- Wiosłuj równo!
- Nie marudź, staram się jak mogę...
- Nie możemy spóźnić się na spotkanie, które sami zorganizowaliśmy...
- A czy to moja wina? To ty wymyśliłeś tą Łódkę... tę Łódkę...
- Tę, 'tę' jest poprawnie.
- No nie marudź, chciałam się poprawić...
- Ktoś do nas wyma****e?
- Nie mogłeś powiedzieć 'macha"?
- Nie wyma...

***
- Jak zwykle losiek musiał się spóźnić... - powiedziała Kath.
- Ciekawe co im tyle zajęło - zamyśliła się Alette.
Kapitan Angelina, która stała za sterem Łódki, która tak naprawdę była wielkim statkiem, trzymała kurczowo zaciśnięte dłonie na sterze. - Mogliby się pospieszyć, chciałabym przetestować sterowanie tym cudem...
- Oj tam stery, ja bym coś zjadł - powiedział Barlom, który nonszalancko opierał się o balustradę i podziwiał widoki.
- Ulka obiera ziemniaki na frytki pod pokładem, jak jej pomożesz to... - zaczęła Alette, ale żarłoczny Puchon zareagował tylko na jedno słowo.
- Frytki?! - zawołał, po czym pomknął ku schodkom prowadzącym między innymi do kuchni.
- Ulka obiera ziemniaki? Czy to nie zadanie poniżej jej pozycji? - zapytała Kath.
- Chciała to zrobić za pomocą różdżki, ale przekonałam ją, że musi je obrać po mugolsku. Wiesz, tak dla zasady, solidarnie, jak na zlocie w Gdańsku.
- Rozumiem, ale coś mi mówi, że będzie oszukiwała.
Leciak wzruszyła tylko ramionami. - Najważniejsze, że będziemy mieli co jeść. Są już prawie na miejscu. Chodź, opuścimy trap.

***
- Dlaczego nie mogliśmy się zwyczajnie teleportować? - zapytał losiek.
- Żebyś miał na co pomarudzić, poza krzykiem mew i za mokrą wodą...
- Bardzo śmieszne - losiek posłał swojej towarzyszce podróży piorunujące spojrzenie, na ca to, parsknęła śmiechem.
- Jakbyś przeczytał dokładnie wiadomość na stopach, to wiedziałbyś, że Ten-Z-Kropką rzucił na to morze czar, który niweluje działanie większości zaklęć...
- Aha, dobra, musiałem przeoczyć, zapatrzyłem się na...
- HEEEEEJ! W końcu jesteście! - krzyknęła uradowana Ciocia Krysia. W rękach ściskała ogromny kielich wina, który najwyraźniej był przyczyną jej doskonałego humoru.
- To przez Gne, gdyby nie...
- Jak cię zaraz kopnę, to spadniesz z tej łódki - powiedziała dziewczyna wstając, by wsiąść na pokład Łódki.
- Przecież tylko się droczę - bąknął losiek zbierając manatki i wtaszczając się na pokład. - Hej! A gdzie czerwony dywan na powitanie?
Alette uniosła wysoko brwi, a Kath parsknęła śmiechem.
- Ulka zwinęła cały i rozłożyła przed swoją kajutą.
- Co ja? - zapytała Ulka wynurzając się spod pokładu.
- Ooo, skończyłaś już obierać ziemniaki?
- Nie, stwierdziłam, że to bez sensu, jak przyszedł Barlom i zaczął zjadać je na surowo. Mówiłam mu, że tylko dzikuny z Czarnolesu tak robią i pewnie dostanie sraczki, ale...
- Nic mu nie będzie - odparł losiek. Pod pokładem mamy mały składzik węgla. Dostanie jedną bryłkę i po kłopocie. Reszta już jest?
- Nie, wciąż na nich czekamy - powiedziała Kath. - Chodźcie do mesy, mamy tam dla was mały poczęstunek - spojrzała na nowoprzybyłych wymownie. Ciocia Krysia pokiwała tylko potwierdzająco głową i wskazała na swój pusty kieliszek, czy też kielich.
Już mieli schodzić pod pokład, kiedy usłyszeli coś jakby rżenie konia. Wychylili się przez lewą burtę, by sprawdzić o co kaman. W oddali, po wodzie, cwałował ku nim jednorożec niosąc na grzbiecie dwie postacie. W mgnieniu oka, wspaniałe białe jak śnieg stworzenie zatrzymało się obok statku.
- Cześć, przepraszamy za spóźnienie, ale Sef nie mógł zdecydować się jakiego odcienia szatę założyć... AŁA! PRZECIEŻ TAK BYŁO!
- Ale oni nie muszą o tym wiedzieć - zaśmiał się Seferyn wskakując nonszalancko na pokład i witając się ze wszystkimi. Pene wskoczyła tuż za nim, gwizdnęła na jednorożca, a ten pomknął z powrotem na ląd.
- Łaaał, ale masz chody, Pene - westchnęła Kath.
- Ej, co to? - zapytała Angelina, wskazując na czarny punkt na niebie, który powiększał się z każdą chwilą.
- To pewnie Sann - stwierdził Seferyn.
- Nie no, efektownego wejścia, to nie można wam odmówić. A ja się męczyłem na łódce - marudził losiek.
- Nie marudź, Marudo - powiedziała wesoło Sann opadając na pokład niczym piórko. Ogromny orzeł, na którym przyleciała zniżył się bardziej i ktoś wgramolił się na bocianie gniazdo.
- Cześć, Neterin! - krzyknęła Kath. - Miło, że jednak do nas wpadłeś.
- Nie mogłem odpuścić takiej wyprawy! - odparł, zsuwając się po maszcie.
- A to my mamy jakiś cel? Myślałam, że losiek chciał coś po prostu wypić - zdziwiła się Kath.
- Nie mówiłem wam wszystkim? Skleroza. Dobra, chodźmy się najpierw czegoś napić... yyy... poczęstować się i wszystko wyjaśnię.

***
Poczęstunek był wyjątkowo udany i chociaż Barlom zjadł większość frytek, jedzenia wystarczyło dla wszystkich. Nie wspominając już o napitkach i pokaźnym zapasie rumu w ładowni. Kiedy wszyscy byli już w upojnym - dosłownie - nastroju, losiek wyjawił wszystkim cel wyprawy.
- Musimy przełamać klątwę Tego-Z-Kropką, bo ja chcę móc napisać na shoutboxie dupa bez gwiazdki.
- Losiek, z ciebie jest dupa wołowa - powiedziała Alette.
- No co? - zaperzył się.
- Ściągasz nas na jakąś Łódkę, tylko po to żeby nam oznajmić, że mamy zająć się sprawą jakiegoś Trolla... Jesteś... jesteś niepoważny!
- Ameryki nie odkryłaś - zaśmiała się Gne.
- Prawda! - przytaknęła Ciocia, która za chwilę wróciła do rozmowy z Angeliną tłumacząc jej, jak robi się Kolano Pszczoły. Barlom wyjął kamienie runiczne i wieszczył przyszłość jednorożca Pene. Sef, Sann i Neterin zachwalali ciasteczka przy drugim końcu stołu, a Kath co chwilę zgadzała się to z jednym, to z drugim, to z trzecią. Ulka wyglądała na wyraźnie znudzoną ich zachwytami, dlatego postanowiła włączyć się do rozmowy o wyprawie.
- Zarządzam, że żadnej wyprawy nie będzie. Mogę nasłać na niego dzikuny z Czarnolesu i problem rozwiąże się sam...
- Ulka, myślę, że dzikuny na wiele się nie zdadzą - zaoponował losiek. Ale wszyscy mieli go już w nosie. Alette wyciągnęła różdżkę, machnęła nią raz i stół odjechał pod jedną ze ścian tworząc bufet. Machnęła drugi raz, i na suficie wykwitły kolorowe lampki układające się w specyficzny kształt. Sef powiedział: "O, jakie piękne serduszko!", a losiek mruknął tylko coś, że "moszna". Tak oto wyprawa przeistoczyła się w jedną wielką imprezę pod pokładem Łódki. Ale nikomu nie było pszygro, że taki był główny cel wyprawy. Wszyscy bawili się do upadłego, a nad ranem popadali jak muchy i leżeli gdzie się dało. Tylko Barlom siedział i jadł frytki, jak gdyby nigdy nic...