Stał. Stał mocno zdecydowany, w tak dobrze znanym mu miejscu. Tu widział ją żywą po raz ostatni. Pamiętał jakby to było wczoraj, choć minęło już tyle lat. Tyle lat pełnych rozpaczy i bólu.
Był wtedy chłodny, jesienny wieczór, wiatr świszczał za oknami, deszcz bębnił po dachu, jednak w tym hałasie usłyszał ciche pukanie. Zerwał się z fotela i podbiegł do drzwi. Gdy otworzył, padła na niego bezwładnie, z nożem wbitym w tył głowy. Zdążyła tylko spojrzeć mu w oczy i wykrztusić cicho makabryczne słowa: "tam będzie nam lepiej", a oczy jej zgasły.
Ujrzał ciemną sylwetkę, która zniknęła kilka sekund później na końcu ulicy. Nigdy nie odnaleziono zabójcy. Rozpacz towarzyszyła mu przez wszystkie te lata. Dziś była rocznica... Rocznica jej śmierci.
Oderwał się od tych wspomnień i spojrzał przed siebie oczami pełnymi łez. Ujrzał jej piękną twarz, delikatny głos wołający go do siebie, lecz to wszystko było obce, z innego świata, oddzielone woalem, nieprawdziwe. Nie zauważył, że mały kamień stuknął cicho o podłogę, a iluzja znikła.
- Śmierć nas nie rozdzieli... - szepnął, zaciskając mokre oczy. Wiedział, że zaraz będzie szczęśliwy. Na zawsze.
Skoczył.





Kilka tygodni później odnaleziono gnijące ciało przystojnego niegdyś Kadmusa Peverella, wiszącego w swoim domu z pętlą na szyi. Martwego.