Ludzie kochani, na pierwszej stronie stoi jak byk, żeby napisać o czym jest książka, którą czytacie i do tego należałoby wyrazić swoją opinię na jej temat. Nie musicie pisać elaboratów, ale pięć zdań, to nie jest chyba duże wymaganie.

Karl Ove Knausgard - Moja Walka. Księga 2.



Karla Ovego Knausgårda nie trzeba nikomu przedstawiać po spektakularnym sukcesie pierwszej części Mojej walki. Norweg, który magicznym chłodem swojej prozy zafascynował czytelników na całym świecie, powraca w kontynuacji autobiograficznej opowieści, określanej najważniejszym literackim przedsięwzięciem naszych czasów. Podczas gdy tom pierwszy dotyczył głównie alkoholizmu i śmierci ojca, tak tutaj głównym tematem stają się skomplikowane relacje damsko-męskie.

Co czuje mężczyzna, który odchodzi? Porzuca kobietę, dom i rodzinę. Opuszcza kraj, wybierając los samotnego banity, i buduje swoje życie od nowa. Zagubiony na ulicach Sztokholmu spotykar30; ją, Lindę. I zaczyna raz jeszcze.

Miłość, partnerstwo, ojcostwo. Wzloty i kryzysy. Magiczne chwile i szara codzienność. Wszystko oddane z bezwzględną szczerością i brutalnym realizmem, by spróbować odpowiedzieć na kluczowe pytania: o miłość, relacje z innymi ludźmi, o istotę pisarstwa oraz o to, jak stajemy się samymi sobą. Knausgård dostarcza czytelnikowi, brakującego dotychczas w literaturze, spojrzenia w głąb męskiej psychiki. I wciąga. I nie pozwala się oderwać.
wydawnictwo literackie

Pierwszą księgę przeczytałam rok temu i męczyłam się strasznie, ale byłam na tyle zaciekawiona tym, co wydarzyło się dalej w życiu Knausgarda, że sięgnęłam po księgę drugą. Zaskoczyłam się pozytywnie, bo o ile styl za bardzo się nie zmienił, to jednak czytało mi się lepiej, być może dlatego, że autor opisywał wydarzenia ze swojego dorosłego życia, a nie nastoletnich czasów, jak miało to miejsce w pierwszej książce. Moja walka jest książką autobiograficzną, w której autor z naprawdę dużą szczegółowością opisuje zdarzenia ze swojego życia. Powieść porównywana jest do cyklu W poszukiwaniu straconego czasu Prousta i podobnie nie jest to lektura łatwa i przyjemna, a Knausgard to egocentryczny dupek. Dużą zaletą jest na pewno bogaty język, mnóstwo dywagacji o literaturze, chociaż głównie ze skandynawskiego podwórka.

Godne polecenia, chociaż nie jest to lektura na dwa dni.

Katarzyna Bonda, Okularnik



Małe miasteczko na skraju Puszczy Białowieskiej skrywa wiele mrocznych tajemnic. Ściera się tu lokalna elita, polscy nacjonaliści oraz przedstawiciele białoruskiej mniejszości narodowej. Sasza Załuska przybywa do Hajnówki, aby spotkać się ze swoim dawnym partnerem i głównym podejrzanym w sprawie o kryptonimie "Czerwony Pająk". Łukasz Polak obecnie przebywa w prywatniej klinice psychiatrycznej. Na miejscu okazuje się jednak, że został zwolniony i nie wiadomo, gdzie jest obecnie. Próbując się z nim skontaktować, Sasza miesza się w sprawę porwania Iwony, byłej kibolki i nacjonalistki, młodej żony Piotra Bondaruka, właściciela lokalnego tartaku. rPan młodyr1; znany jest jako lokalny Sinobrody, bo zaginęła mu już trzecia kobieta, jest także zamieszany w ciemne interesy. Właścicielowi mercedesa-okularnika nie zdołano jednak nic udowodnić. Policja podejrzewa, że może mieć coś wspólnego z zaginięciem żony. Ciała jednak nie znaleziono, a skoro nie ma ciała, to nie ma i zbrodni. Czy Saszy uda się rozwiązać sprawę okularnika? Jaki związek ze sprawą ma Polak? Jakie sekrety kryją się w puszczy, w miejscu, gdzie różne narody walczą o swoją historię?
Opis: Wydawnictwo "Muza"

Okularnik stanowi drugi tom cyklu o profilerce Saszy Załuskiej. Pierwszy tom opowiadał o mafii z trójmiasta i już wtedy dało się zauważyć zamiłowanie autorki do wprowadzania wielu wątków. O ile wtedy wszystko w miarę udało połączyć się w sensowną całość, tym razem Bondę trochę poniosło. Nie odmawiam pomysłu, a może raczej zamysłu, bo trudno tak naprawdę stwierdzić jednoznacznie, co jest głównym tematem. Da się to zrobić chyba dopiero pod koniec książki - przynajmniej wtedy ma się pewność, że nic więcej nie wyskoczy.
Ogólnie książka jest dziwnie skonstruowana, bo wątek kryminalny właściwie rozpoczyna się około 250 strony - całość ma ponad 800. To powoduje, że można się nieźle znudzić, chyba, że ktoś pasjonuje się historią. No i właśnie mój główny zarzut, to to, że jest tak dużo wątków, że człowieka w pewnym momencie zaczyna trafiać szlag.
W dużym skrócie - uważam, że autorka nie wykorzystała potencjału książki, bo to naprawdę mogła być wybitna powieść, co w przypadku kryminałów nie jest zbyt częste. Także jeszcze raz - zamysł świetny, wątek historyczny, opis społeczności, nacjonalizmów, układów między szychami miasta a mieszkańcami - geniusz. Ale brak spoiwa i bardzo słabe zakończenie wszystko zepsuło. I z geniuszu zostaje jedynie kilka punktów ponad przeciętną.

Sara Nović, Dziecko wojny

Nie musisz czegoś doświadczyć, żeby zapamiętać.
Dla dziesięcioletniej Any Jurić wojna rozpoczęła się od paczki papierosów... Kiedy zaprzyjaźniony sprzedawca pewnego dnia zapytał, jakie papierosy pali wujek dziewczynki - serbskie czy chorwackie - ta uświadomiła sobie po raz pierwszy, jak ogromna to różnica.
Jugosławia, 1991 rok. Ana mieszka z rodzicami i malutką, ciężko chorą siostrą w Zagrzebiu. Mimo toczącej się w kraju wojny sytuacja, choć trudna, wydaje się do opanowania. Dzieci w dalszym ciągu uczą się w szkołach, a Ana gra na ulicy w piłkę ze swoim najlepszym przyjacielem, Luką. Co prawda do miasta zaczynają napływać uchodźcy z ogarniętych wojną innych części kraju, ale życie wokół zdaje się biec swym naturalnym rytmem. I wtedy Zagrzeb zostaje zbombardowany po raz pierwszy... Z dnia na dzień wojna zaczyna coraz głębiej wdzierać się w dziecięcy świat Any, by po chwili już zrujnować go doszczętnie...
lubimyczytac.pl

Zauważyłam, że książka przeszła bez echa w środowisku literackim, ale nie pamiętam już, czy gdzieś czytałam jakiś polecający post, czy powód był inny i postanowiłam przeczytać.
Niestety na wstępie już muszę napisać, że się dość mocno rozczarowałam. W przypadku opisywania zdarzeń wojennych, niejednokrotnie drastycznych śmierci, przedstawiania obrazu splądrowanych, spalonych miast słowo ma wielką siłę rażenia. Przy takiej tematyce nieudolne przedstawienie tych wszystkich okropieństw nie wyzwala w czytelniku takich emocji, jakie powinno.
Powieść podzielona jest na segmenty, części; z tego co pamiętam, to cztery. I zdecydowanie najlepsza, najbardziej emocjonalna jest część pierwsza, pisana z perspektywy dziesięcioletniej dziewczynki, która musi oglądać śmierć najbliższych. Przyznam, że czytając właśnie te pierwsze fragmenty w jednym momencie łzy stanęły mi do oczu, ale rozpatrując to w kontekście całości to trochę za mało.
Mam wrażenie, że autorka chciała przybliżyć ludziom sytuację Chorwatów, którzy w wojnie o Jugosławię przegrali walkę o uwagę i pomoc świata z Bośniakami. Natomiast wydaje mi się, że zupełnie się jej nie udało. Potencjał był ogromny i początek zapowiadał mocną historię, ale przez ubogi język, zbyt wielką prostotę książka przypomina raczej lekturę dla nastolatków niż opowieść o czasach wojny.

Nie napisałabym, że to książka zła, ale raczej przeciętna. Na pewno nie dla ludzi, którzy faktycznie chcieliby poczuć płynącą z opowieści prawdę, a raczej dla kogoś, kto ma słabe nerwy i nie lubi mocnych fragmentów.
5/10

Dwie kobiety, dwie walki o wolność, jedna niezwykła przyjaźń...
Sarah Grimké jest córką sędziego sądu najwyższego Karoliny Południowej, plantatora zaliczanego do elity Charlestone. Nie potrafi się jednak podporządkować obowiązującym w jej świecie konwenansom. Marzy o tym, żeby studiować i zostać pierwszą kobietą prawnikiem. Na swoje jedenaste urodziny dostaje niecodzienny prezent - wyciągniętą z czworaków i obwiązaną lawendowymi wstążkami czarnoskórą Hetty, zwaną Szelmą. To kolejny "obyczaj", którego Sarah nie potrafi zaakceptować, bo drugiego nie można przecież "posiadać"... To dopiero początek jej problemów.
Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i życiem pierwszych abolicjonistek, sióstr Grimké, wspaniała powieść, która prowadzi nas do korzeni stanów południowych Ameryki. Niezwykła pochwała siły przyjaźni i siostrzanej miłości ponad podziałami. Świadectwo walki o wolność i prawo do głosu. Od czasów Przeminęło z wiatrem nie było takiej opowieści!
Źródło: wydawnictwoliterackie.pl

Historia rozgrywa się na przestrzeni wielu lat; bohaterki poznajemy jako małe dziewczynki, a rozstajemy się z nimi, gdy są już kobietami po czterdziestce. Myślę, że samo to w jakiejś części oddaje tragizm niewolnictwa i tego, że czasem u jednej rodziny służyły całe pokolenia niewolników. Nie to jest oczywiście najważniejsze, bo niejednokrotnie autorka karmi nas obrazami kar za najdrobniejsze zupełnie przewinienia. Sytuacja niewolników wyglądała na pewno o wiele brutalniej i była bardziej dramatyczna niż zostało to przedstawione w książce, ale myślę, że autorce udało się oddać beznadziejność sytuacji niewolników i okrutność białego człowieka.

Mogłabym na tym zakończyć wypowiedź, ale niestety - są też momenty słabe, które psują historię. Dobrze, a nawet bardzo dobrze jest do połowy, może nieco dalej. Później moc opowieści zaczyna się sypać przez niewiele wnoszące wątki, podkreślane po kilka razy. Szczególnie mam na myśli przygody Sary Grimke, która przy okazji opieki nad chorym ojcem poznaje nauki kwakrów. Ciągłe wyjazdy na Północ i powroty do Charlestonu w pewnym momencie stają się nużące i nic za sobą nie niosą. Urwane zakończenie daje nadzieję na to, że historia skończy się dobrze, ale do końca nie wiadomo, co tak naprawdę spotka bohaterki.

I tu właśnie pojawia się kolejny problem, bo ja naprawdę nie wiem, gdzie jest jakiś punkt kulminacyjny historii. Jeśli to, że Szelma postanawia uciec, albo to, że Sara zaczyna działać, a nie tylko myśleć o wyzwoleniu niewolników, to jest to za mało.

Polecam ze względu na tematykę i przyjemny język, ale ostrzegam przed nudą, która przychodzi mniej więcej w połowie.