David Lagercrantz - Co nas nie zabije

Mikael Blomkvist przechodzi kryzys i rozważa porzucenie zawodu dziennikarza śledczego. Lisbeth Salander podejmuje duże ryzyko i bierze udział w zorganizowaniu ataku hakerów. Ich drogi krzyżują się, kiedy profesor Balder, ekspert w dziedzinie badań nad sztuczną inteligencją, prosi Mikaela o pomoc. Profesor posiada szokujące informacje na temat działalności amerykańskich służb specjalnych. Mikael zaczyna pracę nad sensacyjnym artykułem, który może uratować jego karierę.

Książka jest kontynuacją słynnej sagi Stiega Larssona - Millennium. Początkowo podchodziłam sceptycznie do lektury, czytając niekoniecznie pochlebne komentarze. Muszę jednak przyznać, że nie zawiodłam się wcale, a książka trzyma bardzo dobry poziom i właściwie tylko momentami można odczuć, że to nie Larsson jest autorem.

Jest dużo wątków, które płynnie się ze sobą splatają, a zawiłości dotyczące świata informatyki, matematyki i dziedzin, co do których zwykły człowiek nie ma nawet bladego pojęcia, są przedstawione zrozumiale, przystępnie i piekielnie interesująco. Pojawia się wątek prywatności, nie tylko w sieci, ale w ogóle, każąc się zastanowić nad tym, jak zaawansowana jest inwigilacja zwykłego obywatela w tych czasach. Nie brakuje także intryg, korupcji i obrzydliwej wręcz żądzy władzy na najwyższych szczeblach organizacji, które normalnie powinny zapewnić państwu bezpieczeństwo.

Żałuję jednak, że autor zmiękczył nieco postaci, które w poprzednich tomach były świetnie stworzone. O ile Mikaela Blomkvista polubiłam bardziej, bo przynajmniej w tym tomie nie pukał kilku lasek w przeciągu kilkuset stron, to Lisbeth Salander mi trochę szkoda. Za mało w niej Lisbeth, nie pasuje mi do niej to, że stała się zdecydowanie bardziej "ucywilizowana". Natomiast świetnie została nakreślona nić porozumienia między nią, a autystycznym chłopcem - Augustem. To były zdecydowanie dwie moje ulubione postaci w tej części. Wreszcie poznajemy też Camillę - bliźniaczkę Lisbeth, chociaż nie do końca wiem, czy chciałabym jeszcze o niej czytać.

W każdym razie, jeżeli ktoś jest fanem trylogii Larssona i boi się sięgnąć po książkę Lagercrantza, niech przełamie strach i zatopi się lekturze. Jest naprawdę dobrze!

7/10

Katarzyna Surmiak-Domańska -Ku Klux Klan. Tu mieszka miłość.

Jeżeli do białego lukru dostanie się choć jedna ciemniejsza kropla, lukier nigdy już nie będzie biały - królowa Ku Klux Klanu uczy dzieci, jak przygotować bożonarodzeniowy tort. Chociaż dziś Amerykanie odruchowo wzdrygają się na hasło KKK, ten ma się całkiem nieźle i działa w pełni legalnie.
Katarzyna Surmiak-Domańska, gość Zjazdu Partii Rycerzy KKK z Arkansas, ma okazję przyjrzeć się Klanowi z bliska. Rozmawia z Wielkimi Magami i Smokami. Zakłada biały kaptur, staje pod płonącym krzyżem.
Obraz, który wyłania się z jej podróży, to portret Pasa Biblijnego - południowych stanów, które pomimo porażki w wojnie z Północą nigdy się nie poddały. To tutaj sto pięćdziesiąt lat temu narodził się Klan. Tu rysowano czarne muły symbolizujące "miasta zachodzącego słońca". Tu krążyły pocztówki upamiętniające lincze. To w tutejszych lasach, dziś coraz częściej, rycerze z pochodniami zbierają się w kuklos. To "tu mieszka miłość" - jak głosi reklama radia dla dumnych z siebie białych.

Nie wiem do końca, co mogłabym napisać o tej książce. Nie jestem właściwie wstrząśnięta, bo spodziewałam się, jaki obraz Pasa Biblijnego może się wyłonić z jej treści. A jednak ciężko czytało mi się o indoktrynowanym ośmio- czy dziewięciolatku, który w programie telewizyjnym przekonywał inne dzieci, że nie wolno im mieć czarnoskórych przyjaciół, że czarni są gorsi i zbrukani. Wszystko to padało z ust chłopca, który nigdy nie widział na oczy czarnoskórego, bo mieszka w mieście zachodzącego słońca. Biali mieszkańcy stanowią sto procent populacji.

Szczerze mówiąc, podziwiam autorkę, że udało jej się zachować obiektywizm przy opisywaniu zdarzeń, których była świadkiem. Dzisiejszy klan co prawda nikogo już nie wiesza na drzewach, nie podpala i nie obcina genitaliów i co ciekawe - działa w pełni legalnie. Wszystko to dzięki pierwszej poprawce do konstytucji US. Zamiast tego klansmani prowadzą wykłady, jeżdżą po kraju i przekonują, że czarni są głupsi, niezdolni do życia w społeczeństwie, a zbrukanie krwi przez związek z czarnoskórym to największy grzech. Klansmani podziwiają Hitlera, część z nich twierdzi, że Holocaust to wymysł Żydów, podczas każdego spotkania wykonują na scenie gest Bellamy'ego, który my znamy jako "sieg heil".

Dzisiejszy klan nadal brzydzi się czarnymi, ale nie tylko. Katolicy, Żydzi, niewierzący, czy w ogóle ludzie innej rasy - nie tylko Afroamerykanie - są uznawani za gorszych. Nie są mile widziani w miastach zachodzącego słońca. KKK znów się odradza, znów głosi, że upadek białej rasy jest blisko. Środowiska czarnoskórych już zaczynają to wykorzystywać, media grzeją obie strony do walki. Klan, który nigdy nie walczył o sprawiedliwość i równość, a o wyższość białej rasy, wygrywa na razie tylko w tym, że nadal nie ma sprawiedliwości. Świat staje w opozycji; początek XIX wieku i ponad połowa XX wieku to były egzekucje na czarnoskórych, którzy w znacznej części przypadków byli niewinni, albo zwyczajnie nie popełniali przestępstw, które zasługiwałyby na karę śmierci. W całej historii Ku Klux Klanu tylko jeden jego członek został skazany na karę śmierci za morderstwo czarnoskórego. Teraz cała ta historia i wątek rasizmu odbija się w wielu procesach czarnych obywateli, którzy popełniają rozmaite przestępstwa. Wystarczy przypomnieć przypadek O.J. Simpsona, który w latach 90. XX zabił dwoje ludzi i nie poniósł kary w dużej mierze przez to, że podniesiono wątek rasizmu.

Historia zaczyna zataczać koło, ale ono kręci się teraz w drugą stronę. Tak czy siak, nadal nie ma równości, którą Stany mają zapisaną w Konstytucji. Nadal nie ma sprawiedliwości - zbyt duża presja na sędziów, którzy muszą skazać czarnoskórych przestępców powoduje, że część z nich odstępuje od wyroków. A biali znów czują zagrożenie. Nie przyjdzie im tylko do głowy pomyśleć, że sami sobie zgotowali taki los.

Polecam, jeśli ktoś chce zrozumieć myślenie członków klanu. Autorka niczego nie narzuca, każdy może wyciągnąć własne wnioski.

Keri Arthur - Wschodzący księżyc, cykl Zew nocy.

Która kobieta nie zna Casanowy i która by nie chciała spędzić nocy w jego objęciach? Czarujący uwodziciel, który doskonale wie jak zaspokoić siebie i kobiety. Co robi w Warszawie? Uwodzi.

Ciekawie oddane realia Warszawy, za panowania ostatniego króla.
Dość ciekawa fabuła.
Interesująco poprowadzona erotyczna część książki, chociaż spodziewałam się czegoś więcej. Jak na takiego boga seksu, to szybko dochodził...
Końcówka mnie niestety rozczarowała.

Pod względem technicznym, pisanie dialogów przerosło zarówno autora, korektora jak i wydawnictwo. Bardzo, ale to bardzo przeszkadzało w odbiorze. Kto to dopuścił do druku?!

Od szkicu, poprzez model, aż do sukienki, która wyrywana jest przez zniecierpliwione klientki. Jak to wszystko wygląda, za zamkniętymi drzwiami szwalni, przymierzalni i biur. Jeden z największych domów mody staje przed nami otworem, za sprawą swojego stwórcy, Christiana Diora.

Lekko napisana autobiografia, w której można doszukiwać się zabawnego stylu. Dior z przymrużeniem oka opowiada nam o sobie samym i o swoim bracie, Christianie Diorze. Dzięki niemu możemy odkryć jak kiedyś wyglądały pokazy, jak się pracowało nad kolekcją.



Im więcej potu na ćwiczeniach, tym mniej krwi w boju.

Oko, luneta, muszka, cel. Tak wygląda linia, która łączy snajpera z jego ofiarą. Jedna sekunda może przesądzić o życiu człowieka. Człowieka, który zabije cię przy najbliższej okazji. No, chyba, że ty trafisz pierwszy.

Książka opowiada o drodze, jaką żołnierz musi przejść, aby dostać się do legendarnej jednostki SEAL Team Six. Ukazuje nam również realia życia później, w terenie, podczas akcji.

Najlepszą recenzją książki jest fakt, że podczas pięciogodzinnej jazdy pociągiem nie oderwałam się od niej na sekundę. Cały czas miałam nos w dół i czytałam. A jak raz podniosłam oczy, to przede mną przemaszerował żołnierz ; ) Przypadek?
Potem lawinowo zaczęłam oglądać wojenne filmy i przypomniałam sobie, że jako mała dziewczynka lubiłam strzelać do Niemców w Medal of Honor. Dzieciństwo <3

Książka jest przegenialnie napisana, ciekawym językiem, który może i nie operuje górnolotnymi sformułowaniami, ale dzięki temu daje nam jasny przekaz jak to było naprawdę.
Zdecydowanie godne polecenia. Myślę, że dziewczynom też się spodoba.

Strach potrafi zmieniać Einsteinów w ameby.