razem mówiłam, byś tego nie robił - odpowiedziała, ale w jej głosie nie było już wyrzutu.
- Nie marudź i chodź tu do mnie. - Hugo posadził ja na swoich kolanach. Oparła czoło o jego tors i westchnęła głośno.
- Tęskniłam za tobą, dlaczego nie było cię tyle czasu? Nie możesz tak znikać. - Maggie próbowała powstrzymać łzy. Hugo gładził jej plecy, szepcząc jej do ucha przeprosiny.
- Pójdziemy tam? - zapytał, a w jego oczach pojawiło się podniecenie.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł. Ostatnio prawie wpadliśmy – wymruczała, oplątując go ciaśniej ramionami. - Zostańmy tutaj... w moim łóżku.
- Proszę cię Maggie, nie cykaj się.
Dziewczyna przewróciła tylko oczami i wstała.
- Tylko tu posprzątaj przed wyjściem - powiedziała i skierowała się w stronę drzwi, tym razem umiejętnie omijając kawałki szkła.
Hugo uśmiechnął się zadowolony i rzucił zaklęcie, po chwili odłamki szkła już wracały na swoje dawne miejsce i nie zostało po nich ani śladu.

Gdy po kilku minutach znaleźli się na świeżym powietrzu, Maggie spojrzała w niebo i zatrzymała się na chwile, patrząc w gwiazdy. Chłonęła ten widok, całą sobą.
Uwielbiała gwieździste niebo, ale z Astronomii zawsze była słaba. Nie rozumiała znaczeń tych wszystkich konstelacji, gwiazd i asteroid.
- Chodźmy, bo przegapimy najlepsze. - Hugo złapał ją za rękę i pociągnął w stronę lasu.
Szli dobre dwadzieścia minut, wydeptaną ścieżką, gdy w pewnym momencie z niej zboczyli. Już po chwili Quinn stała na jednej z licznych skałek i patrzyła w dół. Przed nią roztaczał się widok na ogromną polanę otoczoną z każdej strony wysokim na dwa metry płotem. Wiedziała, że tuż za krzakami znajduje się niewielkie jeziorko, które było celem ich podróży.
Minęli znak "Teren Prywatny, Wstęp Wzbroniony" i przeszli przez płot. Hugo złapał ją za rękę i ucałował jej wewnętrzną stronę.
- Powiesz mi gdzie byłeś? - poprosiła dziewczyna, nie odwracając wzroku od jego ust.
- Później. Potem ci wszystko powiem, a teraz idziemy.
Szli nieśpiesznie, delektując się otaczającą ich ciszą, przerywaną niekiedy pohukiwaniem sowy.
Gdy stanęli na skalnej skarpie, spojrzała w dół. Widok, który zobaczyła, wywołał uścisk w sercu. Zawsze będzie wspominała to miejsce ze wzruszeniem, to było ICH jezioro, ich punkt we wszechświecie. Nie czekając na Hugona, zbiegła na dół, zdejmując po drodze ciuchy i rozrzucając je gdzie popadnie. Zamoczyła stopy w wodzie i całkiem naga odwróciła się do chłopaka, który nadal stał u góry i patrzył w jej stronę.
- No chodź, bo marznę – zawołała za nim, po czym zaczęła tyłem wchodzić coraz głębiej. Gdy była zanurzona do pasa, chłopak ruszył w jej stronę.
Maggie obserwowała jak Hugo zdejmuje z siebie poszczególne części garderoby. Na chwilę odwróciła od niego wzrok, by spojrzeć w niebo. Księżyc był w pełni i znajdował się prawie centralnie nad jeziorkiem, dzięki jego poświacie było niesamowicie jasno. Spojrzała na swojego chłopaka, który stał na brzegu i patrzył na nią z prowokującym uśmieszkiem.
- Wyskakuj z tych gatek i chodź tutaj! – zawołała do niego i odwróciła się w stronę linii lasu, który rozpościerał się po północnej stronie. Przez chwilę miała wrażenie, że coś się tam porusza, ale szybko porzuciła tę myśl, bo poczuła na swoim ramieniu pocałunki chłopaka. Odwróciła się w jego stronę i zarzuciła mu ręce na szyję, przylegając do niego całym ciałem.
- Obiecaj mi – poprosiła patrząc w oczy Hugona. – Obiecaj, że mnie nigdy nie zostawisz – dodała, widząc jego pytające spojrzenie.
Nie odpowiedział tylko pocałował ją, po czym zaczął obsypywać całą jej twarz pocałunkami. Maggie nawet nie zauważyła, kiedy Hugo ją podniósł, nie zarejestrowała momentu, w którym wyszli z wody na niewielką plażę przylegającą do jeziorka. Liczył się tylko on, jego bliskość i dotyk jego dłoni, ust. Nic więcej nie miało w tamtej chwili znaczenia. Byli razem tak blisko siebie, nie tylko fizycznie, jak jeszcze nigdy i tylko to się liczyło.
- Na Merlina, jak tutaj jest pięknie – westchnęła Quinn leżąc na ramieniu Hugona i patrząc na jezioro nadal oświetlone blaskiem księżyca.
- Musimy się zbierać Maggie, i tak byliśmy tu za długo.
- Wiem, nie marudź, już wstaje. – Dziewczyna faktycznie się podniosła i zaczęła rozglądać się za swoimi ciuchami. Znalazła koszulkę, lecz nigdzie nie mogła znaleźć reszty garderoby.
- Widziałaś gdzieś moją koszulkę? – zapytał ją Hugo, trzymając w dłoni swoje spodenki.

- A ty moje szorty i bieliznę? – odpowiedziała pytaniem i naciągnęła na siebie bluzkę. Zaczęła powoli panikować. – Gdzie nasze ciuchy, do cholery? – warknęła na chłopaka.
- Nie krzycz na mnie, przecież ich nie schowałem. – bronił się Hugo, jednocześnie zaglądając w krzaki w poszukiwaniu zagubionej garderoby.
- Mówiłam, że to głupi pomysł, trzeba było siedzieć w domu.
- Uspokój się, może to jakieś zwierzę?
- Sam się uspokój. Idziemy stąd. – Quinn obciągnęła bluzkę, starając się zasłonić pośladki. Była wściekła na siebie, na Hugona, na brak ciuchów. Dziewczyna ruszyła w stronę skałek, by wspiąć się na górę i wrócić na odkrytą polanę, przeskoczyć płot i ruszyć do bezpiecznego domu.
- Hugo, idziesz? – zapytała, odwracając się w stronę w której, spodziewała się zobaczyć chłopaka, jednak go nie było. Maggie zaczęła rozglądać się nerwowo w poszukiwaniu rudej czupryny Hugona. – Gdzie ty do cholery jesteś? To nie czas na te twoje kiepskie żarty. Wyłaź albo pójdę bez ciebie, cholerny rudzielcu.
Cisza była jedynym odzewem. Nocne odgłosy lasu i pohukiwanie sowy zaczynały doprowadzać dziewczynę do szaleństwa.
- Huuugo! – zawołała po raz kolejny coraz bardziej spanikowana dziewczyna, zaczęła poważnie martwić się o chłopaka. Nie wiedziała, co zrobić, więc usiadła na piasku, półnaga z nadzieją, że Hugo zaraz się pojawi i będzie mogła się popisowo na niego obrazić.

Gdy wiele razy później Maggie wspominała tamtą noc ,zawsze zastanawiała się jak to możliwe, że wcześniej niczego nie zauważyli, że pomimo świadomości, że nie powinno ich tam być, nie byli wystarczająco czujni, by zapobiec temu, co się wydarzyło.
Setki razy roztrząsała sekunda po sekundzie wydarzenia z tych kilku godzin i nigdy nie potrafiła zrozumieć, w którym momencie przegapiła coś istotnego. Dopiero po wielu miesiącach zrozumiała, że już wtedy w jeziorze, gdy poczuła się obserwowana, powinni stamtąd uciec, lecz bliskość Hugona skutecznie zakręciła w jej głowie na tyle, że nie była w stanie logicznie myśleć. Jednak pytanie, co by było gdyby była bardziej czujna, nie przestało jej prześladować.

***

Maggie Quinn była krótko przed czterdziestką, gdy ponownie spotkała Hugona. Zawsze, gdy wspominała swoją pierwszą miłość ,wydawało jej się, że on nadal jest taki sam jak wtedy, gdy widziała go ostatni raz. Nigdy nie przeszło jej przez myśl, że mógł zginąć, że ten dzień, gdy widzieli się ostatni raz, był ostatnim dniem jego życia.
Przeżyła swoje życie całkiem inaczej niż sobie wyobrażała. Gdyby jako dziewiętnastolatka usłyszała, że porzuci świat, który był dla niej wszystkim, pomyślałaby, że ktoś wypił przeterminowaną Ognistą i ma majaki.
Dziewiętnastoletnia Maggie Quinn, Maggie, która kochała i była kochana przez Hugona Weasleya, nie porzuciłaby tego, co było jej tożsamością. Przynajmniej tak jej się wydawało.
- No Maggie, dziś jest ten dzień, od dzisiaj zaczniesz swoje życie na nowo – powiedziała do swojego odbicia w lustrze. Widziała przed sobą nadal młodo wyglądającą i atrakcyjną kobietę, nie doczekała się jeszcze zmarszczek, a jej wygląd nie zmienił się za bardzo od czasu, gdy miała dziewiętnaście lat.
Była osobą samotną, ale też nie szukała towarzystwa, często czuła się wręcz niewidzialna. Jeden dzień zlewał się w drugi. Przez ostatnie dwadzieścia lat głównie tęskniła za tym, by wrócić do czasu, gdy była beztroską nastolatką, do czasów, gdy miała rodzinę i miała Hugona.
Nie wiedziała, dlaczego jej życie zmieniło się tak diametralnie od tamtego wieczora, nie wiedziała, dlaczego nigdy nie wróciła do domu, dlaczego nie widziała więcej Hugona. Maggie nie wiedziała, dlaczego pokierowała swoim życiem w ten sposób, dlaczego wyjechała do Nowego Jorku, by tam żyć wśród mugoli, by stać się jedną z wielu składowych tej wielkiej aglomeracji. Jednak była jedna rzecz, której była pewna. Przegrała swoje życie, zanim na dobre się rozpoczęło.

***

Nie była pewna jak długo siedziała na piasku, wydawało jej się, że zaledwie chwilę, jednak zdążyła zmarznąć na tyle, by postanowić, że czas coś ze sobą zrobić.
- Huuugo! – Spróbowała po raz kolejny zawołać chłopaka. – Idę sobie, ty rudy żartownisiu. Nawet nie przychodź z przeprosinami – powiedziała jeszcze na głos i poczuła, że jeżeli szybko nad sobą nie zapanuje, to się popisowo rozpłacze.
Ruszyła w stronę, z której przybyli i wspięła się, nie bez trudu, na stromą górkę. Gdy znalazła się na szczycie, rozejrzała się uważnie w poszukiwaniu Hugona, jednak bez rezultatu. Chłopak zapadł się pod ziemię. Ruszyła przez polanę w stronę wysokiego ogrodzenia, które już dzisiaj pokonała.
Wspięła się na płot i przeskoczyła go zwinnie. Nie robiła tego pierwszy raz, ale pierwszy raz była na tyle nieuważna, że rozcięła sobie kciuk. Z opuszka zaczęła sączyć się krew, a Maggie w duchu przeklęła swoją słabą znajomość zaklęć. Próbowała przypomnieć sobie zaklęcie, którego całkiem niedawno użył na niej Hugo, jednak pamięć do zaklęć miała tak dobrą jak ich znajomość.
Ruszyła w stronę, z której nie tak dawno przybyła wraz z Weasleyem i na wspomnienie chłopaka zaczęła zastanawiać się, dlaczego ją zostawił. Jednak jej rozważania przerwał odgłos łamanej gałązki. Rozejrzała się czujnie, jednak nic nie zauważyła i zwaliła winę na chodzące po lesie zwierzęta. Dziewczyna ruszyła w stronę lasu dzielącego ją od domu. Miała wrażenie, że jest przez kogoś obserwowana, jej skóra się napięła, a oddech nieznacznie przyśpieszył. Czuła, że coś jest nie tak, jednak nie umiała określić co.
- Naczytałaś się za dużo książek – mruknęła do siebie, by dodać sobie otuchy. Nagle zrobiło się całkiem cicho. Ucichły nawet zwykłe odgłosy lasu. Sowa już nie pohukiwała, wiatr nie szeleścił wśród drzew, świat lasu się zatrzymał, a Maggie poczuła ostry ból z tyłu głowy i straciła przytomność.
Nie wiedziała ile czasu upłynęło od momentu gdy straciła przytomność, ale wiedziała, że czuje pulsujący ból z tyłu głowy i że nie wie, gdzie się znajduje. Usłyszała jakieś głosy gdzieś po prawej stronie, spojrzała w tamtym kierunku z nadzieją, że to Hugo, jednak mężczyzna idący w jej stronę nie był jej chłopakiem.
To, co wydarzyło się potem, pamiętała jak przez mgłę, chciała jedynie umrzeć. Brutalne dłonie jej oprawcy zaciskały się na jej szyi, krzyczał, że ma go błagać o litość, więc błagała, jednak nie było jej dane zaznać ukojenia, jeszcze nie wtedy. Jego oddech, dotyk jego ciała, brutalność, z jaką niszczył jej szanse na normalne życie pozostały z nią na zawsze, szczegóły były mało istotne.

Ból z każdą chwilą ustępował, a może po prostu się do niego przyzwyczaiła. Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić, iść do domu czy szukać Hugona, rozejrzała się czujnie wokół siebie, ale nie była pewna gdzie jest ani czy tamten mężczyzna na pewno ją zostawił. Nie miała również pojęcia, czy będzie w stanie wrócić do domu, spojrzeć w oczy rodzicom, Hugonowi. Jej ubranie było w strzępach, chciała przestać czuć, jednak łatwiej było przyzwyczaić się do bólu fizycznego niż postrzępionej duszy.
- Hugo? – zawołała na próbę, jednak przestała liczyć na odzew z jego strony. Ruszyła więc w poszukiwaniu domu z nadzieją, że już nigdy więcej nie spotka tamtego mężczyzny, a reszta zapewne sama się rozwiąże.
Kiedyś wyczytała w jakimś poradniku, że po mchu na drzewach można odczytać kierunki, ale nie miała pojęcia jak tego mchu szukać i co zrobić z tą wiedzą, gdy go znajdzie, rozejrzała się więc w poszukiwaniu różdżki, ale jej również nie znalazła.
Oparła się o najbliższe drzewo i ruszyła w stronę, która według niej była wschodem, przecież ten las się kiedyś skończy, przynajmniej taką miała nadzieję. Godzinę później odnalazła wyjście z lasu i znalazła się na pustej o tej porze drodze. Nie chciała wracać do domu, nie wyobrażała sobie powrotu do wcześniejszego stanu rzeczy, przejścia nad ostatnimi wydarzeniami do porządku dziennego. Jednak myśl o porzuceniu rodziny i miłości, aby odpokutować swoją winę i żyć w samotności, wydawała się nie do przyjęcia. Jednak była sobie winna, wszak to ona chodziła po lesie w skąpym stroju. Przecież wielokrotnie jej powtarzał, że niepotrzebnie kusiła go swoim wyglądem, to była tylko jej wina. Tak mówił.

***

Starała się zawsze wtapiać w tło, nie zawiązywała bliższych znajomości, nie kupiła nowej różdżki, uciekła za ocean, by nigdy nie spotkać kogoś, kto przypomni jej o dawnym życiu. Żyła jak mugol, chociaż utrzymywała się z udzielania porad w nowojorskim „Proroku Codziennym”, nawet nie wiedziała jak nazywa się gazeta, dla której pisze. Praca była jedynym, co łączyło ją ze starym światem, przecież nie potrafiła nic, co mogłoby być przydatne po tej niemagicznej stronie.
Lubiła chodzić do Central Parku, ale tylko w dzień, nie lubiła przebywać poza domem po osiemnastej, zresztą w ogólnie nie lubiła przebywać poza domem. Nie rozmawiała z ludźmi, była trupem za życia.

Kolejnym przełomowym momentem w życiu Maggie Quinn był dzień, w którym przeczytała w gazecie, że Harry Potter przyjeżdża do Nowego Jorku. Nie interesowało jej po co ani z kim, od tamtego dnia obsesyjnie wyczekiwała dnia, gdy Potter pojawi się w jej mieście. Nie wiedziała, czy będzie chciała się z nim zobaczyć, bo jedyną osobą, którą chciała spotkać, był jej Hugo Weasley. Często zastanawiała się jak teraz wygląda jego życie, czy myśli o niej czasami, czy założył rodzinę, pytań zawsze miała sporo, ale żadnych odpowiedzi.
Maggie nie poszła przywitać Pottera. Zanim dotarł do Stanów, podjęła swoją decyzję i wróciła do Wielkiej Brytanii. Jedyne, czego chciała, to jeszcze raz zobaczyć Hugona.

Odnalezienie Hugona i jego nowej rodziny nie było takie trudne, rodzina Weasleyów była znana w świecie czarodziejów i ustalenie gdzie mieszka syn Hermiony i Rona było zadziwiająco łatwe. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek czuła się tak bardzo zestresowana, trauma jej życia odeszła w zapomnienie przy tym, co czuła teraz. Obserwowała ich z daleka, Hugona i jego żonę, spędzali to sobotnie popołudnie w ogrodzie z jakąś kobietą, w której Maggie z trudem rozpoznała Rose. Po kilku minutach z domu ze śmiechem wybiegło kilkoro dzieci, a za nimi osoby, które zapewne kiedyś znała, ale teraz ich nie rozpoznawała.
Nie wiedziała, czy jest to dobry moment na spotkanie, czuła, że całkowicie zły. Gdy zaczęło się ściemniać, odeszła. Hugo żył dalej, bez niej i nie chciała zakłócać rodzinnej sielanki.
Szła drogą w stronę pobliskiego miasteczka, gdy minęła ją kolejna szczęśliwa rodzina, czy wszyscy wokół byli szczęśliwi? W tym momencie Maggie miała takie wrażenie.
- Tato, czy to duch? – zapytała mijająca ją dziewczynka, niesiona przez ojca.
- Kochanie, nie pokazuj palcem, to nie ładnie. Przepraszamy panią, bywa zbyt otwarta. – Mężczyzna uśmiechnął się do Maggie przepraszająco.
- Nic się nie stało, właśnie tak się czuję, jest spostrzegawcza – odparła i ruszyła przed siebie.

Pół godziny później Maggie znalazła się w swoim pokoju hotelowym. Jak w amoku sięgnęła po pistolet, który zakupiła już dawno temu, załadowała go, włożyła lufę do ust i pociągnęła za spust. Usłyszała huk wystarzału jednak nic się nie stało, uznała, że to trefna kula i ruszyła w stronę łazienki gdzie rozbiła lustro i próbowała rozciąć nadgarstek kawałkiem szkła, jednak krew nie leciała. Maggie miotała się po hotelowym pokoju w poszukiwaniu sposobu na szybką i skuteczną śmierć, jednak go nie znalazła.
Maggie Quinn nie żyła od dwudziestu lat, zmarła tej nocy, gdy pewien mężczyzna zaatakował w lesie ją i Hugona, gdy została przez niego zgwałcona i śmiertelnie pobita. Hugo, gdy tylko doszedł do siebie, przybył jej z pomocą, jednak było już za późno.

Tej nocy jeszcze długo w okolicy słyszano jej rozdzierające krzyki. Nic nie zniszczyło jej bardziej niż świadomość własnej śmierci.

***

Gdy mój dziadek opowiedział mi jej historię po raz pierwszy, nie wierzyłam, gdy pokazał mi jej zdjęcie, dziewczyny z burzą blond loków i zadziornym spojrzeniem, obejmującą swojego ukochanego Hugona, nie pojmowałam, że ktokolwiek mógł nie zorientować się, że zmarł. Wtedy dziadek uśmiechnął się do mnie jednym z tych uśmiechów, które zapewne także Maggie w nim uwielbiała i powiedział mi coś, czegoś nie zapomnę do końca życia.
- Kochana Sam, Maggie Quinn zmarła w wieku dziewiętnastu lat i potrzebowała dwudziestu, by to sobie uświadomić. Ty żyjesz od dwudziestu lat, jak myślisz, ile jeszcze zajmie ci uświadomienie sobie, że powinnaś zacząć żyć?
Tego nie wiem, ale wierzę, że nie będzie wtedy za późno.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.