Bohaterowie: własna postać.

- Babciu, opowiesz mi bajkę na dobranoc? Najlepiej to Bożonarodzeniową - powiedziała moja wnuczka.
Był wieczór przedwigilijny, kiedy mała lizuska z wielkimi oczyma poprosiła mnie o puszczenie wodzy fantazji.
- No dobrze - zgodziłam się. - Opowiem Ci historię, która zdarzyła się, gdy jeszcze chodziłam do szkoły.
W głowie dobrze wiedziałam jakie wydarzenie chcę opowiedzieć, ale musiałam sobie je dokładnie przypomnieć. Nagle zaświtało mi w pamięci.
- Liso, pisałam kiedyś pamiętnik. Opisałam tam to wydarzenie. Może chcesz bym ci je przeczytała? - zapytałam.
Z oczu młodej Wistle posypały się iskierki podniecenia.
- Jasne, że tak! - prawie krzyknęła.
Wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju. Spokojnie szłam po schodach aż doszłam do mojej sypialni. Zajrzałam w stare kartony i znalazłam go. Mój pamiętnik. Różowa okładka ze złotymi napisami, obsypana brokatem i cała w naklejkach wyglądała tak samo, jak ją zapamiętałam. Wzięłam książeczkę do ręki i skierowałam się do pokoju gościnnego, gdzie sypiała moja Lisa.
- Masz? - zapytała podekscytowana.
- Mam, mam - powiedziałam przekonująco.
Otworzyłam pamiętnik na pierwszej lepszej stronie i uśmiechnęłam się na widok wspomnień.

Pamiętniku! Dzisiaj pewien totalny głupek wrzucił mnie do wody, która miała zaledwie 5°C!
albo
Nigdy więcej nie zadam się z chłopakiem. Ten cały niby zakochany we mnie mężczyzna rzucił mnie! Nie wytrzymałam i rzuciłam na niego Levicorpus, chlasnęłam go w policzek i przyprawiłam zaklęciem Aquamenti.
Teraz się z tego śmieję, a jakie to było kiedyś dla mnie ważne! Kartkowałam dalej i zauważyłam to, co miałam zamiar przytoczyć wnusi. Zaczęłam czytać:

22 grudnia 2015r.
Drogi pamiętniku! Dzisiaj stało się coś tak przyjemnego, że posłużę się narracją trzecioosobową. Mam nadzieję, że się nie obrazisz.
Jak zwykle o godzinie dziewiątej rano dziewczyna o imieniu Katy Hudson smacznie sobie spała i nie miała najmniejszego zamiaru się obudzić. Współlokatorki Katherine miały większy problem. Od pół godziny krzyczały różne teksty na pobudkę, rzucały do celu poduszkami, a ich cel nic sobie z tego nie robił. W końcu Lilyatte Pourbiax wpadła na genialny pomysł i zaćwierkała:
- Ulepimy dziś bałwana...?
Francuzka dobrze wiedziała, że Hudson zaraz się obudzi.
- Nie! Wszystko tylko nie to! - wrzasnęła Katy gwałtownie się budząc i podnosząc z łóżka.
Pozostałe dziewczyny z dormitorium spojrzały wściekłe na Pourbiax.
- Wcześniej nie mogłaś? - zapytała zażenowana Lily Smith.
- Nie - przewróciła oczyma Lilyatte.
- Chciałyście mnie obudzić? - zapytała Hudson, na co dziewczęta zgodnie pokiwały głowami. - Trzeba było od razu wodą na twarz - powiedziała z przybitą miną.
Babsztyl powoli wstał i przejrzał się po pokoju. Dziś był ważny dzień! Ubieranie choinki! Jeśli będą pierwszym domem, który przystroi drzewko, to Smith - pani prefekt - będzie śmiało mogła przyznać dla domu pięćdziesiąt punktów. Katherine wzięła szybko czarne rurki, równie czarny sweter w renifery, wytarte trampki i pognała do łazienki by się przebrać. Po pięciu minutach była całkiem gotowa. Stanęła w drzwiach łazienki i zapytała:
- Gotowe na jeden z najważniejszych dni w roku?
- No jasne że tak - powiedziała nadal zniesmaczona Lily.
- To chyba oczywiste - poparła Lilyatte.
- Od dawna! - odezwała się w końcu Ania Weasley.
Wczoraj cztery babsztyle wywiesiły kartkę z ogłoszeniem o tym, że dzisiaj zajmujemy się choinką. Paczka dziewczyn z dormitorium zeszła po krętych schodach do Pokoju Wspólnego Ślizgonów na godzinę dziesiątą. W Pokoju było tłoczno, bo wielu uczniów Slytherinu chciało pomóc. Cztery Ślizgonki o imionach: Katy, Lily, Lilyatte i Ania stanęły na podwyższeniu i przemówiły:
- Witamy was jak co roku na uroczystym ubieraniu choinki - zaczęła Katy.
Rozległy się oklaski.
- Jak to już w tradycji mamy - wznowiła mowę Ania - musimy wszyscy na trzy krzyknąć słowo: choinka. Raz, dwa, trzy!
- CHOINKA! - ryknął tłum.
Na dalszej części podestu, na którym stały organizatorki, pojawił się piękny świerk, bujny i wysoki aż do sufitu. Po sali przeszły szepty.
- Najpierw zakładamy światełka - powiedziała Lilyatte. - Prosimy o powieszenie lampek Päivę Eddie i Anię Weasley jako, że są członkiniami drużyny quidditcha Slytherinu.
Päivä i Anka wsiadły na miotły, po czym widowiskowo pochwyciły srebrne lampki i okręciły nimi drzewo, lecąc na miotłach spiralą wokół niego. Potem przemówiła pani prefekt.
- Teraz każdy łapie za bombki i wiesza je na choince. Do roboty! - Dziewczyna machnęła różdżką i na ziemi pojawiło się multum ozdób choinkowych.
Każdy brał po kilka na raz i wieszał gdzie popadnie. Zasada była ta sama co zawsze: na każdej gałązce ma być bombka. Po dwudziestu minutach wszystkie ozdoby zawisły na choince.
- Teraz zapraszamy na środek siostry Johnson! Angelina i Christina jako Pani Kapitan i Zastępczyni Pani Kapitan w drużynie powieszą łańcuchy! - krzyknęła Weasley.
Na miotły wsiadły dwie dziewczyny, które już po chwili zawiesiły całe mnóstwo srebrnych łańcuchów.
- Teraz została nam jeszcze gwiazda, którą zawiesi... - zaczęła Katy, ale jej przerwano.
- Zawiesi pani Katy Hudson! - dokończył Percy, chłopak Katherine.
Hudson zrobiła wielkie oczy, ale nie miała wiele do gadania, bo Lily wcisnęła jej gwiazdę do rąk i popchnęła do drzewka bożonarodzeniowego. Chłopak podszedł do zestresowanej Ślizgonki. Mocno objął ją za talię i podniósł. Dziewczyna w tym czasie czuła się jak mała dziewczyna podsadzana przez tatę, ale mimo to zawiesiła gwiazdę. W Pokoju Wspólnym rozległy się gromkie oklaski. Hudson stawiana na ziemię spiekła buraka i szybko podeszła do Smith.
- Uwaga! Teraz najważniejszy element wydarzenia! - krzyknęła.
- Pięćdziesiąt punktów dla Slytherinu! - powiedziała spokojnie pani prefekt.
Uczniowie zaczęli krzyczeć, śmiać się i gratulować sobie nawzajem. Nasza czwórka siedziała wygodnie na kanapie popijając białą czekoladę i patrząc na piękną srebrną choinkę...

- Babciu, ale wiesz, że to nie było śmieszne...?

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.