Rozdziały: [1], [2], [3], [4].

31 lipca 1991

Zielone drzewa chwiały się niespokojnie na wietrze. Zbliżała się burza, czarne chmury zasłoniły nieznośnie gorące tego dnia słońce. Błyskawice już cięły niebo, a grzmoty rozlegały się, odbijając echem od ścian domów. Lato było upalne, lecz zawsze je lubiłam. To jedyny czas, który mogłam spędzić z ciocią Minerwą. Pierwszego dnia września lub ostatniego sierpnia wyjeżdżała do Hogwartu, skąd nie wracała aż do czerwca. Wtedy zostawałam z ciocią Lavinią, która była strasznie surowa.
Była starą panną, co pokazywała przez swój ubiór, postawę, fryzurę i ogólne zachowanie. Również była czarownicą, kiedyś pracowała jako ekspedientka w jednym ze sklepów na Pokątnej, lecz teraz odeszła już na emeryturę. Wychowywała mnie, gdy cioci Minerwy nie było. Mówiła, że w czasie swojej nauki, podobnie do siostry i szwagra, była w Gryffindorze. Każde napomknięcie o innym domu traktowała jak największą zniewagę dla jej godności. Ciągle rozpamiętywała lata swej świetności. Ale nie była zła, gdy popiła Ognistą Whisky, śpiewała, tańczyła, wywijała na stole i chciała, by zwracać się do niej per Vinnie. Uwielbiała organizować przyjęcia dla wszystkich sąsiadów i czarodziei, którzy pracowali w Ministerstwie Magii, gdzie miała znajomości. Dlatego też w naszym domu często bywały rodziny o tak szacownych nazwiskach, jak Nott, Longbottom, Cromwell, Malfoy czy Black. W ten sposób poznałam jedyną osobę, z którą często korespondowałam i z którą mogłam się dogadać. Draco Malfoy był co prawda bardzo skryty w sobie, ale jeśli komuś zaufał, to miał już to zaufanie do końca życia.
Ciocia Minerwa natomiast była wdową od wielu lat. Po śmierci męża zmieniła nazwisko z powrotem na panieńskie. Nietrudno domyślić się dlaczego. Zabił go jeden ze śmierciożerców. Ciocia bardzo przeżyła jego śmierć, kochała go nad życie. Nie chciała rozpamiętywać bolesnej straty, więc usunęła wszelkie ślady jego obecności. Jednakże często przesiaduje na cmentarzu, przy jego grobie. Nawet gdy jest w Hogwarcie, znajduje chwilkę, by przyjechać raz na dwa tygodnie aby go odwiedzić.
Ja sama jestem adoptowana, tak mówiła ciocia Minerwa. Moi rodzice zostali zabici, to z kolei mówiła ciocia Lavinia. Oboje byli czarodziejami, uczęszczali do Hogwartu, byli w Gryffindorze. Tata grał w drużynie quidditcha, był szukającym. Mama natomiast była wybitna z eliksirów. Pochodziła z mugolskiej rodziny, jednak nie przeszkadzało jej to w zdobywaniu wysokich stopni w przedmiotach nauczanych w Hogwarcie. Moje nazwisko natomiast urzędowo brzmi Evans. Poza tym jakoś nie kwapiłam się, by poznać nazwisko moich rodziców. Nie miałam pojęcia, co mną kierowało, jednak po prostu nie chciałam go znać. A jeśli to miało zburzyć moje wyobrażenie o nich? Nie, lepiej nie.
Moje urodziny, dzień trzydziesty pierwszy lipca. Obudziłam się dość wcześnie rano, gdyż w moje okno coś uporczywie stukało. Nie zdziwił mnie fakt, że jest to sowa. Stworzenie wleciało do środka i usiadło z godnością na skraju drewnianego biurka mieszczącego się w rogu. Wyprostowało nóżkę, chcąc uwolnić się od ciężaru listu. Gdy go odwiązywałam, trąciło delikatnie dziobem moją rękę. Wyciągnęłam więc karmę i wsypałam trochę do miski. Niech się naje. Koperta była z lekka żółtawa, na pieczęci widniały cztery zwierzęta: orzeł, borsuk, lew i wąż wokół wielkiej litery H. Adres został wypisany pochyłym, cienkim pismem, zielonym atramentem.

Panna Madeleine Evans

Środkowa Sypialnia

Fallen Street 3

Trowbridge

Wiltshire
Otworzyłam ją i wyciągnęłam złożony na czworo pergamin, który natychmiast rozwinęłam i wyprostowałam. Uśmiech od razu pojawił się na mojej twarzy. Dostałam się do Hogwartu! Musiałam to natychmiast pokazać cioci Minerwie. Miałam nadzieję, że się ucieszy. Powinnam od razu napisać też do Dracona. Zbiegłam po schodach i w salonie spotykałam właśnie ją.
- Ciociu! Dostałam list z Hogwartu! Mogę tam iść do szkoły! Kiedy jedziemy na Pokątną? – pytania wyrzucałam z siebie jednym tchem. Starsza kobieta nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, choć był on prawie niewidoczny.
- Możemy pojechać jutro. Sama potrzebuję zakupić podręczniki do transmutacji, moje już się zużyły.
- To cudownie! – rzuciłam się jej na szyję i ucałowałam w policzek.
Odsunęła mnie od siebie powoli, lecz stanowczo. Nie była przyzwyczajona do takiego okazywania czułości, nawet jeśli robił to ktoś jej bliski. Była zbyt zasadnicza. Często zachowywała powagę wobec rzeczy, z których powinna się śmiać, jak na przykład wtedy, gdy ciocia Lavinia podczas jednego ze swoich przyjęć zaczęła wyśpiewywać Kociołek pełen gorącej miłości Celestyny Warbeck. Śmiał się nawet obecny tam jakiś ważny urzędas. Oczywiście, wszystko w dobrym tonie i wkrótce nikt już nic o tym incydencie nie pamiętał.

Tej nocy długo nie mogłam zasnąć, jednak w końcu mi się to udało. Nagle obudził mnie donośny huk. Podskoczyłam i spadłam z łóżka. Próbując wpełznąć na nie z powrotem, zauważyłam przewróconą klatkę sowy. Pewnie chciała już lecieć. Mogłam zostawić uchylone drzwiczki. Wypuściłam zwierzę, po czym położyłam się z powrotem.
Ciocia Minerwa mówiła, że naucza w Hogwarcie transmutacji. Miałam nadzieję, że uda mi się zrozumieć jej przedmiot, chociaż ona sama twierdziła, że jest on trudny i wymaga systematyczności oraz wielu ćwiczeń praktycznych, podobnie jak zaklęcia i obrona przed czarną magią. Co ma być, to będzie. W końcu to nie mogło być aż tak trudne. Już nie mogłam się doczekać wyjścia na Pokątną. Tutaj wychodziłam tylko czasem, by spotkać się z Draconem, który mieszkał kilka mil stąd. Mogliśmy się spotykać tylko wtedy, gdy jego rodzice pozwolili mu wyjść. Po powrocie do swojego pokoju natychmiast wyciągnęłam czysty pergamin, zanurzyłam pióro w atramencie i nakreśliłam kilka słów.

Kochany Draconie.
Jak się miewasz? Nie dałbyś rady spotkać się ze mną? Poszlibyśmy na lody czy coś? Dawno Cię nie widziałam, więc pomyślałam, że może by ten pomysł przeszedł.
Dostałam list z Hogwartu! Bardzo mnie ucieszył. Czy Ty też odczuwasz taką tremę przed pierwszym dniem i Ceremonią Przydziału? Odpisz szybko.
Pozdrawiam ciepło,
Maddie

Notka od autorki:
Opowiadanie w wielu miejscach nie będzie pokrywało się z kanonem, o czym od razu uprzedzam. Kreacja niektórych bohaterów może odbiegać od kreacji pani Rowling.
Mam jednak nadzieję, że chociaż kilku osobom spodoba się ta historia.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.

Brak ocen. Może czas dodać swoją?