Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6].

Stał tyłem odwrócony do swoich podopiecznych. Zamierzał zrealizować plan Rakowskiego zanim chłopcy nawiążą kontakt słowny z Nataszą, tymczasem wszystko potoczyło się wbrew jego oczekiwaniom. Słyszał ciężkie oddechy i wyczuwał przyspieszone bicie zestresowanych serc. Najspokojniejszym z całej czwórki był Malfoy, gdyż uważał, że jemu tradycyjnie się upiecze, aczkolwiek maluteńki niepokój kołysał się tuż obok pewności siebie, bo w końcu dlaczego i on, wspaniały Draco, został wezwany?
Nauczyciel powoli podszedł do biurka, za którym stali w równiutkim rzędzie "skazani", oparł dłonie o blat, pochylając się lekko nad nim i paraliżując spojrzeniem rozpoczął:
- W każdej placówce edukacyjnej panują poszczególne, jasno określone przez władze zasady. Należy przestrzegać ich i nie ma znaczenia czy jest się gościem, czy rdzennym uczniem. Być może was dotyczy mniejsza część zakazów lub posiadacie szczególne przywileje, czego oczywiście nie popieram, ale nie zwalnia was to z odpowiedzialności za czyny! - Uderzył pięścią w biurko. - Jedną, bardzo ważną sprawę musicie sobie wziąć do serca i będę chodził za wami jak cień, sprawdzał, kontrolował. Niech choć raz, ktokolwiek z was - wycelował w nich palcem - złamie zakaz...
Ron przełknął głośno ślinę. Wszyscy patrzyli z niedowierzaniem na to, co dzieje się z ich opiekunem. Byliby w stanie przysiąc, że za chwilę rozłoży skrzydła i zacznie zionąć ogniem, ponieważ wszystko na to wskazywało.
- Żadnych kontaktów z Nataszą - wycedził dobitnie. - Macie omijać ją, schodzić jej z drogi. Kontakt wzrokowy również zakazany. Dziewcząt się to nie tyczy. To umowa między mną a wami. I nie próbujcie oszukiwać. A teraz zejdźcie mi z oczu.
Nie zamierzali czekać aż Snape ponowi ostatnie zdanie. Usunęli się bezszelestnie z jego gabinetu, biegnąc ile sił w nogach w kierunku swojej wieży. Pod drzwiami do niej nie spotkali już dziewcząt i z tego tytułu towarzyszył im swoisty żal... oraz ulga. Złamanie surowego zakazu tuż po jego ustanowieniu byłoby równoznaczne z podpisaniem wyroku śmierci na siebie samego.
Hermiona z Fleur czekały w salonie.
- I co? - wypaliła Granger, gdy tylko ujrzała wchodzących.
- Mamy zakaz zbliżania się do tej czarnowłosej - wymamrotał Ron, opadając bezwładnie na kanapę.
Reszta postąpiła podobnie. Pozajmowali miejsca, wtulając się w miękkie obicia. Niczym pokrzywdzone przez los dzieci starali się znaleźć bezpieczne schronienie.
- Ale jak to? Podał chociaż powód? - ciągnęła Gryfonka.
Wszyscy pokręcili przecząco głowami. Dziewczyna poddała się, widząc twarze swoich kolegów.
Pozostało im tylko położenie się w wygodnych łóżkach, zamknięcie oczu i udawanie, że to, co się dzieje, to jakiś zły, dręczący sen.

***

Nastał nowy dzień. Rozpoczynała się nauka, intensywna praca. Goście obawiali się, iż nie sprostają wymaganiom nieznanych nauczycieli. Właściwie to sami nie wiedzieli, czego mogą spodziewać się po obcej im szkole.
Z przyczyn niepodanych do wiadomości ogółu, dziewczęta przydzielono do Sojuszu Zaginionego Lądu, natomiast chłopców do Sojuszu Wiosennego Wiatru. Podział ten ułatwiał im zaaklimatyzowanie się, ponieważ obydwa sojusze, pomimo dobrego poziomu wiedzy uczniów, nie stawiały zbyt wygórowanej poprzeczki przybyszom zza granicy. Rada pedagogiczna ustaliła co będzie wymagane od obcych, a co się pominie przy ich dokształcaniu w nowych dla nich dziedzinach.
Zebrali się w salonie. Na stole leżały dwa zwoje zawierające plany zajęć na cały tydzień. Pochwyciła je oczywiście Hermiona.
- Chyba jeden jest nasz, no nie? - jęknął Weasley.
- Chyba tak - odparła z przekąsem dziewczyna. - Trzymaj, Harry.
- Dzięki.
- Co mamy pierwsze, stary? - Ron przysunął się bliżej przyjaciela, zaglądając na pergamin przez jego ramię.
- Zoologia. - Chłopak z trudem rozczytał niewyraźne litery.
- Co to ma niby być? - spytał zdziwiony Draco, wyrywając Potterowi zwój. - Zoologia, Obrona przed ZU, Iluzja Flory, Elektroiluzja... mają nas za debili?
- To, że Ty jesteś zbyt leniwy i niezbyt ambitny nie oznacza, że mamy pójść Twoimi śladami - wtrąciła się Hermiona, zabierając mu plan i oddając na powrót Harry'emu.
Znów zapadła cisza. Malfoy zbierał się właśnie na odparowanie ciosu, lecz jego plany udaremnił następny jęk rudzielca:
- Wszystko tu jest związane z iluzją. Obiad też będzie iluzją?
- O ile będziemy mieć czas na obiad... - rzuciła ze śmiechem Granger. Ron odpowiedział żałośniejszym jęknięciem.
Rozeszli się na swoje zajęcia: dziewczyny w stronę szklarni, a ich koledzy w kierunku wielkiej hali, z której dochodziły dziwaczne dźwięki.

***

Zagadka przeraźliwych odgłosów rozwiązała się tuż po przekroczeniu progu olbrzymich rozmiarów budynku, "sali" do Zoologii. Po specjalnie dostosowanych wybiegach przechadzały się stwory pokraczne i zwierzęta pospolite. Te mniej szkodliwe brykały po przejściach, poza klatkami, ponieważ nie stanowiły zagrożenia dla ludzi.
Puchate koty, wielkości ludzkiej pięści, kręciły się z zainteresowaniem wokół nóg. Goście patrzyli z niedowierzaniem, chłonęli niespotykane widoki, zachodząc w głowę, jakim sposobem udało się złapać takie stworzenia.
- Witam was ponownie, a nowych - po raz pierwszy - odezwał się radosny głos kobiecy. Zbliżyła się do nich młoda kobieta, drobnej budowy ciała, o złocistych puklach i roziskrzonych, zielonych oczach; ubrana w fioletową, falbaniastą sukienkę, kołysała się z nogi na nogę. - Nazywam się Kordelia Atlantica Merlińska i jestem nauczycielką Zoologii. Poznacie tu najróżniejsze gatunki zwierząt, nauczę was jak opiekować się nimi, jak oswoić je, jak tresować. W skrócie: wszystko, co może wam się przydać w kontaktach z żywymi istotami non homo sapiens. Chodźcie wszyscy za mną!
Prowadziła ich krętymi, wąskimi ścieżkami, aż w końcu dotarła do szklanego terrarium, które na pierwszy rzut oka sprawiało wrażenie pustego.
- Tutaj mieszkają larwy różnych gatunków owadów. Najwięcej mamy gąsienic, po równo motyli dziennych i nocnych. W swoich podręcznikach znajdziecie dokładne informacje na ich temat.
- My mamy podręczniki? - szepnął Ron do przyjaciela.
- Nie wiem. Pewnie Hermiona będzie wiedzieć.
- Mówiła, że są na półce w salonie - wtrącił się Krum.
- Kiedy Ci to powiedziała? - Popatrzyli się podejrzliwie na niego. Wiktor zamilkł.
- Cicho, cicho tam z tyłu! - rozległ się trel nauczycielki. - Bo mam dla was wszystkich zadanie. Każdy otrzyma po jednej z gąsienic i będzie musiał utrzymać ją aż do przeobrażenia w motyla. Będę dokładnie monitorować wasze postępy i wystawię surowe oceny, gdyż nie da się być pobłażliwym dla dręczycieli i ignorantów.
- Co ona bredzi? - skrzywił się Malfoy.
- Możecie używać magii oraz naturalnych sposobów hodowli. Nie przyjmę do wiadomości usprawiedliwień typu "Gąsienica uciekła", "Gąsienica zdechła". Bądźcie odpowiedzialni! Przy wyjściu rozdam podopiecznych.
Lekcja minęła dość szybko. Chłopcy ze zdziwieniem odkryli, że przyjemnie słucha się roztańczonej, rozśpiewanej profesorki i nawet negatywnie nastawiony do wszystkiego Draco zasłuchał się w jej wykładzie. Opuszczając budynek, otrzymywali małe terraria, w których mieściły się różnorakie krzaczki.
- Gdzie jest ten robal? - Ron przylgnął twarzą do szkła, szukając uparcie.
- Uważaj, bo cię ugryzie! - Trącił go blondyn, aż ten podskoczył.
- A mój jest jakiś dziwny - rzekł Wiktor, widząc malutką, zieloną gąsienicę, unoszącą się w połowie, nad liściem.
- Ojej! Dostaliście podopiecznych! - rozległ się radosny głos; znajomy im głos.
Podnieśli spojrzenia znad pojemników i ich oczom ukazała się Iwietta. Za nią stała jej przyjaciółka. Chłopcy cofnęli się odruchowo, co zaowocowało zdziwieniem brązowowłosej.
- O co wam chodzi? Coś nie tak? - zmartwiła się.
- Daj spokój - wtrąciła Natasza, chwytając ją za rękę. - Nie widzisz, że gardzą nami? Szkoda na nich czasu.
Odwróciła się i pociągnęła koleżankę za sobą, zostawiając załamanych chłopaków.
- Naprawdę nie wiem, co jest gorsze... Wkurzony Snape czy to... - skomentował cicho Weasley.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.