Barty Crouch Jr. stał przed lustrem w łazience i robił sobie makijaż z okazji Halloween. Jak co roku, śmierciożercy bawili się z tej okazji w pubie znajdującym się przy alei Śmiertelnego Nokturnu. W takim miejscu nie wypada wyglądać jak przeciętny czarodziej, a tym bardziej w Halloween. Mężczyzna pomalował sobie twarz na trupioblady kolor, okolice oczu na czarno, natomiast usta na krwistoczerwono, pod wargami namalował strużki krwi i zaczarował zęby, by między nimi widać było krew. Mężczyzna założył czarną szatę. Nie zamierzał się specjalnie starać ze strojem, ale nie chciał się też wyróżniać wyglądając zwyczajnie. Barty popatrzył na siebie i uznał, że prezentuje się nie najgorzej. Nikogo nie wystraszy, ale nie zależy mu na tym, chce po prostu spędzić miły wieczór z przyjaciółmi.

Mężczyzna zaraz po wyjściu z domu aportował się wprost na Aleję Śmiertelnego Nokturnu. Miejsce to zawsze było pełne nieciekawych typków, a w ten wieczór było wyjątkowo przerażające. Spotkać można było wiele osób poprzebieranych m.in. za wampiry, upiory i inne najstraszniejsze postacie. Wiele osób było zakrwawionych lub nawet martwych, na ulicach leżeli mugolacy zabici przez śmierciożerców i zaciągnięci na Nokturn. Barty skierował się w dół ulicy, minął studio tatuażu Markusa Scarra i wszedł do jedynego na tej ulicy pubu o nazwie Biały Wiwern, gdzie wraz z innymi poplecznikami Czarnego Pana mieli świętować halloween. Gdy tylko wszedł do środka, zauważył, że miejsce to zostało dodatkowo udekorowane na tę okazję. Ściany były zbryzgane krwią - Barty podejrzewał, że prawdziwą. W kącie leżał martwy czarny kot z głową wykręconą pod dziwnym kątem, a pod sufitem krążyły nietoperze. Po sali kręciły się dwa duchy. Jednego z nich Barty znał, był to Pat, jeden z największych morderców mugolaków XV wieku, miał 75 lat kiedy został przez nich w zemście brutalnie zamordowany. Pozostały mu po tym blizny, miał pokiereszowaną i pomarszczoną ze starości twarz, brakowało mu połowy uzębienia. Drugim duchem była młoda kobieta imieniem Mary. Barty widział ją po raz pierwszy, miała długie włosy i uwodzicielskie spojrzenie. Było w niej coś, co budziło respekt. Barty usiadł przy stoliku razem z McNairem i Amycusem. Barman Bob podał mu pokaźną porcję ognistej whiskey. W barze oprócz nich było jeszcze około dwudziestu innych śmierciożerców m.in. Severus Snape, Lucjusz Malfoy, Yaxley, Crabbe, Goyle, Alecto Carrow, Nott. Nie zabrakło również Fenrira Greybacka - jednego z najgroźniejszych wilkołaków. Towarzystwo bawiło się wesoło popijając ognistą whisky i zajadając krwiste befsztyki, które w wykonaniu Boba były twarde jak kamień. Rozmawiano głównie o Czarnym Panu, czystości krwi i zabijaniu oraz torturowaniu mugolaków, którzy hańbią rasę czarodziejów.

Drzwi baru otworzyły się nagle i do środka weszły dwie postacie: wampir wlekący za sobą Narcyzę Malfoy. Wszyscy obecni zamarli na ten widok - nic dziwnego - wampir wyglądał naprawdę przerażająco. Między zębami miał krew, a z ust wystawały mu dwa długie kły, służące do wysysania krwi z ciała ofiary. Narcyza zaś była blada jak ściana, na szyi miała świeże ślady po ukąszeniu takimi właśnie kłami, a jej włosy zbroczone były krwią. Wampir zawlókł przerażoną kobietę do stolika w kącie sali i pchnął ją na wolne krzesło. Kobieta jęknęła cicho, widać było, że jest wykończona.
- Kto następny? - spytał groźnym i zdecydowanym głosem wampir.
Odpowiedziała mu głucha cisza, nikt nie ważył się odezwać. Wszyscy wyglądali na przerażonych. Nieliczni, jak Crabbe i Goyle, cichaczem opuścili pub. Malfoy zbladł. Widać było, że najchętniej poszedłby w ich ślady, ale nie ważył się, widząc, że jego żona jest w niebezpieczeństwie. Barman zniknął na zapleczu, choć na co dzień był zdecydowanym i odważnym człowiekiem. Inaczej nie wytrzymałby długo pracując w takim miejscu.
- Tchórze - mruknął Snape pod nosem, jako jedyny zachował kamienną twarz i trudno było stwierdzić czy naprawdę się nie boi czy tylko udaje.
Duchy obserwowały całe zajście bez strachu - śmierć im już nie groziła, więc nie miały się czego obawiać.

Wampir skierował się w stronę Alecto Carrow, ta krzyknęła przerażona, kiedy wyciągnął rękę w jej stronę. Tymczasem śmierciożercy po doznanym w pierwszej chwili szoku zaczynali odzyskiwać powoli pewność siebie.
- Dajcie mi go tu, odetnę mu głowę siekierą - zawołał McNair i wyciągnął narzędzie, na którym widniała jeszcze całkiem świeża krew po poprzedniej ofierze.
Tymczasem Mulciber, Rosier i Travers zaszli wampira od tyłu i zaatakowali jednocześnie. Wampir z dużą zręcznością odbił zaklęcia rzucone przez Mulcibera i Rosiera, którzy upadli na najbliższy stolik. Zaklęcie Traversa natomiast, trafiło do celu i spowodowało, że wampira odrzuciło w bok i jednocześnie spadła mu maska. Wszyscy oniemieli, gdy zobaczyli, kto się pod nią kryje. A była to Bellatrix Lestrange.
- Aleś nas przestraszyła, Bella - powiedział Yaxley. - Przyznam, że przez chwilę dałem się nabrać.
- W końcu to halloween - odparła Bellatrix. - Każdy powinien przeżyć chwilę grozy, szkoda, że nie widzieliście min mugoli na mój widok - zaśmiała się szyderczo. - Prawie poumierali ze strachu. Szkoda, że tak się nie stało, nie musiałabym używać avady - znów się zaśmiała.
Całe towarzystwo odzyskało dobry humor i pewność siebie, a gdy wybiła północ wszyscy rozeszli się do swoich domów.