To w tym temacie będą umieszczone wszystkie prace konkursowe.

1. Kolejność prac w obrębie kategorii jest całkowicie przypadkowa.
2. Po każdym etapie prace zostaną przypisane do poszczególnych autorów.
3. Prace zostały wyrywkowo sprawdzone na obecność plagiatu.
4. Prace dodane są w stanie w jakim je otrzymuje Ogarniacz. Nie poprawia on żadnych błędów stylistycznych, ortograficznych czy interpunkcyjnych. Wszelakie ingerencje dotyczyły spraw technicznych.
5. Oceniać prace można w tym temacie.

"Karma wraca"

***

***

***

***

***

***

***

Lacock

Wyprawa, że hej

KONIEC

Sen nie nadchodził. Leżał na wygodnym posłaniu, pokój przepełniała cisza, ale on nie mógł zasnąć. Czegoś brakowało. Było za cicho. Zbyt wygodnie. Przekręcił się na drugi bok i zamknął oczy, zobaczył go. Stał przed nim, obszarpany materiał powiewał pomimo braku wiatru, koścista ręka zmierzała do jego szyi, a wielki otwór w miejscu twarzy przybliżał się do jego ust. Serce zaczęło mu mocniej bić, otworzył oczy i obraz dementora zniknął. Przełknął ślinę i wrócił myślami do wydarzeń sprzed kilku godzin.

Wiedział, że to się wydarzy, były wyraźne znaki, że Czarny Pan o nich pamięta, tak jak oni pamiętali o nim. Spędził ostatnie piętnaście lat w Azkabanie, ale przynajmniej nie zeszmacił się jak Malfoy i jemu podobni. Gdy wreszcie poczuł na swojej twarzy świeże powietrze, pojawiła się ekscytacja. Był wolny, a ci zasrani dementorzy nie mogli mu nic zrobić. Spojrzał na swojego brata, który wyglądał jak cień siebie sprzed lat. Nie widywali się, Azkaban nie był domkiem letniskowym, a oni opuszczali swoje cele bardzo rzadko. Wszystkie podstawowe potrzeby musieli załatwiać w tych klatkach, a rozmowa ze współwięźniami do nich nie należała. Złapali stary but i po chwili przenieśli się do lasu.

Krążyli wśród ciemności przed dłuższy czas, żadne z nich nie miało sił na bezpieczną teleportację. Po chwilowej ekscytacji z powodu przywróconej wolności czuł w sobie pustkę.
- Rudolf - powiedział, zatrzymując brata i kładąc mu rękę na ramieniu. Ten odwrócił się do niego i spojrzał wypranym z emocji wzrokiem. - Bracie... - Rabastan, nie zważając na brak reakcji, rzucił się w ramiona brata obejmując go. Nigdy nie okazywali sobie czułości, ale byli ze sobą zżyci. Rudolf zawsze był dla niego wzorem do naśladowania. To dla niego został Śmierciożercą, dla niego walczył u boku Czarnego Pana i dla niego spędził ostatnie lata w Azkabanie. Bo zawsze chciał być jak on, jak jego starszy brat.
- Dosyć tych czułości, musimy się stąd wydostać. Jakiś idiota wysłał nas w sam środek głuszy. - Bellatrix, żona Rudolfa, podeszła do braci. - Nie tak to miało wyglądać.
- Nie mamy różdżek - zauważył Rudolf.
- Ty zawsze masz jakiś problem - prychnęła. - Idziemy na północ.
Szli przed siebie, nie wiedząc dokąd idą, Rabastan miał wrażenie, że wracają tam skąd przyszli, że droga niechybnie doprowadzi ich z powrotem do Azkabanu.

Nie chciał tam wracać, nie był do końca pewien, jak długo był w celi, podobno piętnaście lat, ale dla niego każdy dzień był jak miesiąc, a miesiąc jak rok. Na początku było najgorzej, w głowie miał mętlik, wspomnienia z dzieciństwa, z tych najbardziej beztroskich i szczęśliwych lat pojawiały się i szybko znikały w gąszczu wszystkich porażek, zawodów i upadków, które go spotykały. Często płakał, chociaż wcześniej mu się to nie zdarzało i jedyne, o czym marzył to śmierć. Wielokrotnie wyobrażał sobie możliwe scenariusze własnej śmierci, które w ciasnej celi były mocno ograniczone.

Po czasie nauczył się mieć pustkę w głowie i duszy. Zapomniał kim jest, nie wspominał lat poza Azkabanem, po prostu egzystował, bo życiem nie dało się tego nazwać.

A teraz był wolny, wszystko dzięki Czarnemu Panu. Poczuł jak jego wnętrzności, zwijają się w supeł, serce zaczęło mu mocnej bić, a na czole pojawiły się krople potu. Będzie musiał wrócić do służby Czarnemu Panu. Oczywiście to był dla niego wielki zaszczyt, jego brat wszak był najwierniejszym Śmierciożercą, a on zawsze wiedział co jest słuszne. Tak, wróci do swojej służby i u boku brata będzie walczył o lepszą, wolną od plugastwa przyszłość. Będzie trybikiem w machinie swojego Pana, bo to jest słuszne i tak należy. Przynajmniej tak twierdził Rudolf.

Oparł się o najbliższe drzewo, wsłu****ąc się w odgłosy lasu, sowy pohukiwały, Bellatrix rzucała przekleństwa pod nosem, a drzewa szumiały delikatnie. Było błogo, zbyt błogo.

- Tu jest jakaś chata. Może będzie tam jakieś jedzenie. - zawołał Dołohow i wszyscy ruszyli w jego stronę. Rabastan nazwałby to bardziej szałasem niż chatą. Krzywo zbite deski tworzyły cztery ściany, które wyglądały jakby w każdej chwili mogły się zawalić; a minimum dwie ściany i część dachu, oplecione były bluszczem.
- Nie wygląda to zachęcająco ani obiecująco - powiedział Rabastan.
- Ja pukam, wy unieszkodliwiacie - zarządziła Bella i nie czekając na resztę, ruszyła do czegoś co mogło być drzwiami. Zapukała kilka razy, jednak nikt nie odpowiedział, otworzyła, więc drzwi i weszła do środka. Rabastan ruszył za nią. Nie wiedział skąd wytrzasnęła świecę i skąd wiedziała jak ją zapalić, ale zrobiła to. Pomieszczenie rozświetliło się nieznacznie, cały szałas to była jedna izba, w której stał przegniły stół i drewniane łóżko z siennikiem.
- Nic tu nie ma - zauważył przytomnie.
- Tam jest jakaś klapa, może do piwnicy? - Bella wskazała na przeciwległą stronę.
- Ktoś tam musi iść - powiedział Dołohow. - Nie ja!
- Nie ja!
- Nie ja!
- Nie ja! - Rabastan jak zawsze w tej głupiej grze miał pecha i odezwał się ostatni. - Niech was szlag trafi. Daj mi tę świecę - zwrócił się do Belli, która podała mu ogarek z resztką wosku.
- Sprawdź, czy jest tam jakieś jedzenie - przypomniał mu Dołohow. Rudolf nie odzywał się, patrząc tępo przed siebie.

Rabastan niechętnie podszedł do klapy i używając resztek siły, otworzył ją, widział jedynie ciemność i kawałek sznurka, wyglądający jak drabina. Zaczął przy jej pomocy powoli schodzić w dół, nie było to łatwe z ogarkiem w ręce. Miał wrażenie, że ta drabina nigdy się nie skończy, a sam schodzi po niej już kilkanaście minut. Wreszcie poczuł pod stopami ziemię.

Rozejrzał się, znajdował się w ciasnym pomieszczeniu, w którym stała duża drewniana szafa. Jak na to, jak wyglądała izba u góry, ten mebel prezentował się bardzo solidnie. Otworzył ją niepewnie, była pusta, jednak jej tył wyglądał jak kolejne drzwi. Rozsądek mówił mu, że to miejsce jest podejrzane i należy wrócić na górę, ale to wszystko było dziwne i ekscytujące zarazem. Rabastan od dawna nie miał do czynienia z takimi emocjami, więc popchnął drzwi znajdujące się w szafie. Pojawiła się przed nim kolejna izba, z której jedyna droga do przodu była wydrążonym w ziemi tunelem, był jednak na tyle wysoki, że pochylony zmieściłby się w tym otworze. Nie miał jednak zamiaru się przez niego przeciskać, odwrócił się w stronę, z której przyszedł, jednak wyjście zastawione było przez wysoką zakapturzoną postać.

- Kim jesteś? - zapytał, jednak nie usłyszał odpowiedzi. Nie był to człowiek, bo wyraźnie unosił się nad ziemią, nie był też dementorem, pomimo pewnych podobieństw, ponieważ nie oddziaływał na niego.

Rabastan zaczął się powoli wycofywać w stronę tunelu, a postać ściągnęła, przegniłą i pokrytą parchami dłonią, kaptur. Wzdrygnął się na ten widok. Jego twarz była nienaturalnie podłużna, z czaszki zwisały długie, przetłuszczone kosmyki włosów. Z oczodołów wiała pustka, a w miejscu nosa i ust był otwór, z którego wystawały długie kły, przypominające bardziej zęby rekina, niż człowieka.

Przełknął ślinę i rzucił się w stronę tunelu. Nie miał ochoty zostać zjedzonym przez tego stwora, a bez różdżki był na dobrą sprawę bezbronny. Zaczął biec, czuł, że ten potwór go goni. Serce biło mu szybko, zaczął łapać zadyszkę, przez ostatnie lata w Azkabanie nie miał okazji dbać o kondycję. Jeżeli zaraz czegoś nie wymyśli, umrze w mało przyjemny sposób. Tunel coraz bardziej się zwężał, musiał zgiąć się praktycznie w pół, co skutecznie utrudniało mu ucieczkę. Zobaczył jednak w oddali intensywne światło, starał się przyśpieszyć, poczuł jednak szpony potwora na nodze. Próbował ją wyszarpnąć, przez co tamten zaczął jeszcze bardziej naciskać. Kopnął przeciwnika z całej siły drugą nogą, co dało mu kilka sekund przewagi. Dzięki adrenalinie przyśpieszył w stronę światła i już po chwili wręcz wyleciał na dużą salę.

Na ścianach wisiały pochodnie, odwrócił się w stronę wyjścia z tunelu, czekając na tego potwora. Zdążył zauważyć, że jedyna droga ucieczki to powrót do tunelu. Dopiero po chwili zorientował się, że na ścianach wysokich na kilka stóp, wisiały szczątki ludzkie na różnym etapie rozpadu. Wiedział, że nie po to odzyskał wolność, by teraz dać się zabić przez jakiegoś potwora. Zaczął szukać jakiejś broni.

Nie miał jednak szansy na zbyt długie poszukiwania, bo stwór pojawił się w wejściu i ruszył szybko w jego stronę. Myśli Rabastana gnały jak szalone, chwycił najbliżej wiszącą pochodnię i zaczął nią wymachiwać.
- Nie uda ci się! - zawołał. - Nawet nie próbuj mnie atakować, jestem czarodziejem i zabiję cię ty parszywcu! - Dodał drżącym głosem. Zawsze był raczej tchórzliwym człowiekiem, wiedział, że bez brata niczego nie potrafi.

Tamten zaczął iść w jego kierunku, wyciągając w jego stronę kościste dłonie i wydając z siebie przeciągły jęk. Rabastan poczuł jak jego wnętrzności podskakują mu do gardła, miał wrażenie, że chcą one z niego wyskoczyć. Im dłużej ten dziwny dźwięk wydobywał się z gardła tego potwora, tym bardziej zaczynał się dusić. Miał wrażenie, że jelita owijały się wokół jego płuc ściskając serce i próbując w ten sposób wydostać się na zewnątrz. Upadł, próbując złapać oddech. Przed oczami pojawiły mu się czarne plamy, a ten przenikliwy dźwięk wwiercał się w jego mózg.

Nagle wszystko ustało. Dźwięk ucichł, jego organy zaczęły wracać na swoje miejsce, a on mógł złapać oddech. Potrzebował dłuższej chwili, by zrozumieć co się dzieje.

- Ty idioto, co ty znowu wymyśliłeś. Kretyn, ile można na ciebie czekać nieudaczniku? - Albo umarł i nawet po śmierci jego szwagierka nim gardziła, albo żyje i do końca życia będzie musiał słuchać jej narzekań na swoją bezradność. Sam nie wiedział co jest gorsze.
- Nie śpieszyło się wam - powiedział słabo, próbując wstać. Bella stała ze sporym kawałkiem drewna, u jej stóp leżał powalony stwór.
- Spal go i idziemy. Rudolf i Dołohow czekają na nas. - Bella nie czekając na niego, ruszyła w stronę tunelu.

Sięgnął po leżącą obok pochodnie i przyjrzał się wiszącym trupom. Jednemu z nich z ust wystawał kawałek czegoś, co według Rabastana było jelitem. Wzdrygnął się i rzucił pochodnię na płaszcz tego czegoś.
Całą salę przeszył ten przeciągły jęk, jednak tym razem nie działał na Rabastana tak jak wcześniej. Rzucił ostatnie spojrzenie na tego potwora i ruszył za Bellatrix.

Droga powrotna trwała o wiele krócej i po chwili wychodzili z piwnicy.
- Dołohow znalazł Carrowów. Możemy stąd iść. - Rudolf znudzony czekał na nich w izbie.

Rabastan spojrzał na brata i poczuł ukłucie żalu, nagle zobaczył go i ich relacje w innym świetle. Ostatnie piętnaście lat zmieniło ich bardzo, ale najbardziej to, że nie byli już braćmi. Nie takimi, jak kiedyś. Nie miał już brata, jeżeli kiedykolwiek go tak naprawdę miał.
Pierwszy raz pomyślał, że Rudolf był tylko marionetką swojej żony oddanej Czarnemu Panu, a Rabastan był kukiełką w rękach brata. Poczuł wściekłość, stracił całe życie na ślepe podążanie za bratem, a teraz spędzi resztę życia, ponosząc tego konsekwencje, słuchając rozkazów człowieka, którego się bał, ale na pewno nie szanował.

Rabastan otrząsnął się ze wspomnień, nadal zapadał się w miękkim materacu. Wstał z wygodnego łóżka i wyszedł z pokoju. Skierował się w stronę wyjścia, gdy znalazł się na podwórzu, przeciął je zdecydowanym krokiem i ruszył w stronę psiarni. Znalazł pusty boks pod ścianą, wszedł do środka zamykając za sobą kratę. Ułożył się na cienkiej warstwie słomy leżącej pod ścianą i zamknął oczy. Z każdej strony przenikał go chłód.

Sen nadszedł.

Wrzesień był wyjątkowo upalny, żar lał się z nieba jak w najbardziej upalne dni sierpnia. Nawet w lochach, pomimo chłodu, powietrze było ciężkie. Otworzenie okien nie wchodziło w grę z racji na ich brak, a nawet gdyby były, zapewne nie przeniosłyby ulgi.

Zgredek czuł jak pot leje mu się z czoła, szczególnie, że cały dzień spędził na rozpakowywaniu rzeczy panicza Lucjusza. Jak co roku, został wysłany do Hogwartu, by "pomóc paniczowi Lucjuszowi w aklimatyzacji". Oczywiście jak przystało na porządnego skrzata domowego spełnił swoje obowiązki z największą dbałością, a gdy został odesłany postanowił przy okazji odwiedzić swojego - pracującego w szkole - kuzyna Grymsika.

Stanął przed wejściem do kuchni i aportował się do środka, sposoby wejścia czarodziejów do tego przybytku zdecydowanie były niedostępne dla niskiego skrzata. W kuchni panował przyjemny chłód, który był miłą odskocznią od dusznej atmosfery poza nią. Poza tym przyjemnym chłodem, powietrze wydawało się być ciężkie, panował ogólny rozgardiasz. Nie był to jednak typowy dla tego miejsca chaos kontrolowany. Skrzaty przekrzykiwały się między sobą zbierając się w półokręgu, było to o tyle dziwne, że godzina była już dosyć późna, a o tej porze w kuchni znajdowały się przeważnie trzy dyżurujące skrzaty. Zgredek zaczął przedzierać się do przodu, ciekawy co zobaczy, gdy dotarł do pierwszego rzędu zatrzymał się z przerażeniem.

Przy kredensie, wokół którego utworzono półokrąg, leżał skrzat, nad nim stał bezruchu zakrwawiony Grymsik, u jego stóp leżał nóż, a obok niego nieznana Zgredkowi skrzatka popłakiwała mamrocząc coś do siebie.

Z prawej strony wybiegły z tłumu cztery skrzaty z noszami, za nimi na środek wyszły kolejne cztery. Zdecydowanie jeden z nich przodował i był dowódcą bo wydawał rozkazy reszcie, gdy tylko wszedł na środek wszystkie skrzaty ucichły.

- Ktoś był świadkiem zajścia? - zapytał dowodzący.
- Grymsik, Gorzałka i Mamyłka mieli dzisiaj służbę, my przybiegliśmy jak Mamyłka zaczęła krzyczeć. - Z tłumu wystąpił starszy skrzat. - Jak tu przyszliśmy to wszyscy stali tak jak teraz.
- Byłeś pierwszy na miejscu zdarzenia? - zapytał tamten.
- Torgol był jednym z pierwszych, ale jak Torgol tu szedł to inni się zbierali, nikogo poza tą trójką tutaj nie było.
- Dobrze, czy ktoś jeszcze coś widział?
Żaden skrzat się nie odezwał, wszystkie zaczęły się powoli wycofywać.
- A ty, coś za jeden? Nie jesteś stąd. - Dowódca zwrócił uwagę na Zgredka.
- Zgredek, jestem skrzatem rodu Malfoy. Zgredek przybył w odwiedziny do kuzyna Grymsika. - Przełknął ślinę, ten dowódca miał w sobie coś władczego i lekko niepokojącego. Nie dziwił się, że pozostałe skrzaty uciekły, byle z nim nie rozmawiać.
- Jak widzisz Grymsik z tobą nie porozmawia i długo tu nie pomieszka, więc Zgredek może już sobie stąd iść.
Zgredek spojrzał na kuzyna, znał go od urodzenia i wiedział, że ten by nikogo nie zabił.
- Grymsik na pewno jest niewinny.
- Fakty świadczą przeciwko niemu. - Dowódca na znak, że nie ma zamiaru dłużej dyskutować w tym temacie odwrócił się do Zgredka plecami.
- Zgredek nie pójdzie stąd dopóki z nim nie porozmawia! - zagroził.

Dowódca nie zareagował, Zgredek wycofał się więc kawałek, ale na tyle blisko by słyszeć o czym rozmawiają.
- Co się tutaj wydarzyło? - Dowódca skierował to pytanie do Grymsika. Ten przeniósł spojrzenie z plamy krwi na posadzce na niego.
- Grymsik miał dyżur z Gorzałką i Mamyłką, Grymsik poszedł do schowka po ścierkę bo wylała mu się woda, gdy tu wrócił Gorzałka leżał na ziemi z nożem wbitym w klatkę. - Grymsik przełknął ślinę, wzdrygając się.
Grymsik odruchowo wyjął ten nóż, ale krew płynęła coraz mocnej, a on już nie żył. Potem przyszła Mamyłka i zaczęła krzyczeć, a resztę już znacie.
- A może było tak, że pokłóciłeś się z Gorzałką, w szale sięgnąłeś po nóż i go ugodziłeś? Wszyscy wiedzą, że mieliście ze sobą zatarg. Jesteś winny jak ocet. - Dowódca najwyraźniej nie przyjął wyjaśnień Grymsika i skinął na swoich towarzyszy, by go wyprowadzili.
Podszedł do skrzatki, która wyglądała na mocno wstrząśniętą.
- Mamyłko, spróbuj opowiedzieć, co tutaj się stało.
- Stary Sztaluga sępi szluga. - Powiedziała mechanicznie skrzatka, Dowódca nie wyglądał na zaskoczonego, westchnął zrezygnowany.
- Mamyłko, pomyśl co się wydarzyło? - Spróbował jeszcze łagodniejszym tonem.
- Grzyb gorszy gołymi gołębiami. - Brzmiała odpowiedź. Dowódca zmarszczył czoło i potarł sobie skroń, zostawił Mamyłkę kiwając swoim towarzyszą, że mają ją odprowadzić.

Zgredek nie wiedział co ma o tym sądzić. Wierzył w niewinność kuzyna, ale chyba jako jedyny. Do tego ta skrzatka mówiła całkowicie bez sensu, co na pewno mu nie pomogło. Westchnął ciężko. Chciał pomóc kuzynowi, ale nie miał pojęcia jak, podszedł więc do tego kredensu i przyjrzał mu się, drzwiczki od wyższej szafki były lekko otwarte i to była jedyna odbiegająca od normy rzecz w tym meblu. Wyglądał całkiem normalnie, na miejscu, w którym leżał wcześniej Gorzałka była plama krwi.
- Zgredek, chyba czas byś sobie poszedł. - Usłyszał głos, odwrócił się i spojrzał na starego skrzata Torgola, który wcześniej rozmawiał z Dowódcą.
- Zgredek uważa, że Grymsik jest niewinny.
- Nie ma na to dowodów, ale może Brzoskwinia coś widziała. Ona często zakrada się tutaj w nocy i podjada ciasto.
- Torgol też uważa, że Grymsik jest niewinny? - zapytał Zgredek.
- Tak. Grymsik i Gorzałka się kłócili, ale żaden skrzat nie zabiłby swojego pobratymca, to się nigdy nie zdarzyło i Torgol nie wierzy, że Grymsik to zrobił. - Stary Torgol usiadł na ławie stojącej pod ścianą i podrapał się po nosie.
- Zgredek słyszał jak Mamyłka rozmawiała z Dowódcą i dziwnie mówi. - Usiadł obok starszego skrzata.
- Mamyłka od urodzenia ma nie po kolei w głowie, chyba nigdy nie powiedziała niczego sensownego.

Zgredek zamyślił się, sytuacja była beznadziejna, ale może faktycznie Brzoskwinia coś widziała. Z jednej strony powinien już wracać do Dworu, z drugiej wiedział, że musi dowiedzieć się prawdy i oczyścić kuzyna z zarzutów. W najgorszym razie przypiecze sobie uszy żelazkiem.
- Zgredek, chce porozmawiać z Brzoskwinią, gdzie ona jest? - zapytał Torgola.
- Torgol zaprowadzi Zgredka do niej.
Ruszył za starszym skrzatem, weszli do pomieszczenia, w którym znajdowały się setki posłań, jedne były wiszącymi hamakami inne, stały wzdłuż ściany. Oni zatrzymali się przy pierwszym łóżku stojącym przy samym wejściu.
- Brzoskwinia, to Zgredek, chce z tobą porozmawiać. - Torgol wskazał mu młodą skrzatkę i odszedł w swoją stronę.
- Zgredek chciał zapytać, czy Brzoskwinia coś widziała. Zgredek uważa, że Grymsik jest niewinny.
- Brzoskwinia poszła po placek, ale go nie było. Niewidzialni chłopcy zabrali, wtedy Mamyłka zaczęła krzyczeć, a Brzoskwinia zauważyła, ze Grymsik stoi nad Gorzałką i jest dużo krwi.
- Niewidzialni chłopcy? - zapytał Zgredek marszcząc czoło.
- Brzoskwinia tylko o nich słyszała. Od kilku dni przychodzą w nocy i zabierają jedzenie.
Zgredek mógłby się założyć o galeona, gdyby takiego posiadał, że Brzoskwinia za dużo czasu spędziła z Mamyłką i bredzi.
- Zgredek dziękuje za pomoc, Zgredek już sobie idzie.

Wyszedł z pokoju sypialnianego i wrócił do kuchni. Podszedł do kredensu i zaczął mu się przyglądać, nadal nic dziwnego nie znalazł. Usiadł więc na ławie, na której wcześniej siedział z Torgolem i zaczął myśleć.
Nie miał żadnego punktu zaczepienia, a sprawy w Hogwarckiej kuchni wyglądały co najmniej dziwnie. Ktoś zabił skrzata, nie zostawiając żadnych śladów, a wina spadła na Grymsika. Może to Mamyłka? Mówiła dziwnie, żeby odrzucić od siebie podejrzenia? Albo ta Brzoskwinia wpadła w szał z powodu braku ciasta? I co to za niewidzialni chłopcy podkradający jedzenie?

Na to ostatnie pytanie odpowiedź miała nadejść szybciej niż spodziewał, bo jego rozmyślania przerwało otworzenie się przejścia do kuchni. Nikt nie wszedł do środka, ale Zgredek wyraźnie słyszał szepty.
- Gdzie ją zostawiłeś? - mówił jeden głos.
- Nie wiem, musiała mi wylecieć gdzieś przy tym stole - odparł drugi.
- Cicho, nie mogą nas usłyszeć. - Niewidzialni chłopcy, jak się domyślił Zgredek byli gdzieś w okolicy stołu, gdy jeden z nich wpadł na ławę i przewrócił się, stając się widzialny. Drugi zrzucił z siebie jakąś płachtę i w powietrzu lewitowała głowa z okularami rozczochranymi włosami.
- Syriusz, mieliśmy być jak ninja, o których mówił Remus.
- Ups - odparł Syriusz pocierając nogę w miejscu, w którym uderzył w ławę.
- Widzisz moją różdżkę? - zapytał pierwszy.
- Tak, leży tutaj, wpadła pod stół, czekaj, już ją wyciągam. Syriusz położył się na ziemi i po chwili wstał z różdżką w ręku.
- Zgredek przeprasza, ale Zgredek musi z paniczami porozmawiać sir. - Teleportował się na stół, przy którym stali chłopcy.
- Yyy... nas tu nie ma, prawda James? - powiedział chłopiec, którego kolega nazywał Syriuszem.
- Tak, nie ma - przytaknął jego towarzysz, który był tylko lewitującą głową.
- Zgredek, chciał tylko zapytać, czy paniczowie byli tu wcześniej i widzieli co się stało z Gorzałką?
- Gorzałką? Macie tu alkohol? - zapytał chłopiec o imieniu James.
- Zgredek mówi o skrzacie, który został zabity nożem sir.
- Aaaa - powiedzieli jednocześnie chłopcy i wymienili ze sobą porozumiewawcze spojrzenia.
- Grymsik, kuzyn Zgredka został oskarżony o zabójstwo i grozi mu wygnanie, a Zgredek uważa, że on jest niewinny sir.
- Nas nie powinno tu być Zgredku, więc powiemy ci co wiemy, ale nie możesz nikomu tego mówić, bo nas tu nie ma. - Chłopiec o imieniu James zrzucił z siebie resztę płaszcza i był już w pełni widzialny.
- Poczekaj sir. Zgredek pójdzie po Dowódcę, on musi to usłyszeć, by Grymsik był wolny.

Zgredek pobiegł do sali będącej sypialnią skrzatów i po chwili wrócił stamtąd ciągnąc za sobą zdenerwowanego Dowódcę.
- Zgredek przeprasza, ale Dowódca musi to usłyszeć.
- Jaki Dowódca? - zapytał przyciągnięty skrzat.
- Zgredek nie wie jak się nazywa, więc mówi Dowódca. - Na twarzy Dowódcy pojawiło się jednocześnie zaskoczenie, zmieszanie i zdenerwowanie.
- Co tutaj robią ci uczniowie? - zapytał.
- To panicz James i panicz Syriusz, niewidzialni chłopcy. Powiedzieli Zgredkowi, że wiedzą co tu się stało.
- Gnidek słucha. - Dowódca zwrócił się do chłopców. Zgredek pomyślał, że imię które wymyślił bardziej pasuje do tego skrzata, niż Gnidek, ale zostawił to dla siebie.
- Przyszliśmy po ciasto, bo skończyły nam się zapasy. - James zaczął mówić.
- Pyszny porzeczkowy placek poszedł pierwszy. - Syriusz rozmarzył się na myśl o placku.
- Tak, więc przyszliśmy po ten placek, ten skrzat Gorzałka stał na kredensie i szarpał się z szafką, nie mógł jej chyba otworzyć.
- W pewnym momencie wziął nóż i zaczął go wkładać w szparę, chyba mu się udało, ale szarpnął za mocno i poleciał do tyłu, szafka się zatrzęsła. - Syriusz zrobił dramatyczną pauzę.
- On spadł na podłogę, a na niego zleciał nóż, który położył na tej szafce.
- Przestraszyliśmy się, bo uczymy się tu od dwóch tygodni i nie powinno nas być poza dormitorium o tej porze.
- Więc uciekliśmy, ale okazało się, że zgubiłem różdżkę - wyjaśnił James.
- Dlatego wróciliśmy. - Zakończył Syriusz.
- Gnidek dziękuje, że to powiedzieliście, a teraz możecie już iść.
- Czy teraz Grymsik będzie wolny? - zapytał Zgredek.
- Tak, ale Zgredek niech już lepiej wraca do siebie.

Tak też uczynił, nie spotkał się tym razem z kuzynem, ale chociaż udało mu się dowieść niewinności Grymiska, pomimo, że za dużo w tym jego zasługi nie było, czuł zadowolenie.

Teraz może spokojnie wrócić do domu i przypalić sobie uszy żelazkiem.

Zgredkowi serce zabiło jak szalone, gdy przemykając w cieniu słabo oświetlonego korytarza, usłyszał przed sobą szczęknięcie zamka i ciężkie kroki, których echo roznosiło się dookoła. Szybkim susem przedostał się za najbliższy kamienny posąg i kucnął tak, aby spomiędzy jego nóg widzieć kto się zbliża. Ku jego niezadowoleniu, nie był to żaden zbłąkany podczas wieczornej eskapady uczeń, a dorosły mężczyzna przy kości, na którego głowie zaczynało już powoli brakować siwiejących włosów. Zmierzał od strony sali eliksirów, więc skrzat z dużym prawdopodobieństwem mógł założyć, że jest to profesor Slughorn. Ten sam człowiek, na którego wyjście miał czekać. Było jednak stanowczo za wcześnie i co gorsze - nauczyciel miał przy sobie stos pergaminów, a z kieszeni jego marynarki ze złotymi guzikami wystawało zdobione pióro. To nie wróżyło dobrze.

Mężczyzna stanął przed obrazem prezentującym misę, w której znajdowały się między innymi banany, brzoskwinia i gruszka, do której zbliżył wolną dłoń. Następnie wykonał dziwny gest, którego skrzat nie potrafił rozpoznać i chwilę później owoc zaczął się wykręcać, aż utworzył zieloną klamkę. Gdy tylko profesor za nią złapał, Zgredek podjął błyskawiczną decyzję. Nie mógł tutaj zostać. Jeśli te papiery były tym po co przyszedł, nie będzie miał drugiej okazji na zdobycie ich niezauważenie. Wejście do kuchni w innym momencie zwróciłoby uwagę, a na to nie mógł sobie pozwolić. Powrót z pustymi rękami także nie wchodził w grę - wtedy nie wykonałby rozkazu swojego pana. Jeszcze nigdy go nie zawiódł, dla skrzata to najgorsza hańba, której nie chciał doświadczyć. Wybór był więc oczywisty. Zbliżył się do czarodzieja najciszej jak mógł, jednak na tyle szybko, aby zdążyć przed zamykającym się przejściem.

Gdy drzwi zatrzasnęły się za nimi, dotarł do niego ogrom tej sali. Rozejrzał się dookoła i stwierdził, że musi być to kuchnia. Wskazywały na to między innymi kotły oraz szafki z najrozmaitszymi składnikami i przyprawami, nad którymi wisiały sznurki z suszącymi się grzybami. Znajdowały się one na samym końcu, gdyż większość pomieszczenia zajmowały potężne, drewniane ławy, niemal na całą jego długość. Równie zadziwiający był dla niego fakt, że prawie wszystkie żywe istoty znajdujące się tutaj to skrzaty.

Nauczyciel ruszył dziarsko w stronę jednego z podłużnych, drewnianych stołów, więc Zgredek nie mógł dalej bezczynnie stać i się przyglądać. Skierował kroki w stronę centralnej części sali, gdzie znajdowały się inne, podobne mu stworzenia. Ich obecność oraz rozmiar kuchni nieco go przytłaczały, ale postanowił wykorzystać je na swoją korzyść. Uznał, że najskuteczniejszą metodą będzie wtopienie się w tłum, udając jednego z kuchcików. Zaczął wcielać plan w życie, poprzez naśladowanie zachowań innych skrzatów, cały czas obserwując człowieka, który tak bardzo przeszkadzał mu w wykonaniu zadania.

Podczas gdy większość pracowników podchodziła z półmiskami pełnymi jedzenia do stołów i stawiała je skrzętnie, aby na wszystko znalazło się miejsce (szykując kolację, na którą zgodnie z wcześniejszym planem miał się udać Slughorn), Zgredek zajął się pozornym poprawianiem po nich ustawionej zastawy. Prawdziwym celem było jednak podsłuchanie rozmowy, którą prowadził nauczyciel z innym skrzatem. Gdy tylko usłyszał "miód pitny", złapał w miarę czysty kielich i pognał w stronę szafek. Otworzył jedną z nich, chwycił pierwszą butelkę wspomnianego napoju jaka wpadła mu w ręce i zdarł z niej etykietę. Nie był pewien, czy wziął dokładnie to, co życzył sobie mężczyzna, a chciał w pełni wykorzystać okazję do zobaczenia, co znajduje się na kawałkach pergaminu, które tu przyniósł.

Przelewał pomarańczowy płyn, pożądany przez profesora, przeglądając popisane papiery. Zapełniał kielich na tyle wolno, aby dokładnie ogarnąć wszystko wzrokiem. Musiał przy tym stać na ławce, aby w ogóle sięgać rękami nad blat. W końcu na jednym z dwóch stosów pergaminu dostrzegł podpis Lucjusz Malfoy - cel swojej misji. Teraz wystarczyło tylko zlokalizować drugą kartę z identycznym podpisem i...

- Uważaj co robisz! - powiedział profesor, gniewnie spoglądając na skrzata znad swojego wąsa. Zgredek przeniósł wzrok na kielich, z którego powoli zaczął wylewać się miód pitny. Szybko odłożył butelkę, złapał za skrawek szmaty służącej mu za ubiór i zaczął energicznie wycierać nim plamę na stole.
- Przepraszam, sir, ja...
- Horacy! - przerwał mu krzykiem inny czarodziej, który właśnie stanął w przejściu. Mógł być w podobnym wieku co Slughorn, a przynajmniej to wywnioskował skrzat z ogólnego wyglądu obu mężczyzn. Drugi z nich był jednak chudszy, wyższy i mimo niemalże białych włosów, odmładzał go delikatny uśmiech, który zdawał się nie znikać z jego twarzy.
- Albusie! Ale mnie przestraszyłeś - odparł nauczyciel eliksirów, wstając i podając mu rękę, gdy tamten zbliżył się już na odpowiednią odległość. - Właśnie rozmawiałem z twoim skrzatem.
- To interesujące, bo to nie jest mój skrzat - wyjaśnił w odpowiedzi, a Zgredek poczuł, jak serce skacze mu do gardła.

Wydawało mu się, że w tej sekundzie cały plan runął jak domek z kart, a jego zaraz spotka surowa kara za oszustwo wobec czarodziejów. Zastanawiał się tylko czy przysmażą go za pomocą różdżek, wrzucą do któregoś z kotłów, czy może użyją noży, o które nietrudno w kuchni. Jednak nic takiego się nie wydarzyło, bo chwilę później dyrektor dodał:
- Skrzaty są pracownikami Hogwartu, a nie moją własnością. Jeśli nie chcą, nie muszą tutaj pracować i mogą odejść w każdej chwili.

Po tych słowach Zgredek znów nabrał nadziei na to, że może uda mu się spełnić życzenie jego pana. Z drugiej strony zdania wypowiedziane przez czarodzieja wydawały mu się dość absurdalne. Nie muszą pracować? Mogą odejść? Nie trzymało się to kupy. Póki co, postanowił jednak zbytnio tego nie roztrząsać. W końcu ktoś się zorientuje, że nie powinno go tutaj być, a wolałby, żeby stało się to już po opuszczeniu przez niego tego pomieszczenia. Z zamyślenia wyrwał go dopiero głos nauczyciela eliksirów.
- Nie powinieneś być na kolacji? - swoje słowa skierował do drugiego mężczyzny.
- Mógłbym ciebie spytać o to samo, drogi przyjacielu.
- Chciałem uporać się jeszcze dzisiaj z tymi wypracowaniami, a warto wychylić przy tym szklaneczkę czegoś mocniejszego - odpowiedział, podnosząc kielich ze stołu i przykładając go do ust.
Zgredek uznałby ten moment za idealny do kradzieży odpowiedniego pergaminu, jednak obecność drugiego czarodzieja skutecznie mu to uniemożliwiała. Wyczekiwał więc kolejnej dobrej okazji, cały czas wycierając stół, który zaczynał już się błyszczeć od ciągłego pocierania. Dyrektor zdawał się to zauważyć.
- Chyba jest już dostatecznie czysty - powiedział, uśmiechając się ciepło. Teraz Zgredek wiedział, że musi wymyślić coś innego, aby utrzymać się przy nich bez podejrzeń.
- Tak, sir. A czy... sir, czy sir czegoś potrzebuje? - spytał skrzat, wlepiając wzrok w podłogę, przez co nie zauważył badawczego spojrzenia, którym obdarzył go mężczyzna.
- Jakby się zastanowić to tak. Poproszę to co zwykle - odparł, mrużąc oczy.

On wie. Ta myśl nie mogła opuścić głowy skrzata. Powracała nieznośnie podczas tych kilku sekund ciszy, mimo tego, że starał się ją wyprzeć. W końcu nawet jeśli jeszcze nie wiedział, to zaraz się dowie. Nie wie co należy mu przynieść, a cała ta maskarada wyjdzie na jaw. Z oczami pełnymi łez podniósł głowę, aby mu odpowiedzieć, jednak twarz dyrektora była pogodna jak wcześniej.
- Chociaż... Nie ma takiej potrzeby. W końcu sam doskonale wiem, gdzie szukać swoich przysmaków - dodał po chwili, a Zgredek nie wiedział co się dzieje. Świat zawirował mu dookoła z nadmiaru sprzecznych sygnałów i wyjątkowo szybkiej zmiany nastrojów. Czarodziej zdawał się doskonale czytać każdy jego ruch, a mimo to nie przeszkadzał mu w tym co zamierzał zrobić. Co więcej, jak za chwilę przekonał się skrzat, nawet mu pomagał.

- Pójdziesz ze mną Horacy? - spytał nauczyciela eliksirów, wstając od stołu i podnosząc butelkę z miodem pitnym. - Później możemy dokończyć ten trunek u mnie - zaproponował.
- Nie zrozum mnie źle Albusie, ale mam naprawdę sporo prac do sprawdzenia - tłumaczył się mężczyzna.
- Czasami - zaczął dyrektor, po czym zrobił krótką pauzę, aby dobrze ułożyć sobie w głowie całe to zdanie. Wznowił po chwili, tym razem jednak patrząc w stronę skrzata. - Czasami musimy słuchać przełożonych, zamiast postąpić zgodnie z własnym sumieniem.
- Skoro tak stawiasz sprawę, to nie zostaje mi nic innego jak się z tobą zgodzić - powiedział Slughorn, chociaż wcale nie wyglądał na niezadowolonego. Na jego raczej można było znaleźć uśmiech niż grymas. Wstał, wycierając wielkiego wąsa. Poprawił po tym jeszcze kamizelkę i razem ruszyli na drugi koniec pomieszczenia.

Zgredek natychmiast chwycił kartkę, na której widział nazwisko swojego pana i zaczął grzebać w drugim stosie. Zdążył sprawdzić kilka prac z wierzchu, gdy usłyszał donośny trzask zamykanej szafki. Wiedział, że jest już za późno. Schował wypracowanie za poszewkę, w którą był ubrany i bezsilnie obserwował, jak kilka sekund później profesor wziął ze stołu pozostałe kartki. Po chwili wyszedł razem z dyrektorem, który chwilę wcześniej odwrócił się i skinął do skrzata z uśmiechem. Zgredek poczekał aż tamci odejdą, a potem sam pstryknął palcami i znalazł się w dormitorium chłopców ze Slytherinu, gdzie przebywał pan Lucjusz.

Słysząc skrzata schował sztalugę. Wypełniał właśnie nieduże płótno malunkiem węża zjadającego lwa, ale była to sprawa, która mogła poczekać.
- Zrobiłeś co miałeś zrobić? - zapytał oschle.
- Sir, Zgredkowi udało się zabrać tylko jedną kartkę... Profesor Slughorn cały czas ich pilnował, sir - dukał skrzat smutnym głosem, kłaniając się przy tym nisko. Nie widział przez to zaciskającej się w złości pięści bladego ślizgona. Zdążył zobaczyć za to, jak podchodzi on do kominka i żelaznymi szczypcami wyjmuje z niego niewielki, żarzący się kawałek drewna.
- Wystaw ręce - rozkazał, co skrzat natychmiast wykonał. - Zawiodłeś mnie - kontynuował już swoim całkowicie spokojnym, lodowatym głosem - więc należy ci się za to kara.

***

Poparzone ręce Zgredka piekły niemiłosiernie, gdy przemykając w cieniu słabo oświetlonego korytarza, usłyszał przed sobą ciężkie kroki człowieka, któremu musiał zabrać drugi fragment pergaminu.

Przebijał się podczas śnieżycy przez olbrzymie zaspy, w pełnej zbroi, żonglując przy tym zręcznie wyzwiskami, które miotał w kierunku wszystkich znanych mu malarzy, mogących odpowiadać za stworzenie tego dzieła. Pocieszał go jedynie fakt, że zbliżał się do ram, skąd mógł w końcu opuścić ten przeklęty pejzaż. Pociągnął za uzdę swojego nakrapianego kucyka Andrzeja - jedynego towarzysza tej podróży, aby po chwili razem z nim przeskoczyć na piaszczystą plażę.

Ta nie szczędziła promieni słonecznych, co było miłą odmianą po górskim szczycie i śnieżnej zawiei. Z trudem podniósł przymarzniętą przyłbicę, która chociaż częściowo osłoniła mu twarz przed opadami, i odetchnął świeżym, morskim powietrzem. Kuc również zdawał się być zadowolony ze zmiany scenerii. Otrzepał się ze śniegu, którego resztki i tak zamieniły się zaraz w mokrą plamę i trącił głową rycerza.
- Tak jest mój druhu, zaraz dostaniesz jedzenie - powiedział mężczyzna, sięgając do przytroczonych do grzbietu zwierzęcia juk. Wyciągnął z nich jabłko dla konia oraz starą, skórzaną sakiewkę, która zabrzęczała przy podnoszeniu. Znajdowały się w niej odliczone monety i pergamin, na którym widniały wskazówki co do nowej trasy, prowadzącej do obrazu jego ukochanej.

O części z nich dowiedział się z plotek, inne wymienił za informacje odnośnie własnego piętra. Ułożenie obrazów w Hogwarcie często się zmieniało, a podróż nie była tak łatwa jak wszyscy to sobie wyobrażali. Głównie ze względu na to, że mało kto o tym mówił. Większość portretów, z którymi uczniowie mieli okazję porozmawiać, siedziała całymi dniami w swoich złotych, błyszczących ramach. A nawet jeśli ktoś je opuszczał, to na tyle blisko, by móc w każdej chwili wrócić i pławić się w ciekawskich spojrzeniach młodych czarodziejów.

Sir Cadogan nie był jednak jak portrety pisarzy czy innych podrzędnych grajków, które omijał szerokim łukiem. On był miłośnikiem ekspedycji do nieznanych mu dotąd części zamku! Nieraz był nazywany przez to obłąkanym szaleńcem, ale wystarczyło wyjęcie miecza, aby te obrośnięte w piórka, zawistne kreatury zawarły jadaczki. Wybierał więc obrazy znajdujące się po przeciwnej stronie. Z dala od ludzi, których wzrok skupiał się głównie na tych rozpoznawalnych postaciach. Często przykryte pajęczyną i grubą warstwą kurzu, bo pomijał je także woźny. Pozostawieni w cieniu, daleko od gwarnego tłumu uczniów, z którymi mogliby zamienić parę słów, nierzadko opuszczali na stałe swoje malowidła. Były jednak sposobem na skrócenie sobie drogi.

Bo o ile w poziomie przemieszczanie się nie sprawiało większych trudności, jeśli płótna były dostatecznie blisko, tak przejście na piętro niżej lub wyżej było wyzwaniem. Niektóre z postaci przechodziły bezpośrednio do swoich innych portretów, jednak większość nie miała takiego szczęścia i wisiało tylko jedno dzieło z ich podobizną. Wtedy robili wycieczki dookoła ruchomych schodów zniżając się delikatnie przy każdej możliwej okazji lub korzystali z usług przewodników, czyli postaci, które do przewożenia innych wykorzystywały swoje obrazy rozsiane po całym świecie. Właśnie na jednego z nich czekał teraz Cadogan.

Zobaczył piracką banderę oraz dziób statku skierowany w jego stronę. Podniósł się z piachu i owinął rzemyk sakiewki dookoła dłoni, czekając, aż Zemsta Królowej Anny się zatrzyma. Chwilę później do plaży dopływała już mniejsza łódź, w której siedziało dwóch majtków w podartych ubraniach, z pożółkłymi zębami i wyjątkowo nieświeżym oddechem. Wiosłowali równo, jednak nie wyglądali na zadowolonych. Jak się okazało, ze względu na konia.

- Zostawić tę chuderlawą szkapę! Nie wejdzie do łajby! - krzyknął rozeźlony pirat, po kolejnej nieudanej próbie wsadzenia kucyka na łódź.
- Ciebie możemy porzucić, kundlu morski, jako i twoja rodzicielka drzewiej postąpiła! - odpowiedział równie zdenerwowany rycerz, kładąc rękę na chrapach zwierzęcia i zachęcając do wejścia na łódkę. Gdy w końcu udało mu się tego dokonać, piraci bez słowa usiedli i zaczęli wiosłować z powrotem w stronę statku. Tam kuc był już mniej problemowy, bo za pomocą lin zostali szybko wciągnięci razem z łódką.

Największe wrażenie wywarł na nim rozmiar okrętu. Długi na trzydzieści jardów, szeroki prawie na dziewięć. Wszędzie dało się wyczuć charakterystyczny zapach drewna i morskiej wody. Olbrzymie żagle łopotały na wietrze, niemalże zagłuszając szum wód, na których się znajdowali. Pokład był nieco śliski od bryzy, a delikatne bujanie nie pomagało w zachowaniu równowagi.

- Sir Cadogan! - ryknął kapitan statku, oddalając się na chwilę od steru i schodząc do rycerza. Spojrzenie wystarczyło, aby cała załoga zeszła mu z drogi. Musiał rządzić żelazną ręką, chociaż i bez tego większość osób z pewnością odsunęłaby się na jego widok. Masywne ciało, obłąkańczy uśmiech i czarna jak smoła broda. Do tego równie ciemny płaszcz oraz kapelusz, który akurat się dymił. Nie wyglądał na kogoś z kim warto zadzierać.
- Edward, jak mniemam - odparł rycerz, wystawiając dłoń przed siebie. A raczej nad, bo był o ponad dwie głowy niższy od pirata. Gdy już rozluźnili uścisk, podał mu także sakiewkę.
- Porozmawiamy o tym później - powiedział krótko Czarnobrody, uśmiechając się przy tym jeszcze szerzej. - Nasz wspólny przyjaciel uregulował już dług - dodał, a następie ręką wskazał drzwi do kajuty.

Faktycznie, o możliwości przepłynięcia z siódmego piętra na drugie poinformował go inny portret, który sąsiadował z Cadoganem. Mimo tego, z pewnością nie mógł nazwać ich relacji przyjaźnią. Bo od sytuacji, w której rycerz, widząc go w uścisku szkaradnej bestii, próbował przegonić ją z obrazu, portret odnosił się do niego raczej chłodno. Cadogan nie uznał jednak swojej winy, a tłumaczenie się tym, że to wina matuli owej postaci, że wygląda jak wygląda i że z pewnością bliżej jej do harpii niźli dziewoi, nie pomogło. Teraz stwierdził, że niechęć tamtego do jego osoby najwyraźniej przeminęła i postanowił udowodnić to szlachetnym czynem zapoznania ze sobą dwójki ludzi o wspólnych interesach.

Bo była to bezsprzecznie najprzyjemniejsza część podróży. Butelka rumu doskonale topiła lody i rozluźniała sytuację. Druga, działając w podobny sposób, sprawiła, że gdy pirat powiadomił go o wystąpieniu pewnych komplikacji, Cadogan stwierdził, że nie jest to żadna przeszkoda. Przechylił jeszcze raz szklane naczynie, a powieki zaczęły być wyjątkowo ciężkie.

Gdy już się ocknął, za niepokojący uznał fakt, że pozbawiony jest całego wyposażenia. Wpijający się w nadgarstki szorstki, konopny sznur i knebel, który rycerz uznał za niechybnie wykonany ze starej, przepoconej skarpety, także nie były przyjemnością. I o ile jemu nie było do wesoło, cała załoga bawiła się wyśmienicie, śmiejąc się rozpuku zza drzwi kajuty, do której chwilę później wparował kapitan.
- Wstawaj, lądowa niedołęgo - powiedział pogardliwie, po czym szarpnął za więzy, które przy przesuwaniu zdawały się rozrywać skórę Cadogana. Cel jednak osiągnął, bo rycerz został podniesiony niemalże na równe nogi.
- Nie ma tutaj za wiele do piracenia, ale czasami pojawia się jakiś naiwniak - zarechotał Czarnobrody. - Na spacer z nim załogo! - rozkazał, a Cadoganowi zacisnęły się ze złości związane ręce. Całe szczęście, gdy już postawili go na lichej, drewnianej desce, ktoś wyjął mu szmatę z ust.
- Ty parszywy, piekielny pomiocie! Obyś sczezł, ty kupo morskiego łajna! Stań ze mną do uczciwego pojedynku jeśliś odważny, łajzo! - wykrzykiwał w stronę dowodzącego pirata. Nastąpiła chwila głuchej ciszy, po której, ku jego zdziwieniu, tamten się zgodził.
- Nie ma sprawy - odpowiedział. Nie podał mu jednak miecza, a rzucił. I to z takim impetem, że rycerz musiał zrobić krok w tył, prosto do wody.

W pierwszej chwili nie wiedział co się stało. Sekundę tymu był na statku, a teraz siła uderzenia o taflę wyparła mu powietrze z płuc. Powoli zaczął opadać w dół zbiornika, nie mogąc wyswobodzić rąk. Na szczęście poczuł po chwili piaszczyste dno pod stopami i resztkami sił odbił się od niego w stronę brzegu, na którym padł twarzą do ziemi.

Obudziło go szturchanie palcem z paznokciem, który od dawna nie widział nożyc i dziwnie skrzeczący głos.
- Ten chyba nie żyje...
- Zaraz ty możesz pożegnać się z życiem szponiasta kreaturo - odpowiedział, podnosząc powieki i wypluwając piach z ust. Gdy go zobaczył, uznał, opis był wyjątkowo trafny, bo stał obok niego goblin, który na uwagę o paznokciach zacisnął swoje pulchne dłonie w pięści. Cadogan wstał i z zadowoleniem stwierdził, że dalej jest w zamku, a co więcej, dokładnie tam, gdzie miał dopłynąć z tą bandą łapserdaków. - Słowni ludzie, chociaż kanalie przebrzydłe bez grama przyzwoitości czy honoru - mruknął pod nosem, po czym wyrwał z dłoni goblina swój miecz, którego bogato zdobioną rękojeść tamten już uważnie oglądał. Na plaży nie zauważył nic szczególnego poza Andrzejem, dwoma palmami i wielkim, kamiennym klifem, który oddzielał plażę od czegokolwiek innego.

Rozejrzał się, ale tym razem po korytarzu, w którym wisiał obraz i dostrzegł ją - wybrankę swojego serca. Proste, brązowe włosy połyskiwały w słońcu, gdy sięgała do wiśni na drzewach umieszczonych w dalszym planie jej obrazu.

- Muszę się tam dostać bezbożny karle - powiedział Cadogan, podnosząc goblina i obracając w kierunku portretu ślicznej damy, który znajdował się niemalże piętro niżej, po drugiej stronie korytarza. Niezadowolony z sytuacji goblin, wyszarpał się z rąk rycerza z grymasem niezadowolenia na twarzy. Po chwili zastąpił go jednak chytry uśmieszek.
- Oczywiście. Pozostaje tylko kwestia odpowiedniej zapłaty...
- Ma się rozumieć. Ty wskażesz drogę, a ja nie pokroję cię na jeszcze mniejsze kawałki niż ten, w którym teraz egzystujesz - wyjaśnił spokojnie, jednak goblin nie przestawał się uśmiechać. Pstryknął palcami, a jedna ze skał otworzyła oczy, którymi były dwa połyskujące rubiny. Stwór był wysokości niskiego olbrzyma, a gdy wstał, na jego miejscu pojawił się wielki otwór prowadzący najwyraźniej do jakiejś groty.
- To jak będzie z tą zapłatą? - dopytał ciekawskim tonem.
- Myślę, że jakoś możemy się dogadać - odparł rycerz, chowając miecz. W innej sytuacji podjąłby walkę, ale będąc tak blisko celu, bez zbroi, skradzionej przez piratów, nie widział innej opcji. - Musisz jednak wiedzieć, że nie mam żadnych pieniędzy.
- Nie szkodzi. Wezmę kucyka Cadogana.

Najpierw ucieszył się, że został rozpoznany, potem zastanawiał się, dlaczego goblin użył tego powiedzenia, aż w końcu dotarło do niego, że tamten mówił dosłownie.
- Andrzeja? - zapytał z niedowierzaniem, kładąc rękę na grzbiecie kuca.
- Jeśli tak się nazywa, to tak, Andrzeja - odpowiedział, a rycerz poczuł, jak nogi się pod nim uginają. Miał się pozbyć swojego jedynego przyjaciela? Tego, który nigdy go nie opuścił? Wiedział, że jeśli to zrobi, to nigdy sobie tego nie wybaczy. Ponowne wyjrzenie za ramy obrazu utwierdziło go jednak w przekonaniu, że musi to zrobić.
- Niech będzie.

Szedł z opuszczoną głową. Wiedział, że nie postąpił dobrze, ale z takiej sytuacji nie było dobrego wyjścia. Jakby na potwierdzenie tego, po wejściu w mroki jaskini, kamienny olbrzym znowu znalazł się na swoim miejscu. Tak, teraz z całą pewnością nie było odwrotu. Przeszedł przez ramę i znalazł się po drugiej stronie korytarza, gdzie zauważył, że poza odwrotem nie ma także drogi naprzód.

Obraz wyglądał na opuszczony, bo poza pajęczynami były tutaj tylko skały, które blokowały drogę.
- Musi istnieć jakieś inne wyjście - mówił do siebie, jednak nie mógł tego sprawdzić, gdy jedyne światło pochodziło z korytarza. - Przepraszam szanowny starcze - zaczepił człowieka, który akurat przechodził obok obrazu.
- Och, Sir Cadogan. Mogę w czymś pomóc? - spytał, uśmiechając się delikatnie.
- Rad jestem, że znasz moje imię, z pewnością jesteś człowiekiem, który ma trochę oleju w głowie. Mógłbyś mi wskazać wyjście z tej przeklętej pułapki na podróżników?
- Obawiam się, że przejście jest zablokowane. Jestem jednak przekonany, że taki krzepki rycerz jak ty, poradzi sobie z kupą kamieni - zapewniał czarodziej, przejeżdżając ręką po swojej siwej brodzie.
- Przeklęta kompozycja zamknięta... - szepnął, po czym kontynuował pewnym siebie głosem. - Oczywiście, że dam radę! Nie mam jednak żadnych narzędzi, a nie chcę uszkodzić miecza.
- Sir Cadoganie - zaczął mężczyzna - zapewniam, że jeden dzień pełen miłości jest wart więcej, niż sto lat walki najlepszym orężem. - dokończył, na co rycerz westchnął.
- Mądrze prawisz starcze. Jak ci na imię, abym mógł cię czasem wspomnieć?
- Większość portretów nazywa mnie dyrektorem - odpowiedział rozbawiony, a Cadogan przypomniał sobie, że obiło mu się o uszy coś o zmianie dyrektora. Nie miał jednak czasu teraz o tym rozmyślać, bo mężczyzna już poszedł, a on został sam ze skałami blokującymi mu przejście. Wetknął miecz między nie i popchnął w bok. Kamienie odpuściły, jednak usłyszał też pęknięcie klingi. Spojrzał na resztki miecza, który nie miał już żadnego znaczenia, bo chwilę później, przytulając wybrankę serca, czuł, że dla tej chwili zniósłby każdą podróż. Dla takich chwil warto się poświęcić.