Taki sobie rymujący (oby) wierszyk o NAS :p
Gdy wszyscy rano się budzą,
Wędrują do Wielkiej Sali,
Zjeść śniadanie,
Na którą całą noc czekali.
A tam cztery stoły,
Różnych historii,
Różnych podglądów i melancholii.
Po prawej jedzą Ślizgoni,
Gdzie się zachwalają.
Dalej siedzą Krukoni,
Gdzie nawet tu czytają.
Później dom Hufflepuffu,
Jak zwykle pozbawiany fachu.
A no końcu urzędują Gryfoni,
Gdzie opadają z nocnej symfonii.
Jeden drugiemu skacze do gardła,
Na tym historia Hogwartu oparta.
Ślizgoni chcą usunąć Gryfonów,
A Gryfoni zlikwidować Ślizgonów.
Krukoni tę walkę gdzieś mają,
A Puchoni nad tym właśnie rozpaczają.
Gryfoni uwielbiają grać w Qudditcha
I są w tym wspaniali,
I zawsze chcę być w tym po prostu mistrzami.
Uwielbiają się pojedynkować,
Robić innym kawały,
Głośno imprezować,
I być ponad miary.
Czy oni w końcu zmądrzeją,
Czy to tylko ślepa abstrakcja?
Jednak każdy wierzy,
Że rozsądek ich w końcu namierzy.
Ślizgoni uwielbiają wygrywać,
Tradycję czystości krwi utrzymywać.
Puchar Domów wygrywać.
Chcą być najlepsi,
Chcą być gwiazdami,
Chcą być niepokonani
I po prostu chcą być tacy "The best",
A, gdy im się to nie uda
To wtedy wojna jest.
Krukoni czytają wiecznie,
Uczą się chyba wszędzie.
Do wszystkiego z rozumem podchodzą,
Intelektualnie wszytko robią.
Nie umieją jednak słuchać serca,
Zawsze robią to, co mózgowi od zaraz potrzeba.
Rozum u nich jest jak słodki miód,
Normalnie chyba boski cud.
Puchoni latają jak świry,
Pokręceni, dziwaczne miny.
Zawsze są pomocni i uczciwi,
Zawsze są przyjaźni i mili.
Chcą być dla innym wsparciem,
Humorem i bez zmartwień,
Oni są jak darmowe lekarstwo,
Niestet, bardzo łatwo ich zgarnąć.
Uczniowie Helgi są tacy naiwni,
Kiedy oni w końcu przestaną być tacy łatwowierni,
Bo każdy taki Puchon tak daleko nie pojeździ.
Tak zachowują się uczniowie Hogwartu wspaniałego,
Gdzie brać z nich przykład to tylko na całego,
Bo każdy ma zalety i wady,
Takie życie mój kochany.
Gryfoni myślą, że są dzielni,
Inni zaś, że pazerni.
Ślizgoni dumni z tego, że cwani,
Reszta sądzi, że źli i zachłanni.
Krukoni uważają się za najmądrzejszych,
Lecz inni sądzą, że za najsmętniejszych.
Puchoni uważają się za kogoś ważnego,
Jednak reszta nie widzi tego.
Tacy uczniowie Hogwartu,
Razem wzięci.
Mimo że inni,
Jesteśmy po prostu najlepsi.
Prorok Niecodzienny
Anastazja Schubert
Nicram_93
Valerie Adams
_Kamyk_
Penelope
Ann Weasley
). Finningan napisał nie miło, wybrałam to najmilsze, z Penelope podobnie, lecz milej, a jeśli chodzi o Ang, to wybrałam cokolwiek, bo była dla Ciebie najmilsza. Gratuluję dobrej oceny 
![[off]](../../infusions/shoutbox_panel/sh_offline.png "Offline")
A.
Początek był fajny, środek jest okropny, ale za to końcówka już jest super i wygrywa cały wiersz ;D Fajnie, że podjąłeś się tego trudnego zadania opisania uczniów Hogwartu i że starałeś się to zrobić z pozytywną ironią. Taki trochę Hogwart w krzywym zwierciadle. Jednak w środku już trochę gubiły Cię rymy - nie umiałeś dopasować ładnego rymu, więc wychodziły jakieś wersy tworzone na siłę i jakieś dzikie rymy, przez co cała zwrotka leżała. Jednak mimo wszystko na tak długi wiersz więcej było momentów naprawdę ładnych, nawet dopracowanych. Ogromnie podoba mi się końcówka, gdzie niejako wyśmiewasz wszystkie Domy, za to masz wielki plus. A ostatni wers - miodzio!
Tylko interpunkcja leży i kwiczy! kwiik!