Ja nie twierdzę, że to jest świetny pomysł. Tylko robisz tragedię z tego, że sześciolatek pójdzie do szkoły. Serce Ci się kraje, bo nie wiem, obdzierają je tam ze skóry? To naprawdę takie tragiczne, że dziecko się przez kilka godzin czegoś nauczy? Poza tym, nie wiem, co to za szkoła, w której w klasach 1-3 siedzi się od 7 do 16. Jasne, że są dni, kiedy siedzi się dłużej, ale nie codziennie. Zresztą, nie wiem, ja siedziałam w szkole od rana do nocy od 4 klasy szkoły podstawowej do końca liceum i nie czuję, że mi zabrano dzieciństwo, albo że się mogłam więcej bawić. Jedynym problemem było dla mnie wstawanie rano i tyle. Ale każdy kiedyś będzie musiał, jak pójdzie do roboty, więc może warto się przygotować. Natomiast, pisałam już wcześniej, że dla mnie system dobrowolnego wysyłania młodszych dzieci do szkoły był lepszy i nie ma potrzeby wprowadzania jakiegoś przymusu.



Jezu, to co te dzieci robią.



No nie wiem, dzieci się czytania i pisania nie uczą tylko w szkole, ale sporo z nich też w domu. Nie mówię, że wszystkie czytają perfekcyjnie, ale mają jakieś podstawy i jest im o wiele łatwiej. Wydaje mi się, że nie byłam w mojej klasie wyjątkiem, bo sporo było takich osób, ale mogę się mylić. To w końcu było sto lat temu i może czasy się zmieniły.



U mnie było podobnie jak u Jadka. Zostawiam kwestię czytania, bo sporo z nas czytało ładnie, ale ogólnie było kiepsko. Przynajmniej w tych pierwszych latach, kiedy jeszcze byłam orłem, bo później mi trochę przeszło. Ale prawda jest taka, że na przedmiotach, z których byłam dobra też się nie raz nudziłam i to strasznie. Bo często nauczyciel zamiast zostawić słabszych uczniów na zajęciach wyrównawczych, przerabiał kolejny raz jakieś zagadnienia na lekcji. Które niektórzy z nas mieli w jednym palcu. Więc jeśli zajęcia wyrównawcze naprawdę spełniałyby swoje zadanie, to byłoby spoko. Ale nie do końca tak jest, a na pewno nie wszędzie.



No ja też dostawałam oceny za jakieś sprawdziany i tak dalej. Ale mimo wszystko końcowa ocena była opisowa, więc nie było wielkiego lamentu, a wiadomo, że najbardziej liczył się wynik końcoworoczny. Też leciały uwagi, nagany, ujemne punkty i cuda na kiju. Ale naprawdę to nie sprawiło, że chodziłam załamana. A pierwszą pałę dostałam w drugiej klasie z matmy (prorocza ocena) i przeżyłam. Nie śni mi się to po nocach, nie uważałam tego za wielką porażkę. Było mi przykro, no ale bez przesady .



To chyba było obowiązkowe we wszystkich szkołach, więc pewnie też to pisałeś

W telewizji trąbią, że będzie chaos i w ogóle przerażenie jakieś ogarnęło wszystkich. No chaos pewnie będzie, jak to przy każdej tak wielkiej zmianie. Mnie to w sumie już nie dotyczy, szkołę już jakiś czas temu skończyłam, więc nie będę mogła się na własnej skórze przekonać, czy pomysł PiS idzie w dobrym kierunku.

Na pewno mamy powrót w jakiejś części do tego, jak system wyglądał przed laty. Ci, którzy go zmienili, chyba sami nie wiedzą po co to zrobili, bo jak powszechnie wiadomo, zmiana się nie do końca udała.

Na ten moment przychodzą mi do głowy dwie refleksje. Po pierwsze, na pewno trzeba dokonać jakichś zmian i myślę, że to dobrze, że zauważono problem z zawodówkami, które, jeśli brać pod uwagę całokształt - nie działają w obecnym stanie. Z tego co czytałam, to szkoła branżowa ma wyglądać tak, że ma ją kończyć matura dostosowana do raczej praktycznego charakteru nauki, przy czym obowiązkowo uczniowie będą musieli zdać matematykę, język polski i chyba język obcy. Można będzie sobie wybrać etapy, a jak komuś się zachce iść na studia, to będzie musiał zdać taką maturę, jaką będą zdawać uczniowie w ogólniakach i technikach. Na razie jest to trochę zagmatwane, no ale może spełni swoje zadanie. W sumie, to oby.

Druga refleksja z kolei jest taka, że zastanawiam się, czy w przypadku chociażby takich gimnazjów, zmiany idą od dobrej strony. Nie, żebym miała jakiś pomysł, jak rozwiązać ten gimnazjalny cyrk, ale zastanawia mnie, czy to, że po prostu gimnazjum zniknie z nazwy i te trzy klasy zostaną wtłoczone do podstawówki, to rozwiąże wszystkie patologie obecnego systemu.

Ja bym bardziej zwróciła uwagę na program nauczania, a nie samą zmianę systemu. Chyba największe kontrowersje budzi historia i próby wymazywania bohaterów, żeby wrzucić na ich miejsce tych, którzy nie zrobili nic, ale się podobają obecnie nam panującym. Kolejna władza próbuje pisać na nowo historię i ustalać, kto zasługuje na miano bohatera, a kto jest wrogiem. Dawno tylko nikt nie robił tego w tak bezczelny sposób.

Nie napisałam, że nigdy i żadna władza... Napisałam, że dawno żadna, może za słabo sprecyzowałam, więc okej, przyjmijmy, że chodzi mi o okres po 1989 roku.

A chodzi mi o próby umniejszania pozycji Wałęsy i nadawania jakiejś wielkiej roli braciom Kaczyńskim w "Solidarności". Nie jest to może do końca wymazywanie, ale generalnie, jak się w podręcznikach do historii nie chce napisać wprost nazwiska Lecha Wałęsy, to coś jest nie halo. Obrońcy tłumaczą, że nauczyciele i tak będą o nim mówić w kontekście Solidarności, no tyle tylko, że trzeba sobie zadać pytanie, ilu uczniów w ogóle nauczycieli na lekcjach słucha. Zawsze więcej się zapamięta, jak się ma jak byk napisane w książce, że ktoś taki był.

Dla naszego pokolenia i starszych oczywiste jest, że wiemy kim Wałęsa jest i jaką miał rolę w historii naszego kraju, no ale nie wydaje mi się, żeby wiedza dzieci, które rodzą się teraz, czy teraz zaczynają chodzić do szkoły, miałaby być w tej kwestii taka, jak nasza.

IPN przypadkiem kilka dni temu nie sprostował, że te doniesienia o współpracy Wałęsy zostały wymyślone?

No i ja się generalnie zgadzam, że Wałęsa nie jest nieskazitelny i nie uważam go za jakiegoś wielkiego bohatera, ale jednak swoje miejsce w historii ma zapisane. Na świecie Polska kojarzy się głównie z Janem Pawłem II i Wałęsą właśnie. I też się zgadzam, że postacie, które wymieniłeś miały o wiele więcej do powiedzenia w obalaniu komunizmu w Polsce niż się je przedstawia w podręcznikach. Ale umówmy się też, że jak ktoś słyszy nazwiska Walentynowicz, czy Kuroń, to wie o co chodzi. A przynajmniej powinien kojarzyć.

Mnie bardziej chodzi o to, że historia powinna być uczona w ten sposób, że przedstawia się fakty, a jeśli ich nie można, to kilka punktów widzenia, nie jeden. Tak, żeby każdy mógł się zastanowić i wyciągnąć własne wnioski z tego, kto faktycznie był bohaterem, kto się Polsce zasłużył, a kto właściwie nie zrobił nic, a go wynieśli na piedestał. Nie wiem, może się mylę, ale moi nauczyciele historii chcieli, żebyśmy sami pomyśleli i oceniali tych, o których się uczymy. Nikt mi nie narzucał, kogo mam uważać za bohatera, a kogo nie. Bo podręcznik do historii, to jednak nie jest trylogia Sienkiewicza, że sobie można napisać wszystko pod swoją modłę.