Może nie powinien tego robić – podróżowanie przez różne krainy w towarzystwie osoby, która przecież kilka miesięcy wodziła go za nos, wyglądało co najmniej nierozważnie. Jednak choćby Syriusz zaprzeczał przez kilka dni i nocy, i tak nie byłby w stanie udawać, że nie lubił towarzystwa Natalie. Która swoją drogą na pewno nie miała tak na imię, ale postanowił nie rozpraszać tym swojej uwagi.

Nigdy nie sądził, że świat mógłby być tak piękny i straszny jednocześnie. Z każdej strony otaczały ich zjawiska równie fascynujące jak niebezpieczne, a Natalie ze swoją niecodzienną urodą idealnie wpasowywała się w ten obrazek. Z każdym kolejnym dniem wydawało mu się, że rozumie ją trochę bardziej, ale chwilę potem dziewczyna rozmazywała to wrażenie, robiąc coś kompletnie irracjonalnego. Dla innych pozostawała chłodna, ale jego zawsze obdarzała uśmiechem prosto z Leonoscars.

Najbardziej podobały mu się zachody słońca w górach Shira. Promienie wtedy odbijały się od tafli jezior i strumyków, tworząc na niebie grę świateł, która w połączeniu ze złotem nieba dawała niesamowity efekt. Siedział wtedy zafascynowany i zapominał o tym, że tak naprawdę nie miał pojęcia, w jakim kierunku Natalie go prowadzi i czy faktycznie znajdą jakąkolwiek stronę. Ona opierała głowę na jego ramieniu, czasami bawiąc się palcami jego dłoni. Pozwalał jej na to, bo w zasadzie wcale mu to nie przeszkadzało. Tak jak i kilka innych rzeczy, na których wspomnienie tylko się uśmiechał.

Poznał garstkę ludzi Synjys, ale ci wydawali się zupełnie inni niż blondynka, z którą spędzał tyle czasu. Wyglądali na nieufnych i lekko zirytowanych jego obecnością. Jakby odbierał im coś, co należało do nich. Tylko jeden mężczyzna wydawał się przyjaźnie nastawiony i chociaż nie chciał mu zdradzić zbyt wielu szczegółów, to właśnie dzięki niemu dowiedział się, że Natalie jest jedyną żyjącą osobą, będącą w prostej linii potomkiem Nyah oraz Cashile. Po usłyszeniu tej informacji Syriusz przestał się dziwić, że dziewczyna potrafi władać mocami na tym poziomie. Na swój sposób przerażała go jej obecność, ale też przyciągała jak magnes.
– Powiedziałaś, że już kiedyś się widzieliśmy – powiedział pewnego dnia, kiedy siedział niedbale rozparty na krześle w gospodzie niedaleko tybetańskiej świątyni. – Jeszcze zanim przybyłem do Leonoscars.
Spojrzała na niego z lekkim zdumieniem, ale po chwili uśmiechnęła się lekko i wypiła łyk herbaty.
– To prawda.
– Dlaczego tego nie pamiętam? – zapytał, marszcząc brwi. – Strasznie byś się wściekł, gdybyś się dowiedział – rzekła, naśladując swój niewinny ton, ale tym razem nieszczególnie jej to wyszło.
– Rzuciłaś na mnie zaklęcie zapomnienia?
– Nie musiałam – odparła. – To jest nasza zdolność, Syriuszu. Ta, którą ćwiczymy przez lata.
Kiwnął głową ze zrozumieniem, chociaż nie miał pojęcia, o czym mówiła. Domyśliła się chyba chaosu, który miał miejsce w jego głowie, bo po chwili dodała:
– Zdolność kreowania rzeczywistości za pomocą umysłu. Możemy ją dostosowywać do własnych wymagań, planów i celów. W ten sposób udało mi się stworzyć Leonoscars: moja wyobraźnia uznała, że takie coś istnieje, więc się pojawiło. – Oczy Syriusza rozszerzyły się w zdumieniu. To, o czym ona mówiła, wydało mu się nie tylko nieprawdopodobne, ale również przerażające. – Jednak im więcej finezji wymaga dana myśl, tym więcej energii nas kosztuje. Ja... chyba posiadam trochę większe zdolności niż pozostali Synjys. Dlatego mogłam wybudować całą wioskę, nie wzbudzając podejrzeń czarodziejów w Anglii. Jednak tak naprawdę wszystko można przełamać, niektóre zmiany pozostawiają również ślady, kłócą się z prawami logiki. To bardzo delikatna dziedzina.
– Czyli spotkaliśmy się, a ty uznałaś, że to nigdy nie miało miejsca i... tyle? – Chciał ukryć złość we własnym głosie, ale nie potrafił.
– Nie, zamiast tego postanowiłam, że po prostu o tym zapomnisz. Jednak twój umysł nie potrafił sobie z tym poradzić, widziałam to... – Teraz na jej twarzy pojawiło się poczucie winy. Syriusz domyślał się, o czym mówiła, ale odrzucał od siebie tą niewygodną myśl. – Tamtego dnia wyruszyłam z kilkoma swoimi do was, żeby dowiedzieć się o planach tego Lorda Voldemorta. Całość zakończyła się walką, zginął twój kolega. Nie mogłam pozwolić, żebyś o nas wiedział, więc zapieczętowałam to w tobie. Jednak chyba nie dość dokładnie. Byłam chyba wykończona, ja...
– Nic już nie mów - powiedział cicho. – Po prostu nic już nie mów...
Dotknęła jego czoła i uśmiechnęła się niewyraźnie, próbując udawać, że w jej oczach wcale nie błyszczały łzy. Nie powinna teraz płakać, to nie był odpowiedni moment. Chciał jej powiedzieć, żeby dała sobie z tym spokój, ale wtedy w jego głowie pojawił się obraz, który zamazał wszystko.

Biegł przez las, próbując znaleźć Caradocka. Wiedział, że ten musiał walczyć gdzieś tutaj, ale nie potrafił dokładnie wskazać miejsca. Był głupi, że nie trzymał go przy sobie. Teraz musiał zapłacić za to wysoką cenę.

Śmierciożercy rzucali morderczymi urokami w każdą stronę, pozbawiając życia drobne, leśne stworzenia. Nie trafili do tej pory w żadnego człowieka. Ich przeciwnicy jakby rozpływali się w powietrzu.
Gdyby był tu James, wszystko potoczyłoby się inaczej. Tylko, że ta myśl nie teleportowała przyjaciela w miejsce wydarzeń, wciąż pozostawał tak samo nieobecny jak wcześniej. Syriusz musiał sobie radzić bez niego. Rzucał urokami w zwolenników Voldemorta, starając się jednocześnie utrzymywać dystans i zbliżać się do Caradocka. Tylko czy ten faktycznie tam był?

Jeden z zamaskowanych zaatakował go od tyłu i gdyby w porę nie zareagował, już padłby martwy na ziemię. Wtedy zobaczył jak zielony promień, który miał pozbawić go życia trafia w plecy Śmierciożercy. Dla niego znaczyło to tylko tyle, że walczą teraz w popłochu, bez planu, histerycznie. Taki rozwój wypadków mógł skończyć się tragicznie dla każdego z nich.

Wtedy to zobaczył. Nieruchome ciało przyjaciela leżało tuż pod drzewem, na jego twarzy nie można było dostrzec ni cienia koloru, zupełnie jakby był...
– O Boże, nie...
Pobiegł w jego kierunku, czując, jak ogarnia go przerażenie. Zdrętwiały mu palce, zabrakło tlenu w płucach, oczy zaszły mgłą... ale parł przed siebie, nie zwracając uwagi na szalejące w powietrzu zaklęcia, które w każdej chwili mogły go zniszczyć.

Zapewne tak by się stało, bo na jego drodze stanęło kilku zamaskowanych, gotowych do ataku. Było mu wszystko jedno. Wcale nie chciał wyjść stąd żywy. Nie bez Caradocka.

Kiedy Śmierciożercy wycelowali swoje różdżki, żeby wypuścić z nich mordercze uroki, nagle krajobraz jakby się zmienił, a oni upadli na ziemię, łapiąc się za głowy.

Tuż obok niego pojawiła się nieznajoma mu dziewczyna, o jasnych włosach związanych w przedziwny warkocz. Nosiła strój, który z pewnością nie pasował do europejskich czarodziejów, ale nie miał czasu dłużej się nad tym zastanawiać. Chciał jak najprędzej dostać się do Caradocka.
– Chodź! – Dziewczyna pociągnęła go za rękę, ale on wyrwał się z jej uścisku.
– Nie zostawię go tu! – krzyknął, nie ukrywając już rozpaczy we własnym głosie.
– Wrócisz po niego – jęknęła i chwyciła go mocno za rękaw szaty. – Teraz uciekaj ze mną.
Pobiegli wgłąb lasu, unikając morderczych zaklęć, co skutecznie ich spowalniało. Może i by im się udało wyrwać paskudnym szponom Śmierciożerców, gdyby wybrali inną drogę. Ta, którą kroczyli, zaprowadziła ich na sam kraniec klifu, skąd nie było już, dokąd się udać.

Syriusz odwrócił się i ścisnął w dłoni różdżkę, bo jeśli przyszło mu zginąć, to właśnie tak – walcząc.

Pomyślał o Jamesie, którego będzie musiał tu zostawić i zrobiło mu się sucho w gardle. Nagle przed jego oczami zajaśniał obraz tych wszystkich rzeczy, dla których warto żyć. Teraz miał umrzeć, a ta dziewczyna razem z nim. Nawet jej nie potrafił obronić.
Spojrzał na nią, ale ona klęczała na ziemi i mruczała coś do siebie. Z jej czoła spływały kropelki potu, w kącikach ust pojawiła się krew. Była wykończona.

Naprzeciw niego stanął Śmierciożerca, ale nie zaatakował, dopóki nie dołączyli do niego jego dwaj koledzy. Wtedy dopiero skierowali swoje różdżki w dziewczynę. Widać postanowili pozbyć się najpierw jej. Nie mógł im na to pozwolić. Zaatakował pierwszy.

Rzucał urokami jak wściekłe zwierzę, nawet nie zauważył, kiedy grunt pod jego nogami zaczął się walić. Dopiero kiedy uderzył plecami o twardą powierzchnię tafli wody, dotarło do niego, że już nie walczy ze Śmierciożercami, ale silnymi falami morza. Nie zdołał nawet wypłynąć na powierzchnię, kiedy zrobiło mu się słabo z powodu zimna, które zapewniła mu lodowata ciecz. Kości, mięśnie, płuca... po prostu wszystko zaczęło go boleć jak nigdy w życiu. Nie chciał umierać w tak żałosny sposób.

Udało mu się wydostać na powierzchnię, ale wtedy zdał sobie sprawę, że nie ma z nim tajemniczej dziewczyny. Zanurkował, próbując ją znaleźć, ale w takim szaleństwie fal nie miał na to szansy. Wciąż ściskał w ręce różdżkę, więc spróbował zaklęcia przywołania i chociaż za pierwszym razem w jego ręce znalazła się zdechła ryba, zaraz potem trzymał w ramionach roztrzęsioną blondynkę.

Przetransportował ich na plażę i chyba tylko cud ich uratował przed Śmierciożercami, którzy z pewnością musieli ich szukać... bo przecież by nie odpuścili, prawda?

Wciąż szumiało mu w głowie, kiedy obserwował, jak blondynka wyciąga ze swoich długich włosów wodorosty.
– Z tej perspektywy wyglądasz nawet uroczo – powiedział bez cienia uśmiechu, a ona podskoczyła pod wpływem jego głosu. Po chwili jednak na jej policzkach pojawił się rumieniec, a ona uśmiechnęła się do niego.

Wtedy wszystko znikło.

Długo nie rozmawiali. Kilka dni zajęło mu przetrawienie tego, czego się dowiedział. Dopiero wtedy zrozumiał, co Natalie miała na myśli kiedy mówiła o braku, jak o ranie, której nie można wyleczyć. Przypomniał sobie te wszystkie bezsenne noce wywołane ubytkiem tej jednej cząstki jego samego. Dotarło też do niego, jak potworną zdolnością dysponowali ludzie Synjys i zaczął się zastanawiać, czy nie skończy się to tragicznie dla zwykłych ludzi.
– Myślisz, że Voldemort przestanie was ścigać? – zapytał w końcu, siadając obok niej na łące.
- Jeśli straci wszelki dostęp do informacji o nas, nie będzie miał wyboru – odrzekła spokojnie. – Noran już nam nie zagraża, Tchnienie nie zapewni mu tego, czego oczekuje. Leonoscars przestało istnieć, my jesteśmy tutaj.
– A James i Lina?
- Wymazałam to z ich pamięci. Tym razem tak, jak należy.
– Nie lepiej by było po prostu sprawić, żeby to ON o was zapomniał?
- To nie jest takie proste. Nie każdy umysł jest dla mnie dostępny, na pewno nie z takiej odległości. – Zerwała kilka rosnących chabrów i zaczęła pleść z nich wianek. – Wiem, że nie będę mogła trzymać cię przy sobie przez wieczność, chociaż to byłoby...
– Wiem. Od samego początku gdzieś w mojej głowie siedziała myśl, że ta cala misja nie ma sensu, że i tak nie jestem w stanie jej wykonać.
– Myślę, że się spisałeś. W gruncie rzeczy wszystko też dobrze się skończyło...
– Na razie. Woja trwa. Muszę wracać do przyjaciół, do ich problemów. Nie mogę żyć w świecie marzeń.
– Jestem twoim światem marzeń? To było naprawdę...
– Denne, wiem, dziękuję – zaśmiał się i objął ją ramieniem. Wtuliła się w niego, a on przygarnął ją jeszcze bliżej, jakby bojąc się, że za chwilę zniknie i już nigdy jej nie odzyska.
– Natalie... – zaczął. – Ta ostatnia strona, ona... nie istnieje, prawda?
Przesunęła palcami wzdłuż jego klatki piersiowej, a przez jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz.
– Krążyły legendy o istnieniu lekarstwa na zranioną duszę, ale czegoś, co dawno temu zostało poświęcone, nie da się już naprawić. Może więc Cashile tak naprawdę nigdy nie istniał, był tylko częścią snów Nyah. Tylko że wtedy ja też musiałabym pozostać złudzeniem. Myślę, że po prostu na tym świecie nie istnieje coś takiego, jak zakończenie. Każda ostatnia strona, może być równie dobrze pierwszą zupełnie innej opowieści.
– Czyli Voldemort szuka czegoś, co nigdy nie powstało. Może ta cała misja nie była wcale tak bezsensowna. W każdym razie szukanie sposoby na połączenie duszy może zająć go przez jakiś czas...

Podróżowali jeszcze przez jakiś czas, odkładając w czasie to, co było nieuniknione. Zdawali sobie z tego sprawę, kiedy mijali kolejne góry, wkraczali na szlaki, przepływali jeziora, odwiedzali osady. Jakaś część Syriusza wcale nie chciała wracać do Anglii, wolała pozostać w tym miejscu już na zawsze. Ta druga dawała mu znać, że przecież będzie miał czas się obijać... po śmierci.
– Mam coś dla ciebie – powiedziała pewnej nocy, kiedy leżeli razem, wpatrując się w ozdobione gwiazdami niebo. Wyciągnęła z torby coś przypominającego kiepsko ociosany kamień na rzemyku i wręczyła mu. – To na pamiątkę.
– Myślisz, że jej potrzebuję...? Bez tego również nie zapomnę o tym szaleństwie...
Nie odpowiedziała. Zamiast tego pogłaskała go po policzku z delikatnym uśmiechem.
– Myśl, co chcesz, mam to gdzieś – burknął. – Ale niech ci będzie, wezmę ten głaz, ale nawet nie licz na to, że będę go nosił. Pamiętam, co o nim mówiłaś.
Zachichotała głośno, przypominając mu te drażniące chwile, które spędzili razem w wiosce.
– Nie śmiałabym o to prosić.
Wyciągnął kamień przed siebie i przyjrzał mu się z bliska. Był nieco inny od tego, który udało mu się odebrać Gibbonowi, mniejszy, bardziej nierówny, z większą ilością przedziwnych znaków.
– Sama go zrobiłaś? – zapytał, chociaż znał odpowiedź. Natalie kiwnęła głową, uderzając podbródkiem o jego klatkę piersiową. – Ech, zdolności rzeźbiarskich to ty nie masz.
– Nie rób takiej miny – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. – Jakby było ci przykro, widzę to. To przecież nie jest tak, że już nigdy się nie zobaczymy. Ostatecznie prędzej, czy później zawsze znajdujemy osoby, na których nam zależy...
Pewnie miała rację, jak zawsze. Jednak on i tak jej nie rozumiał. Żyli w kompletnie różnych światach, które nie miały szans się połączyć, przynajmniej nie dziś. Tylko czy warto zaprzątać sobie tym głowę? W tej chwili mogli leżeć obok siebie, wpatrując się w przeróżne układy gwiazd i rozpoznając te najbardziej charakterystyczne.

Tyle musiało wystarczyć.

Mały chłopczyk skrzywił się, wyrażając niezadowolenie z pozycji, w której aktualnie się znalazł. Syriusz starał się nie wyrażać irytacji, kiedy Lily poprawiła ułożenie jego rąk. Wiedział bowiem, że ona również dawała z siebie wszystko, żeby nie zabrać swojego synka z powrotem w jej kochające ramiona.
– Oby nie wyrósł z ciebie mami synek, Harry – powiedział. – To byłoby bardzo źle. Szkoda tylko, że jesteś taki brzydki, jak twój ojciec.
– Mów tak dalej, długo nie pożyjesz – powiedział James, uśmiechając się wesoło. Syriusz zerknął na Lily, w której zielonych oczach tliła się żądza mordu.

Nowe życie to zawsze powód do radości, nawet jeśli było kruche. Syn jego przyjaciela był tak mały, że wydawało mu się, że zaraz się rozpadnie w jego rękach. Jakby już samo to nie przerażało go dostatecznie, nad tą małą istotką ciążyła jakaś klątwa, którą Dumbledore niejasno tłumaczył. Nie wiedzieli, o co mu chodzi, ale jego twarz nie zwiastowała niczego dobrego. Postanowili jednak nie martwić się na zapas.

Harry ziewnął potężnie i otworzył swoje malutkie oczka, żeby spojrzeć na Syriusza z wyrazem sympatii tak szczerej, że aż go zmroziło. To przecież niemożliwe, żeby taki maluch mógł wyrazić cokolwiek, na pewno nawet go nie lubił, w końcu nie był jego mamą.
– Właściwie, co to jest? – powiedział James, wskazując na krzywo ociosany kamień na szyi Syriusza.
– Pamiątka z podróży, każdy jakąś ma... – odparł zniecierpliwiony, kiedy Lily momentalnie znalazła się tuż przy nim, żeby asekurować bobasa.

Harry James Potter urodził się 31 lipca 1981 roku i tego samego dnia jego ojciec wraz ze swoim najlepszym przyjacielem wypili więcej ognistej whiskey niż przez całe swoje życie. James postanowił każdemu spotkanemu człowiekowi na ulicy zakomunikować, że miał syna, a Syriusz stał zawsze kilka kroków dalej i śmiał się z tego durnia. Wszyscy musieli wiedzieć.

Musiał wiedzieć Remus, z którym od dawna się nie kontaktowali. Ich przyjaciel od wielu miesięcy przebywał z nieznanym nikomu miejscu, ale na wieść o narodzinach Harry'ego przysłał list z gratulacjami. Musiał wiedzieć Peter, który zjawił się w Dolinie Godryka już kilka dni później. Musiała wiedzieć siostra Lily i jej głupi mąż, chociaż Syriusz nie miał zielonego pojęcia, z jakiego powodu. Patrzył, jak ci mugole zatrzaskują im drzwi przed nosem i nie rozumiał, dlaczego James zaczyna się śmiać. Musiała wiedzieć Lina, którą Syriusz powiadomił osobiście. Właściwie każdy członek Zakonu Feniksa musiał wiedzieć, również Frank Longbottom, który także cieszył się własnym synkiem.

To było totalnie irracjonalne, ale James zachowywał się tak, jakby chciał, żeby cały świat się dowiedział o istnieniu jego syna. Niewiele mu brakowało do wysłania sowy do ministra magii i profesora Slughorna ("zawsze lubił Lily!"). Syriusz uważał, że w takim tempie informacja o istnieniu tego dzieciaka dotrze do całej populacji magicznej.

Być może to było nawet dobre rozwiązanie. Przyjście na świat małego Harry'ego tak znacząco się różniło od wszystkiego, co ich otaczało.
Działania Voldemorta zyskały na sile i nic nie wskazywało na poprawę sytuacji. Mimo to przez ostatnie tygodnie Syriusz wpadł w prawdziwą obsesję spacerowania po lesie. Nie miał pojęcia, z czego to wynikało, ale nie mógł się powstrzymać, jakby miało tam kryć się coś cennego. Kładł się najczęściej na znalezionej polanie i chłonął specyficzne powietrze, które wydawało się dziwnie znajome.
– Na podróże mu się wzięło – prychnął James z niezadowoleniem, wyrywając tym samym Syriusza z zamyślenia. – Mam nadzieję, że już się nigdzie nie wybierasz...
Przez dłuższą chwilę nie odpowiedział, tknięty niejasnym przeczuciem. Zacisnął dłoń na kamieniu, który z kompletnie niezrozumiałego dla niego powodu znajdował się cały czas przy nim, niczym jakiś talizman przynoszący szczęście. Nie wierzył w takie czary.
Może to i słusznie, bo przecież kamień ten nie uchroni go przed tym, co ma nastąpić już wkrótce. Nie powstrzyma przyjaciela, zdrajcy ani wroga. Nie odwróci miejsc, czasu ani porządków. Nie ześle prawdy, nie uspokoi sumienia, nie oczyści duszy.
Jednak tego Syriusz teraz nie wiedział. Nie zdawał sobie sprawy, że kiedy Rogers zabierze mu tę ostatnią rzecz, która należy tylko do niego, zacznie się śmiać. Nie widział przyszłości, ale to dobrze. Nikt nie powinien znać swojej ostatniej godziny, największej straty ani przyszłych nieszczęść. Te obecne były wystarczające.
– Zostanę pod jednym warunkiem – powiedział w końcu, odsuwając od siebie Lily i uśmiechając się do chłopca, który już zdążył zasnąć w jego ramionach. Spojrzał na Jamesa z pewną dozą niepewności, ale prychnął, bo przecież i tak znał jego odpowiedź. – Chcę być ojcem chrzestnym.