Elantris , Brandon Sanderson


Elantris - gigantyczne, piękne, dosłownie promienne miasto, zamieszkane przez istoty wykorzystujące swoje potężne zdolności magiczne, by pomagać ludowi Arelonu. Każda z tych boskich istot była jednak kiedyś zwykłym człowiekiem, dopóki nie dotknęła jej tajemnicza, odmieniająca moc Shaod. A potem, dziesięć lat temu, magia zawiodła. Elantryjczycy stali się zniszczonymi, słabymi, podobnymi do trędowatych istotami, a samo Elantris okryło się mrokiem, brudem i popadło w ruinę. Shaod stał się przekleństwem. Nowa stolica Arelonu, Kae, przycupnęła w cieniu Elantris, a jej mieszkańcy ze wszystkich sił ją ignorowali. Księżniczka Sarene z Ted przybywa do Kae, by zawrzeć polityczne małżeństwo z księciem korony Raodenem. Sądząc z korespondencji, mogła się spodziewać, że odnajdzie miłość. Dowiaduje się jednak, że Raoden nie żyje, a ona uważana jest za wdowę po nim...

Pierwsza powieść mojego ukochanego pisarza fantastyki. Wiele osób mówi, że pierwsza połowa książki ich znudziła, jednak mnie nudziły tylko pierwsze strony, chyba jak w każdej książce. Sanderson wprowadza zwykle kilku bohaterów do fabuły, i ciągle zmienia się perspektywa pisania, a to na korzyść jednej czy drugiej postaci. W tej książce nie ma określone jasnej i ciemnej strony mocy. Każdego możemy uważać za złego lub dobrego, a paleta postaci ułatwia nam wybór ulubionego bohatera. Uwielbiam sandersonowskie opisy świata, który za każdym razem jest równie odjechany, co tu dużo mówić, haha. Postacie Raodena i Hrathena są bardzo przyjemne, jednak szkoda, że Hreathe skończył jak skończył. Ogólnie to po skończeniu książki czułam wieki niedosyt, ponieważ chciałabym dowiedzieć się więcej na temat Aonów i tego dlaczego, ludzie z Elantris nie pomyśleli o rozpadlinie, która popsuła wszystko. Widać, że to początki naszego mistrza, bo nie dopracował wielu szczegółów, a mnogość kwestii została jeszcze do rozwiązania. Jednak drugiej części nie ma i trzeba tę książkę traktować jako wprowadzenia do sandersonowskiego Cosmere! Polecam za to Duszę Cesarza, której akcja toczy się na tej samej planecie ale gdzieś z daleka od Arleonu.

Zarówno opis jak i info na okładce "ostry seks, ostry język..." lekko mnie zniechęciły, ale uznałam, że skoro mam to wezmę w podróż, najwyżej nie przeczytam. Całość w sumie przeczytałam w ok 6h.

Jeżeli chodzi o język pisany to wielkie brawa dla autorki, bo czyta się świetnie. Jakiś czas temu usłyszałam (i poniekąd się z tym zgodziłam), że coraz mniej kobiet pisze dobrze książki, dobrze oddając męską postać. Wiecie, że zbyt kobieco się wyrażają. Tutaj nie ma tego problemu. Nie ma zbędnego rozwodzenia się nad emocjami. Jak ktoś jest zły to jest w narracji (pierwsza os), że jest "wkur***" a nie "złość przepełniała go do szpiku kości...".

Sceny seksu też nie są opisane jakoś wulgarnie i szczegółowo (a tego się bałam), po prostu są, ale nie zakłócają głównej akcji.

Więc pod względem "pisania" autorka ma ode mnie 9/10.

Co do akcji, to też fajnie trzymało w napięciu, nie szło się oderwać, parę razy dałam się nawet zaskoczyć. Ale nie jest to też super kryminał, bo czasami miewałam wrażenie, że ten wątek przestępczy schodzi na drugi plan w porównaniu z relacją głównych bohaterów. Ale mimo to czytało się naprawdę przyjemnie.

Kreacja bohaterów, dla mnie świetna. Nie ma tu wyidealizowanych głównych postaci. Bohaterka, momentami niemiłosiernie drażni, ale drażniłaby bardziej gdyby była "doskonała". Tutaj działała na nerwy, ale w bardzo ludzki sposób. Oczywiście była trochę kreowana na ideał każdego faceta, bo fanka piłki nożnej, lubiąca pić piwo prosto z butelki, ale miała masę wad, które dodawały jej takiej właśnie normalności. Więcej problemów miałam z postacią Łukasza, który był po prostu gburem z pewną odmianą kryzysu wieku średniego (zaciąganie do łóżka gówniar), zbyt pewnym siebie i okrutnie aroganckim. Fajne jednak było to, że wykorzystywał te cechy po mistrzowsku w pracy (Prokurator) plus zyskuje przy bliższym poznaniu.

Biorąc pod uwagę powyższe, jest to książka, którą polecam i do której za pewne wrócę. A juz na pewno sięgnę po drugą książkę tej samej autorki - Komisarz.


* Paulina Świst to pseudonim literacki debiutującej autorki, a prywatnie adwokat prowadzącej indywidualna kancelarię adwokacką we Wrocławiu. Urodziła się 27 września 1986 roku, ukończyła Uniwersytet Jagielloński i specjalizuje się w prawie karnym.