"Nie wiedział dlaczego to robi, dlaczego podchodzi do umierającego mężczyzny, nie wiedział, co naprawdę czuje, patrząc na białoszarą twarz Snape'a i jego palce, próbujące wymacać krwawiącą ranę na szyi. Zdjął pelerynę-niewidkę i spojrzał na człowieka, którego tak nienawidził, którego szeroko rozwarte czarne oczy patrzyły teraz na niego i który poruszał wargami, jakby chciał coś powiedzieć. Pochylił się nad nim, a Snape chwycił go za szatę na piersiach i przyciągnął bliżej. Z jego gardła wydobył się straszny charkot.
- Weź... to... weź... to.
Coś z niego wyciekło i nie była to tylko krew. Z jego ust, uszu i oczu wydobyło się coś srebrzystoniebieskiego, coś, co nie było ani gazem, ani cieczą... a Harry wiedział, co to jest, lecz nie miał pojęcia, co robić...
Hermiona wcisnęła mu do trzęsącej się ręki wyczarowaną przez siebie butelkę. Przeniósł różdżką srebrzystą substancję do butelki. Kiedy była pełna, uchwyt Snape'a zelżał, a on sam wyglądał, jakby już całkowicie się wykrwawił.
- Spójrz... na... mnie - wyszeptał.
Zielone oczy odnalazły czarne oczy, ale po chwili coś w tych czarnych oczach znikło, stały się nieruchome, puste i martwe. Ręka trzymająca szatę Harry'ego opadła z głuchym stukiem na podłogę i Snape już się więcej nie poruszył."

Byłam absolutnie pewna
kilku rzeczy.
Po pierwsze, Edward pochodził
z rodziny wampirów.
Po drugie, dręczyło go pragnienie
- na ile był je w stanie
pochamować, tego nie wiedziałam
- pragnienie, by posmakować
mojej krwi.
Po trzecie wreszcie,
byłam w tym wampirze
bezwarunkowo i nieodwołalnie
zakochana.

Byłam absolutnie pewna
kilku rzeczy.
Po pierwsze, Edward pochodził
z rodziny wampirów.
Po drugie, dręczyło go pragnienie
- na ile był je w stanie
pochamować, tego nie wiedziałam
- pragnienie, by posmakować
mojej krwi.
Po trzecie wreszcie,
byłam w tym wampirze
bezwarunkowo i nieodwołalnie
zakochana.