Bieg zrobił swoje i wkrótce rozluźniona przemierzała drogę wzdłuż jeziora.
Opowiadanie zawiera w sobie wymagania na Halloweenowy konkurs opowiadaniowy. Mam nadzieję, że choć trochę udało mi się stworzyć niepokojący klimat.
-------------------------------------------------------------
Lato tego roku było wyjątkowo gorące. Powietrze było suche, a wszyscy wokół marzyli o deszczu. Wydawało się, że upały trwają wieki. Rośliny straciły swoje kolory, a ziemia była
spieczona na kość. Pewnie dlatego dzieciaki z całego miasteczka spędzały czas w pobliskim jeziorze skacząc do wody z drzewa rosnącego przy brzegu.
Jake i Riley również tam byli. Choć mama nie pozwalała im spotykać się z mugolami, to w tajemnicy przed nią często wymykali się z domu, by spędzać czas z kolegami. Tym razem nie musieli szukać wymówek, bo rodzice udali się do Londynu na zakupy, by zgromadzić dla nich wszystkie potrzebne przybory szkolne. Chłopcy mogli spokojnie cały dzień brodzić w wodzie. Jake miał piętnaście lat i był dwa lata starszy od Rileya, choć wyglądali jak bliźniacy. Całe Little Hangleton wiedziało, że gdzie Jake, zaraz pojawi się tam i Riley, który wpatrzony w brata chodził za nim krok w krok.
Późnym popołudniem wracali do domu, by zdążyć przed powrotem rodziców. Pierwszy szedł Jake. Miał ze sobą kija, którego traktował jak laskę, podpierając się na nim przy każdym kroku. W pewnym momencie patyk utknął w dziurze zeskorupiałej ziemi, a zdezorientowany chłopak runął przed siebie. Idący za nim Riley ukucnął, by pomóc bratu wstać i wtedy to zobaczył. Ścieżkę. Ukrytą w gęstwinie traw i krzaków, ale wyraźnie wydeptaną. Pokazał ją bratu, który szybko pozbierał się i zaczął iść w głąb zarośli. Młodszy z braci początkowo stał, jakby rażony zaklęciem, ale przecież gdzie brat, tam i on. Po chwili oboje torowali sobie drogę łamiąc suche gałęzie. Choć dróżka wyglądała na uczęszczaną wcale niełatwo było przedrzeć się przez gęsto rosnące krzewy. W końcu dotarli do polany na krańcu której stał dom Gauntów. Wszyscy w wiosce wiedzieli, że jest to przeklęty teren i nikt nie ważył się tam zbliżać. Bracia Scott też doskonale o tym wiedzieli, a mimo to szli dalej. Coś ich tam przyciągało. Wiatr się wzmógł. I choć Riley zadrżał ze strachu, nie śmiał się odezwać i szedł dalej za bratem.
Byli już blisko furtki, kiedy poczuli smród. Odurzający, odrzucający. A jednak szli dalej. Nawet dzielny Jake po chwili przytknął rękaw do nosa, by odciąć zapachy docierające do nozdrzy. Znał ten smród, wiedział, co on oznacza, w końcu żyli w miejscu otoczonym lasami, gdzie często spotykano zwłoki zdechłego królika czy potrąconego psa. Ale tego się nie spodziewał.
Na progu domu leżało nagie ciało kobiety, a właściwie to, co z niego zostało. Śmierć już zrobiła swoje. Pokryte było robakami wszelkiego rodzaju, stado much latało nad nim brzęcząc niesamowicie. Riley krzyknął. Brzęczało mu w uszach, zbierało na wymioty. Wydawało się, że stali tam całą wieczność, choć tak naprawdę były to sekundy. Zerwali się do ucieczki. Nim jednak dotarli do skraju polany, błysnęło zielone światło i padli głucho na spaloną słońcem trawę.
Poranna mgła unosiła się nad jeziorem, gdy Ann ruszyła na codzienną przebieżkę. Minęła główną drogę w wiosce i wbiegła na dróżkę ciągnącą się od jeziora, aż do lasu. Jej nogi muskała jeszcze mokra od rosy trawa. Wciągnęła głęboko powietrze w płuca rozkoszując się chwilą spokoju. Uwielbiała ten czas tylko dla siebie. Mimo, że musiała wstać sporo wcześniej, by pobiegać przed pracą, to te chwile były tego warte. To był jej najlepszy moment dnia. Nie musiała myśleć o problemach, o oczekiwaniach innych wobec niej. Tutaj mogła złapać dystans, tutaj liczył się tylko rytmiczny bieg i chrapliwy oddech. Przeskoczyła nad połamaną gałęzią i wbiegła do lasu.
Nad jej głową zamknęły się mroczne korony drzew, ale wschodzące słońce zaczynało się już przebijać oświetlając jej drogę. Biegła rytmicznie, trzymając się wyznaczonej trasy. Pomyślała o śniadaniu i przyspieszyła
Wioska została kilka kilometrów za nią, gdy poczuła się nieswojo. Jakiś podświadomy niepokój zaczął w niej narastać, burząc harmonię do której przywykła. Miała wrażenie, że w lesie zrobiło się cicho. Jakby drzewa przestały szumieć, ptaki śpiewać, wszystko zamarło. Odgłos jej kroków stał się głośniejszy. Biegała tą drogą od roku i pierwszy raz poczuła strach, gęsia skórka pokryła jej ciało, a ona poczuła potrzebę obejrzenia się za siebie. Wmawiała sobie, że to tylko wyobraźnia płata jej figla, ale to nie pomagało. Starała się skupić na tym, co przed nią. Zaraz będzie polana, a potem już wzdłuż drogi prostym szlakiem do domu.
Jednak umysł nie dał się zwieść. W końcu obejrzała się za siebie. Zdążyła tylko zobaczyć ciemne gałęzie i krętą ścieżkę, gdyż zaraz potem potknęła się o kamień leżący na ścieżce. Upadła z krzykiem przerażona. Zerknęła jeszcze raz przez ramię, ale nikogo tam nie było. Postanowiła mieć różdżkę w pogotowiu i ruszyła w dalszą drogę, popędzana strachem, który wziął się znikąd.
Przez cały tydzień Ann nie miała chwili dla siebie. Nawał obowiązków, niezapowiedziana wizyta teściów, choroba męża – to wszystko sprawiło, że nie pojawiła się w lesie od tygodnia. Gdy w następny poniedziałek wkładała buty do biegania, nie myślała o tym, co wydarzyło się ostatnio. Potrzebowała odciąć się od obowiązków i marzyła tylko o tym, by znaleźć się na przyjeziornej ścieżce.
Bieg zrobił swoje i wkrótce rozluźniona przemierzała drogę wzdłuż jeziora. Jednak, gdy na horyzoncie pojawił się las, umysł podsunął jej wspomnienie z ostatniej wizyty. Potrząsnęła jednak głową wmawiając sobie zbyt bujną wyobraźnię. I rzeczywiście tak było. Kiedy wbiegła do lasu nie poczuła niczego niepokojącego. Drzewa szumiały, jakiś ptak przeleciał jej nad głową. Wszystko było w porządku. Dopóki nie dotarła do skraju lasu. Strach, który poczuła, był trzy razy większy, niż poprzednim razem. Choć cały czas wmawiała sobie, że to irracjonalne zdecydowanie przyspieszyła kroku, by jak najszybciej znaleźć się w domu. Ramiona kaleczyły jej gałęzie drzew, gdy zboczyła ze ścieżki, ale nie zważała na to. Miała tylko jedną myśl w głowie: Uciekaj! Jeszcze tylko chwila i już będzie w wiosce.
Oddech zaczynał jej świszczeć, ale ona chciała tylko znaleźć się jak najbliżej ludzi. Gdy zaczęła się już cieszyć, że zaraz będzie bezpieczna, coś szarpnęło ją za nogi. Jakaś niewidzialna siła. Zaklęcie. Runęła na brzuch, a silny upadek sprawił, że straciła dech. Nie mogła się ruszyć. Ktoś rzucił na nią zaklęcie całkowitego porażenia ciała.Chciała krzyczeć, ale z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Choć umysł pracował, ciało go nie słuchało. Padł na nią cień postaci, próbowała spojrzeć w bok, zobaczyć swojego oprawcę. Ale nie mogła. Nim ciemność zawładnęła jej umysłem pomyślała o tym, że powinna jednak zostać dziś w domu.
Wewnątrz starego, zrujnowanego domostwa siedział mężczyzna. Miał bladą, prawie przezroczystą skórę, która opinała wystające kości. Wyglądał jak upiór. Pustym wzrokiem wpatrywał się w tańczący w kominku ogień. Na małym stoliku przy fotelu stał nieruszony krwisty befsztyk. Zbyt wiele myśli wirowało mu w głowie, by był w stanie jeść.
Wiele wysiłku włożył w to, by chciała z nim być. Chciał ją mieć. Posiadać. Uważał, że była jego nagrodą, tylko ona tego nie rozumiała. Buntowała się, nie mógł jej ufać. W końcu nadszedł moment, gdy miał dość jej zdenerwowania, przerażenia, braku współpracy. Nie chciał jej zabić. Sama go do tego zmusiła. Przez nią znów był sam. Będzie kolejny raz musiał szukać kobiety, która będzie podobna do tej jedynej, którą kochał i która jego kochała. Matka była wzorem kobiecości i troskliwości. Dopóki robiła to, czego chciał. Ją też musiał w końcu zabić, ale już jej to wybaczył.
I jeszcze te ciekawskie bachory. Musiał znaleźć sobie inne miejsce. I inną kobietę.
Prorok Niecodzienny
Nicram_93
Valerie Adams
PaulaSmith
BumSzakalaka
![[off]](../../infusions/shoutbox_panel/sh_offline.png "Offline")
Wioletta
A.
Jest mega klimatyczne! Bardzo mi się podoba i jestem pewna, że gdybyś brała udział w konkursie to z pewnością byłaby to praca finałowa.
Lubię klimat suchego lata. Jest dla mnie równie martwe co listopadowy wieczór
bardzo podoba mi się atmosfera i zakończenie!