Gabinet Hermiony Granger nie wyróżniał się niczym szczególnym. Masywne, mahoniowe biurko stało po środku pokoju, kilka regałów z tego samego kompletu pod ścianami, zaparzacz do herbaty na parapecie i kilka rodzinnych zdjęć na półkach. Żadnych dyplomów, żadnych odznaczeń, chociaż każdy magiczny mieszkaniec w Wielkiej Brytanii wiedział, że Granger rozmaitych nagród dostała mnóstwo.
Jack siedział na niewygodnym krześle tuż obok swojej młodziutkiej asystentki. Fotel Granger po drugiej stronie biurka był pusty.

- A taka jest podobno punktualna – mruknął pod nosem Jack, ale zaraz tego pożałował, bo drzwi do gabinetu trzasnęły z hukiem.

- Żeby pan wiedział, panie Milton – powiedziała ze złośliwym uśmiechem Hermiona Granger i zajęła miejsce przy biurku. – Przynajmniej nie dziwi mnie tupet pańskiej koleżanki, że powołała się na moją znajomość z panem Potterem – dodała, nie odrywając od niego wzroku. – Mając takiego mentora, to zupełnie oczywiste.

Zobaczył, że Danes rzuca mu nerwowe spojrzenie, a jej dłonie zaciskają się zbyt mocno na poręczach krzesła. Nawet ją rozumiał, też wolałby nie zadzierać z najważniejszymi osobami w ministerstwie już w pierwszych dniach pracy.

- Pani… wybaczy – wycedził przez zaciśnięte zęby, chociaż z całego serca starał się być uprzejmy. – Sprawa jest pilna, dlatego zależało mi na czasie.

- Wszyscy mamy jakieś pilne sprawy, panie Milton – odparła Granger i odchyliła się na fotelu. – Ale proszę, niech pan mówi.
Jack poczuł, że pot spływa mu strużkami po plecach. Na śmierć zapomniał, że spożycie Eliksiru Trzeźwiącego ma też skutki uboczne. Granger na pewno zauważyła, że pocił się jak świnia przed pójściem na rzeź.

- No więc… - odchrząknął. – Z pewnością wie pani, że nie dalej niż dwie doby temu zamordowano Vincenta Pattersona. W związku z tym, próbujemy ustalić, czym zajmował się w ostatnich miesiącach przed śmiercią. Dotarliśmy do informacji, według której to właśnie pani może nam pomóc.

- Tak? – Hermiona Granger uniosła do góry brwi w geście zdziwienia. Jack pomyślał, że to niesłychane, że tak wysokie stanowisko zajmuje ktoś, kto zupełnie nie potrafi ukrywać swoich prawdziwych emocji. – Oczywiście bardzo mi przykro z powodu straty pańskiego kolegi, ale co ja mogę wiedzieć na temat Vincenta Pattersona? Vin… Pan Patterson był przecież Niewymownym.

- Mamy informacje, że pan Patterson zajmował się ostatnio sprawą zleconą mu przez Departament Tajemnic. Oczywiście nikt nie chce rozmawiać na temat tajnych spraw ministerstwa, ale sama pani przyzna, że prywatne wizyty, które składał pani pan Patterson mogą mieć znaczenie.

Ku zaskoczeniu Jacka, Granger spurpurowiała. Nie spodziewał się, że strzał okaże się tak celny. Nie miał wyboru, musiał teraz pociągnąć ten wątek. Z doświadczenia jednak wiedział, że ludzie stają się o wiele bardziej wylewni, kiedy nie mają publiczności.

- Danes, przynieś nam kawy - zwrócił się do swojej asystentki. – Po drugiej stronie ulicy jest wspaniała kawiarnia.

- Ale… - Dziewczyna próbowała jeszcze zaoponować, ale widząc stanowcze spojrzenie Jacka, niechętnie podniosła się z miejsca i wyszła z gabinetu.

Jack wytarł mokre od potu dłonie w nogawki spodni. Przeniósł z powrotem spojrzenie na kobietę siedzącą za biurkiem i czekał aż odezwie się pierwsza. Nic takiego się jednak nie wydarzyło.

- Nad czym pracował Patterson? – zapytał po chwili.

- To są poufne dane, nie mogę ich panu zdradzić bez wcześniejszego wniosku – odparła.

Domyślił się, że próbowała grać na zwłokę, ale już miał na nią haka. I zbyt bardzo cieszył się, że mógł go wykorzystać, żeby jej odpuścić.

- Niech mi pani teraz nie mydli oczu jakąś pieprzoną biurokracją – warknął. – Pani mi teraz powie, nad czym pracował Vincent, a ja jutro podrzucę do Departamentu wniosek o wydanie utajnionych akt.

Wahała się jeszcze przez chwilę, ale wreszcie się poddała.

- Vincent miał nawiązać kontakt z wodzem pewnego plemienia czarodziejów żyjącego w północnej Szkocji. Przed I wojną światową tych ludzi wygnano z miast, więc zaczęli pomieszkiwać w lasach albo górach, gdzie nikt nie mógł ich dosięgnąć. Początkowo mścili się na Mugolach, mordowali ich bez opamiętania, ale nikt nie zwrócił na to szczególnej uwagi, bo zaraz zaczęły się działania zbrojne. To wszystko jest w aktach – powiedziała, robiąc przerwę na oddech. – Później wódz zawarł porozumienie z przedstawicielami ministerstwa i członkowie plemienia przestali atakować Mugoli. Żyli sobie dalej, właściwie tuż obok nich, ale nie wchodzili im w paradę.

- Chce mi pani powiedzieć, że nigdy żaden Mugol nie natknął się w lesie na dziwnie wyglądającego Indianina?

- To ciekawe, że plemię od razu kojarzy się panu z Indianami – warknęła Granger. – Skąd mam to wiedzieć? Istnieją przecież zaklęcia ochronne. Przypuszczam, że może chodzić o czary podobne do tych, którymi chroniony był chociażby Hogwart.
Jack skinął głową, zachęcając kobietę, żeby mówiła dalej.

- Ostatnio jednak w okolicy jednej z osad znowu zaczęło mówić się o atakach na Mugoli – rzekła.

- Ostatnio, to znaczy od kiedy?

- Pierwszy przypadek odnotowano jakieś dwa lata temu. Później była cisza, a od jakichś dwóch-trzech miesięcy ataki się nasiliły. Vincent miał się tym zająć. Przy okazji wpadł na trop jakiegoś kamienia, który stanowi świętość dla członków plemienia.
Jack, który od jakiegoś czasu notował wszystko, co mówiła Granger, przerwał, kiedy umilkła i spojrzał na nią.

- No i co z tym kamieniem?

- Tego nie wiem – odparła. – Miał go chyba sprowadzić do ministerstwa, ale nic więcej nie mógł powiedzieć.

Milton prychnął i uśmiechnął się z politowaniem.

- Mam uwierzyć, że nie pomiędzy jednym numerkiem a drugim, nie opowiedział pani całej historii?

Hermiona Granger, po raz kolejny w trakcie jego wizyty, spłonęła rumieńcem. Nieszczególnie lubił sprawiać przykrość kobietom, ale tej baby wyjątkowo nie znosił, więc nawet się nie przejął.

- Nic więcej nie wiem. Do wieczora będzie pan miał na biurku akta sprawy, którą zajmował się Vincent – powiedziała po krótkiej chwili milczenia. – Podpiszę się pod każdym świstkiem, którego będzie pan potrzebował, ale nie chcę pana więcej oglądać na oczy – wycedziła. – Niech pan przysyła tę dziewczynę, gońca albo nawet samego ministra magii. Tylko niech się pan ze mną więcej osobiście nie kontaktuje. I żadnych wzmianek o romansie w raportach ani rozmowach z kimkolwiek. Szczególnie z Harrym Potterem.

Jack uśmiechnął się kwaśno. Poczuł, że bardzo chciałby się teraz napić.

- Wie pani – zaczął – znając Vincenta, pewnie nie była pani jedyna. Normalnie, to pewnie bym nawet pani współczuł, ale dla rozwikłania sprawy ten romans jest jak przedwczesny, gwiazdkowy prezent. – Jack wstał z miejsca, ignorując zupełnie zszokowaną minę Granger. Kiedy łapał już za klamkę, odwrócił się jeszcze – Byłbym zapomniał. Bardzo mi przykro z powodu pani straty – i wyszedł z trzaskiem.

Za drzwiami rozległ się szloch.


Obok wind natknął się na Danes, która z wściekłą miną niosła dwa papierowe kubki z kawą.

- Już po przesłuchaniu? – zapytała z wyrzutem.

- Ano, już – mruknął, wciskając guzik przy windzie. – Którą wolisz? – zapytał, wskazując brodą na kawę, którą trzymała w rękach.

- Co? – Danes wyglądała na zdezorientowaną. Nawet go to rozbawiło. – Ee… Może być biała – odparła w końcu i podała mu jeden z kubków. – Dlaczego właściwie kazał mi pan wyjść?

- Pewne sekrety są zastrzeżone tylko dla dwóch par oczu, Danes – odparł Jack i wmaszerował do windy, która właśnie zatrzymała się na piętrze. – Takie rzeczy trzeba umieć zauważać. Kiedyś się nauczysz.

Dziewczyna nie wyglądała do końca na przekonaną, ale weszła razem z nim do windy.

- Napiszesz wniosek o udostępnienie akt spraw, nad którymi pracował Patterson – odezwał się Jack, kiedy zjechali już na parter. – Zaniesiesz go do podpisu Granger, najlepiej jeszcze dzisiaj, nie chcemy jej przecież niepotrzebnie denerwować.

- Podpisze?

- Podpisze, podpisze – powiedział Milton. – Weźmiesz te akta do siebie i zamkniesz je w sejfie. Macie sejf?

Emma skinęła głową, upijając łyk kawy.

- To dobrze. Rano mi je przekażesz. Nie pisz żadnego raportu, dopóki ich nie przeczytam.

- To jak to – zdziwiła się – na dzisiaj to wszystko?

Jack zatrzymał się na środku korytarza i machnięciem ręki przegonił papierowe samolociki, które latały mu nad głową.

- No cóż, ja mam fajrant. Ty masz robotę do wykonania. Do dzieła! – powiedział na odchodne i ruszył w stronę wyjścia.

Musiał przecież uczcić udane przesłuchanie.