Słyszy gdzieś: "Harry Potter" to książka warta przeczytania, chociaż wzbudza wiele kontrowersji. Z ciekawości sięga po pierwszą część. Czyta i ze strony na stronę coraz bardziej mu się podoba. Kiedy dochodzi do końca, chce więcej, chce bardziej poznać ten świat. Kupuje więc kolejne części i z zapartym tchem śledzi dalsze losy bohaterów. Wypożycza filmy - ogląda je i porównuje do książek. Powoli popada w manię. Wszędzie widzi Potterowe podteksty, śni o świecie magii, czyta fanfiction, książki pisane na podstawie serii... Śledzi najnowsze doniesienia o książkach i aktorach.
Staje się POTTEROMANIAKIEM.

To taka przykładowa historia osoby, która zaczyna swoją przygodę z Harrym Potterem. Czytając historie zetknięcia się po raz pierwszy z serią Rowling, zauważyłam, że to dość typowy, powtarzający się schemat.
Jeden przeczyta raz serię i rzuci w kąt. Drugi przeczyta, zainteresuje się, ale bez przesady. Trzeci przeczyta, zainteresuje się i wpadnie w mniejszą lub większą obsesję.
Jako przypadek trzeci, chciałam z lekka opisać 'zjawisko' Potteromanii.
Zacznijmy od pytania: Kim jest prawdziwy fan Pottera, zwany także Potteromaniakiem?
Spójrzmy na to z dwóch stron.

Zacznijmy od tej ważniejszej, czyli ogólnych wiadomości na temat serii. Prawdziwy fan Pottera czyta wszystkie książki uważnie, ze zrozumieniem, często wyłapuje szczegóły, lubi do nich wracać. Kiedy spytasz się go o jakieś mniej ważne wydarzenie, nie zrobi wielkich oczu i nie spojrzy na Ciebie zdezorientowany. Oczywiście, nie musi umieć całej książki na pamięć (chociaż szczerze mówiąc, to bardzo kusząca propozycja ;)), ale skojarzy, w którym to tomie była wzmianka o tym, kiedy to się mniej więcej działo. Kiedy spytasz go: Dlaczego lubisz "Harry'ego Pottera", nie odpowie Ci: "A bo fajny jest!". Przedstawi Ci kilka argumentów, dla których warto sięgnąć po tą książkę, przekona, że to nieprawda, że nie niesie żadnych wartości. Kiedy spytasz się na czym polegało pierwsze zadanie Turnieju Trójmagicznego, opowie Ci o nim szczegółowo, nie odwróci wzroku i nie zacznie gadać o pogodzie. Im uważniej czytasz, tym więcej szczegółów zapamiętujesz. Im więcej wiesz, tym bardziej możesz uważać się za wielkiego Potteromaniaka.
Prawdziwy fan Pottera obejrzał wszystkie filmy i potrafi porównać je do książek, w razie czego skrytykować bądź pochwalić. Zna nazwiska ważniejszych aktorów, jeśli nie wszystkich. Często też interesuje się ich pozostałym dorobkiem filmowym. Wie kiedy wchodzi do sprzedaży najnowszy tom, wie kiedy premiera najnowszego filmu - i ze zniecierpliwieniem czeka na te wydarzenia. Wielu Potteromaniaków pisze lub czyta fanfiction - czyli opowiadania fanów o serii.
Wielki fan Pottera często śni o świecie magii, w ciągu dnia oddaje się marzeniom - wyobraża sobie jak to by było, gdyby trafił do Hogwartu, otoczenie jest przyzwyczajone, że mamrocze jakieś "dziwne, łacińskie słowa" pod nosem, porównuje ludzi i sytuacje z życia codziennego do ukochanej serii.

Wielu Potteromaniaków zbiera gadżety - wszelkie figurki, naklejki, plakaty, artykuły papiernicze z motywem z HP, wycinki z gazet... Jednak nie każdego na to stać, więc myślę, że nie jest stosowne mierzyć Potteromaniaka po tym, ile gadżetów ma w domu. Poza tym, można sobie zbierać wszelkie drobiazgi, a będąc zapytanym "Jak nazywa się wilkołak, który ugryzł Remusa Lupina?" odpowiedzieć "Yyy... Wilkołak Okrutny? Nnnie wiem...". Oczywiście, jeśli ktoś ma kasę i chęci, niech zbiera gadżety - na pewno zostanie uznany za maniaka wyższej rangi. Jednak ja, mimo wszystko sądzę, że NAJWAŻNIEJSZA jest wiedza i poczucie tej magii Harry'ego Pottera.

Zadajmy sobie pytanie. Co nam daje bycie Potteromaniakiem?
Z tego co widzę, wielu fanów nie zastanawia się nad tym - po prostu uwielbia Pottera, czerpie korzyści z tego, ale dopiero po głębszym wczuciu się, zaczyna je dostrzegać. Jak się zmienia nasze życie pod wpływem ulubionej książki, takiej serii napisanej przez panią Rowling? Nie sądzę, aby prawdą było stwierdzenie "Ci wszyscy maniacy Pottera to głupki! Siedzą i czytają tą beznadziejną książkę i świata poza nią nie widzą, nie potrafią docenić czegoś naprawdę wartościowego!". Może u nie wszystkich fanów Pottera jest to tak dobrze zauważalne, ale u wielu z nas to naprawdę widać! Wiele przykładów będzie dotyczyło mnie, ale co prawda, to prawda - inni również mają podobnie.

Na początku może przypomnijmy sobie, ile razy słyszeliśmy: 'Nigdy nie lubiłem czytać książek. Jednak kiedy miałem X lat, sięgnąłem po Harry'ego Pottera. Od tamtej pory czytanie to moja pasja!'. Akurat tego stwierdzenia nie mogę poprzeć własnym przykładem, bo od najmłodszych lat uwielbiałam książki. Ale wiele dzieci i nastolatków, po zapoznaniu się z serią napisaną przez Rowling, wprowadza w życie ten fantastyczny akcent.

Można wskazać wielu Potteromaniaków, których świat magii zainteresował do tego stopnia, że sięgnęli po inne dzieła z literatury fantastycznej. A z gatunkiem tym, zapoznać się naprawdę warto!
Czytamy fanfiction, pisane przez innych fanów. W rezultacie często sami próbujemy sił w tworzeniu, ćwiczymy i udoskonalamy swoje zdolności, nabywamy swobody posługiwania się językiem. Poznajemy wiele sformułowań i wyrazów, dzięki czemu nasze wypowiedzi stają się barwne i inteligentne.



Książka zmusza do myślenia. Uczymy się myśleć, analizować zachowania bohaterów. Dlaczego Peter Pettigrew zdradził przyjaciół? Dlaczego Voldemort stał się taki zły? Jakie można wskazać argumenty w sprawie winy bądź niewinności Snape'a?

W powieści mamy przedstawionych przeróżnych bohaterów - o różnorakich charakterach i problemach.
Widzimy Hermionę, która jest "szlamą", pochodzi z mugolskiej rodziny i nie ma "czystej" krwi. Jednak jest inteligentną osobą. Nie skreślamy jej za pochodzenie. Można to porównać do dzisiejszej akceptacji obcego pochodzenia ludzi. Dziecko, które przeczyta Pottera i dobrze odbierze jego wartości, nie odrzuci kogoś tylko dlatego, że pochodzi z innego kraju, ma inny kolor skóry.
Widzimy Remusa Lupina, który jest wilkołakiem. Jednak mimo wszystko jest przesympatyczną, mądrą i doświadczoną osobą. Lubimy go, mimo że nie jest taki jak każdy inny. Odpowiednik dla Remusa - likantropa, znajdziemy w naszym świecie. Czyż nie jest to osoba cierpiąca na poważną chorobę albo mająca jakąś wrodzoną wadę? Nie odrzucimy osoby tylko dlatego, że jest inna, jeśli będzie miała fantastyczny charakter.
Widzimy Rubeusa Hagrida - półolbrzyma, znacznie wyróżniającego się wzrostem, jednak ukazanego w postaci przemiłej osoby o ciepłym usposobieniu. Więc czy powinniśmy ocenić po pozorach kogoś, kto nie wygląda tak jak my? Kogoś kto jest bardzo niskiego wzrostu, cierpi na nadwagę albo ma problemy z cerą?
To również jedna z głębszych wartości płynących z serii "Harry Potter". Uczy nas tolerancji do osób innych niż my. A brak akceptacji i poszanowania dla takich ludzi to wielki problem dzisiejszych czasów.

W całej fabule powieści bardzo ważna dla bohaterów jest przyjaźń. Przyjaciele wspierają się nawzajem i dążą wspólnie do celu. Książka ukazuje nam, że człowiek nie jest istotą samowystarczalną - potrzebuje przyjaźni i miłości.

Wbrew temu, co mówią zagorzali przeciwnicy Harry'ego, uważam, że książka nie propaguje treści antychrześcijańskich. Czasami rzeczywiście, może rzeczywiście można odnaleźć pewne powiązania, ale czy mówią one: "Odrzuć wszystkie autorytety, Ty jesteś najważniejszy, weź do ręki drewniany kijek i wybij wszystkich w odległości kilometra"? Nie! Mamy przedstawione dwie strony - dobrą i złą. Ale strona dobra działa przeciwko złej, stara się ją zwalczyć. Uleganie nieprawidłowej postawie jest tam tępione. Poza tym, ważne jest, żeby umieć odróżniać fikcję od rzeczywistości. Jeśli za Pottera bierze się małe dziecko, rodzice powinni mu uprzednio wytłumaczyć, że kiedy wyskoczą z okna na miotle do zamiatania, nie polecą, a spadną i zrobią sobie krzywdę. I wiadomo, że rozumny fan Harry'ego, nie weźmie kotła i nie odprawi krwawego rytuału na cmentarzu.
O wartościach w serii HP można by pisać i pisać. Jest naprawdę wiele przykładów świadczących o tym, że książka tak naprawdę nie jest taka zła, jak ją niektórzy postrzegają.



Kiedy polubimy serię, bądź staniemy się jej wielkimi fanami, nasze życie staje się o wiele bardziej barwne. Cieszymy się z naprawdę niewielkich rzeczy. Mały braciszek koleżanki został ochrzczony imieniem Remigiusz. To przecież tak podobnie do "Remus"! Kolega ma wielkiego czarnego psa. Wielki czarny pies? Syriusz! Młoda trawa jest tak soczyście zielona. Zielona jak oczy Harryr'ego! Dziewczyna brata ma rude włosy? Jak Weasleyowie! Nasza ciocia potyka się o własne nogi, ale ma fantastyczne poczucie humoru? O, to tak jak Tonks! Spoglądamy na któryś tom serii i uśmiech rozjaśnia Twoją
twarz. "Harry Potter - moja ulubiona książka". W gazecie artykuł o Emmie Watson? Super, ona grała Hermionę!

Przysparza to również wiele ciekawych i zabawnych sytuacji. Gdy przyjaciel opowiada nam o swoim chomiku, robiących prześmieszne rzeczy, wyrywa nam się: "O Merlinie!". Przysypiamy na nudnej lekcji, aż nagle nauczyciel pyta nas o temat dzisiejszych zajęć. "Nie wiem, panie profesorze, uczyłem się wczoraj Zielarstwa do późnej nocy i jestem dziś nieprzytomny..." - wyrywa nam się. I jak tu się mimo wszystko nie uśmiechnąć?

Pozwala nam poznać wiele osób o podobnych zainteresowaniach. Wchodzimy na stronę o tematyce potterowskiej, rejestrujemy się i poznajemy nowych kolegów. Zaczyna się od luźnych rozmów, ale kto wie? Może ten ktoś to bratnia dusza i znajomość przerodzi się w prawdziwą przyjaźń na długie lata?
A nawet jeśli nie, zawsze można podyskutować o tym, co się lubi.

Więc czy ta Potteromania jest naprawdę taka zła? Może nie jest najambitniejszą sprawą na świecie, ale życia chyba nie trzeba brać do końca na poważnie! Wręcz należy wprowadzić w nie trochę humoru, barw i magii. Zawsze nie będziemy kolejną szarą osobą, wtapiającą się w tłum. Co z tego, że koleżanka śmieje się z tego, jacy rzekomo jesteśmy dziecinni! To nasza sprawa i nie trzeba się tym przejmować. Oczywiście, należy zachować umiar, ale życiem musimy się cieszyć i odnajdywać jak najwięcej sytuacji, aby to praktykować.
Fani Pottera, czyńmy więc swoją powinność! Nie wstydźmy się naszych upodobań i zainteresowań! Niech nasze życie stanie się barwniejsze i weselsze!