Bohaterowie: Ron Weasley .

- Nie zgłosił się sam? Jasne... Po co ktoś miałby robić to za niego? - prychnął Ron przechodząc przez portret Grubej Damy. Nie wiedział co ze sobą zrobić, ale nie mógł usiedzieć na miejscu. Był zły. Był też głodny. Wszedł na schody, które powinny zabrać go do Wielkiej Sali, gdzie na pewno stygły resztki kolacji, lecz stopnie jak na złość nie ruszyły się z miejsca.
- I wy przeciwko mnie?! - warknął i kopnął w poręcz, obijając sobie stopę. Krzyknął z bólu, po czym zaklął pod nosem. Schody ruszyły i jakby obrażone, niemiłosiernie oddalały się od Wielkiej Sali. Zrozpaczony Ron prawie zapłakał, a gdy tylko grunt pod jego nogami się ustabilizował, kuśtykając ruszył przed siebie, na wszelki wypadek rezygnując z używania ruchomych schodów. Po chwili, pożałował tej decyzji.
„Harry na pewno wiedziałby gdzie jest, przecież on ma mapę. A ja muszę błąkać się bez celu”. I rzeczywiście, sfrustrowany błądził po zamku, aż trafił do Sali Wejściowej. Nie zastanawiając się wiele, wyszedł na dwór, odpuszczając sobie kolację. Musiał ochłonąć i miał nadzieję, że zimno panujące na błoniach nieco mu w tym pomoże. Kierowany mrocznym nastrojem, ruszył w stronę Zakazanego Lasu. Zatrzymał się przy granicy drzew i nie bardzo wiedząc co dalej zrobić, usiadł pod jedną z wierzb.
Ile by dał za to, aby uczestniczyć w Turnieju Trójmagicznym! Na pewno wrzuciłby nazwisko do Czary... Gdyby tylko był starszy... Mógłby zdobyć sławę i pieniądze. To wszystko, co Wybraniec już miał, to wszystko, czego nigdy nie miała rodzina Weasleyów. Chłopak westchnął bezsilnie. Pełen furii podniósł jakiś kamień i rzucił nim w krzaki. Liście zaszeleściły, a z miejsca, w którym zniknął pocisk dobiegło ciche burczenie. Ron poderwał się i przywarł do najbliższego pnia. Czekał z różdżką w gotowości, ale po chwili odetchnął z ulgą, gdy zamiast wilkołaka, czy innego potwora, z krzaków wynurzył się rudy pysk Krzywołapa.
- Durny kot... - mruknął chłopak, a zwierze prychnęło, jeszcze bardziej rozsierdzając Gryfona – Drętwota! - Kot podskoczył i nastroszył sierść, gdy promień światła uderzył o drzewo nieopodal. Prychnął jeszcze raz, po czym odwrócił się i powoli ruszył w stronę zamku. - Drętwota! - powtórzył Ron coraz bardziej zdenerwowany, lecz tym razem nie stało się kompletnie nic. - Ty cholerny kawałku drewna!- wrzasnął, rzucając różdżkę między drzewa. Stał chwilę próbując się uspokoić, aż dotarło do niego co właśnie zrobił. Przestraszony rzucił się na ziemię i zaczął przeszukiwać ściółkę.
- Gdzie jesteś różdżko? Błagam znajdź się, nie mogę sobie pozwolić na zmarnowanie kolejnej. Nie po tym co się stało w drugiej klasie. - Po chwili, zrezygnowany opadł na podłoże z liści i dodał nienawistnym szeptem: – Oczywiście Harry mógłby sobie na to pozwolić. Mógłby mieć całą kolekcję różdżek. Jego fani chętnie oddaliby mu swoje własne.
Czuł zimno wilgotnej ziemi, ale nie miał siły, a może ochoty, się ruszyć. Mógłby tak leżeć do końca świata. Czy kogoś w ogóle by to obchodziło?
Coś otarło się o jego rękę. Machnął nią bezwiednie, lecz wciąż czuł delikatne muskanie na palcach. Spojrzał w tamtą stronę i wrzasnął, zrzucając z siebie pająka. Stworzenie wylądowało kawałek dalej i zdawało się wpatrywać w Rona z wyrzutem. Powoli zapadał zmrok, ale chłopak dokładnie widział skierowane na niego oczka. A co ważniejsze, leżącą nieopodal różdżkę. Nie sięgnął po nią od razu, poczekał aż pajęczak odszedł na bezpieczną odległość i dopiero wtedy podniósł swoją własność. Starannie ją wytarł i schował za szatę. Przypomniał sobie jedna z najgorszych chwil jakie dane mu było przeżyć. Moment pełen pająków, kiedy to, przez Harry'ego, znalazł się w gnieździe wielkiego Aragoga...
Zmrok zapadł na dobre. W głębi lasu rozległo się hukanie, które wyrwało chłopaka z nieprzyjemnego odrętwienia. Powinien wracać do zamku. Ale czy na pewno chciał wrócić do Pokoju Wspólnego, gdzie Gryfoni do rana będą świętować zwycięstwo Harry'ego? Na pewno głównym tematem w dormitorium również będzie zdobycie złotego jaja. Ale czy ktokolwiek wspomni, dzięki komu Harry wiedział o smoku? Ależ po co? Liczy się przecież tylko Chłopiec Który Przeżył, Chłopak Który Pokonał Smoka! Ale czy sam to zrobił? Nie! Oczywiście Szalonooki mu pomógł.!Jak zawsze, pupilek nauczycieli Obrony Przed Czarną Magią dostępuje zaszczytu. A bez Hermiony nie nauczyłby się nawet zaklęcia przywołującego! Sam nigdy nie przechytrzyłby smoka i pozostałych zawodników. Sam nic by nie zdziałał!
Ale czy ktokolwiek byłby w stanie zrobić to bez przygotowania? Wszyscy wiedzieli o zadaniu. Krum, Cedric, Fleur...
Fleur. Ron przechodził właśnie koło powozu Beauxbatons. Zatrzymał się na moment i myśląc o francuskiej dziewczynie westchnął, zapominając na chwilę o Turnieju.
Czy mógłby coś zrobić, żeby zdobyć jej serce? Zrobiłby wszystko. Zrobiłby wszystko żeby chociaż zwróciła na niego uwagę!
Eliksir Wielosokowy – odezwał się cichy, zawistny głosik w jego głowie. - Zmień się w Harry'ego, a na pewno ta piękność cię zauważy...
Ron wzdrygnął się na myśl o kociołku w łazience Jęczącej Marty i odsunął od siebie tę obrzydliwą wizję. Z ociąganiem ruszył w stronę zamku i wspominał ostatnie trzy lata spędzone razem z Harrym. W tym okresie nie raz wpadali w różne tarapaty, wszelkie kłopoty zawsze dotyczyły Pottera, a głupi i biedny przyjaciel był tylko chłopcem na doczepkę. Przez ten czas, chłopiec z blizną w kształcie błyskawicy zyskał sobie większą sympatię Weasleyów niż Ron przez całe swoje życie! Mama na pewno chętnie zamieniłaby go na Harry'ego... Percy? Ginny? Oni wszyscy go uwielbiają! Przecież ten chłopak jest częstszym tematem rodzinnych rozmów i dumy niż Ron. Chłopak wyobraził sobie Norę. Swój pokój zajęty przez Harrego. A także siebie dzielącego strych z ghulem... Pewnie wyobraziłby sobie wiele innych nieprzyjemnych szczegółów, gdyby w zamyśleniu nie wpadł na Filcha i Snape'a.
- Dobry wieczór panie Weasley. Co pan robi na dworze w taką piękną noc? - zapytał nauczyciel.
- Wracam do dormitorium, panie profesorze. Odrabiałem szlaban u profesor Sprout - skłamał.
- Jutro odrobi pan go u mnie. Panie Filch, proszę odprowadzić ucznia do wieży Gryffindoru. - Odwrócił się, a zanim zniknął za wielkimi drzwiami dodał: – Odejmuję dziesięć punktów twojemu domowi Weasley.
Ron jęknął. Chciał zaprotestować, ale wiedział, że nie ma to najmniejszego sensu, wiec bez słowa powlókł się za zadowolonym woźnym. Znowu zakipiała w nim nienawiść. Oczywiście gdyby na jego miejscu był Harry...
...to Snape odjąłby Gryfonom wszystkie punkty... i pewnie dałby mu miesiąc szlabanu. Nie obyło by się też, bez kpiącego komentarza dotyczącego podobieństwa do ojca: „Twój ojciec też szwendał się nocami po zamku. On też bez wahania złamałby zasady żeby tylko wziąć udział w Turnieju Trójmagicznym. Pragnienie sławy i rozgłosu macie we krwi. Prawda Potter?”
Ron wyobraził sobie sposób, w jaki Snape mógłby to powiedzieć i zawrzał jeszcze większym gniewem. Tym razem skierowanym prosto w nauczyciela.
Przecież Harry taki nie był! Nie pragnął sławy, to nie on wpakowywał się w kłopoty, to kłopoty pakowały się w niego. No może czasami sam się w nie wplątywał, ale zawsze miał ku temu powód. Przecież ratował Syriusza, ratował Ginny! Nie łamał zasad dla przyjemności. Nie robił tego dla sławy. Robił to, bo musiał. Jego odwaga nie wynikała z chęci zaimponowania, a z czystej potrzeby. Wiedział to. Wiedział, bo przecież kto zna Harrego lepiej niż on? Niż jego przyjaciel, który towarzyszył mu w tarapatach? Snape? Snape myśli, że rządny sławy dzieciak wrzucił swoje imię do Czary Ognia? Że zrobił to żeby podbudować swoje ego? On myśli, że Harry dla rozrywki wpakował się w walkę ze smokiem!? Przecież to oczywiste, że ktoś go wrobił! On nie jest przecież taki głu...
Ron stanął jak wryty przed portretem Grubej Damy. Zarówno kobieta z obrazu, jak i Filch patrzyli na niego zniecierpliwieni. A on stał z otwartymi ustami, bo właśnie uświadomił sobie jak wielkim był idiotą.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.