Ten dzień rozpoczął się bardzo normalnie. Wydawało się, że to jeden z tych okropnie nudnych i dłużących się. Tak jak zazwyczaj wstałem, sprawdziłem, czy nadal jestem wystarczająco straszny, zjadłem śniadanie. Później usilnie próbowałem nauczyć czegoś tych niedorozwiniętych matołów. Nie, żeby mi to jakoś przeszkadzało. Po prostu zaczynam mieć wrażenie, że to wszystko nie ma sensu.

Ale wieczór odmienił całe moje dotychczasowe życie.

Zmierzałem korytarzem w stronę wyjścia z zamku i tak jak zawsze byłem pewny, że nikt nie wie, gdzie i po co idę. Wtedy zauważyłem uczniów, którzy wskazywali palcami w moją stronę. Jeden z nich, chyba Puchon, trzymał w ręce egzemplarz Proroka Niecodziennego. Sprawiał wrażenie, jakby przeżył ogromny szok. Uniosłem brwi do góry i popędziłem do nich, zamiatając cały kurz z kątów, których Filchowi najzwyczajniej w świecie nie chciało się posprzątać. Zrobiłem groźną minę, posłałem chłopakowi z Prorokiem mordercze spojrzenie, w wyniku czego nieśmiało podał mi gazetę. Jego koledzy zamilkli.

Przerzuciłem kilka kartek. Chyba zacząłem od końca, bo nie widać było strony tytułowej. Gdy do niej dotarłem, stanąłem jak wryty. Nie potrafiłem uwierzyć własnym oczom. Wtargnęła we mnie wściekłość. Miałem ochotę czymś rzucić, potraktować kogoś jakimś wrednym urokiem. Wyładować się.

Spoglądam jeszcze raz. Szczypię się, ale nadal widzę TO...