Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7].

Regulus nieco podłamany wracał do salonu Ślizgonów. Szedł tam tylko po to, żeby założyć na siebie swoją jesionkę, którą dostał od wuja Ignatiusa na szesnaste urodziny. Dzisiejszego wieczoru na dworze było dość zimno, a on przecież miał umówione spotkanie z Alys. Był tak strasznie przybity, zarówno przez kłótnię z Syriuszem, jak i tym szlabanem u Vismeera, że najchętniej przełożyłby to spotkanie na jutro, no ale cóż… Jeśli nie będzie mógł być na sobotnim spotkaniu, to przynajmniej w ten sposób przysłuży się Czarnemu Panu.

Ubrał się zatem cieplej i wyszedł na Błonia. Na szczęście przestało padać, jednak było dość mokro i Regulus zdecydował się iść jedynie po ścieżce wytyczonej kamieniami. Cóż to by świadczyło o przedstawicielu szlachetnego rodu czarodziejów czystej krwi, gdyby chodził w ubłoconym ubraniu… Wstyd i hańba! Przeszedł zatem kilkadziesiąt metrów wypatrując dziewczyny i w końcu ją znalazł. A właściwie to ją usłyszał, chichoczącą gdzieś w okolicy.

- Alys? - zawołał za nią, a chichot natychmiast ustał. Regulus spojrzał w kierunku muru i dostrzegł tam ją obściskującą się z jakimś wysokim blondynem. Oboje patrzyli na niego z pewnym przerażeniem i konsternacją, on zaś szedł w ich kierunku z pewną miną.
- Reg, to… to nie tak jak myślisz, my tylko… - plątała się w słowach Haven, a Black spojrzał na nią pytająco.
- Jak to nie? - zapytał nieco zbity z tropu. - To on nie jest… - zaczął, wolał jednak nie kończyć, bo jeśli ten ktoś faktycznie nie przyszedł tu po to, żeby przyłączyć się do ich grupy wsparcia dla Czarnego Pana, rozsądek nakazywałby milczeć na ten temat w jego obecności. Nie chcieli przecież zostać odkryci.
- Nie, nie, naprawdę, przyrzekam… - nerwowo odpowiedziała Alys, przysuwając się do Regulusa i obejmując jego dłoń swoimi. Chłopak stał jak wryty w ziemię. Spojrzał na Ślizgonkę, a ta mu tylko mruknęła zjeżdżaj. Ten spojrzał na nich oboje wzrokiem pełnym nienawiści, a potem odszedł przeklinając po cichu. Regulus nic z tego nie rozumiał.
- Nie przejmuj się tym – wyszeptała Haven. - Teraz jestem już cała twoja.
Przybliżyła się do jego twarzy i pocałowała jego usta. Black nie protestował, ale jednak nie odwzajemnił pocałunku.
- No to może… przejdźmy w jakieś bardziej ustronne miejsce, co?
- Racja – zgodził się Regulus. O takich sprawach warto rozmawiać tylko w dość poufnych okolicznościach. Alys zatem, trzymając go za rękę, pociągnęła go gdzieś w kierunku boiska Quidditcha.
- Zniszczę sobie buty! - oponował Black, ale dziewczyna była nieustępliwa.
- Nie martw się, wszystko ci naprawię!

Nie było sensu się spierać. Regulus pozwolił zatem poprowadzić się koleżance do niewielkiej komórki przy wejściu na boisko, w której na ogół trzymano sprzęt do Quidditcha tuż przed meczem, bezpośrednio przygotowując go do gry. Tym razem jednak nic tu nie było, nie ma się co dziwić zresztą, do rozpoczęcia rozgrywek w Quidditchu jeszcze bez mała dwa tygodnie! Była tu tylko ławka, taka sama jak wszystkie te na Błoniach.

- Przytulnie tu, co? - zagadnęła Alys rozpinając nieco swoją kurtkę, ukazując dość szeroki dekolt.
- Chyba nie każesz mi na tym siadać? - zapytał Black ignorując ją nieco i spoglądając z pewnym obrzydzeniem na ławkę. Była zgniła od deszczu i wilgoci i strasznie brudna.
- Zrób to dla mnie… - powiedziała wręcz błagalnym tonem robiąc do niego słodkie oczka i obejmując w pasie, schodząc powoli rękami w dół jego pleców, drapiąc je delikatnie.
- No dobrze, dobrze… - odpowiedział w końcu, odsuwając ją od siebie. Wyciągnął różdżkę, machnął nią i przynajmniej częściowo doprowadził ławkę do porządku. Usiadł, a Alys wyczarowała magiczne płomienie, które umieściła na podłodze. Nie niszczyły one niczego, a dawały jedynie kojące ciepło i światło. Potem sięgnęła po stojące w rogu dwie butelki, których Regulus wcześniej nie zauważył. Podała mu jedną puszczając mu oko i usiadła na jego kolanie.

- Kremowe piwo. Twoje zdrowie, Regulusie! - powiedziała słodko, unosząc nieco swoją butelkę i upijając łyk.
- Za Czarnego Pana – Black wzniósł swój toast i zbliżył butelkę do ust. Zawahał się na moment, bo poczuł jakiś niecodzienny w przypadku piwa kremowego zapach. Zazwyczaj było ono bezwonne, teraz pachniało… dość niezwykle. Rozkosznie, jak kwiaty w ogrodzie przy Grimmauld Place. Cudownie, jak świeżo wyprane przez Stworka szaty…
- Coś nie tak? - zapytała Alys,
- Nie, nie – odpowiedział cicho Regulus wyrywając się z konsternacji i upijając łyk. Smakowało cudownie. Było to kremowe piwo, bo zupełnie jak ono rozgrzewało cały jego organizm, jednak… z jakiegoś powodu było niezwykłe. Smakowało jak nektar i ambrozja, jak boski pokarm. Kosztował raz po raz tego niebiańskiego napitku, najpierw jeden łyk, potem drugi, trzeci… choćby chciał, nie był w stanie przestać.

***

Regulus obudził się następnego, sobotniego ranka w swoim łóżku w dormitorium. Owładnęło nim mordercze przerażenie, bo nie był w stanie przypomnieć sobie poprzedniej nocy, nie pamiętał żeby wchodził do łóżka. Jego strach za moment stał się jeszcze większy, kiedy zdał sobie sprawę, że jest zupełnie nagi. Na całe szczęście kotary wokół jego łóżka były szczelnie zasłonięte, nikt nie był w stanie nic zobaczyć. Odetchnął z ulgą, choć nadal go to wszystko niepokoiło. Osunął się na poduszkę i zamknął oczy, próbując się uspokoić i przypomnieć sobie co się właściwie wydarzyło ostatniej nocy. Zobaczył wtedy w wyobraźni Alys Haven. Tak, to właśnie to! Ona mu pomoże! W końcu kto jeśli nie ona, najcudowniejsza dziewczyna pod słońcem? Wstał i odsunął lekko kotarę, zerkając na dormitorium. Snape, Avery, Mulciber i Nott spali, a słońce dopiero wstawało. Musiało być coś koło czwartej, może piątej nad ranem. Nieważne. Wygramolił się z łóżka i założył jakieś ubrania i swoją szatę. Podszedł do lustra obok łóżka Snape’a i przejrzał się w nim. Czy takim jaki jest teraz będzie się podobał Alys? Wziął grzebień (nie ważne, że nie jego, cel uświęca środki…) i starannie się uczesał. Wyjął też ze swojego kufra najlepsze perfumy i spryskał się nimi od stóp do głów. Zaczął przeglądać się w lustrze i sprawdzać się w różnego rodzaju uwodzicielskich pozach. Która zadziała na nią najlepiej? A może jeszcze jakiegoś kwiatka powinien jej dać?

- Reg… Co ty wyprawiasz? - najwidoczniej Black nieco za głośno się szykował, bo Mulciber właśnie się obudził i nie był zbyt zadowolony z tego powodu. Właściwie to użył trochę innego słowa niż „wyprawiasz”, ale ze względu na kulturę, lepiej go tu nie cytować…
- O, cześć! - odpowiedział Regulus radośnie. - Szykuję się właśnie na spotkanie z najcudowniejszym kwiatem na tej Ziemi, z najpiękniejszym aniołem…

Jego ewidentnie pogrzało – myślał Mulciber. No bo zupełnie niepodobna wypowiadać się tak o nauczycielu obrony przed czarną magią, a o Syriuszu to już tym bardziej…

- Idę, trzymaj za mnie kciuki! - zawołał Black wychodząc z dormitorium. Poszedł w kierunku sypialni dziewcząt znajdującej się naprzeciwko. Jednak kiedy tylko stanął przed drzwiami z klamką w kształcie węża i zamierzał je otworzyć, ów metalowy wąż jakby ożył i prawie że ugryzł Regulusa w rękę, a chwilę później chłopak stracił grunt pod nogami i spadł z hukiem na podłogę pokoju wspólnego, bez wątpienia czyniąc tym mnóstwo hałasu. To nic, miłość przecież każdą przeszkodę zwycięży, prawda? Podjął zatem kolejną próbę. Wspiął się po schodach, zbliżył swoją dłoń do wężowatej klamki i… znowu to samo. Jeszcze kilka prób tego typu przedsięwziął, żadna nie zakończyła się powodzeniem. Hałas jaki przy tym robił obudził jednak wszystkich Ślizgonów, którzy wychodzili do salonu chcąc zbadać jego źródło.

- Reg, co ty wyprawiasz? - pytał ktoś raz po raz, z lekkim przerażeniem obserwując jego wysiłki.
- Ach, czy jest tam moja kochana Alys? - zapytał, kiedy zauważył że kilka Ślizgonek wyszło ze swojej sypialni.
- On zwariował, biegnijcie po profesora Slughorna! - zawołał ktoś, a kto inny właśnie to zrobił.
- Gdzie jesteś, lilio moja pachnąca, aniele mój złocisty z włosami niczym skrzydła…

Slughorn wbiegł do salonu w szlafroku i na bosaka chwilę później, ale nie był sam. Tuż za nim przyszedł Vismeer, już całkowicie ubrany. Nie czekając na reakcję opiekuna Slytherinu, złapał Blacka za kołnierz i wywlókł go krzyczącego ciągle Alys, ma najdroższa, racz mnie obdarzyć swym uśmiechem za kołnierz. Slughorna zdawał się kompletnie lekceważyć. Najwidoczniej stracił do niego resztki szacunku po tym całym „spotkaniu biznesowym”...

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.