Kiedyś - to znaczy dawno temu, jak byłam jeszcze słodkim dzieckiem - bardzo lubiłam tę postać. Remus był przemiły, troskliwy i zawsze ze spokojem, ale i ze stanowczością potrafił rozwiązać jakiś problem. Nawet, jeśli tym problemem był Irytek. Natomiast im byłam starsza, tym mniej Lupina lubiłam, bo był po prostu nudny. A oprócz tego, że był nudny, to na dokładkę tak strasznie nieszczęśliwy, że zarażał tym innych. Oczywiście współczułam mu bardzo, bo jednak wiele w życiu przeszedł, no ale w pewnym momencie po prostu miałam dość. Nawet kiedy był już z Tonks, to nadal wydawał mi się potwornie nieszczęśliwy, a to wkurzało mnie jeszcze bardziej, bo po prostu gasił w niej całą tę radość i humor. Wiem, że te postaci żyły w trudnych czasach, kiedy każdy bał się o życie swoje i bliskich, ale mam wrażenie, że Lupin jeszcze bardziej wszystkich dobijał.
Szczerze mówiąc dziwię się, że Rowling nie przedstawiła go jako pijaka, bo to wspaniale dopełniałoby obraz. Nie wiem co robił, zanim zaczął uczyć w Hogwarcie, ale widzę go właśnie w jakimś barze z butelką ognistej whisky, płaczącego nad swoim losem.

Też już się kiedyś wypowiadałam w tym temacie, więc odniosę się na razie do pytań Alette.



Nie do końca pasuje mi słowo "konsekwentnie" w odniesieniu do życia postaci. Mam na myśli to, że życie raczej nigdy nie jest jednolite przez cały czas swoje trwania. Nie ma ludzi całkowicie nieskazitelnych, idealnych. Wydaje mi się, że Rowling dość często wykorzystywała w swoich książkach problem tego, że ocenia się ludzi po pozorach i wydaje mi się, że stosunek czytelników do Remusa po trzecim tomie celowo został w późniejszych zaburzony.

Na początku mamy obraz trochę dziwnego, zdystansowanego, ale w gruncie rzeczy dobrego faceta. Nie widać w nim zbyt wielu wad może poza tym, że jest trochę nudny. Szczerze mówiąc, mnie nawet trochę brakowało w Remusie tzw. pazura, czy po prostu cech stanowiących o tym, że jest człowiekiem. W piątym tomie można czuć rozczarowanie, że Remus pozwalał swoim przyjaciołom na znęcanie się nad innymi, ale też nie uważam, żeby Rowling zrobiła z niego potwora. Zresztą, jego zachowanie później w odniesieniu do Tonks, a dalej także w kontekście wieści o tym, że zostanie ojcem, nie jest jakieś mega dziwne i okropne. Bo wydaje mi się, że chyba nikt nie wątpił, że Remus chciał opuścić Tonks ze słusznych - jak mu się wydawało - pobudek. To nie była ucieczka nastoletniego chłopca przed wpadką, a chęć ochrony tych, których kochał.



Wydaje mi się, że byłby dobrym ojcem, ale nieszczególnie wylewnym. Myślę, że próbowałby Teddy'ego dużo nauczyć, byłby pewnie surowszy od Tonks, ale nie despotyczny.



Wydaje mi się, że było kilka powodów. Jednym z nich było pewnie to, żeby pokazać, jakie żniwo zbiera wojna. Że nawet, jeśli się ją wygrywa, to nigdy tak naprawdę do końca; zawsze są ofiary, zawsze zabraknie kogoś, kogo się kochało.

Po drugie, mam taką myśl, że Rowling chyba uznawała, że Huncwoci to jednak nierozerwalna przyjaźń. Abstrahuję może od Petera, bo był gnidą i wiadomo, ale jednak Huncwotów zawsze wszyscy postrzegali jako nierozłącznych i na przykładzie Syriusza czy Remusa Rowling pokazała, że oni nie potrafili się pogodzić ze śmiercią Jamesa. Remus jeszcze chyba mógłby być szczęśliwy u boku Tonks i syna, ale mam wrażenie, że Syriusz nigdy by się z tym nie pogodził. Może dlatego właśnie Jo postanowiła ich wszystkich uśmiercić, nie wiem.