Mogłeś ich zatrzymać - Fan Fiction - Harry-Potter.net.pl

O nie! Ta strona potrzebuje włączonej obsługi języka JavaScript!

Twoja przeglądarka nie obsługuje tego języka lub ma wyłączoną jego obsługę. Włącz wykonywanie kodu JavaScript w swojej przeglądarce internetowej, aby skorzystać ze wszystkich funkcji strony
lub skorzystaj z programu obsługującego język JavaScript, np. Mozilla Firefox, Apple Safari, Opera, Google Chrome lub Windows Internet Explorer w wersji wyższej niż 6.

Mogłeś ich zatrzymać

Podstawowe informacje:

Autor:

Margaret Black

Gatunek: Poezja

Ograniczenie wiekowe: +16

Przeczytano 1483 razy.

Dlaczego nic nie zrobiłeś, chociaż wiedziałeś, że po ukończeniu Hogwartu staną się Jego sługami?

Bohaterowie: Inne.

Gdy wchodzili do gabinetu — przypominali cienie
Lecz może wzrok zmąciły mi tylko płomienie

Szlachetni, wyprostowani — ojczulek ma pieniądze
Czy nim również kierują aż tak mroczne żądze?

Kiedyś przypadkowo zobaczyłem ich czarnych towarzyszy
Na miejscu tych biedaków walałbym samotność, trochę ciszy

Każda z nimi rozmowa — kolejna cięta rana
Czy tak dumni chłopcy padają na kolana?

Lecz może są przykładem niewinnej odwrotności?
Zero krwi na rękach, biała dusza — uosobienie czystości

Są prawie dorośli lecz mają wciąż lat mało
Którego znajdę w lesie rozszarpane ciało?

Czy taki koniec służby sekretnie im się marzy?
Czy może skład rodziny przyzwyczaja do cmentarzy?

Starszy z braci jest poważny, być może ponury
Zastanawiam się — czy lubi pozostałych, czy woli może szczury?

Podobno z rodu Blacków ma wziąć sobie żonę
Lecz ona pociągnie go dalej — dalej w ciemną stronę

Odwracam łeb, zastanawiam się, co się z nimi stanie?
Jak matki mogły pozwolić na takie zaniedbanie?

A może same podsuwały klątwy niczym trunki
Czy za zabójstwo składały dumne pocałunki?

Czy za lat parę spotkamy się wśród mroku zawiłych korytarzy?
Czy zamiast uśmiechu, białą maskę będzie miał na twarzy?

Drugi z braci rozgląda się nerwowo, poszukuje samotności
Czy boi się, że za zdradę, połamią mu kości?

Widziałem jego dziewczynę, mówił na nią „kochanie”
Lecz była mugolką — jej krew pozostała na ścianie

Czy to on powiesił nad sufitem straszne pętle, sznury
Nie mógł tego zrobić — był w Hogwarcie, chroniły go mury

Kto więc zabił dziewczynę, którą strasznie kochał?
Ojciec? Wuj? To przez nich całe noce szlochał?

Powinien od nich odejść — gdzie jest sprawiedliwość?
Służyć ludziom, którzy odebrali mu miłość?

Czy przed inicjacją wspomni swego tatę?
Krew na jego dłoniach, nosząc czarną szatę?

Przyglądam się ponownie — moją bliźniaczą bliznę
Czy bliźniaczą mają również, w głębi duszy, zgniliznę?

Być może starszy sam dokonał wyboru swojej żony?
Być może młodszy sam zamordował? Był ku*rwa szalony?

Dlaczego nie sprowadziłeś ich na dobrą stronę, mój dobry kolego?
Czy prośba o zmianę decyzji pomniejszy twoje ego?

Czy jesteś od nich lepszy? Uśmiechnięty morderca!
Szata na twej piersi skrywa twój brak serca!

Jakim prawem pozwalasz? Nie sprzeciwiasz się temu?
Czy podczas wojny zabijesz braci? Dasz wytchnienie sumieniu?

Dlaczego ich nie powstrzymujesz? Możesz ich uratować!
Powstrzymaj ich, a wszyscy będą cię miłować!

Już chyba za późno. Twa równie mroczna dusza!
Z uśmiechem patrzysz jak starszy w stronę drzwi wolno rusza

Ty nienormalny! Ty zwyrodniały!
Gdy wyjdą do świata to spalą świat cały!

Powiedz coś! Teraz jest czas na twoje słowa!
Nie będę patrzył na tę farsę od nowa!

Czy tego nie widzisz? Weź popatrz na ich twarze!
Gdy wyjdą — mundurki zmienią na węża tatuaże!

Zatrzymaj ich! Powiedz coś! Zaoferuj ochronę!
Jestem twoim feniksem, a traktujesz mnie jak wronę!

Co z tego, że słyszysz trel, gdy jak krzyczę słowa!
Czy nie wystarczy ci jedynie sumienia twego mowa?

Biedny Rufusie! Biedny Rabastianie!
Straszny czas teraz dla was nastanie!

Nie mogę nic zrobić, chociaż chętnie dla was zginę
Czy nie macie siły, by pokonać swoją rodzinę?

Pozwolicie by ludzie ginęli z waszych rąk?
Czy dla swego pana ruszycie w ciągłych morderstw ciąg?

Żegnacie się powoli, słyszę cichy drżący głos
Trzask drzwi jest dla mnie jak prosto w serce cios

Podfruwam więc do ciebie i szepczę ci na ucho
Krzyczę, śpiewam, lecz jest cicho, jakby głucho

Dopiero po chwili się znowu orientuję.
Jestem przecież jedynym, który śmierciożerców opłakuje

Za parę lat znajdę nakaz aresztowania pod wielkich listów stosem
Rudolf i Rabastian Lestrengowie — lubili feniksy — jako jedyne płakały nad ich losem

Komentarze

fuerte dnia 01.04.2017 17:15

Moim zdaniem wyszło... dziwnie. Przede wszystkim dość mocno nierówno. O wiele lepiej wyszły wersy, w których nie używasz zbyt wielu słów, zwłaszcza takich, które średnio brzmią w wierszu. Zwłaszcza, że momentami wydaje się, że zależy Ci na rytmiczności, a kiedy indziej znowu, że ważniejsza jest sama treść. To się nie do końca zgrywa, jak dla mnie.

Druga strofa - jeśli mogę to tak nazwać przy tym układzie wiersza - wywarła chyba na mnie największe wrażenie. Była najbardziej spójna i pełna emocji, chociażby jeśli chodzi o te pocałunki matek za dokonane zbrodnie.

Pomysł ogólnie super, ale coś się nie styka w wykonaniu. Są mocne i słabsze momenty, więc wole chyba inne Twoje prace.

Wilena Romus dnia 02.04.2017 18:57

też nie wiem, co o tym myśleć. To jest nierówne... to jest CHOLERNIE nierówne. Czytałam ten wiersz siedem razy od kiedy się pojawił i to w różnym odstępie czasu, a nadal nie wiem, co o nim myśleć. Na pewno jest bardzo nierówny. W dodatku nie widzę niczego w tej nierówności. Jak dla mnie powinien być bardziej dopracowany, może wtedy bym go polubiła, bo jeżeli chodzi o sylaby i akcenty, to nie ma tutaj za grosz porządku. Temat całkiem fajny, bez szału, bez zaskoczenia, ale ma potencjał. Natomiast wykonanie mi się nie podoba. Jest tu kilka fragmentów, które były świetne, same w sobie zrobiły na mnie nie lada wrażenie, jak na przykład te pocałunki - serio, super! Ale jednak jako całość, to wszystko kuleje. Niestety, ale ten wiersz potrzebuje równości, bo czytanie mi przypomina naukę obcego alfabetu. Takie jechanie literka po literce, jakbym próbowała ogarnąć hieroglify.
Za te pojedyncze fragmenty i temat - wielki plus, jednak ten wiersz jest zbyt długi, żeby tak bardzo jechać po rytmie, więc za to minus

Koriola dnia 03.04.2017 21:34

A mi się podoba, a ja to pochwałę. Rymy były świetne! Bardzo mi się podobało, daję wielkie W, zasłużone

PaulaSmith dnia 03.04.2017 22:26

Kurczę, zapoznałam się z Twoją wcześniejszą twórczością jakiś czas temu i szalenie mi się podobała. Tutaj... nie wiem co myśleć. Ciężko się to czyta, niestety. Bardzo zaburzony, przede wszystkim, jest rytm wiersza i stąd się bierze ten niejasny odbiór. Może trzeba było to skrócić? Zrezygnować z czegoś? Hmm nie wiem... Ale od Ciebie liczyłam na więcej. Mam nadzieję, że dalej tworzysz i będziesz nas znowu zachwycać

Wioletta dnia 13.04.2017 22:14

nie powiem nic więcej poza tym co jest napisane wyżej. wcześniejsze Twoje ficki czy poezja byla naprawdę świetna, na wysokim poziomie. Twój styl mi sie bardzo podoba, i lubię czytać to co piszesz, ale to było dziwne..

Dodaj komentarz

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Oceny

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.