Święta Bożego Narodzenia.
Jedyny okres w roku, kiedy można naprawdę poczuć unikalną magię. Coś, czego nie da się opisać w żadnej księdze, żadnymi słowami. Ciepło serc rozgrzewa wnętrza domów, pełnych miłości i śmiechu rozbawionych dzieci. Świecące lampki migocą radośnie, rzucając ciepły blask na przykryty śniegiem świat. Wszystko wydaje się takie inne, takie wyjątkowe. Jakby na chwilę wszystko przeniosło się w czasie. Do dni pełnych ciepła. Do dni, kiedy wszystko było inne.
Do dni, kiedy jeszcze było dobrze.

Gwiazdy zimnym oświecały pokrytą cienką warstwą śniegu drogę. Małe płatki wirowały w powietrzu z każdym podmuchem wiatru, osadzając się na kapturach i czapkach nielicznych przechodniów. Niknęły w ich czarnych, zimowych płaszczach, żeby po chwili móc zapomnieć o ich istnieniu.
Między tymi płatkami szedł chłopak. Nie widział mijanych ludzi, którzy z uśmiechami na twarzach spieszyli do domów. Nie słyszał ujadającego pod murem psa, domagającego się choćby kawałka chleba na tą szczególną okazję. Nie czuł zapachu kominkowego dymu, który wydobywał się z domów naokoło i starał się przykryć ogrom nieba, odciąć je od ziemskiego świata. Jakby nakładał klosz, izolował małe miasteczko na tę jedną noc.
Chłopak szedł wolnym krokiem, zostawiając ślady na białym puchu. Tworzyły pewien szlak, drogę, którą musiał przebyć. Drogę, która była jego całym posagiem.

Księżyc świecił nad jego głową w pełni, oślepiał go, starał się zwrócić na siebie uwagę. Chłopak uśmiechnął się na chwilę. Księżyc jakby domagał się czegoś, co mu odebrano. Jakby chciał odzyskać coś, co tylko on potrafił sprawić. Jakby też mógł czuć to, co ten chłopak. Tęsknotę, żal. Ale także rozczarowanie.
Dlaczego musieli zostać pozbawieni tej jednej rzeczy, która była odmiennością codzienności? Żadne z nich nie może patrzeć na to, co tak kochali. Była jednak między nimi jedna różnica. Księżyc już to widział, wiele razy. Chłopak – nigdy. Mógł jedynie sobie to wyobrażać, jedynie marzyć o tym widoku. O widoku łaknienia, pożądania, zatracenia we wściekłości.
Po jego ciele przeszedł dreszcz.
Zbliżała się północ. Musiał się pospieszyć.

Następnym przystankiem okazał się być ptak. Przysiadł akurat na chwilę na parapecie, skubiąc z niego pozostałości śniadania. Otoczony ciepłym puchem nie zwracał uwagi na przeszywający wiatr, który bezlitośnie smagał twarz chłopaka.
Kawałek dalej również znajdował się ptak. Leżał na plecach, z rozchylonym dziobem i martwymi oczami, wpatrującymi się w nicość. Niewinna krew zbroczyła biel śniegu, zakłóciła ład i porządek tego niezwykłego czasu. Jakby zakwitła zamiast kwiatów nad odejściem ptaka, o którym za kilka dni nikt nie będzie pamiętać.
Po chwili zza płotu wyłonił się czarny jak smoła kot. Chłopak przystanął na chwilę, czekając na rozwój wydarzeń. Kot rozejrzał się, jakby w przestrachu, strzepnął wąsami i przebiegł pod płotem. Jak uciekinier, jak tchórz, jak szpieg. Zostawiając na śniegu płytkie ślady przemknął się do martwego ptaka i ostrożnie, jakby z namaszczeniem, wziął go w zęby. Ponownie się rozglądając wrócił za płot i pobiegł dalej, w kierunku małej szopy. Chłopak zmarszczył brwi, ale nie miał zamiaru odpuścić. Pobiegł za nim. Unikając świateł latarni, zbliżył się do uchylonych drzwi, zajrzał. Przez okno po drugiej stronie wpadało nikłe światło. Było jednak wystarczająco mocne, żeby mógł dostrzec czarną kotkę i jej trzy kociątka. Maluchy były już zbyt duże, żeby wystarczyło im jedynie mleko matki. Musiały nauczyć się, jak jeść mięso, jak przetrwać zimę. Wiosną pewnie wspólnie z matką będą wychodzić na polowania i dbać o swoją własną skórę. Teraz jednak wśród przepychanek i gwaru starały się zdobyć trochę mięsa z tej ubogiej kolacji.
Ktoś umrzeć musi, żeby żyć mógł ktoś.
Taka prawidłowość rządzi się tym światem. Niewinne ofiary czasem muszą się poświęcić, by ktoś inny przetrwał. By żył i przeżył, by umarł potem, zabierając pamięć o poległych do grobu.

Śmierć chodzi za każdą istotą na ziemi, zabierze ją wcześniej lub później, rozerwie więzi, zniszczy to wszystko, co było budowane miłością i szczęściem.
Nie dopuści do tego, żeby dłoń ponownie mogła dotknąć dłoni.
Postawi mur między tym, co było i tym, co będzie. Teraźniejszość jest ułudą, wyobrażeniem, którego ludzie kurczowo się trzymają, by nie popaść w szaleństwo.

Teraz to przyszłość. Teraz – minęło.

Kolejne płatki zmieniały się krople wody, spływające po twarzy chłopaka. Przyspieszył kroku, jakby wystawiając do nich twarz, mokre policzki błyskały w świetle. Słona tęsknota płynęła razem z nimi. Spływała w dół, po szyi, ku sercu. Tam zmieniała się znów w lód, który ciążył i ciągnął ku ziemi. Nie pozwalał się wzbić. Od środka zabijał.

Ostatnia stacja.

Na tle ciemnego nieba zamajaczył mu jakiś kształt, czarny, mroczny, posępny. Wołał go, wzywał do siebie, wiedział, kim jest chłopak i po co przyszedł.
Na szczycie budynku widniał niewielki krzyż. Niewielkie fatum każdego człowieka.
Łatwo jest żyć, łatwiej jest powiedzieć, że śmierć to kolejne wrota, kolejny etap. Dlaczego miałby się rozpocząć, kiedy jeszcze nie wszyscy byli gotowi? Kiedy ktoś czekał w domu, wstrząsany płaczem, rozdzierany tęsknotą?

Dlaczego to musiało się stać?

Dlaczego nic nie mógł zrobić?

Dlaczego był za młody?

W głowie wciąż słyszał jej głos, jej słodki śmiech, miękkie włosy, gładką skórę. Wciąż widział jej teraz niknące w mroku oczy.
Wciąż widział w snach jej martwe ciało, porzucone gdzieś między innymi, odepchnięte, zbrukane śmiercią.
Widział jego dumny uśmiech, czuł zapach bezpieczeństwa, którym się otaczał, dłońmi wodził po twarzy, pokrytej bliznami czasu i zmartwień.
Potem widział go, jak z wyciągniętą do niej dłonią leżał tylko, bez życia, bez słów, bez uśmiechu, którym tak często go obdarzał.

Dlaczego?

Dlaczego oni, spośród wszystkich innych?

Jakby chłopak od dziecka obciążony był poczuciem samotności.

Wolnym krokiem szedł naprzód.
Minął budynek kościoła, minął czarną, żelazną bramę, mijał kolejne wystające z ziemi nagrobki. Szedł między nimi, kluczył, błądził w labiryncie myśli. Chciał móc przez chwilę być przy nich. Chciał móc mieć możliwość powiedzenia im wszystkiego, powiedzenia tego, czego nie dał rady powiedzieć kiedyś. Chciał paść w ich ramiona, móc zobaczyć ich jaśniejące dumą twarze.

Widzicie? Przeżyłem. Skończyłem szkołę. Wyrosłem.

Dzięki wam.

Dziękuję.

Przepraszam..

W końcu zatrzymał się. Księżyc oświetlał zaczerwienione od płaczu oczy, oświetlał drżące dłonie, oświetlał zagryzane do krwi wargi.
Dotarł do końca wędrówki, do końca swojego szlaku. Znalazł to miejsce, w końcu. Jednak nie mógł się zdobyć. Nie mógł znaleźć w ściśniętym gardle żadnych słów. Nie mógł paść na kolana, przytulić ich, wyznać grzechy.
Nie mógł żyć..

- Teddy.

Chłopak gwałtownie podniósł głowę. Mokre od śniegu turkusowe włosy przykleiły się mu do czoła, opadły na oczy.
Przez chwilę myślał, że słyszał głos ojca.
Że jednak tu są, jednak przyszli.

Nagle poczuł na ramieniu ciepłą dłoń. Ścisnęła je, dodała otuchy, wsparła na upadłym duchu. Potem już nie panował nad sobą. Wtulił się w mężczyznę i zaszlochał cicho, nie mogąc dłużej powstrzymać się rozpaczy. Nie mogąc dłużej tkwić w tym samemu. Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie.

- Powiedz to, Teddy.

Chłopak również się uśmiechnął. Chciał to powiedzieć. Chciał.

I powiedział.

- Tonks.. Remusie.. Tęsknię..

Zduszony szloch wstrząsnął nim jeszcze raz i drugi, kiedy Harry ponownie poklepał jego plecy. Spojrzał jeszcze raz na grób ludzi, których tak dobrze znał. Na ludzi, którzy zginęli za to, w co wierzyli. Powiedział jeszcze jedno słowo, kiedy wspólnie z ich jedynym synem rozpłynął się w powietrzu.

- Pamiętam.