Rozdziały: [1], [2].

Życie pełne jest wyborów człowieka i wyrzeczeń, jakie musi ponieść, by ich dokonać. Jednak dla niektórych ten czas nadchodzi niespodziewanie szybko...

Słońce już dawno zaszło za budynki miasteczka i w pokoju panował półmrok. Jedyne źródło światła, nikłe i niepewne drżało, rzucając przerywane cienie na puste ściany pomieszczenia. Szczupła ciemnowłosa kobieta kuliła się niedaleko połamanego łóżka, nie zważając na to, że drzazgi wystające z drewna wbijają się w jej delikatną skórę, raniąc do krwi. Świeca w dłoniach Allie drżała, podobnie jak i ona sama, a wspomnienia atakowały z każdej strony. Dziewczyna uniosła ranną dłoń na wysokość oczu i otarła łzy z policzków, przy okazji zostawiając brudną smugę na twarzy. Miała wybór; uciec lub pozostać. Sytuacja się powtórzyła, nie była spontanicznym wydarzeniem. O czym mowa? Wszystko zaczęło się już dawno temu, lecz ostatnimi czasy było tylko coraz gorzej…

Kilka godzin wcześniej Allie wyszła z biura, w którym pracowała jako asystentka szefa. Z beznamiętnym wyrazem twarzy poprawiła spódnicę, która zupełnie nie przypadkiem podwinęła się nieco zbyt wysoko, odsłaniając szczupłe uda kobiety. Jej szef nie był przystojnym mężczyzną, lecz posiadał wszystkie cechy, których kobiecie brakowało w jej narzeczonym. Cyrus był męski, romantyczny, pewny siebie i zorganizowany. I choć należało również dodać, że żonaty, obojgu nie przeszkadzało, że mają partnerów. Ich relacje wyszły poza dopuszczalny poziom szef-pracownica już jakiś czas temu, pewnej ciemnej nocy podczas spotkania integracyjnego. Poprzedniego dnia, przed obecnymi wydarzeniami, Allie poinformowała narzeczonego, że wróci późnym wieczorem, bo pewne dokumenty wymagały uporządkowania. Kochanic nie musiał wiedzieć, że owa dokumentacja nie istniała.

Kobieta poczuła dotkliwy chłód, który spowodował gęsią skórkę na jej ciele, więc wepchnęła ręce głębiej do kieszeni czarnego płaszcza i przyspieszyła kroku. Mieszkała całkiem niedaleko, a wizja ciepłej kolacji tylko pogłębiła uczucie zimna i zmęczenia. Na myśl przyszedł jej irracjonalny pomysł, że gdyby była czarodziejką albo wróżką to wyczarowałaby sobie jakiś cieplejszy płaszczyk. Jednak ze smutną rzeczywistością musiała wędrować dalej. Gdy kilkanaście minut później dotarła do mieszkania w dość obskurnej kamienicy, szczelnie zamknęła za sobą drzwi. Nigdy nie zawadzi być ostrożnym. Okręciła się od drzwi i oparła o nie na chwilę. Głęboki oddech pozwolił jej na uspokojenie nerwów.

— Kochanie, wróciłam! — krzyknęła kobieta z wąskiego korytarza, zsuwając buty z obolałych nóg. Zmarszczyła brwi, kiedy odpowiedziała jej cisza. Czyżby coś się stało? Zaniepokojona kobieta chwyciła torebkę w rękę i przeszła do salonu, w którym spodziewała się ujrzeć narzeczonego, jednak nie zastała go tam. Światła były zapalone w całym mieszkaniu, więc chwilę później przeszła do kuchni, niepewnie stawiając kroki na podłodze. Już dawno nie czuła się tak nieswojo we własnym domu. Ostatni raz działo się tak dwa tygodnie temu, kiedy obawiała się reakcji chłopaka na późniejszy powrót, o którym go nie poinformowała.
— Ivan? — spytała w przestrzeń. Kiedy chwilę później weszła do kuchni, odetchnęła z ulgą, lecz nie na długo; jej narzeczony siedział na krześle i wsparty łokciami o pusty stół, wpatrywał się w drzwi, w których Allie przystanęła. — Kochanie?
Mężczyzna nie miał na twarzy uśmiechu, a jego ciemne oczy błyszczały złowrogo w nikłym świetle. Dziewczyna wstrzymała oddech. Jakim cudem się dowiedział? A może chodziło o coś innego?
— Dobry wieczór, kochanie — powiedział nagle, niemal sycząc ostatnie słowo, a Allie głośno przełknęła ślinę; a jednak wiedział. Skąd? Niepewna oparła się o futrynę, mnąc w dłoni torebkę wyszywaną tandetnymi koralikami. Nie wiedziała, czy ma zaprzeczać, czy przyznać się do wszystkiego - była w kropce. — Jak wieczór? Przyjemny? — spytał niby neutralnie, a kobietę przeszył nagły dreszcz i wspomnienie rąk Cyrusa błądzących po jej ciele. Mimo całej tej sytuacji poczuła, że robi się jej gorąco. — Tak właśnie myślałem — powiedział, gdy cisza ze strony Allie przedłużała się z każdą chwilą. Wstał gwałtownie od stołu, a krzesło odskoczyło do tyłu, z hukiem wpadając w szafkę. Szklanki i kieliszki zabrzęczały z protestem, a kobieta skrzywiła się na ten dźwięk. Wciąż milcząc, odepchnęła się od futryny i podeszła do kranu, chcąc nalać wody do kubka. Nie chciała, by jej narzeczony widział, jak trzęsą się jej nogi, więc podparła się jedną ręką o blat, by dać im jakąś podporę. Wiedziała, że nie powinna była zrywać kontaktu wzrokowego, ale było za późno. Mężczyzna szybko pojawił się za nią i gwałtownie chwycił za włosy. Szklanka rozbiła się pod ich stopami, a małe odłamki szkła zraniły odsłonięte nogi dziewczyny. Syknęła z bólu, odruchowo łapiąc za ręce Ivana, lecz nie miała na tyle sił, by wyplątać z nich swoje włosy. Włosy, które tak delikatnie głaskał Cyrus kilka godzin wcześniej. O czym ona do cholery myślała? Powoli, pod naporem cierpienia i siły narzeczonego, opadła na kolana i przekrzywiła głowę.
— Puść mnie — wysyczała, a jej oczy zaszły łzami bólu. — Nie dotykaj — dodała. Te dwa słowa zostały jakimś sposobem na trwałe wpisane w jej pamięć i kobieta często powtarzała jej jak mantrę. Bo niestety często miała ku temu okazję. Twarz mężczyzny wykrzywiła się w okropnym grymasie i chwilę później przybliżyła się do ucha Allie. Ivan za włosy podniósł ją na swoją wysokość, by wbić obrzydzone spojrzenie ciemnych oczu w jej szyję.
— Sądziłaś, że nie dowiem się, że puszczasz się na prawo i lewo? — spytał, a jego głos zabrzmiał od nadmiaru tłumionych emocji, na co kobieta zadrżała; domyślała się, czego może się spodziewać. Jednak nie wiedziała, czy ma odpowiedzieć na zadane przez chłopaka pytanie, czy je przemilczeć. To były zapytania bez wyjścia, gdzie każda odpowiedzieć prowadziła człowieka do klęski. W jej przypadku upadek był nieunikniony, bo nie miała jak wyplątać się z sytuacji. Zresztą, czy chciała kłamać? Czas najwyższy powiedzieć mu prawdę, niech wie, że nie jest wart jej uwagi. Nie słysząc odpowiedzi Ivan potrząsnął ją niczym szmacianą lalką. — Odpowiedz!
Allie głośno przełknęła ślinę, modląc się, żeby nie było po niej widać, jak bardzo jest przestraszona. Żeby chłopak nie dostrzegł, jak bardzo nienawidzi jego dotyku… Dłonie Cyrusa przysuwające jej biodra do siebie…
— Nie — rzuciła cicho, starając się zabrzmieć przekonywująco. Na usta cisnęło się jej wiele innych, prowokujących odpowiedzi, lecz powstrzymała potok słów, bo po co miała stawiać siebie w jeszczego gorszym położeniu? Z gardła mężczyzny wydobył się wściekły krzyk, a on sam gwałtownie puścił włosy Allie i pchnął ją na podłogę. Kobieta upadła na nią z cichym jękiem, bo kolejne odłamki szkła wbiły się w jej skórę. Lekko otumaniona wytarła lepką krew płynącą z jej najbardziej poranionych kolan. Powinna się wstydzić, mieć jakiekolwiek wyrzuty sumienia z powodu zdrady, lecz już dawno pozbyła się nich zupełnie. W jej oczach Ivan był nikim, zwykłym mężczyzną łatwo poddającym się gniewu. Tyranem. Jej oprawcą.
Wspierając się na rękach i ignorując kawałki rozbitego szkła wbijające się w wewnętrzną stronę dłoni, z powodzeniem spróbowała wstać i kilka chwil później chwiała się na nogach, patrząc na podłogę. Nie musiała podnosić wzroku, by wiedzieć, że narzeczony wpatruje się w nią mocnym spojrzeniem tych ciemnych oczu, które kiedyś ją urzekły, a teraz tylko przerażały…
— Przepraszam — mruknęła, bo w jej mniemaniu właśnie tego oczekiwał mężczyzna. Ludzie lubią jak się ich przeprasza, wpływa to na ich ego i poczucie wartości, w tym przypadku tak zawyżonej.
— Masz za co — warknął facet, a jego wzrok prześlizgnął się po ciele kobiety, która niegdyś mogła być nazywana “jego”. Ten czas przeminął. Allie zadrżała, gdy jego spojrzenie zatrzymało się na podwiniętej spódnicy i odkrytym udzie. Ivan momentalnie ruszył w jej stronę, chyba nawet nie próbując kryć się ze swoimi zamiarami. Jedną ręką odepchnął zagubione krzesło, a drugą sięgnął paska swoich spodni.
— Nie, nie, nie, przepraszam! Nie zbliżaj się, błagam — zapłakała histerycznie kobieta, wystawiając przed siebie zakrwawione ręce i niepewnie cofając się do tyłu. Jakby ten gest miał pomóc w jakikolwiek sposób. Z góry wiedziała, że jest przegrana, że nikt jej nie pomoże. Już dawno dostrzegła to w swoim umyśle jak i twardym i bezlitosnym spojrzeniu narzeczonego. Mężczyzna szybko do niej dopadł, a siła pędu przycisnęła kobietę mocno do ściany. Przerażenie momentalnie zaparło jej dech w piersiach, a chwilę później łzy zaczęły płynąć po jej zaczerwienionych policzkach. Na nic były jej błagania czy krzyki, nie miała siły, by wydostać się z miażdżącego uścisku, nie mogła pozbyć się nagle ogromnego ciała mężczyzny, które napierało na nią jakby z każdej strony. Nienawidziła jego dotyku, nienawidziła jego spojrzenia. Była w pułapce. Twarde przyrodzenie narzeczonego, które dobrze wyczuwała przez materiał jego spodni nie pozostawiało złudzeń, że ból tej nocy jeszcze się nie skończył, a cierpienie za popełnione czyny przyjdzie jej odczuć za chwilę.
Mężczyzna mocno chwycił ją za nadgarstek i przycisnął jej bok do swojej piersi, a ona nie miała innego wyboru poza tym, by niemal niesiona podążać za nim.
— Twój kochanek również lubił sprawiać ci ból? — szepnął jej na ucho, gdy zaciągnął ją szarpiącą się na ich wspólne, wyścielone czarną pościelą łóżko i chwilę później pchnął na nie dziewczynę. Z gardła Allie wydobył się krótki okrzyk, który został jednak szybko stłumiony przez dłoń Ivana zakrywającą jej usta. Ślina prędko wydostała się z ich ust, a ręka mężczyzny tylko rozprowadziła ją po twarzy. Ciągłe szamotanie kobiety chyba w końcu zirytowało chłopaka, który wziął zamach i mocno uderzył ją w twarz. Ból oślepiający Allie na chwilę odebrał jej zdolność oporu, co pozwoliło narzeczonemu na ostateczne zdjęcie paska i rozpięcie rozporka. Spodnie opadły do kolan, a on bez większego wysiłku szarpnął kobietę za włosy i przekręcił ją na brzuch.

Ivan często krzywdził narzeczoną, zadając jej umyślny ból, ale jeszcze nigdy nie posunął się do gwałtu. Upokorzenie, ból, nienawiść a następnie zrezygnowanie, które wtedy czuła długo nie dało o sobie zapomnieć. Za każdym razem, gdy brała prysznic, a strumienie wody otulały jej brudne wewnątrz ciało, tarła swoją skórę niemal do krwi, by tylko zetrzeć brud, który w sobie nosiła, lecz on się nie znikał. Na nic były krzyki i panika czy słowa wypowiedziane w błagalnej modlitwie. Zatarł się dopiero po tygodniach, lecz wciąż obecny w jej umyśle. Niektóre myśli można nazwać cichymi mordercami. Nawet jeśli już je odsuniesz, one i tak zabijają w każdym aspekcie, każdej podejmowanej decyzji. Powrócą, by dać o sobie znać w odpowiednim momencie.

Gdy płomień świecy przygasł całkowicie, pogrążając pomieszczenie w półmroku, kobieta ocknęła się z letargu i spojrzała na swoje zalane woskiem dłonie. Krew już dawno zakrzepła na jej ciele, powodując swędzenie. Ale może to uczucie było czymś więcej niż tylko reakcją fizyczną na ów strupy? Allie w miarę szybko jak na swój stan zrozumiała, co oznacza to coś skręcające ją od środka. Nie mogła pozostać tu ani sekundy dłużej.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?