Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5].

Choć wakacje zbliżały się ku kresowi, Rachel Otterly jeszcze nie zakupiła potrzebnych jej przyborów do nauki w Hogwarcie. Jakoś miała dziwne wrażenie, że od momentu wpadki ze staruszką ojciec jej unika i nie tylko on. Niedaleko mieszkała przyjazna rodzinka czarodziejska, która za każdym razem, gdy dziewczyna wychodziła do sklepu, patrzyła na nią i wytykała ją sobie palcami. Dwie młode czarownice plotkowały o niej jako o zdziwaczałej anemiczce rzucającej czary przed Hogwartem. No dobrze, rzucała czary różdżką ojca, ale nie wiedziała, że to jest zakazane. Dowiedziała się o tym, gdy prawie spaliła kota.
Po kolejnych plotkach, domysłach i spojrzeniach postanowiła, że musi zapytać pierwszego czarodzieja, o co chodzi. Nawet, jakby miała zostać uznana za wariatkę, która uciekła z Azkabanu.
No i los dał jej szansę.
Wracając ze spaceru po Charing Cross, spotkała niską czarownicę o burzy brązowych włosów, długich przednich zębach oraz brązowych oczach. Prawdopodobnie była mugolaczką, bo wracała z rodzicami, którzy mieli własny zakład dentystyczny. Od razu rozpoznała, że to czarownica, bo od razu, gdy ta dziewczynka ją rozpoznała, szepnęła coś do swoich rodziców i pobiegła do zaułku ze śmietnikami. Rachel od razu pobiegła za nią i krzyknęła:
- Hej, zaczekaj! Nie chcę ciebie zabić!
Burza włosów odwróciła się i spojrzała na nią przenikliwie. Od razu było widać, że nie będzie dla niej przyjazna.
- Czego chcesz? - zapytała.
- Wiedzieć, czemu wszyscy w czarodziejskim świecie uważają mnie za wariatkę.
- Ja słyszałam tylko plotki, więc raczej ode mnie się nie dowiesz.
- Plotki są nierzetelne, ale z nich można dowiedzieć się wielu rzeczy. Opowiadaj
- Po co mam opowiadać coś osobie, która prawie spaliła niewinnego kota? - niska czarownica zirytowała się, a na policzkach wykwitły jej rumieńce. Przy okazji wypadła jej legitymacja szkolna. Zanim dziewczyna zdążyła ją podnieść, Rachel szybko ją wzięła i przeczytała:
Hermiona Granger
Niestety, zdążyła dowiedzieć się tylko tyle, bo od razu Hermiona zabrała jej dokument.
- Po co ci ta informacja? Może jeszcze trzeba było się upewnić, tak jak z zaklęciami? - rzuciła mugolaczka ironicznym tonem.
Rachel wryło w ziemię. Już wiedziała, że się nie polubią.
- A ty to niby co? Mugolaczka ufa wiedzy zawartej w starych księgach? - zapytała, pokazując na obskurny tom, jaki leżał przy śmietniku.
- Jak śmiesz! Ja po prostu chcę się czegoś dowiedzieć! - wrzasnęła, a w oczach pojawiły się łzy. Hermiona odwróciła się demonstracyjnie i uciekła.
***
Ok, pomyślała Rachel. Tajemnicza Hermiona zachowuje się gburowato, ludzie uważają ją za wariatkę, a ona sama musi udać się na Pokątną. Pora wykonać dochodzenie. Rano pójdzie na Pokątną, a wieczorem... Tak! Odwiedzi staruszkę! Choć tak naprawdę nie wiedziała, czy ona też nie uzna jej za wariatkę i nie trzepnie patelnią.
- Cóż, to jest do przemyślenia - powiedziała do swojego odbicia i poszła spać.
***
Rachel ocknęła się o świcie. Zebrała po cichu rzeczy i zeszła na dół. Tam jednak niespodzianie tata - śpioch siedział w kuchni i szykował jajecznicę. Gdy zobaczył córkę, od razu się odwrócił. Dziewczyna postanowiła zapytać się go prosto z mostu:
- Czemu ludzie uważają mnie za dziwaczkę?
- Nie wiem - bąknął ojciec. To był taki ton, który demonstracyjnie oznaczał kłamstwo, co już posunęło śledztwo do przodu: tata zamieścił coś w Proroku, co sprawiło, że według opinii społecznej jest wariatką. A ponieważ Proroka czytają wszyscy, to wszyscy uważają ją za wariatkę. Tylko czego się tam dowiedzieli? Nagle przypomniała sobie o Hermionie.
- Może jeszcze trzeba było się upewnić, tak jak z zaklęciami?
Czyżby tata ujawnił to, że rzucała zaklęcia przed nauką? To oznaczało, że Ministerstwo Magii może ją ukarać za zaklęcia ze staruszką. Wpakowała się w poważne kłopoty.
Oj, Rachel, znowu kłopoty? Głos rozsądku znowu protestował w jej głowie. Do tej sprawy trzeba podejść normalnie, bez emocji. Tylko co oznacza słowo normalnie?
- Tato, to przez ciebie ludzie uważają mnie za wariatkę.
Pan Otterly odwrócił się powoli i zapytał:
- No dobrze, to byłem ja, ale co to zmienia?
- Hmmmm, to, że przez ciebie mam kłopoty?
- Rachel, daj sobie spokój. Ludzie odpuszczą po tygodniu.
- Ach tak? Jak na razie jestem świrem nawet dla mugolaków!
- Przecież to, że ktoś jest mugolakiem nie zmienia jego możliwości magicznych.
- Ale dostęp do informacji już tak - te słowa wypowiedziała powoli, artykułując każdą sylabę. Po tych słowach pobiegła na górę, do swojego małego pokoju. Zaczęła pakować rzeczy, szukając jednocześnie pamiętnika, w którym zapisywała wszystkie próby zaklęć. Jego, oczywiście, też nie było. Spakowała kufer, który miała po babce. Na początku był on szary, lecz kreatywna dziewczyna zmieniła jego kolory na niebieski - jej ulubiony kolor i obkleiła naklejkami. Spakowała się już tak, jak do Hogwartu i wybiegła z domu.
***
Tu zaczynamy przygody Rachel Otterly. Postarałam się by było dłuższe, zgodnie z Waszymi komentarzami. Dzięki za porady, postaram się wyjaśnić wszystko, o czym pisaliscie. Dzięki za tamte komentarze :)

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?