Fuerte stanęła w progu Wielkiej Sali i spoglądając na spowite ciemnymi chmurami sklepienie, od razu zatęskniła za słoneczną, grecką pogodą. Rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu znajomych twarzy. Niestety, pierwszą, która rzuciła się jej w oczy, była paskudna gęba Malfoya.
- Hej, Fuertianiakis, czyżbym stał się obiektem twoich westchnień? - wrzasnął na całe gardło chłopak.
- Nie, po prostu zastanawiam się, jak można jeszcze bardziej wykrzywiać już i tak całkiem spaskudzoną gębę. - Fuer przeszła powoli obok stołu Ślizgonów, upewniając się, że Malfoy usłyszał wyraźnie każde słowo.

Śniadanie powoli dobiegało końca, więc przy stole nie było już ani Seferyna, ani Kateriny, a Ab pewnie dalej spał w najlepsze w ciepłym dormitorium. Uczniowie zaczęli tłumnie opuszczać Wielką Salę, przestając wreszcie zatykać nosy. Fuerte postanowiła pójść w ich ślady, w pośpiechu zawinęła dwa tosty w serwetkę i pognała w stronę sali Zaklęć. Pod mosiężnymi drzwiami spotkała ziewającego Akkarina, który porwał z jej rąk serwetkę i wpakował sobie tosty do ust.
- Smacznego - mruknęła i razem z resztą Krukonów i Ślizgonów weszła do sali.

Fuerte usiadła na drewnianej ławce przed Wielką Salą i westchnęła cicho. Pomysł ze zmieniaczem czasu początkowo wydawał się genialny, ale ostatnio zaczął wprowadzać jeszcze więcej zamętu, niż zwykle. Przebywanie w trzech miejscach równocześnie, wcale nie było łatwe i przyjemne. Dziewczyna zamknęła oczy i próbowała poukładać sobie w głowie dotychczasowe wydarzenia: Ab dalej zatajał, co kryje się pod nazwą Klubu Pojedynków, zaniepokojona McGonagall chciała rozmawiać o zmieniaczu, a do tego Fuer była tak rozkojarzona, że nie była pewna, kto przed kilkoma minutami wykrzykiwał jej imię na pół Hogwartu.
- Świetnie - mruknęła pod nosem i podniosła się z miejsca. - Chrzanić to, znowu jestem głodna.

Skrzaty w kuchni pracowały tego dnia chyba z dziesięć razy ciężej, bo stoły w Wielkiej Sali były nakryte przez cały czas. Fuerte stanęła przy stole Krukonów, przy którym siedzieli Ab i Seferyn i już miała do nich dołączyć, kiedy po drugiej stronie pomieszczenia zobaczyła postać, wymachującą do niej dziko rękami.
- Nie było cię na śniadaniu - powiedziała, siadając przy stole Puchonów. - Jestem pod wrażeniem, że tak długo wytrzymałaś bez jedzenia.
- A ty, jak pień - wymamrotała Ulka, przeżuwając tosta. - W sensie, że jesteś głucha.
- Ach, to twój melodyjny głos przywołał mnie z powrotem?
- No raczej. Poza tym, wyglądasz dzisiaj gorzej niż zwykle.
- Dzięki - odparła Fuerte unosząc brwi. - Jakiś dziwny dzień, pewnie przez to cholerne ciśnienie, nie wiem.
Uczniowie zaczęli kończyć swoje drugie śniadania i powolnym krokiem opuszczali Wielką Salę, żeby udać się na popołudniowe zajęcia.
- Chryste, teraz zwierzyniec z Hagridem - jęknęła Fuerte.
- Ta, miałam mu pomóc w przygotowaniu lekcji, ale jak widać głód zwyciężył. - Ulka dorzuciła sobie jeszcze porcję ziemniaczków na półmisek.

Fuer dokończyła swojego tosta z dżemem i czekając na Ulkę podniosła się z ławki. Nagle przy drzwiach rozbłysnęło purpurowe światło i coś potężnie huknęło. Wszyscy uczniowie podbiegli bliżej, żeby zobaczyć, co tak właściwie się stało. Na podłodze, po przeciwnych stronach wejścia, leżeli Akkarin i Malfoy, a ich twarze zdobiło jasne i gęste futro.
- Ale jaja - zarechotała Ulka, wbijając oszołomionej Fuerte rękę między żebra.

- Rozumiem, że Malfoy bez powodu wyciągnął różdżkę i rzucił zaklęcie? - zapytała Fuerte i wzięła sobie kanapkę.
- Pewnie chodziło mu o ostatni... pojedynek - mruknął wymijająco Seferyn, nie odrywając wzroku od książki.
Fuerte zrobiła do niego dziwną minę, na co Akkarin parsknął w swój budyń. Collotye jednak niczego nie zauważył, bo chyba całkiem wyłączył się z rozmowy. Dziewczyna rozejrzała się po twarzach nielicznych Krukonów, którzy siedzieli przy stole i jej wzrok na dłużej zatrzymał się na siostrze Seferyna - Katerinie.
- Jak to możliwe, że oni się tak bardzo różnią? - wyszeptała do siedzącego obok Akkarina, który wzruszył tylko ramionami.
Dokończyli posiłek i już mieli opuszczać Wielką Salę, kiedy do środka wszedł rozzłoszczony Hagrid.
- Ty, ty i TY! - wrzasnął, wskazując palcem na Akkarina, Seferyna i Ulkę - Gdzie żeście byli w czasie mojij lekcji?
- Hagridzie, my... - wyjąkała Ulka zza stołu Puchonów - No wiesz, chcieliśmy pomóc Abhorsenowi i tak, jakoś...
- Trochę futra na gębie, wielkie mi rzeczy - warknął Hagrid. - Fuertianiakis jakoś dała radę, no nie, Fuerte?
Cała trójka spojrzała na nią z niedowierzaniem, a Fuer starała się tylko uniknąć ich spojrzenia.
- Przecież ty... Aua! - Fuerte kopnęła go w kostkę, zanim zaczęło robić się niebezpiecznie.
- Hagridzie, odpuść im, ten dzień był naprawdę zwariowany - powiedziała, podnosząc się z miejsca. - Na pewno jest im bardzo przykro.
Ale obrażony Hagrid obrócił się na pięcie, zrzucając przy okazji talerze ze stołów i szybkim krokiem wyszedł z Wielkiej Sali. Fuerte czuła na sobie wyczekujące spojrzenia przyjaciół, więc także postanowiła wyjść. Chwytając torbę usłyszała jeszcze Seferyna:
- Wolałbym dostać szlaban. Teraz będziemy musieli przeprosić Hagrida, co zapewne potrwa wieki...