Rodzinnie - Fan Fiction - Harry-Potter.net.pl - Magiczny Świat Harry'ego Pottera

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Rodzinnie

Podstawowe informacje:

Autor:

Shanti Black

Gatunek: Poezja

Ograniczenie wiekowe: b/o

Przeczytano 2324 razy.

I przyszli po niego wszyscy.

Siedzi w fotelu, już się postarzał,
Nie wszystko jest takie, jakie wymarzył.
Nie ma z nim żony, odeszła wcześniej
Po raz kolejny pękło mu serce.

Dzieci dorosłe w świat wyjechały
Pies, kot, wspomnienia tylko zostały.
Zdjęcia na szafce wciąż się ruszają
Chociaż wyblakły, urok swój mają.

Bierze w dłoń jedno, spogląda czule
Już nie pamięta prawie w ogóle,
Kiedy zrobione ono było,
Jedno jest pewne – czas spędził miło.

Bo na nim z bratem jest przedstawiony
Jest jeszcze Harry, tam, z drugiej strony.
Łza po policzku spływać zaczyna,
Bo brata nie ma. Umarł. A bólu krztyna

Znowu przedziera serce bliźniaka.
Czemu Cię, bracie, spotkała śmierć taka?
Tęsknię okropnie, czasem Cię wołam,
I nie wiem, ile jeszcze podołam.

I drugie zdjęcie w ręce ląduje
Tam państwo młodzi z gośćmi tańcują
Wszyscy szczęśliwi, beztroscy się zdają
I na problemy nie narzekają.

I trzecie zdjęcie, to najważniejsze,
Chociaż tak stare, chociaż najmniejsze.
I tutaj płakać już on zaczyna,
Bo kto na zdjęciu? Jego rodzina.

Mama i tata, a obok Bill
Też już nie żyje, kiedyś był kimś.
Charlie i Percy się obejmują
Ronald i Ginny śmiesznie pozują.

I się otwiera rana bolesna,
On i brat bliźniak stoją na krzesłach,
Górują wyraźnie nad całą resztą,
Aż w ramce zdjęcia się nie mieszczą.

Z nich wszystkich tutaj on tylko został,
Zbliża się jego dziewięćdziesiąta wiosna,
Tęskni za nimi niewypowiedzianie
I oczekuje z nimi spotkania.

Wnet zdjęcia z powrotem na kominku stawia,
I już z fotela wstawać się nastawia,
Gdy mu się zdaje, ale co dziwo!
Całą rodzinę widzi jako żywą.

Mama i tata, a obok Bill,
Czy to złudzenie? Nie ma już ich.
Charlie i Percy się obejmują,
Ronald i Ginny dziwnie pozują.

A zza nich nagle wyłania się ten,
Za którym tęsknił najbardziej, i staje przed
Nim i mówi, a mowa jak złudzenie:
Witaj, mój bracie, już koniec z cierpieniem.

Koniec z tęsknotą i koniec z żalem,
Dziś z nami będziesz cieszył się balem,
Dziś idziesz z nami do lepszego świata,
Bo już minęły tu twoje lata.

Wstaje więc przejęty, kroczy wraz z nimi
W piękną złocistość światłość, a ziemię
Zostawia za sobą, nie martwi się niczym,
W końcu rodzinę swoją zobaczył.

A ciało jego już pogrzebane
W rodzinnym grobowcu przed światem schowane
A na inskrypcji napis się bieli:
Tu pochowani nasi Anieli.

Molly i Artur, nasi dziadkowie,
Bill, Charlie, Percy, Ron nasi wujkowie
I ciocia Ginny, a pod tym jak na tacy:
Fred i George Weasley – kochani bliźniacy.

Komentarze

Christina dnia 30.09.2014 10:51

Tematyka utworu jak najbardziej mi odpowiada.
To smutne, że George umiera w wieku dziewiętnastu lat. Ta rodzina zdecydowanie za wiele już przecierpiała.

Mimo że są rymy, czuję się jakbym czytała wiersz biały. Rytm jest zaburzony.

Penelope dnia 30.09.2014 11:02

No muszę przyznać, że wzruszający ten wiersz. Podobało mi się to, że przedstawiłaś Freda jako staruszka i jako ostatniego żyjącego członka rodziny. Dodało to klimatu i uroku Twojemu dziełu.

Rytm i rymy dużo lepsze na początku wiersza, później zaczynają troszkę szwankować, ale i tak nie jest źle.

fuerte dnia 30.09.2014 11:03

Fajnie Ci to wyszło. Co prawda są dwie, czy trzy zwrotki pod koniec wiersza, które są kulawe, ale jako całość tekst jak najbardziej mi się podoba. Z jednej strony czuć smutek, z drugiej we wspomnieniach jest wyraźnie wyczuwalne ciepło na myśl o najbliższych. Wiersz nie jest skomplikowany, ale jak widać to co najprostsze wyraża najwięcej. Życzę dużo weny.

Finnigan dnia 30.09.2014 11:35

No tutaj to przeszłaś samą siebie, gratuluję pomysłu, mój wiersz o bliźniakach do twojego może się schować <chyli czoła> Dziewczyny jak widać lubią pozazdrościć, choć wiadomo że rymy to nie wymóg <Chris>, a kulawe zwrotki też czasem są fajne <Fuerte>. Mnie się podoba i to bardzo.

Christina dnia 30.09.2014 11:57

Fin, przecież napisałam, że rymy są, więc nie rozumiem Twoich pretensji.
I jak już pisałam przy innych wierszach, owszem, zazdroszczę każdemu kto pisze wiersze rymowane.

Teodora dnia 01.10.2014 14:46

Niesamowicie nastrojowy! Łatwo wczuć się w rolę stęsknionego brata. Widać więź łączącą całą rodzinę ale w szczególności bliźniaków.
Mnie również bardziej podobały się początkowe zwrotki - jakby lepiej dopracowane. W późniejszych rytm sie gubi.

Podoba mi się zarówno tematyka jak i forma. Daje W.

alekskot dnia 01.10.2014 16:03

Ztrasznie się wzruszyłam jak to przeczytałam

(pewnie po części o to chodziło).Naprawdę świetnie wyszedł ci ten wiersz,zwłaszcz opisy zdjęć są wspaniałe.Naprawdę zazdroszczę ci takiego talentu.

Nieoryginalna dnia 02.10.2014 21:05

Może czasem brakuje rymów, co zazwyczaj mi przeszkadza, lecz przy tym wierszu zupełnie nie zwróciłam na to uwagi.

Wiersz wywołał u mnie masę emocji - już na początku, gdy stary już George wspomina brata, byłam autentycznie wzruszona. Potem, gdy po kolei wspominałaś Weasleyów, nie mogłam oderwać się od tekstu, fantastycznie Ci to wyszło. Uwielbiam wszystkich Weasleyów i zrobiło mi się szkoda George'a. Mam nadzieję, że napiszesz więcej takich nastrojowych wierszy, bo ten już od początku wywołał u mnie masę emocji.

Smierciojadek dnia 03.10.2014 12:21

To chyba Twój najlepszy tekst, który bardziej przypomina mi balladę aniżeli czystą prozę. Od pierwszych linijek można było wczuć się w panujący nastrój, który z jednej strony był melancholijny, a z drugiej radosny, pokrzepiający. Rytm jest zachowany, niedokładność rymów też nie przyciągnęła mojej uwagi, bo wiersz czyta się jednym tchem, bez zatrzymywania się przy brakach. Naprawdę gratuluję.

EmilyWright dnia 03.01.2015 14:26

Wzruszyłam się

To takie smutne. Ta rodzina tyle wycierpiała... Świetnie napisany wiersz. Daję W.

Katherine_Pierce dnia 21.03.2015 09:10

Popłakałam się

na początku myślałam, że będzie o Harry'm ale jak dotarło do mnie że to mój kochany G. tak cierpi to już mi się oczy zaszkliły. A jak wziął zdjęcie rodzinne to już płakałam razem z nim

Piękne. 90 lat jak na czarodzieja to nie dużo, tym bardziej, że reszta (Ron i Ginny młodsi) wcześniej odeszli, pomijam Freda, który zmarł tragicznie, ale poza tym nic mi nie zgrzytało, czytało się bardzo płynnie. Brawwwwooooo

Sam Quest dnia 11.12.2015 12:10

Tematyka? jak najbardziej. Ale wybijałaś mnie rytmem, który był trochę zaburzony. Troche mnie drażniło takie niezdecydowanie, niby chcesz rymy, ale są trochę nieskładne, lepiej jakbyś zrobiła wiersz biały z tego. Nie mogłam się wczuć bo dziwnie skonstruowane zdania i rytm mnie wybijały i nie dały w pełni poczuć klimatu tego wiersza, a szkoda.
Co do tematyki fajna, tęsknota Freda za rodziną i moment śmierci w którym przechodzi w ten rug wymiar z całą rodziną. Piekne, smutne.
Generalnie wiersz dobry, chociaż lekko niedopracowany

Wioletta dnia 04.08.2016 18:10

ej, wzruszyłam się na koniec. było to bardzo piękne, wzruszające. miało wspaniały klimat. naprawdę to było bardzo głębokie, przemyślane i dopracowane. naprawdę wielkie brawo. są tu takie emocje jakich oczekuje w takich wierszach..

ania919 dnia 08.10.2016 19:35

Wzruszający wiersz, świetnie oddałaś klimat sytuacji. Pomysł naprawdę znakomity i wykonanie również. Czasem rymy i rytm troszeczkę szwankował, ale utwór jest in tak bardzo dobry. W ciekawy sposób przedstawiłaś odejście Georga, podoba mi się twoja wizja tego. To, że przyszła po niego rodzina i w ogóle cała ta sytuacja.

Marcus Clinton dnia 23.03.2017 20:56

Chwytasz za serce tym wierszem. Wyraża on wszystkie emocje, które człowiek ma w sobie zawarte, lecz czasami się ich wstydzi. Rozpacz, smutek, żal, cierpnie, płacz. Coś mnie mocno złapało. Idealnie oddajesz obraz prawdziwości tego co czuje jeden z bliźniaków. Daję W, bo inaczej się nie da.

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.