Mnie się wydaje, że historia z Madame Maxime nie jest właśnie naciągana. Hagrid chyba nie często - albo nawet nigdy, dopóki jej nie spotkał - miał do czynienia z olbrzymami, czy pół olbrzymami. Trudno mu się więc dziwić, że zakochał się w sumie od pierwszego wejrzenia. Jasne, że z opisów Madame Maxime nie wynikało, że jest super przemiła, ale wydaje mi się, że przy Hagridzie trochę miękła. Wydaje mi się, że właśnie to, że tak się różnili, nadawało trochę smaku temu związkowi. Stawiam, że spora część wyobrażała sobie Hagrida raczej z jakąś dobroduszną, rumianą panią z zamiłowaniem do magicznych stworzeń, a tu proszę. Przeciwieństwa się przyciągają.

Takie zachowanie było właśnie kwintesencja Hagrida. On nie rozumiał, że jego zwierzątko może być niebezpieczne - przecież jest takie cudne, kochane i piękne ;D Nie dziwię się, że nie wpadł na pomysł, że hipogryfy to trochę za wiele dla niektórych uczniów, a już na pewno nie przejrzał zamiarów Draco, bo po prostu o nim nie myślał. Jarał się pewnie tą lekcją cały dzień i był z siebie dumny, że pokaże uczniom zwierzę tak niesamowite! Tak właśnie ja widzę Hagrida ;D

Co do tego, dlaczego w ogóle Hagrid tak kochał zwierzęta, to w dużym stopniu zgadzam się z przedmówcami. Hagrid na pewno był samotny, a w dzieciństwie dotkliwie odczuwał swoją odmienność. Wyróżniał się, więc inni uczniowie w szkole go oceniali. Nigdy w książce nie było wspomniane czy miał jakiś kolegów, nawet niekoniecznie super bliskich, tylko czy w ogóle miał jakiś. Pewnie niezbyt sobie radził z tym odstawaniem od reszty, dlatego uciekł do zwierząt, które przecież nie oceniały. Jednak zauważcie, że do zwierząt trzeba mieć rękę, one muszą zdobyć nasze zaufanie, a Hagrid zdobywał je bez trudu. Dlatego wydaje mi się, że sam początek jego przyjaźni ze zwierzętami wziął się z samotności i odmienności, ale udało się to tylko dlatego, że Hagrid po prostu miał talent i rękę do zwierząt. Zastanawia mnie tylko dlaczego wybierał te jak najbardziej niebezpieczne, ale podejrzewam, że właśnie dlatego, że ludzie się takich zwierząt bali i ich nie chcieli, widział więc w nich siebie. Jeśli tak rzeczywiście mogło być, to wydaje się to bardzo smutne, ale myślę, że Hagrid był szczęśliwy z tymi swoimi zwierzaczkami. A już w ogóle pokraśniał, gdy zaprzyjaźnił się z trio, bo mógł w końcu dla odmiany pogadać z najniebezpieczniejszym zwierzęciem na świecie - człowiekiem ;D

Zgadzam się z batalionem i Paulą, że Aragoga kochał chyba najmocniej i to pewnie dlatego, że to był jego pierwsze zwierzaczek, z którym był od "jajka" i który nie tylko go doskonale rozumiał, ale potrafił nawet z nim pogawędzić. To musiała być namiastka kumpla, którego Hagridowi w szkole pewnie brakowało.

Jeżeli chodzi o związek z Madame Maxime, to ja wolę wierzyć, że był dobry. I nawet ta odległość była dobra, bo nie zapominajmy, że Hagrid wiódł życie trochę takie pustelnicze. Niby przy szkole, był gwar, uczniowie, zajęcia, ale mimo wszystko Hagrid był tam sobie z boku, zajmował się ogródeczkiem i zwierzętami, chodził z Kłem do Zakazanego Lasu i tak dalej. Myślę, że gdyby nagle miał zamieszkać z Madame Maxime, nawet u siebie (chociaż ona w takiej chatce? Nie wyobrażam sobie tego!), pewnie po czasie czułby się osaczony, stłamszony i po prostu nieszczęśliwy. Myślę, że potrzebował wolności, ale i uczucia, a zakochanie się w dyrektorce Francji dostarcza mu obu tych rzeczy ;D

Ogólnie Hagrid jest jedną z tych postaci, które od początku bardzo polubiłam i do końca się na nim nie zawiodłam. Wprowadza tyle ciepła do serii, że aż buzia się uśmiecha, jak człowiek przeczyta w dialogu "cholibka" albo "żem". Hagrid jest super!