Znowu się zaczyna jazda o in vitro. Tym razem swoje trzy grosze dołożył aktor Jerzy Zelnik. Można przeczytać tutaj: http://www.tvn24....318,s.html

Skłamać co prawda nie skłamał, bo z in vitro rodzą się także dzieci chore, natomiast używanie tego jako argumentu przeciw tej metodzie, to jest, moim zdaniem, pomyłka. Dzieci się rodzą potwornie chore bez względu na to, czy są poczęte metodą naturalną, czy metodą in vitro. Czy z tego powodu mamy się przestać rozmnażać? Bo istnieje szansa, że urodzi nam się chore dziecko?

Nie mam w sumie słów na to, ale tak sobie myślę, czy naprawdę musimy w naszym kraju uderzać w kolejną grupę ludzi? Czy ktoś się serio zastanawia, co czują dzieci, które przyszły na świat dzięki metodzie in vitro? Co czują rodzice, którzy muszą przekonywać swoje pociechy, że są tak samo wartościowymi ludźmi jak reszta społeczeństwa? Że nie jest z nimi coś nie tak, że nie są nienormalne? Pan Zelnik mówi o traktowaniu zarodków jak śmieci, a jak on i partia, której udziela wsparcia, traktują dzieci, które przyszły na świat?
Nie mam jakiegoś szczególnego instynktu macierzyńskiego, nie piszczę na widok każdego dzieciaka na świecie, ale naprawdę zrobiło mi się zwyczajnie przykro. To jest po prostu stosowanie nieczystych zagrywek; próbuje się wmawiać ludziom, że z in vitro albo rodzą się tylko dzieci chore, albo, że naturalne poczęcie jest wolne od takiego ryzyka.

I jest mi zwyczajnie wstyd, że mieszkam w kraju, w którym ktoś ciągle uderza w cudze życie. To jest tylko zmiana przeciwnika; z Żydów na homoseksualistów, z homoseksualistów na urodzonych z in vitro, z urodzonych z in vitro na feministki i tak w kółko.

Mnie zastanawia, dlaczego mamy komuś odbierać możliwość nazywania się rodziną, jeżeli nie pozostaje w związku małżeńskim. Jak ktoś ma dzieci żyjąc w związku innym niż małżeństwo, to co to jest za twór według Ciebie, blad logiczny? Nie wspomnę o tym, że twierdzenie, że jak ktoś nie jest po ślubie, to skacze z kwiatka na kwiatek, to przegięcie totalne. Małżeństwo nigdy nie było i nie jest gwarancją wierności. Trochę mi Twoje wypowiedzi przywodzą na myśl starodawne traktowanie z pogardą i wykluczeniem dzieci z nieprawego łoża. To czy ktoś chce brać ślub, czy nie, to jest jego sprawa. A jak nie chce, to nie oznacza to uderzanie w rodzinę w rozumieniu związku małżeńskiego.
A jeszcze co do tego skakania z kwiatka na kwiatek - jak ktoś chce, to też niech sobie skacze. Tylko, że to nie jest domena tylko ludzi, którzy żyją w związkach niesformalizowanych. Rozumiem, że małżeństwo miało być w założeniu instytucją, która stoi w jakiś sposób na straży wierności, monogamii, itd. Tyle, że nie jest, więc nie wiem, dlaczego mamy udawać, że jest odwrotnie.

Naszła mnie taka ogólna refleksja, mam nadzieję, że wywoła dyskusję : D.

Nie wiem, czy pamiętacie słowa prezydenta elekta Andrzeja Dudy o tym, że Polska jest w zgliszczach i on chciałby ją z tego stanu wyciągnąć, uratować. W każdym razie, w odpowiedzi na te słowa pojawił się ostatnio na facebooku fanpage, w którym autorzy w ironiczny sposób pokazują "zniszczoną Polskę". Chodzi mniej więcej o pokazywanie zdjęć, które mają pokazać, że nasz kraj się jednak rozwija, że wcale nie jest tak źle, jak go politycy malują. Autorzy w dużej mierze skupiają się na pokazywaniu rozwoju infrastruktury, ale co ważne - wskazują, że ten rozwój nie dotyczy tylko i wyłącznie dużych miast. Pokazywane są ośrodki sportowe dla młodzieży, miejsca pracy, wydarzenia kulturalne, które mają miejsce w całym kraju i wiele innych. Dla osób, które nie mają konta na facebooku, znalazłam na razie tylko dwa linki: http://www.tvn24....50945.html i http://www.tvn24....690,s.html.

No i moje pytanie jest takie, czy Wy sami faktycznie uważacie, że Polska jest w ruinie, czy może takie sformułowanie to przesada? Oczywiście twórcy tej strony wzięli słowa prezydenta elekta dosłownie, skupiając się w dużej mierze na "wyglądzie" kraju, nie na układach.

No i oprócz tego, ta moja osobista refleksja, którą zaczęłam post, a jeszcze do niej nie dotarłam.

Zauważyłam ostatnio wysyp komentarzy, które są strasznie nieprzychylne ludziom, którym się w jakiś sposób powiodło albo po prostu zwyczajnie żyją godnie. I zastanawia mnie, czy w związku z tym, że w Polsce ponad 2 miliony osób żyje w skrajnym ubóstwie - jak stanowią statystyki - osoby, które sobie w życiu radzą całkiem nieźle przestały mieć prawo głosu? Niemal przy każdym artykule, który dotyczy stanu naszego państwa, widzę szereg komentarzy, które wytykają komuś oderwanie od rzeczywistości, bo a) nie jest biedny, b) wystarcza mu pieniędzy od pierwszego do pierwszego, c) ma fajny samochód i może pojechać na wakacje. Czy naprawdę dochodzimy do miejsca, w którym obywatel musi przepraszać za to, że się czegoś w życiu dorobił? Musi przepraszać za to, że nie ma problemów z pracą, że po prostu nie żyje mu się źle?
Naprawdę rozumiem, że znaczna część Polaków ma po prostu w życiu źle, z różnych względów nie może żyć godnie, stara się jakoś przeżyć miesiąc za żałosną wypłatę, emeryturę albo rentę, ale czy to jest naprawdę powód, żeby znowu dzielić Polaków? Mam wrażenie, że ludzie nie zauważają tego, że w każdym kraju jest rozwarstwienie społeczne, że nie tylko w Polsce są ludzie biedni i bogaci i ci po środku. No i po prostu zaczyna mnie trochę drażnić to, że jeżeli komuś wcale nie żyje się źle i nie musi wyjeżdżać, to ta osoba w ogóle najlepiej powinna się zamknąć, nie chodzić na wybory, bo pewnie zagłosuje na PO albo NowoczesnąPL.

No i kolejna sprawa, że ludzie bardzo potrzebują zmiany, chcą jej, ale w momencie, kiedy pojawia się nowe ugrupowanie, to zaczyna się jazda, że to kolejna partia dla bogatych. I najlepsze jest to, że ludzie mówią to nawet wtedy, kiedy na scenie politycznej pojawia się partia lewicowa, która chce spełnić postulaty socjalne i skupić się na tych faktycznie biednych. Mam wrażenie, że ludzie sami nie wiedzą czego chcą, jakiej chcą władzy, bo za bardzo zafiksowali się na punkcie PO i ludzi, którzy mają lepiej od nich. Rozumiem frustrację kogoś, kto musi pracować za 1300 złotych miesięcznie i utrzymać za to rodzinę, ale ta cała zazdrość i zawiść zwyczajna zaczyna mnie już naprawdę drażnić.

Miałam jeszcze napisać kilka rzeczy, ale zrobię to, jak mi może ktoś odpowie na tego tasiemca ;p.

Wiecie, ja bym też nie wieszała wszystkich psów na UE. Oczywiście, wiele wymogów jest szkodliwych, wiele bez sensu, które w ogóle nie przystają do rzeczywistości, ale gdyby nie dofinansowania, to już w ogóle bylibyśmy w czarnej ****. Nie uważam, że to jest system idealny, natomiast nie jestem w stanie całego zła, które dzieje się w Polsce przerzucać na UE, bo dzięki niej mamy naprawdę sporo możliwości. Słabo raczej pamiętamy, jak wyglądała rzeczywistość przed wejściem do UE, bo byliśmy dzieciakami, więc może dlatego nam łatwiej narzekać, jak bardzo jest źle, bo nie pamiętamy jak było wcześniej.

Zresztą, trudno porównywać sytuację Polski do wielkich graczy na arenie międzynarodowej - 26 lat, to nie jest wcale dużo, żeby zbudować silne państwo. Może warto porównać naszą sytuację, z sytuacją innych krajów postkomunistycznych, bliskich rozmiarami Polsce. U nich chyba też nie jest szczególnie kolorowo.

Inna sprawa, że rząd się teraz zmieni, więc zobaczymy, co będą w stanie zrobić następcy. Zastanawia mnie, czy będziemy od nich wymagać gruszek na wierzbie przez 4 lata.

Ludzie jeżdżą po świecie, widzą jak jest w innych krajach i to napędza chęć zmian, poprawy jakości życia i to jest super. Natomiast mało kto dostrzega, że nas dzielą naprawdę lata świetlne od Niemiec, Francji, czy Wielkiej Brytanii, gdzie wyjeżdżamy najczęściej. I nie jest to wina tylko i wyłącznie Platformy, ale tego, że jesteśmy zbyt młodym państwem, żeby się zbliżyć do tych wielkich. No i może faktycznie przydałaby się zmiana mentalności, bo mam wrażenie, że duża część naszych rodaków, zamiast wziąć sprawy w swoje ręce, za bardzo zajmuje się tym, że sąsiad kupił nowy samochód, albo podpieprzaniem kogoś do skarbówki.