No cóż, przyznam, że jestem raczej rozczarowana filmem. Mniej więcej do momentu cmentarza i historii rodu Lestrange'ów właściwie nie było akcji, tylko jakieś wypełniacze. Nie wiem, więcej się spodziewałam po tym filmie, a w pewnym momencie zwyczajnie zaczęłam się nudzić.

Fajne efekty, jeśli chodzi o Credence'a będącego w formie obskurusa, jak niszczy wszystko na swojej drodze, to jest naprawdę nieźle pokazane. Ale zakończenie jego wątku w filmie to mam nadzieje jest żart, bo naprawdę takiej bzdury to się nie spodziewałam.

Najbardziej chyba dał mi popalić wątek Jacoba i Queenie, bo przyznam, że już dawno nie widziałam, żeby aktorzy w filmie mieli taką chemię. Czy się do siebie mizdrzą, czy się kłócą, zawsze lecą iskry. I jak Queenie krzyczała na Jacoba, żeby razem z nią dołączył do Grindelwalda, to się tylko powstrzymywałam, żeby się nie zanieść płaczem. Ale tak jak Mikasa - nie rozumiem, dlaczego nie pokazali reakcji Tiny, przecież to jej siostra. Natomiast nie wierzę - jak ktoś wyżej sugerował - że Queenie będzie podwójnym agentem. To znaczy może później, jak już przejrzy na oczy, bo nie wydaje mi się, żeby nie przejrzała, ale na pewno nie od początku. To, że tak łatwo uwierzyła Grindelwaldowi jest chore, zwłaszcza, że w amfiteatrze mówił już coś zupełnie odwrotnego, od tego, czym przekonał ją w mieszkaniu.

Co tam dalej, wreszcie jest jakaś chemia między Newtem a Tiną, chociaż on z Letą też wygląda, jakby ją wciąż kochał. No i właśnie, Leta, to jej "kocham cię" to raczej nie padło do starszego braciszka. Co do jej gestu - wydaje mi się, że jednak jest logiczny - próbowała ratować braci Skamander, Grindelwald przecież powiedział, że kto nie jest z nim, zginie. Nie mogła wiedzieć, że jakimś cudem uda im się wyjść bez szwanku.

Jude Law jako Dumbledore - mega, ale nie spodziewałam się, że będzie inaczej. To jest chyba jedyny aktor, który potrafi zachować dumbledorowatość Albusa i jednocześnie uczynić go, jakoś tak... atrakcyjnym?

A tak na koniec, to mam takie przemyślenia, że - nie wiem co zrobili - ale Zoe (Leta) i Alison (Queenie) wyglądały oszałamiająco w tym filmie. Z facetów to chyba tylko Jude trzyma fason . To tyle z płytkich przemyśleń.

Myślę, że teoria o tym, że Grindelwald to wymyślił ma więcej sensu niż to, że tożsamość Credence'a ma być prawdziwa. Gellert ma interes w tym, żeby nie walczyć z Dumbledore'em, a chce się go pozbyć i skoro Credence ma mu w tym pomóc, to trzeba go jakoś przekabacić. Credence dostał czego chciał, przynajmniej tak sądzi, bo dowiedział się kim rzekomo jest. Teraz wystarczy podsycić w nim to, że wielki Dumbledore chce go zniszczyć i że w ogóle nigdy nie szukał, bla bla bla, a Credence był taki samotny i opuszczony. A że Credence jest potężny, to widzieliśmy i w tej i poprzedniej części.



Jak pisałam newsy o FZ, to był jeden, w którym była ujawniona cała lista obsady i postaci, które grają. I była na tej liście wymieniona z imienia i nazwiska McGonagall, więc trzeba się chyba pogodzić z tym, że Rowling się rypnęła z wiekiem Minerwy, i to naprawdę była ona i nie doszukiwać się, że to jakaś krewna czy ktokolwiek. Wiadomo, że McGonagall była w Hogwarcie za czasów Albusa, pokręciło im się tylko, że nie tak wcześnie.

Miałam się jeszcze wypowiedzieć o samym Grindelwaldzie. Nie przepadam za Deppem i nie wiem też, czy w stu procentach oddaje moje wyobrażenie o Grindelwaldzie. Sposób w jaki porywa tłumy, jaki jest przekonujący i bezwzględny, że wyciąga z ludzi słabości i obraca na swoją korzyść - tu Deppowi wychodzi. Dobrze, że nie jest przerysowany, że to nie jest kolejny Jack Sparrow w jego wydaniu. Natomiast - tak jak zresztą czułam - jego stosunek do Dumbledore'a jest dla mnie nadal jakiś dziwny. Trochę nie do końca to kumam i chwytam i uważam, że Jude lepiej oddał tę ich relację w młodości (przy wspomnieniach z Ain Eingarp).

Natomiast, jeżeli chodzi o samą jego ideologię, to w sumie znowu nie widzimy nic nowego, te wszystkie uprzedzenia mieliśmy już w HP i w sumie widzimy je na co dzień w życiu. Przy czym Grindelwald na pewno śmielej, mocniej i dobitniej głosi swoje idee niż robił to Voldemort. Grindelwaldowi mniej chyba chodzi o niego samego, mniej chodzi o władzę, a bardziej o to, że on naprawdę uważa mugoli za inną kategorię człowieka. Voldemort wszystko robił z zemsty, chciał być nieśmiertelny, chodziło mu wyłącznie o własny tyłek i nic więcej. Pamiętam, że kiedyś pojawiały się jakieś pomysły, że się porównywało Voldemorta do Hitlera. Tymczasem wydaje mi się, że to Grindelwaldowi bliżej do Hitlera i jego pomysłów. I stawiam, że będą równie makabryczne w realizacji.

Nquus, dlatego brat, że zostało to powiedziane w filmie przez Grindelwalda, tuż przed wyjawieniem przez niego tożsamości Credence'a. Wszystko wynika z ostatniej sceny. Dlatego wszyscy się oburzają i wkurzają, bo to jest po prostu bez sensu i najlogiczniejszym wydaje się w tym momencie, że Grindelwald celowo wymyślił taką tożsamość dla Credence'a, żeby przekonać go do walki z Albusem.

Dlatego cała teoria, którą opisałeś, w tym momencie się sypie. Choć nie twierdzę, że nie jest ciekawa. Natomiast za dużo w niej z mody na sukces i nie wiem, czy Rowling brnęłaby w takie koligacje. Poza tym mam nadzieję, że Rowling nam tego nie zrobi i nie będzie ingerować w historię, którą znamy z HP, bo nadanie w ten sposób sensu tożsamości Credence'a pozbawi sensu wydarzenia z HP. No, ale tak jak mówię, w filmie zostało powiedziane, a przynajmniej mocno zasugerowane, że Credence miałby być bratem Dumbledore'a.

Nquus, w wywiadach też już obsada (niestety) mówi wprost, że Aureliusz do brat Albusa... Więc chyba nie unikniemy tego zgrzytu w kolejnych filmach. Chociaż też trzeba mieć na uwadze, że obsada na razie czytała tylko scenariusz do trzeciej części, nie wiedzą co jest dalej, a wszystko może się jeszcze zmienić.

Tłumaczyłam wczoraj wywiad Eddiego, w którym powiedział, że fani i on sam szanują wizję Rowling, bo to przecież jej historia i ona zna te postaci najlepiej. Ale z drugiej strony zastanawiam się, jak długo można szanować wizję autora, który ewidentnie zaczyna kombinować. Rozumiem, że Fantastyczne zwierzęta to w dużej mierze osobna historia, ale to jest też przy okazji prequel i wypadałoby pewne rzeczy zachować w takim porządku, w jakim zostawiło się je przy Harrym Potterze. Rowling może teraz wszystkim wmawiać, że przecież Dumbledore mógł nie wyjawić wszystkiego Harry'emu, że Rita Skeeter pisząc jego biografię też mogła nie dotrzeć do faktu, że był jeszcze trzeci brat Dumbledore. Tyle, że to wszystko staje się już mocno naciągane i zaczyna być właśnie ewidentnie skokiem na kasę. Wygląda to na próbę przyciągnięcia widzów, którzy nie czytali wcześniej HP, nie oglądali filmów i w ogóle nie mają pojęcia o całym uniwersum. Tylko, że takie mieszanie przy faktach i fabule odbywa się kosztem fanów, dzięki którym Rowling jest teraz kim jest.



Zgadzam się z tym, że dialogi to było takie trochę M jak miłość. Jeżeli Rowling wiedziała, że pakuje w jeden film tyle wątków, to można było chociaż dialogami próbować to uporządkować i pewne kwestie wyjaśnić. Chociażby postawić na dokładne wyjaśnienie tego, że Jacob nie stracił wspomnień, zamiast rzucać jakiś jednozdaniowy ochłap. Tina i Newt to faktycznie jak małe dzieci, ich nieporadność może z perspektywy kogoś, kto właśnie ma ledwo naście lat może i jest słodka, ale jak człowiek jest trochę starszy, to już go takie zachowanie raczej żenuje.

Tak się zbierałam do napisania tego posta od czwartku... Ogólnie od razu po zakończeniu seansu powiedziałam, że mnie się średnio podobało. I po tych kilku dniach nadal podtrzymuję zdanie. Dlaczego?

1. Zbyt dużo wątków. Nagini, Credence, Leta (to mogłoby być super rozwinięte, dlaczego Leta najpierw była z Newtem, a później z jego bratem, żałuję mocno), Gellert, Queenie, Yusuf, Albus...

2. Miałam wrażenie, że oglądam serial, a nie pełnometrażowy film. Nic tak naprawdę się nie rozwiązało. Narobiło się mnóstwo pytań bez odpowiedzi, które wiadomo, będą podane w następnych częściach. Ale właśnie za bardzo przypomina mi to pierwszy z brzegu serial i finałowy odcinek. W ostatniej minucie dowalą coś niestworzonego i najczęściej okazuje się, że to i tak nieprawda.

3. Dlaczego zaś kilka wątków zostało pominiętych? Chociażby ten z opiekunką do zwierząt z początkowych scen? Jeszcze później się okaże, że w 4 części będziemy szukać tego, kto otruł Newta, a to okaże się, że była ta dziewczyna... Albo nie było słowem o utracie pamięci przez Jacoba.

4. Mało humoru, a gdy pojawiały się sceny komediowe z Jacobem, to czułam politowanie, dlaczego robią z niego takiego głupka.

5. Zagmatwanie fabularne choćby z Minervą czy z bratem Albusa, choć teoretycznie takiego kogoś nie powinno być...

Ale za to moja miłość do nieśmiałka jest nieskończona.

PS. Super się czyta Wasze teorie.

Mnie nie dziwią powody, dla których Queenie przeszła na stronę Grindelwalda, bo one - gdyby je rozwinąć i poświęcić im więcej czasu - mają nawet sens (chociaż też nie do końca). Rowling po prostu nas nie przyzwyczaiła do tego, że tak ważna postać przechodzi na stronę zła. Przecież najgorszym co znamy z HP, była ucieczka Rona z lasu w siódmym tomie. Po drugie, właśnie kwestia tego, że te wszystkie wątki były tak pospiesznie wciskane do filmu, to dla mnie po prostu żenujące jest, że Queenie tak szybko przekonała się do "słuszności" słów Grindelwalda. Poza tym, dla mnie to co Gellert powiedział jej w mieszkaniu jest zupełnym przeciwieństwem tego, co mówił w końcowych scenach. I nie mogę za cholerę jasną pojąć, że ona wtedy tego nie dostrzegła. W mieszkaniu koleś mówi jej, że będzie mogła być z kim chce i kochać kogo chce, a na spotkaniu twierdzi - w dużym skrócie - że mugole to gówno i doprowadzą świat do zagłady i że w ogóle czarodzieje i mugole nie mogą ze sobą żyć w jednej przestrzeni. Przecież to nie ma sensu. Dlatego wydawało mi się, że jeszcze na koniec się opamięta, bo dotrze do niej prawdziwy sens słów Grindelwalda.