No właśnie, trochę nie rozumiem promowania postaci, która jest głównym bohaterem w książce i o której wiemy najwięcej. Znamy jego myśli, uczucia, plany. Jeżeli nie wiemy o nim wszystkiego, to na pewno wszystko to, co Rowling chciała nam przekazać i uznała za najważniejsze.

Jasne, Harry'ego się lubi, bo jest ludzki, bo możemy się z nim identyfikować przez to, że nie jest idealny. Bo z jednej strony podziwia się jego odwagę, bohaterstwo, a z drugiej ma się na uwadze to, że jednak często zachowuje się jakby pozjadał wszystkie rozumy, że czasami jest egoistą. No i ja tę sympatię rozumiem, tylko nie do końca wiem, czy jest się nad czym zachwycać. Bo Harry jest zwyczajnie nudny jako postać. Może jego przygody są ciekawe, ale no właśnie... Wszystkie inne postacie - a przynajmniej te bliskie Harry'emu - sprawiają, że te jego perypetie są tak ciekawe.

I w przeciwieństwie do wypowiedzi wyżej, nie zgodzę się, że Ron i Hermiona są naciągani. Ron, może jest biedny, niezbyt urodziwy i lubi sobie strzelić focha, ale do tego jest wspaniałym przyjacielem i odwagi też mu nie brakuje. (Ten jego strach przed pająkami jest w kontekście jego czynów niezwykle kuriozalny jak dla mnie). Hermiona z kolei nie jest też w moim przekonaniu idealna, bo oprócz wiedzy, której zdobywanie jest zdecydowanie jej pasją, pod względem charakteru i wyglądu jest raczej przeciętną postacią.

No i właśnie, podobno jest tak, że najbardziej lubimy postaci, z którymi się utożsamiamy, ale w tym przypadku widać, że to nie do końca prawda. Poza tym Harry, bez obrazy dla nikogo oczywiście, w mojej ocenie jest idealnym bohaterem dla młodszych czytelników. Bo przekazuje swoją osobą cechy i wartości, które powinny być propagowane. No i jest bohaterem, a dzieciaki potrzebują bohaterów. Co nie znaczy oczywiście, że uważam, że sympatia do Harry'ego, kiedy się ma 20 lat jest infantylna, bo tak nie jest.

Natomiast, jak pisałam wcześniej, dla mnie Harry jest zbyt nudny, zbyt przewidywalny - i tak, biorę pod uwagę fakt, że jest tylko dzieciakiem. Ale mnie zdecydowanie bardziej imponowała mądrość Hermiony, szaleństwo Luny albo nieprawdopodobna zmiana Neville'a na przestrzeni tych książek. Harry natomiast, przez wszystkie części, był dla mnie zawsze taki sam. I może właśnie to sprawia, że jest mi kompletnie obojętny.

Moim zdaniem się wcale nie zachowali jak dupki, a wręcz przeciwnie. Zachowali się tak, jak każdy myślący człowiek by postąpił. Bo założyli, że jednak Dumbledore jest mądrzejszy od nich i Harry'ego i mu zaufali. Bo nigdy wcześniej ich nie zawiódł. Uwierzyli, że Dumbledore wie najlepiej, co jest dobre dla Harry'ego, co więcej, wiedzieli, że Harry też mu ufa. I nie obwiniałabym ich o to, że nie domyślili się, że staruszek jednak nie wiedział, co robi. I spoko, rozumiem frustrację Harry'ego i miał prawo im wykrzyczeć, że się tego nie spodziewał. Ale moim zdaniem to właśnie on zachowywał się jak dupek. Bo przecież to ON walczył z Voldemortem, to ON sprawił, że Voldemort zniknął, on, on i on jest najważniejszy. I nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby zrozumieć, że ktoś się o niego troszczy i nie chce, żeby stała mu się krzywda. Nawet jeśli nie podoba mu się sposób, w jaki ktoś chce go chronić. I sorry, o ile w wieku 15 lat emocje rządzą człowiekiem, to jednak postać, która była przedstawiana jako wyważona i raczej kumata - tak jak Harry, mogłaby się opamiętać, serio. Nie mówię o pierwszym wybuchu, ale o całej gamie jego zachowań, które prezentował w Zakonie.

Mnie tam Harry ani ziębi, ani grzeje, ale akurat to, że Rowling chciała go przedstawić w Zakonie jako zwykłego nastolatka, nie zmienia faktu, że był irytujący. I że akurat w tej części był dla wielu osób najbardziej irytującą postacią, zaraz po Umbridge.

Hm, z jednej strony traktujemy Harry'ego jako normalnego nastolatka, który ma prawo do słabości, itd. A z drugiej chcemy, żeby 15-letnie dzieciaki, którymi byli Ron i Hermiona, wywierały nacisk na dorosłych członków Zakonu, którzy nie traktowali ich zbyt poważnie. Poza tym, serio, Albus się zapewne nie zwrócił z prośbą o zostawienie Harry'ego w spokoju tylko do Hermiony i Rona, ale do całej reszty. A był najwyższym autorytetem, którego posłuchał nawet Syriusz. Więc nie wiem, co takiego mogli zdziałać d;

Nie bierzesz pod uwagę jednej rzeczy. Wrócił Voldemort i w Zakonie wszyscy w to wierzyli. Tak jak wierzyli w to Ron i Hermiona. I właśnie dlatego zgodzili się z Dumbledore'em. Żeby nie narażać Harry'ego na niebezpieczeństwo. Zaufali Dumbledore'owi. Harry pewnie zrobiłby wszystko, żeby się z nimi skontaktować, nawet jeśli to miałoby na wszystkich sprowadzić niebezpieczeństwo. Zachowałby się po prostu bezmyślnie, a chyba wszyscy wiemy, że nie zawsze warto robić wszystko za wszelką cenę. I za to właśnie szanuję decyzję Rona i Hermiony, którzy myśleli, że zostawiają los Harry'ego w rękach mądrzejszych i bardziej doświadczonych od nich ludzi. Byli przekonani, że tak będzie dla Harry'ego najlepiej, mając równocześnie świadomość, że go ranią.



Nic nie poradzę, że takie są moje odczucia. I że jak czytam sobie czasem serię, to omijam Zakon. Po pierwsze dlatego, że Harry jest wkurzający, a po drugie - Syriusz. Powiem więcej, postać Umbridge sprawiła, że współczułam Harry'emu. Jej postać była okropna, Harry był tylko
irytujący.

Mnie też nie imponują postacie, które są albo idealne albo skrajnie złe. I z jednej strony dobrze, że Rowling w Zakonie nadała Harry'emu trochę takich niezbyt fajnych cech. Natomiast jak dla mnie, trochę za dużo się ich w tej części skumulowało i tyle. Biorąc pod uwagę, że w czwartym i szóstym tomie Harry wrócił na normalne tory, to czasem mam wrażenie, że Rowling akurat w Zakonie przedobrzyła.

Ja nadal w tej postaci nie widzę nic szczególnego ani ciekawego, może poza tym, że jest do bólu przeciętny. Życie jest wystarczająco zwyczajne, żeby czytać o zwyczajnych bohaterach, moim zdaniem. Natomiast może właśnie to, jak Rowling poprowadziła postać Harry'ego jest największą tajemnicą sukcesu całej książki.