Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5].

Lekcje eliksirów były najmniej lubianym przez An fragmentem całej edukacji w Hogwarcie. Szczególnie od drugiej klasy, kiedy to Gryfoni mieli te zajęcia razem z uczniami Hufflepuffu. Najgorsze dla dziewczyny wcale nie było samo tworzenie wywarów, czy sposób w jaki profesor Stermins prowadził zajęcia. Do szału doprowadzało ją natomiast przebywanie w tym samym pomieszczeniu, co pewien szóstoroczny Puchon.

Dotyczyło to również Wielkiej Sali.
- No nie – powiedziała Aniel, gdy razem z przyjaciółką stanęły w przejściu i ujrzały przed sobą cztery długie stoły. Przy tym poświęconym Gryfonom od razu zauważyły niepasujący do reszty żółty kolor. Bił po oczach, jak olbrzym na dziecięcym przyjęciu. - Ktoś znowu podrywa Tanię.

Ruszyły w stronę Puchona. An zaciskała zęby, żeby nic nie powiedzieć i powtarzała w myślach, że potrafi przejść obok niego obojętnie, ale gdy była dostatecznie blisko, nie wytrzymała.

- O! Malcolm, chyba się trochę pomyliłeś, nieprawdaż?
- To tak jak dyrektor, kiedy postanowił wpuścić cię do Hogwartu – odpowiedział chłopak, odwracając się w jej stronę. Miał brązowe oczy i czarne, sięgające ramion włosy, które zawsze odgarniał za prawe ucho. Pokazywał w ten sposób znamię, kształtem przypominające literę C. Zawsze chwalił się, że to dowód na pochodzenie z rodu Coltów, czasami dodając, jakoby podobne znaki na policzku charakteryzowały w jego rodzinie czarodziejów ze szczególnymi zdolnościami. Gdy Gryfonka mierzyła się wzrokiem ze swoim wrogiem, myślała o niecodziennej cesze, która dotyczyła akurat jego. Była niemal pewna, że chodzi o nadprzyrodzoną głupotę.

Po chwili chłopak rozluźnił się i odwrócił do rudowłosej Tanii. Szepnął jej coś na ucho, wywołując chichot, potem cmoknął w policzek i pożegnał się. Gdy wracał do kolegów, Aniel nie zeszła mu z drogi, a on nie zamierzał o to prosić ani omijać przeszkody. Przeszedł na tyle blisko, że szturchnięcie jej łokciem, było niewidoczne dla nikogo, ale odczuwalne dla Gryfonki. Była na siebie zła. Czuła, jakby chłopak uderzył ją w twarz, a ona nie potrafiła mu oddać. Bolało, w końcu sama była sobie winna.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Tanii.
- Możecie przestać się zachowywać jak gówniarze? - Patrząc na An ze złością, założyła ręce na piersi. - Ile ty masz lat, że nie pozwolisz mu nawet podchodzić do naszego stołu? - Prychnęła, chwyciła kanapkę i wstała, zarzucając rudymi włosami.
- Ma trochę racji – podsunęła Maria, która już zajęła miejsce i nakładała jajecznicę na dwa talerze. - Tylko że Malcolm wcale nie jest lepszy od ciebie.
- Dzięki, to pocieszające. I dzięki za troskę, ale nie jestem głodna.
- Wyglądasz, jakbyś miała za chwilę stracić przytomność. Musisz coś zjeść - powiedziała, a gdy An zajęła miejsce obok niej, dodała - mam pewną myśl. Wiesz, że zawsze chciałam napisać książkę, prawda?
- Tak, mówisz o tym co najmniej raz dziennie. Co nowego tym razem, następczyni pani Rowling?
- Chyba właśnie dostałam znak od świata, jak spełnić moje marzenie. Napiszę o tobie.
- O mnie? - zapytała Gryfonka, spoglądając na koleżankę z uniesionymi brwiami. - O mnie?
- Tak... I Malcolmie. Czekaj, czekaj, daj mi dokończyć – powiedziała, widząc że Aniel próbuje dojść do głosu. - To może być całkiem niezłe. Przede wszystkim, jesteś uzdrowicielskim ewenementem. Czyli mamy tutaj ciekawego bohatera. Po drugie Colta, który... tego w tobie nie lubi. Mogłabym z tego zrobić jakiś długoletni konflikt. O! Powiedzmy, że razem będziecie starali się o jakieś stanowisko w Ministerstwie Magii. Jedno z was je dostanie – najlepiej ty, w końcu nie jesteś zwykłym czarodziejem - drugie będzie wściekłe... Może jeszcze wkręciłoby się w to miłość do Tanii? Albo morderstwo. Czekaj jeszcze chwilę. A wiesz, co jeszcze byłoby fajne? Mogłabyś pomóc mi w pisaniu, wyładować przy tym agresję i nie miałabyś potrzeby przenosić jej na Malcolma. Co o tym myślisz?

Aniel ukryła twarz w dłoniach, potem udawała, że chce ją zanurzyć w dzbanku z mlekiem, a w końcu zwróciła się do talerza.
- Dlatego nie należy przyjaźnić się z artystami. Jajecznico, co robić?!
- Nie wygłupiaj się. To naprawdę mógłby być ciekawy pomysł. Zawsze mi powtarzasz, że konflikty, które opisuję, nie mają za grosz autentyczności. Tutaj autentyczność, aż bije po oczach!
- Po pierwsze – An odetchnęła i chwyciła koleżankę za dłoń – nie życzę sobie pisania czegokolwiek o mnie. Szczególnie, jeżeli mam być uzdrowicielskim ewenementem. ŻADNYCH uzdrowicielskich ewenementów! Po drugie, Malcolm też nie będzie sobie tego życzył. No chyba, że powiesz mu, że ja sobie tego nie życzę. - Przez chwilę analizowała własne słowa, a potem wzruszyła ramionami. - Po trzecie, Tania będzie miała takie samo zdanie na ten temat. Po czwarte, to głupi pomysł. - Odwróciła się do talerza, ale po chwili uniosła widelec i dodała - i żadnych morderstw.
- Dlaczego?
- Bo jak go kiedyś zabiję, to będę pierwszym podejrzanym.
- Oj nie naśmiewaj się z tego. - Obie wróciły do jedzenia, ale Mary nie dawała za wygraną. - To naprawdę dobry pomysł. I nie będę pisać o tobie. Zmienię imię. Bohaterką będzie... powiedzmy Anna, może być?
An nie odpowiedziała, była zbyt zajęta rozgrzebywaniem jajecznicy.
- Nie? To może Angelika? Dobra, wygrałaś – dodała, gdy usłyszała prychnięcie. - Żadne imię, które można zdrobnić do An.
- Podziwiam twój talent do czerpania inspiracji z dennych rzeczy, ale proszę, nie wciągaj mnie w żadną sztukę. Pisz o czym chcesz, ale nie o mnie, ani o niczym, co mnie dotyczy, dobrze? A przynajmniej zmień to tak, żeby nikt się nie domyślił o kogo ci chodzi. Zostaw długoletni konflikt. I wymyśl jakiś lepszy powód tego konfliktu. Może dwóch facetów kłócących się o dziewczynę w szkole? A potem rywalizujących o pracę. To by było niezłe.
- To by było genialne! - Dziewczyna poderwała się i ucałowała koleżankę w policzek. Ta również podskoczyła w równym stopniu zdziwiona, co przestraszona. - Mogę opisać kilka twoich sprzeczek z Malcolmem?
- Nie, nic co się wydarzyło między mną, a Malcolmem, koniec kropka.
- Nawet to, jak ze swędzącym proszkiem dobrałaś się do jego stroju do quidditcha i przez cały mecz drapał się i przeklinał?
- Dobra – odpowiedziała Aniel po chwili. - To możesz wykorzystać. Akurat z tego jestem cholernie dumna.
- Wiesz co? - Mary oparła się o stół i wpatrzyła w lekko zachmurzone niebo na suficie. - Już widzę, jak wysyłam tę książkę... nie, to arcydzieło do wydawcy. Jak w Esach i Floresach stoi na wystawie, z moim nazwiskiem na okładce. Jak ludzie przychodzą na moje spotkania autorskie...

Aniel była zafascynowana. Zawsze tak wyobrażała sobie Romea wzdychającego do Julii. Podpierającego się na ręce w dziwnej pozycji - zapewne niewygodnej, ale dla kogoś w takim stanie emocjonalnym, ból fizyczny nie miał znaczenia. Z rozmarzonym wzrokiem wpatrywał się w dal i powtarzał słowa przepełnione miłosnymi obietnicami. Mary wyglądała tak samo. Tylko, że ona wzdychała do siebie, jako niedoszłej pisarki.

- Nie dość, że jesteś hipochondryczką i panikarą – zaczęła An z rozbawieniem - to jeszcze marzycielką z niepoprawnym spojrzeniem na świat. Wydaje mi się, że to nie ja z naszej dwójki mam problemy z głową.
- Może - odparła Mary, wyrywając się z marzeń na jawie. - Ty na pewno powinnaś przestać grzebać widelcem w talerzu. Nie do tego on służy.

* * *

Plotka krążąca po szkole mówiła, że profesor Stermins to hazardzista. Nawet jeżeli nie było to prawdą i chudy mężczyzna w znoszonych, porozciąganych rzeczach nie obstawiał wyników na meczach quidditcha, to uwielbiał rywalizację. Często opowiadając o eliksirach zdarzało mu się zabłądzić w anegdotki związane ze światem sportu, czy innych gier. Wydawało się, że o rodzajach dopingu i stymulacji poszczególnych zdolności wiedział więcej, niż niejeden zawodnik, który stosował tego typu środki. Lubił przyglądać się każdej możliwej rozgrywce. Od turniejów szachowych, przez międzydomowe mecze w Hogwarcie, aż po mugolskie wyścigi konne i piłkę nożną. Nawet niektóre jego lekcje przypominały konkursy.

- Dobrze moi drodzy! Dzisiaj oszczędzę wam mojego gadania – powiedział wyciągając z biurka pliczek kartek, a pod cienkim wąsem zagościł delikatny uśmiech. Słabo oświetlona i pozbawiona okien sala sprawiała, że An poczuła dreszcz. Jakby gra toczyła się o jej życie. - Tę lekcję poświęcimy na praktyczne wykorzystanie waszej wiedzy z poprzednich lat. Każdy z was dostanie do uwarzenia prosty eliksir. Proszę nie podglądać! - Machnął różdżką, a karteczki z jego dłoni rozproszyły się po sali i każda wylądowała przy innym kociołku. - Te zadania są tak proste, że powinny zająć wam najwyżej pół godziny. Dzisiaj macie znacznie więcej czasu... ALE! - Zrobił pauzę, a w klasie dało się dostrzec dwa rodzaje reakcji. Jedni prostowali się i trzymali ręce blisko karteczek, gotowi w każdej chwili odwrócić je i przeczytać treść zadania. Pozostali wzdychali, błagając w myślach, żeby kolejna z wspaniałych gierek profesora dobiegła już końca.
- ALE... - powtórzył – nie wszystkie składniki, których zwykle się używa, są dla was dostępne. Pamiętając to, co mówiłem wam w zeszłych latach na temat właściwości poszczególnych ingrediencji oraz ich zamienności, musicie wybrnąć z tej sytuacji. Na przykład w eliksirze Morfesza, którego oczywiście nikt z was dzisiaj nie będzie robił, zamiast skrzydeł ważki można równie dobrze użyć szczurzego ogona nasiąkniętego wyciągiem z wierzby, o ile wcześniej pozwoli się wywarowi odpocząć przez dobę. Wasze zadania są znacznie prostsze, w razie problemów możecie skorzystać z podręczników, ale za każde ich użycie zdobywacie dziesięć minut karnych. Cztery osoby, które najszybciej przyniosą mi dobrze uwarzony eliksir, zdobywają najwyższe oceny i po dziesięć punktów dla swojego domu. Są jakieś pytania?

Aniel spojrzała na chłopaka stojącego ławkę dalej. Puchon co chwilę prostował i zginał palce, jakby od refleksu zależała jego ocena z przedmiotu.
- Nie ma pytań? W takim razie, kto pierwszy, ten lepszy!

Dało się słyszeć odgłosy wyginanego pergaminu, kilka jęków i prychnięć. Gryfonka nie wydała z siebie żadnego dźwięku, ale gdy ujrzała napis „eliksir oczyszczający”, uśmiechnęła się od ucha do ucha. Nawet nie spojrzała na widniejące niżej składniki, których nie mogła używać.

- To dobry moment, żeby dopiec Malcolmowi – powiedziała do stojącej za nią Mary. - Mam banalne zadanie.
- To odwal je szybko i potem mi pomóż. Nie chcę znowu dostać O! – odpowiedziała płaczliwym tonem. Nie podzielała ogólnej ekscytacji tymi lekcjami. Potrafiła warzyć proste eliksiry, ale kombinowanie nad składnikami, a co gorsza, presja współzawodnictwa ją przytłaczały. Szczególnie, że nie mogła liczyć na pomoc przyjaciółki – ta była zbyt zajęta swoim zadaniem, a pocierający czoło Malcolm tylko pobudzał ją do działania.
- Mam eliksir oczyszczający – ciągnęła An. - Uwarzę go z zamkniętymi oczami. Mogę nie być od niego lepsza, ale z tak prostym zadaniem na pewno będę szybsza. Żebym tylko niczego nie wysadziła w powietrze. - Zaśmiała się na myśl pierwszego roku w Hogwarcie, kiedy to właśnie ten eliksir był tematem lekcji. Mimo zapewnień nauczyciela, że jest to wywar, którego zepsuć nie można, Teddi Baryls postanowił udowodnić, że jest inaczej. Brwi odrastały mu przez dwie doby.

Mając to na uwadze, Aniel zabrała się do pracy. Ogień strzelał pod kociołkami, noże cięły, a profesor Stermins przechadzał się po pracowni, co jakiś czas wracając do biurka, żeby udostępnić podręcznik i z przerażającym uśmiechem dopisać ujemne punkty do odpowiedniego nazwiska.

Aniel nie mogła skupić się w stu procentach na swojej pracy. Część uwagi koncentrowała na tym, jak idzie Coltowi. Jak zwykle więcej myślał, niż robił. Rozpisywał coś na kartce, kreślił, dopisywał i drapał się po nosie. Na jego stole nie działo się zbyt wiele, w porównaniu do stołu Gryfonki, która obeszła już trzy z pięciu składników, których nie mogła używać. Problem zaczął się przy czwartym.

- Cholera... - An odwróciła się – chyba wszystko zepsułam.
- Ja chyba też – odparła Mary. - Wiesz jak pozbyć się tego krwistoczerwonego koloru albo przynajmniej wiru?

Dziewczyna uniosła brwi i zajrzała do kociołka koleżanki. Nie mogła uwierzyć własnym oczom, ale w środku znajdowała się czerwona ciecz, która na środku tworzyła lej. Wyglądało to tak, jakby ktoś wykrwawił się do wanny, a potem wyciągnął korek z jej dna.

- Możesz dodać...
- Ej! Panno z trzeciego rzędu. Proszę zając się własnym eliksirem!

An odwróciła się i spojrzała w stronę biurka. Nie była pewna, czy profesor zwracał się do niej. Przez ścianę pary, wydostającej się z kociołka przy pierwszej ławce nie widziała niczego, co stało w odległości większej niż cztery metry. Wolała nie ryzykować. Na kawałku pergaminu napisała krótką notatkę, którą podrzuciła koleżance, po czym wróciła do swojego zadania.

Zbyt się pośpieszyła. Wiedziała to. Świadomość błędu uderzyła ją jak piorun, pozostawiając na kilka sekund w stanie paraliżu. Dopiero wtedy do niej dotarło dlaczego Malcolm robił notatki. Patrzył na eliksir jak na całość, a nie jak na zadanie, z którego trzeba odhaczyć kolejne punkty. Zwykle też tak robiła. Czemu akurat tego jednego dnia musiała o tym zapomnieć?

Uderzyła pięścią w stół i spojrzała na niebieski płyn w kociołku. Starała się skupić na rozwiązaniu problemu, na przekuciu złości w motywację. Planowo powinna użyć teraz nóżek chrabąszcza, ale widniały one na liście zakazanych składników. Idealnym zamiennikiem byłyby łuski węża północnego, jednakże akurat w tym jednym przypadku, pomysł ten nie miał racji bytu. W zestawieniu z wcześniej użytymi składnikami, łuski zabiłyby wszelkie właściwości oczyszczające.

Miała dwa wyjścia. Albo rozpocząć warzenie od nowa i ugryźć problem z zupełnie innej strony albo zaryzykować. Spojrzała na zegarek. Nie było mowy o podjęciu nowej próby, nie zdążyłaby wyrobić się do końca lekcji, a co dopiero przed innymi. Musiała postawić wszystko na jedną kartę. Postanowiła, że oszczędzi czas nawet na myśleniu. Zamiast przeszukiwać zakamarki pamięci, wyskoczyła z ławki i podeszła do biurka.

- Chciałabym skorzystać z książki – powiedziała do nauczyciela, gdy ten wyłonił się z chmury dymu.
- Proszę bardzo. Timby, prawda? Wielka szkoda, całe dziesięć minut w plecy.

Wcale nie żałował. Wręcz cieszył się, bo gra powoli wchodziła na decydujący, najlepszy do oglądania, etap.

A Aniel mogła jeszcze wygrać. Chwilę później wróciła na swoje stanowisko z oczami traszki i nadzieją, że jednak się nie myliła. Odłożyła ingrediencje na stół, a w drodze po nóż jej ręka zastygła. Nagle wszelki ruch w klasie ustał, bo wszyscy doskonale słyszeli świst dobiegający ze środka sali. Dokładnie z kociołka jednej z Gryfonek. Aniel zaczerwieniła się i spojrzała na kolegów. Malcolm akurat stał w przejściu zmierzając do nauczyciela, ale jak wszyscy, zatrzymał się i patrzył w stronę dziewczyny. Nawet Mary stanęła na palcach, próbując zajrzeć do kociołka przyjaciółki. Z punktu widzenia, Aniel czas się zatrzymał. Chociaż wszystko trwało zaledwie ułamek sekundy, czuła na sobie spojrzenia kolegów i przechodzący po plecach dreszcz. Świst narastał. Musiał być słyszalny nawet na korytarzu.

An zbliżyła się do kociołka, ale zanim zdała sobie sprawę, co jest nie tak, jego zawartość eksplodowała.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?