Moje Magiczne Ja - Fan Fiction - Harry-Potter.net.pl - Magiczny Świat Harry'ego Pottera

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Moje Magiczne Ja

Podstawowe informacje:

Autor:

monciakund

Gatunek: Poezja

Ograniczenie wiekowe: b/o

Przeczytano 2485 razy.

***

Bohaterowie: Inne.

Pstryk, pstryk, zdjęcia
Pstryk, pstryk, przyjęcia
Pstryk, pstryk, uroda
Pstryk, pstryk, moda
Pstryk, pstryk, doskonałości
Pstryk, pstryk, skromności
Pstryk, pstryk, powieści
To aż w głowie się nie mieści!

Pstryk, pstryk, zabawa
Pstryk, pstryk, wrzawa
Pstryk, pstryk, autografy
Pstryk, pstryk, brak gafy
Pstryk, pstryk, liczni fani
Pstryk, pstryk, zakochani
Pstryk, pstryk, wyjazdy
Pstryk, pstryk, gwiazdy

Oto moje magiczne Ja! Gilderoy Lockhart!

Komentarze

fuerte dnia 16.03.2017 09:51

No, moncia, w końcu. Kazać tyle czekać swoim fanom - skandal!

Mnie się to podoba, jest takie typowo Lockhartowate, zwłaszcza, że facet nawet jak mu się w głowie poprzewracało, to dalej żył w tym świecie "sławy". Te "pstryki" wypadły fajnie i to głównie myślę podkreśliło cały wydźwięk wiersza i parcie na szkło Gilderoya.

PaulaSmith dnia 16.03.2017 11:01

No, nie dziwię się, że monicia nie mogła się doczekać publikacji- była po prostu dumna ze swojego dzieła. I bardzo słusznie. Mi też ono przypadło do gustu. Fajny klimat dają pstryki, ale dobrze też się czyta jak się je ominie, więc podwójny plus

Gilderoy jak się patrzy! Aż ocenię, na Wybitny,a co!

ulka_black_potter dnia 16.03.2017 11:24

Jakby Twój wiersz trafił do książki dla dzieci, to służyłby jako przykład onomatopei

D

Jak na to spojrzałam to było takie "yyy". Jednak po chwili się uśmiechnęłam, bo fajnie Ci ten wierszyk wyszedł. Co tu więcej o Lokharcie pisać, przecież on taki jest : D Piąteczka żyrafo.

Wioletta dnia 16.03.2017 18:37

Moncia, bardzo się cieszę, że postanowiłaś coś po tak długiej przerwie napisać. jak pokazałaś mi ten wierszyk to się szczerze uśmiechnęłam. jego konstrukcja jest prosta, ale dobra. bardzo dobrze się to czyta, nie łamie języka, i wszystko gra. dodatkowo jest tak autentyczny, że nawet gdyby nie było wiadomo o kim jest to można się łatwo domyślić!

pisz dużo, i częściej!

ania919 dnia 16.03.2017 19:51

Całkiem fajny wierszyk, taki oryginalny, podoba mi się nawet. Wszystko w nim gra, nic nie zgrzyta, dobrze się go czyta. W ciekawy sposób opisałaś Lockharta. Pisz dalej bo naprawdę nieźle ci to wychodzi.

KHZP dnia 19.03.2017 01:34

Bardzo ładny wierszyk. Cały Lockhart. Nawet czuć coś takiego, jakby to wyjąć z jego autobiografii. Ciekawe tylko, z którego tomu?

Powtórzenia dobrane i zgrane cud miód, tak pasuje. Czerwony dywan od razu przed oczami. Fleshe z tej i tamtej strony. Bardzo miło się czyta, bardzo fajne wejście w Gilderoya i bardzo bardzo W.

Mi się na prawdę podoba. Może następnym razem napiszesz coś podobnego o Ritcie Skeeter?
Pozdro, Puchon KHZP

Angelina Johnson dnia 19.03.2017 11:56

Początkowo wydało mi się to bardzo dziwne. Średnio lubię wiersze, gdzie w każdym wersie jest użyte to samo słowo w tym samym miejscu. Ten zabieg ma nawet swoją nazwę, której niestety już nie pamiętam ;D Tak czy siak czytając to za pierwszym razem szybko przeleciałam te pstryki, by się dowiedzieć o co tutaj tak naprawdę chodzi.

I dopiero gdy zobaczyłam ostatnie zdanie, zrozumiałam jak bardzo te pstryki tutaj pasują i aż śmiać mi się chciało z mojej wcześniejszej niechęci do tego wierszyka ;D Świetnie pokazałaś całe clou bohatera!

blad logiczny dnia 25.03.2017 13:59

Przede wszystkim pomysł na takie zaprezentowanie tej nieciekawej persony jest genialny. Właściwie nic dodać nic ująć, Cały sens życia Gilderoya ukazany, w szesnastu linijkach. Wybitnie zasłużony Wybitny za tę "niewybitną postać".

Nieoryginalna dnia 12.02.2018 21:41

Pamiętam jeszcze twoje stare wiersze, które pisałaś wieki temu i nie spodziewałam się, że przeczytam od ciebie coś nowego, także miło się zaskoczyłam znajdując to

Bardzo mi się podoba ta rymowanka, użycie jednej onomatopei jako anafory powtarzającej się wers po wersie wydaje się banalne, ale tu wyszło to świetnie. Bardzo dobrze oddałaś charakter Lockharta, uśmiechnęłam się czytając to haha.

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.