Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8].

2 września co roku wypada w inny dzień, a na nieszczęście uczniów Hogwartu tym razem był to poniedziałek.
Lily ,jak w każdy dzień w którym odbywały się lekcje, obudziła się bardzo wcześnie. Zazwyczaj lubiła sobie pospać, ale już na początku edukacji nauczyła się, że jeżeli chce się skorzystać z łazienki w spokoju, należy wstać przed innymi.
Kiedy rudowłosa skończyła swoją poranną toaletę i weszła do dormitorium zobaczyła, że dziewczyny już nie śpią.
– Ile można siedzieć w łazience?– mruknęła zaspana Anna, która rzuciła się w kierunku toalety, kiedy tylko Lily z niej wyszła.
– Mogłaś wstać wcześniej – powiedziała Evans wiedząc, że blondynka i tak jej nie usłyszy. – Idę na śniadanie – rzuciła w kierunku przyjaciółek.
– Dołączymy za jakieś pół godziny! – odparła Dorcas grzebiąc w swoim kufrze. – Chyba, że nie znajdę swojej koszuli.
– A może ją przywołaj? – zaproponowała Laura z uśmiechem przekrzywiając głowę na bok.

Lily szła wolnym krokiem przez zamek rozkoszując się atmosferą jaka panowała.
Korytarze były opustoszałe, ale w Wielkiej Sali siedziało już kilkanaście osób w tym Syriusz Black, który grzebał widelcem w jajecznicy. Lily usiadła naprzeciwko niego i nalała sobie soku.
– Czyżby świat stanął na głowie? – odezwała się sięgając po tosta. – Syriusz Black wstał bladym świtem.
– Syriusz Black w ogóle nie spał – mruknął chłopak, a na potwierdzenie swoich słów ziewnął potężnie.
– To straszne – odezwała się Dorcas, która pojawiła się nie wiadomo skąd. Brunetka zajęła miejsce obok swojej współlokatorki. – Nie wiesz Black, że sen dodaje urody?
Lily zachichotała cicho i zajęła się spożywaniem śniadania. Po chwili Wielka Sala zaczęła wypełniać się uczniami. Anna i Laura wpadły do środka zdyszane, jako jedne z ostatnich.
– Nie mogłam znaleźć butów – wyspała Anna opadając na ławkę. – Jakimś cudem były w Pokoju Wspólnym.
W tym samym czasie profesor McGonagall zaczęła przechadzać się wzdłuż stołu gryfonów rozdając plany zajęć na bieżący rok. Kobieta zatrzymała się przy Syriuszu i przebiegła wzrokiem jego wyniku z SUM-ów.
– Panie Black, muszę przyznać, że pana wynik z transmutacji mnie bardzo cieszy – oznajmiła. – Jednak w tym roku nie będę tolerowała na swoich zajęciach wygłupów. W grupie zostaną tylko osoby, którym na tym zależy.
– Pani profesor – zaczął Syriusz poważnym tonem – transmutacja to mój ulubiony przedmiot.
McGonagall zacisnęła usta w wąską linię, po czym stuknęła różdżką w pergamin na którym pojawił się plan zajęć. Kobieta odwróciła się od Blacka i spojrzała na Lily.
– Panno Evans, o ile dobrze pamiętam chce pani kontynuować Eliksiry, Zielarstwo, Transmutację, Obronę przed Czarną magią i Zaklęcia?
Lily pokiwała głową, po czym otrzymała swój plan zajęć. Ucieszyła się widząc, że dzisiejszego dnia ma tylko dwie godziny zielarstwa i zaklęcia.
– Tyle wolnego! – zachwyciła się Dorcas zerkając na swój pergamin. – Uwielbiam szóstą klasę!
– Za góra dwa tygodnie już nie będziesz miała takiego dobrego nastroju – sprowadził ją na ziemię Remus. – Pewnie zarzucą nas masą prac domowych.
– Ty to umiesz zepsuć nastrój – mruknęła brunetka natychmiast tracąc dobry humor.
Laura zachichotała cicho widząc minę przyjaciółki.
– No dobra, to kto z was ma teraz Zielarstwo? – zapytała Lily zerkając na przyjaciół.
– Ja – odparła Norton z uśmiechem. – I z tego co wiem, to chłopcy oprócz Petera.
Evans westchnęła ciężko i wzięła swoją torbę.
– To co, idziemy?

~*~

Po Zielarstwie, które minęło uczniom bardzo szybko, przyszła pora na Zaklęcia. Szóstoklasiści, którzy zdali ten przedmiot na ocenę Powyżej Oczekiwań ustawili się przed klasą profesora Flitwicka w oczekiwaniu na pierwsze w tym roku zajęcia.
Lily stała wraz z Dorcas pod ścianą naprzeciwko drzwi sali i obie komentowały skład ich grupy.
– Coś dużo Ślizgonów zdecydowało się kontynuować Zaklęcia – mruknęła rudowłosa obrzucając spojrzeniem grupkę uczniów domu węża. Meadowes wzruszyła ramionami cały czas posyłając uśmiech wysokiemu brunetowi z Rawenclawu.
– Nie mogą się uczyć czarnej magii, to przynajmniej w zaklęciach się podszkolą. – Uwaga dziewczyny bardzo rozśmieszyła Lily, która przestała chichotać dopiero gdy nauczyciel otworzył drzwi klasy i zaprosił ich do środka.
Dwie Gryfonki usiadły w przedostatniej ławce w środkowym rzędzie. Lily z rozdrażnieniem stwierdziła, że tuż za nimi usiedli Ślizgoni. Lekcja zaczęła się od przypomnienia, że do najważniejszych egzaminów w ich edukacji zostało tylko dwa lata, które zlecą bardzo szybko. Po takim wstępie profesor przeszedł do lekcji. Klasa miała dziś przerabiać zaklęcia niewerbalne, począwszy od lewitacji małych przedmiotów.
Lily i Dorcas szybko zabrały się do pracy. Początkowo żadna z nich nie mogła zmusić piórka do lewitacji, ale już po 20 minutach Lily załapała, o co w tym chodzi. Musiała zapomnieć o wszystkim co się tyczyło artykulacji zaklęcia. Jej umysł musiała wypełnić chęć rzucenia danego czaru, a nie to jak należy je wypowiadać. Za to, że udało jej się wylewitować piórko pod sufit za pomocą zaklęcia niewerbalnego otrzymała 10 punktów dla swojego Domu.
– Jak zwykle genialna. – Dorcas szturchnęła swoją rudowłosą przyjaciółkę ramieniem. Dziewczyna uśmiechnęła się zakłopotana i szeptem wyjaśnił brunetce jak jej się udało tego dokonać.
Nagle zza pleców Lily usłyszała szept jednego ze Ślizgona. Był to Avery, jeden z przyjaciół Severusa.
– Słyszałeś o najnowszych planach Czarnego Pana? – mruknął cicho rozglądając się czy aby na pewno nikt go nie słyszy.
– Nie, przecież wiesz, że moi rodzice nie za bardzo go popierają – odparł cicho Derreck Howard.
– Mają polować, na mugolaków, nareszcie chcą oczyścić świat z tej hołoty – ucieszył się Avery. – Nie wiem jak to ma być zorganizowane, ale mają wziąć się za nich na porządnie.
– Nareszcie! – mruknął Derreck wykonując zamaszysty ruch różdżką.
Zdezorientowana Lily spojrzała na swoją przyjaciółkę, która wydawała się tak samo zdziwiona usłyszaną rozmową. Żadna z nich jednak się nie odezwała, ponieważ chciały usłyszeć co dwaj Ślizgoni jeszcze powiedzą.
– Twoi rodzice Ci to powiedzieli? – dopytywał się Howard nie zwracając uwagi na to, co dzieje się na lekcji.
– Coś ty – zaśmiał się Avery po raz kolejny nieskutecznie rzucając zaklęcie. – Podsłuchałem jak rozmawiają z Malfoyami. Podobno Lucjusz już wstąpił w szeregi.
– Temu to dobrze! – powiedział z zawodem Derreck. – My musimy czekać jeszcze dwa lata.
Lily nie dosłyszała co odpowiedział chłopak, ale na jego słowa drugi ze Ślizgonów wciągnął głośno powietrze.
Do uszu przyjaciółek dobiegł tylko cichy szept Howarda:
– U nas w szkole? – Na te słowa Lily przygryzła dolną wargę i z jeszcze większą uwagą zaczęła nasłuchiwać. – Wiadomo od kogo chcą zacząć?
Tym razem Meadowes nie wytrzymała i rzuciła dwóm chłopakom przez ramię zimne spojrzenie, na widok którego natychmiast umilkli.
– Dor! – fuknęła rudowłosa dziewczyna. – Mogli jeszcze coś powiedzieć!
– Przestań Lily – odparła cicho brunetka. – Plotą jakieś bzdury, pewnie chcą żeby im zazdrościć jakich to oni nie mają znajomości, a tak naprawdę nic nie wiedzą.
– Brzmieli autentycznie – zauważyła Evans, kiedy zabrzmiał dzwonek, a uczniowie zaczęli wstawać ze swoich miejsc i zbierać książki.
Dorcas zatrzymała się tuż przed drzwiami do sali i obrzuciła przyjaciółkę krytycznym spojrzeniem.
– Posłuchaj Lil, nie możesz przejmować się jakimiś głupotami, które wygadują Ślizgoni. – Dziewczyna przerwała na chwilę, kiedy mijała je jakaś Puchonka. – Pewnie doskonale wiedzieli, że słuchasz i chcieli Cię nastraszyć.
– Tak myślisz? – zapytała niepewnie Evans ruszając wolno w kierunku Wielkiej Sali, gdzie miał za chwilę odbyć się obiad.
– Jasne! – odpowiedziała pewnie brunetka biorąc przyjaciółkę pod rękę. – Hogwart to najbezpieczniejsze miejsce pod słońcem!
 
~*~

Na początku września biblioteka nigdy nie była zatłoczona, dlatego Lily czuła się w niej cudownie, kiedy po południu przekroczyła jej próg, aby poszukać lektury z Zielarstwa.
Rudowłosa Gryfonka weszła między półki i zaciągnęła się zapachem starych książek. Już jako mała dziewczynka uwielbiała czytać i chodzić do pobliskiej wypożyczalni, kiedy więc zobaczyła bibliotekę w Hogwarcie, była zachwycona zbiorem tu zgromadzonym.
Tutaj bardziej niż gdziekolwiek indziej czuła magię.
Z roztargnieniem przeciągnęła palcem wskazującym po zakurzonych grzbietach opasłych tomiszczy i zaczęła szukać tego, po co tutaj przyszła. 
Znalezienie interesującego ją tytułu zajęło chwilę, ponieważ uczniowie często przestawiają książki. Kiedy w końcu wychodziła ze środka żegnając bibliotekarkę serdecznym uśmiechem pomyślała, że mogłaby wyciągnąć przyjaciółki na spacer po błoniach. W końcu pogoda mimo godziny 17 nadal była bardzo ładna. Z takim postanowieniem Lily udała się szybkim krokiem do Wieży Gryffindoru. Kiedy była już na schodach poczuła, że ktoś mocno chwyta ją za nadgarstek i ciągnie w dół. Dziewczyna krzyknęła zaskoczona i zatoczyła się do tyłu. Na szczęście w sama porę chwyciła się drugą ręką kamiennej poręczy schodów, co uchroniło ją przed upadkiem.
Lily odwróciła się wściekłą z myślą, że to James Potter w taki idiotyczny sposób ją zaczepia. Gdy ujrzała przed sobą pociągłą twarz o ziemistej cerze oraz bardzo ciemnych, głęboko osadzonych oczach, aż zaczerpnęła głęboko powietrza.
- Czego chcesz, Severusie? - zapytała chłodno, wyszarpując rękę z jego uścisku.
- Lily, ja na prawdę żałuję - wyznał cicho przybliżając się do dziewczyny. - Proszę, musisz mi wybaczyć!
Evans zmierzyła chłopaka spojrzeniem.
- Nic nie muszę Severusie - powiedziała ze spokojem. - Tyle razy wybaczałam Ci to co robiłeś, tak wiele razy mówiłeś, że nigdy więcej! - Dziewczyna przerwała żeby zaczerpnąć powietrza. - Zbyt wiele razy się zawiodłam.
- Daj mi ostatnią szansę - poprosił cicho chłopak. W jego oczach Lily widziała szczery żal, ale nie mogła mu ustąpić. Tyle razy przeprowadzali podobną rozmowę, a wydarzenia z końca maja były kroplą, która przepełniła czarę jej cierpliwości.
- Nie, Sev - powiedziała Lily wchodząc tyłem po schodach. - Nasze drogi rozeszły się już dawno, nie możemy udawać, że tak się nie stało. Wiem, kim pragniesz się stać po ukończeniu szkoły, a ja nie mogę tego tolerować.
- Mogę zapewnić Ci bezpieczeństwo! - wypalił nagle chłopak zaciskając dłoń na poręczy schodów. - Tobie i Twojej rodzinie.
Lily pokręciła jedynie głową i odwróciła się na pięcie. Kiedy była już u szczytu usłyszała krzyk Snape'a:
- Żebyś potem tego nie żałowała!

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.