Nazywanie go postacią negatywną jest faktycznie przesadą, natomiast jak dla mnie, to też dużo stracił, mniej więcej od piątego tomu. Rowling wykreowała go jako najwybitniejszą ze wszystkich postać, jako niepokonanego czarodzieja, wielkiego mędrca, który właściwie nie ma sobie równych. I nagle, ni z gruszki, ni z pietruszki wyskoczyła z tym durnym olewaniem Harry'ego przez cały rok. Nagle się Dumbledore'owi poprzewracało w głowie i uznał, że Voldemort absolutnie to jego będzie chciał dopaść i odpuści sobie ściganie chłopca, przez którego przez czternaście lat błąkał się jako nie-wiadomo-co po świecie. No przecież to jakiś cyrk. Jeżeli autorka chciała pokazać tym, że nawet Dumbledore się myli, to zrobiła to w najgłupszy z możliwych sposobów, serio. Po tej akcji Albus wiele stracił w moich oczach, a po rewelacjach z tym "najwyższym dobrem" czy jak to tam szło, już w ogóle. Nie rozumiem w ogóle po co Rowling chciała na siłę z niego robić faceta z przeszłością i zachwiać autorytetem Harry'ego. Jakby ten nie miał wystarczająco dużo na głowie poszukując horkruksów i ukrywając się przed Voldemortem.