Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6].

Kiedy znaleźli się w holu domu, James, trzymając ją za rękę, poprowadził schodami do góry. Na piętrze otworzył drzwi do pokoju, w którym znajdowała się sypialnia. Było tu dość ascetycznie, męsko. Na środku stało wielkie łoże z baldachimem, a obok szafki nocne. Poza tym była tylko jeszcze ciężka mahoniowa komoda i lustro, które wisiało nad nią.
Holly drżała z emocji. Tyle razy marzyła o tej chwili. Oczy ukochanego kusiły i obiecywały.

– Nie powinniśmy… To niemądre – wyszeptała, starając się skupić na ostatnich przebłyskach rozsądku.

– Jesteśmy wolni, dorośli i pragniemy siebie. Co w tym niemądrego? – Jego pytanie pozostało bez odpowiedzi.

Przyciągnął dziewczynę do siebie. Stali tak, wtuleni w siebie przez dłuższą chwilę. Słyszeli swoje przyspieszone oddechy i nierówne bicie serc. Usta Jamesa odnalazły delikatne wargi Holly, a ona poddała się im, myśląc już tylko o tym, żeby ta chwila trwała wiecznie.
Delikatnie przechylił jej głowę i muskał pocałunkami jej szyję. Chwyciła się mocniej jego ciała pod wpływem tej pieszczoty. Wsunął ręce pod jej sweter. Przesuwał się coraz wyżej, a ona czuła, jak na jej ciele pozostają gorące ślady jego dłoni. Gdy pokonał barierę stanika, z jej ust wyrwał się jęk rozkoszy.

– Holly… Masz za dużo ubrań. Chcę poczuć, jak nasze ciała ocierają się o sobie. Pragnę cię. – Mówił zachrypniętym głosem.

Do rąk dołączyły usta, które pieściły teraz jej piersi. Jej palce kurczowo zacisnęły się na jego karku. Czuła, że już dłużej nie ustoi na nogach. James chyba też to wyczuł, bo popchnął ją w kierunku łóżka.

Patrząc jej w oczy, rozpiął koszulę i ściągnął podkoszulek. Widziała żar w jego oczach, który trawił i jej ciało. Nigdy nie czuła się tak godna pożądania, jak teraz. Akceptacja w jego oczach sprawiła, że zniknęły jej ostatnie obawy. Poczuła przyjemny ciężar, gdy położył się na niej, dociskając ją do materaca. Chciała poznać każdy centymetr jego ciała. Ręce jej się trzęsły, gdy dotykała nagiej skóry mężczyzny. Przesunęła nieśmiało dłońmi wzdłuż jego kręgosłupa, aż przeszył go dreszcz. Czuła, jak wstrzymał oddech. To dodało jej odwagi. Miał pięknie umięśnione ciało, które mogło doprowadzić do szaleństwa.

Jego usta znów odnalazły jej wagi i wtedy przestała myśleć. Zapomniała nawet jak ma na imię, i że romans z szefem to najwyższy stopień niebezpieczeństwa.
Zatracili się w sobie, stracili poczucie czasu. Gdy odpoczywali po miłosnym uniesieniu, Holly wsłuchiwała się w spokojny oddech mężczyzny, który pokazał jej niezwykły świat pełen czułości i namiętności. Wiedziała, że nigdy nie zapomni tej nocy i wiedziała, że nie powinna się ona już powtórzyć.

Musiała wyznać Jamesowi prawdę o swoim pochodzeniu, o matce, o tym, że nie może mieć dzieci, bo mogłyby być charłakami, a na takie życie nie chciała ich skazywać. Dzieci. Byli nieostrożni. Miała nadzieję, że ta szalona noc nie skomplikuje im życia. Była naznaczona tragedią rodzinną, o czym pozwoliła sobie zapomnieć.

Nie chciała też, by historia życia matki się powtórzyła. Jej ojciec w końcu też był ponoć porządnym człowiekiem, a jednak je zostawił. Porzucił własną córkę. Nie chciała zniszczyć sobie życia przez głupie zauroczenie, które nie miało szans na szczęśliwe zakończenie.
Ręka Jamesa zaczęła jej ciążyć, co było znakiem, że mężczyzna zasnął. Delikatnie zabrała ją ze swojej talii i wymknęła się z łóżka. Rzuciła ostatnie tęskne spojrzenie na jego spokojną twarz, pozbierała swoje rzeczy i zeszła na dół do kuchni, którą pamiętała ze swojej pierwszej wizyty w tym domu. Ubrała się, myśląc o mężczyźnie śpiącym na górze. Co oni teraz zrobią? Co z pracą, której tak potrzebowała? Zachowała się nierozsądnie i teraz będzie musiała ponieść tego konsekwencje. Bała się tylko, że nie da rady o nim zapomnieć. Już miała wchodzić na palenisko w kominku, gdy w kuchni pojawiła się srebrzysta surykatka.
Patronus był posłańcem ze szpitala Świętego Munga. Holly w osłupieniu słuchała zawiadomienia od uzdrowiciela. Megan Hunt leży w szpitalu. Wypadła z okna swojego domu. Proszę przybyć, jak najszybciej.

Wypadła. Dziewczyna wiedziała, że to nie był przypadek. To kolejna próba samobójcza, ale tym razem nie uda się jej tego ukryć.

W jednej z sal, na oddziale urazów pozaklęciowych, Holly odnalazła swoją matkę. Była bardzo blada, miała sińce na twarzy i na rękach. Musieli usunąć jej część włosów, by dotrzeć do rozległej rany na głowie. Dziewczyna ledwie ją poznała. Wydawała się jeszcze chudsza i delikatniejsza, niż zwykle. Sine wargi drżały, jakby pogrążona była w niespokojnym śnie. Podeszła bliżej. Dotknęła ręki, która była przerażająco zimna, jakby powoli uciekało z niej życie.

– Mamo... – powiedziała drżącym głosem, a brak reakcji sprawił, że z jej oczu popłynęły łzy.
Przysiadła po prawej stronie łóżka i delikatnie głaskała dłoń matki w nadziei, że ją rozgrzeje. Wpatrywała się w jej twarz szukając oznak przebudzenia. Ale nic się nie wydarzyło.

– Dzień dobry. – Do Sali wszedł mężczyzna w kitlu uzdrowiciela. – Zajmuję się przypadkiem pani Megan Hunt.

– Jestem jej córką, co z nią będzie? – rzuciła jednym tchem Holly.

– Ma połamane żebra, lewą nogę, i nadgarstek. Tym zajęliśmy się bez większego problemu. Dostaje silny eliksir na zrastanie kości. Gorzej z głową. Uderzenie było na tyle silne, że pękła czaszka. Udało nam się połączyć i te kości, ale nie wiemy czy nawet mocny eliksir coś tutaj zdziała. – Zamilkł na chwilę, dając dziewczynie czas na przyswojenie złych informacji. – Podejrzewamy, że upadek z okna nie był nieszczęśliwym wypadkiem.

Holly wciągnęła gwałtownie powietrze. Nie miała nic do powiedzenia. Uzdrowiciel miał rację.

– Znaleźliśmy liczne blizny na rękach, czyli nie była to pierwsza taka sytuacja? – Tym razem zapytał wprost.
Dziewczyna twierdząco pokiwała głową. Nie była w stanie powiedzieć nic więcej.

– Może pani zostać na noc. – To powiedziawszy machnął różdżką, a obok pojawiło się polowych rozmiarów posłanie dla Holly.

– Dziękuję – wyszeptała.

Gdy zostały same, przysiadła na swoim łóżku, oparła głowę o bok matki i chwyciła ją za rękę.
Spędziła tak całą noc. Niestety poranek nie przyniósł poprawy. Megan Hunt leżała nieruchomo, i tylko delikatne unoszenie klatki piersiowej było oznaką, że żyje. Holly wpatrywała się w matkę. Były na świecie tylko we dwie, nie było im łatwo, dużo przeszły, ale miały tylko siebie. Nie możesz mnie zostawić, pomyślała dziewczyna i mocniej ścisnęła jej rękę.

Holly do tej pory skupiona na wypadku, teraz pomyślała o Jamesie. Spędzili cudowne chwile, ale sytuacja matki uświadomiła jej dobitnie, że nie pasują do siebie. Czy jej szukał? Raczej nie. Mógł mieć każdą kobietę i na pewno nie będzie uganiał się właśnie za nią. Przypomniała sobie, że mimo, iż dziś ma wolne to jutro powinna stawić się w pracy. Musiała wyjść i wysłać list do ministerstwa.

Przeszła przez Pokątną prosto do Sowiej Poczty. Skreśliła parę słów, że potrzebuje tygodnia wolnego, ze względu na sprawy osobiste, zapłaciła parę knutów i wysłała sowę. Miała nadzieję, że James pomyśli, że chodzi o to, co zaszło między nimi i da jej potem spokój.
Wracając do szpitala starała się nie myśleć o jego pocałunkach, dotyku i cudownym ciele. Niestety szło jej kiepsko. Wiedziała, że nigdy już nie spotka takiego mężczyzny jak on. Ale będzie miała chociaż co wspominać.

Następnego dnia stan matki Holly zaczął się poprawiać, ale dalej nie odzyskała przytomności. Zeszły za to sińce z twarzy, a i kości prawie się zrosły, jak ocenił uzdrowiciel. Dziewczyna czekała na chociaż delikatny znak, że jej rodzicielka coś odczuwa. Żeby chociaż ruszyła palcami. A tu nic.
Obwiniała się, że gdyby nie spędziła nocy z Jamsem do wypadku, by nie doszło. Ale potem do głosu dopuściła rozum i wiedziała, że mogłoby się to stać, na przykład, kiedy byłaby w pracy. Matka chciałaby odebrać sobie życie, czy ona byłaby z Jamesem czy nie.
Nadszedł wieczór, a Holly siedziała wpatrzona w swoją rodzicielkę. Słysząc dźwięk otwieranych drzwi odwróciła się i zobaczyła Jamesa.
Krew odpłynęła jej z twarzy, a słowa uwięzły w gardle. Jej myśli krążyły gorączkowo. Jak tu się znalazł? Co wiedział? Po co przyszedł?

– Szukałem cię – odezwał się pierwszy.

– Po co?

– Zniknęłaś bez słowa… – Zawahał się widząc odpychającą minę dziewczyny.

Holly wpatrywała się w czubek swoich butów i milczała.

– Byłem u ciebie w domu. – Na te słowa dziewczyna podniosła gwałtownie głowę. Więc już widział jak żyje. Stąd ta nuta współczucia w jego głosie.

– Kto ci pozwolił naruszać moją prywatność? – zapytała napastliwie. Wstydziła się, że tam był, wstydziła się tego, co zobaczył.

– Chyba wczorajsza noc dała mi prawo… – nie zdążył dokończyć, bo Holly ruszyła w jego kierunku i wyprowadziła go z sali.

– Nie masz do niczego prawa. – Stanowczy ton jej głosu odbił się bólem w jego oczach. Wiedziała, że go rani, ale nie mogła postąpić inaczej. – Jesteśmy dorośli. To była tylko chwila słabości. Nie będę teraz tego rozpamiętywać. Niepotrzebnie traciłeś czas.

Tego było dla niego za wiele. Chwycił ją za ramię i powiedział groźnym głosem.

– Robię ze swoim czasem to, co chcę, jeszcze tego nie wiesz? Co z twoją matką? Wasza sąsiadka powiedziała, że zdarzył się wypadek.

Czyli wiedział niewiele. Holly poczuła ulgę. Nie chciała, by poznał teraz prawdę.

– Tak. Źle z nią. Wysłałam sowę z prośbą o tydzień urlopu w pracy.

– Praca nie ucieknie. Czy mogę ci jakoś pomóc? – dodał łagodniej.

Widziała litość w jego oczach, a tego akurat najmniej potrzebowała. Zobaczył nędzę jej domu i zrobiło mu się jej żal, a do tego doszedł jeszcze wypadek jej matki.

– Nic od ciebie nie chcę. Dałeś mi wystarczająco dużo – powiedziała z ironią.

Wspomnienie wspólnej nocy zawisło między nimi. Zobaczyła, jak zmienia się wyraz jego twarzy. W jednej chwili stał się obcym człowiekiem.

– Oczywiście masz wolne do końca tygodnia – rzucił na odchodne i już go nie było.
Holly patrzyła za nim ze łzami w oczach. Dlaczego życie musi być tak skomplikowane?

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?