Po pierwsze większość postaci nienawidziłam. Najbardziej Sereny. No po prostu NIE. Postać, która nie potrafiła brać odpowiedzialności za swoje czyny, co chwilę "przechodziła przemianę" tylko po to by coś schrzanić i mieć pretensje do każdego, że nie potrafią jej wybaczyć. Szczególnie mocno znielubiłam ją w sezonie 5.

Na YT zauważyłam, że para Blair i Chuck są wręcz uwielbiani. Ja ich lubiłam ale osobno. Znaczy na początku, jakoś do połowy trzymałam za nich kciuki. Ich pierwszy związek był super, potem nastąpiło rozstanie i lawina irytujących wydarzeń. Nie lubię takiego schodzenia się i rozstawania po pięćset razy. No po prostu nie. Pod koniec może i przestałam ich nie lubić, ale nadal nie byłam fanką. Za to bardzo lubiłam ich osobno. W sensie jako osobne postaci. Blair od początku, Chucka polubiłam w trakcie.

Nie lubiłam też matki Sereny, też w sezonie piątym

Kogo lubiłam? Lubiłam pierwszosezonową Jenny. Potem nope.
Lubiłam bardzo Georgine Była wredna, nieobliczalna, zakłamana ALE w przeciwieństwie do S. nie udawała że taka nie jest. Nigdy się nie wybielała.
To chyba tyle.

Tajemnica Plotkary mnie rozczarowała. Bo to po prostu nie miało sensu. Nie czepiam się nawet tego, że Dan czasem obsmarował też siebie, ale czasem rujnował sobie życie, albo tym ryzykował. Poza tym ponoć Jenny o tym wiedziała i była wspólniczką... to by miało sens, gdyby nie to, że jak gadali TYLKO W SWOIM GRONIE to nie powinni być zszokowani wiadomościami Plotkary.

Nie rozumiem tylko czy Jenny miała też dostęp do konta i czasem to ona wrzucała niektóre rzeczy, czy tylko wiedziała, że to jej brat?
Mniejsza o to

Rebecca urodziła swojego zmarłego chłopaka. Tak, jesteśmy świadkami czasów, w których klonowanie ludzi jest możliwe. I choć między matką a synem nie było realnego pokrewieństwa, ich relacja mimo wszystko jest co najmniej niepokojąca. Szczególnie scena, gdy jej syn w wieku tak na oko wczesnoszkolnym usiadł jej na brzuchu, przytrzymał jej ręce nad głową i stwierdził, że może zrobić z nią co zechce, a ona nie protestowała. Albo gorsząca zabawa z siecią rybacką, gdy Thomas był już w wieku studenckim. Nie mówiąc już o wieńczącym film stosunku seksualnym kobiety i mężczyzny, który jeszcze nie tak dawno mówił do niej "mamo". W trakcie seansu widz zdaje sobie sprawę, że ona nigdy nie miała na celu wychowania dziecka, tylko kochanka.

Największe wrażenie zrobił na mnie toksyczny związek Celeste i Perry'ego - JAK ONI TO ZAGRALI O JANIEPAWLE JAKIE TO BYŁO DOBRE - momentami jak Skarsgard wchodził do domu, a Kidman była sama to autentycznie się bałam. Jak na najlepszym horrorze. Zazdrościłam im i współczułam jednocześnie, uwielbiałam Perry'ego i nienawidziłam z całego serca, cudowny wątek, cudowny (zresztą jak się okazało na końcu w sumie najważniejszy).