Rozdziały: [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10].

James zgodnie z przypuszczeniami znalazł Rose w bibliotece. Znad stosu książek, który ją otaczał widać było tylko czubek rudej głowy. Chłopak zdjął kilka z nich i położył na sąsiednim stoliku.


- Co ty robisz, James? - zapytała dziewczyna. - Ja tu próbuję się uczyć! Mam w tym roku SUMy, jakbyś nie wiedział. - Nie lubiła, gdy ktoś jej przerywał naukę.

- Są ważniejsze rzeczy od SUMów, Rose - odparł Potter. Rozejrzał się na boki. Oprócz nich w bibliotece była tylko grupka Puchonów. - Chodzi o Ala - dodał ledwo słyszalnym szeptem.

- Trzeba było tak od razu. - Jego kuzynka w błyskawicznym tempie schowała książki do torby. - To czego się dowiedziałeś? - zapytała nieco głośniej niż zamierzała.

- Ciszej - syknął James. - Musimy znaleźć jakieś miejsce, w którym nikt nas nie podsłucha.

- O czym rozmawiacie? - zapytał nagle ktoś za jego plecami.

- Ee... o niczym ważnym. Pomagam Rose w nauce - skłamał Potter.

- Ty? W nauce? - Lily złapała się za boki. - Gdybym cię nie znała, to może bym w to uwierzyła. Zresztą od kiedy to pomaganie w nauce jest taką tajemnicą, co?

- No dobra, chodzi o Albusa, ale... - powiedziała Rose.

- O Ala? W takim razie idę z wami - oznajmiła dziewczynka.

- Nie, Lily, jesteś za mała - odparł jej brat.

- Nie jestem już małym dzieckiem, James! - oburzyła się Lily.

- On ma rację. Masz dopiero trzynaście lat. To zbyt niebezpieczne, żebyś się w to angażowała - powiedziała Rose.

- Albus to mój brat i chcę wiedzieć, co się z nim dzieje! - zdenerwowała się dziewczynka.

- A ja jestem twoim najstarszym bratem i zabraniam ci angażować się w sprawę Ala - odparł poważnie James.

- A co jeśli powiem tacie, że prowadzisz własne śledztwo? - zapytała Lily, nie chcąc dać za wygraną.


- To nie jest żadne śledztwo - odpowiedział Potter, chociaż wyraźnie zbladł. - Po prostu mam oko na Ala, tak jak kazał tata. I prosił też, żebym się tobą opiekował, więc NIE MOŻESZ iść z nami.



Lily była naburmuszona, ale już nic więcej nie powiedziała. Skierowała swoje kroki do Działu Transmutacji. James i Rose wyszli z biblioteki.



- No to gdzie idziemy? - zapytała dziewczyna.

- Czekaj, zobaczę gdzie będzie najbezpieczniej - odpowiedział chłopak i wyjął czysty pergamin. Stuknął w niego różdżką. - Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego.



Na pergaminie powoli zaczęła pojawiać się mapa Hogwartu i ślady maleńkich stóp. James i Rose spojrzeli na Mapę Huncwotów. Zobaczyli, jak Filch i pani Norris co parę kroków zatrzymują się, najwyraźniej sprawdzali, czy ktoś nie rozrzucił łajnobomb w klasach.



- Czy on musi robić obchód akurat teraz? - zapytała poirytowana Rose. - Może jakieś tajne przejście będzie dobre? - zaproponowała.

- Nie, to zbyt ryzykowne - odpowiedział James. - Ale znam jedno miejsce, w którym na pewno nikt nas nie podsłucha. Tylko nie jestem pewien, czy jeszcze działa.

- O czym ty mówisz?

- O Pokoju Życzeń na siódmym piętrze.

- Ach, kojarzę, podobno spłonął podczas wojny czarodziejów.

- Tak, właśnie dlatego nie jestem pewien, czy zadziała. Ale zawsze warto spróbować.

- Nie ma go na Mapie Huncwotów - zauważyła Rose.

- Owszem, musieli nie wiedzieć o jego istnieniu - przyznał James. - Zastanawiam się czy samemu nie dorysować go na mapie, tylko musiałbym dowiedzieć się jak...

- Zwariowałeś? A jeśliby mapa wpadłaby w niepowołane ręce? Uważam, że bezpieczniej będzie zostawić ją taką, jaka jest.



Potter w duchu musiał przyznać jej rację. Nie odzywali się przez całą drogę na siódme piętro. Chłopak przez chwilę zastanawiał się, o co poprosić, po czym przeszedł trzy razy wzdłuż kamiennej ściany powtarzając w myślach Potrzebuję miejsca pełnego magicznych książek. Gdy otworzył oczy, nie pojawiły się żadne drzwi.



- Może spróbuj sformułować myśl inaczej? - zasugerowała Rose. - Wiesz, skoro spłonął, to teraz może potrafi spełniać tylko proste życzenia.



James jeszcze raz przeszedł trzy razy wzdłuż ściany, tym razem powtarzając w myślach Potrzebna mi biblioteka. Gdy ponownie otworzył oczy w kamiennej ścianie ukazały się drzwi. Otworzył je i wszedł z kuzynką do Pokoju Życzeń. To, co zobaczyli, mocno ich rozczarowało. Owszem, pojawiła się biblioteka i to większa od tej szkolnej, ale połowa książek była spalona, na niektórych półkach zostały tylko zwęglone kartki. Również stoliki i krzesła nie prezentowały się najlepiej. Niektóre z nich wyglądały tak, jakby miały rozsypać się pod byle dotykiem. Natomiast podłoga pokryta była popiołem.



- No coż, i tak wygląda lepiej, niż się spodziewałem - stwierdził James.



Usiadł z kuzynką przy stoliku, który wydał im się najbardziej trwały. Młody Potter opowiedział jej, czego dowiedział się od Albusa, o liście, którą ten zgubił i swoim śnie. Rose słuchała go uważnie i nie odezwała się, dopóki nie skończył.




- Myślisz, że mówi prawdę o tych oczach i skórze? - zapytała.

- Nie wiem. Z jednej strony chcę mu wierzyć, ale z drugiej... dlaczego nikomu wcześniej o tym nie powiedział? Przecież to go nie kontrolowało przez cały czas. O ile w ogóle coś go kontrolowało.

- To co robimy?

- Na początek powinniśmy przeszukać te książki. Może coś znajdziemy o tych oczach. Szkoda tylko, że połowa spłonęła.



Wertowanie ksiąg okazało się żmudnym i ciężkim zajęciem, zwłaszcza że tym, które ocalały nierzadko brakowało kilku stron. Niektóre książki były tak stare, że rozsypywały się przy najlżejszym dotyku. James i Rose zupełnie stracili rachubę czasu, ale byli pewni, że spędzili tu kilka godzin.



- Choooodźmy już stąd. Dziś już nic nie znajdziemy. Wrócimy tu jutro - powiedziała Weasley, ziewając przeciągle.


- Tak, to dobry pomysł. Zrobiłem się śpiący - przyznał Potter.



Już mieli wychodzić, gdy uwagę chłopaka przykuła jedna księga wyróżniająca się wśród innych. Była wciśnięta między Dziejami Starożytnej Magii a zwęgloną kupką pergaminu, która kiedyś musiała być książką. Owa księga trzymała się zaskakująco dobrze, choć po wyglądzie można było stwierdzić, że miała ponad tysiąc lat. Gdy James i Rose podeszli bliżej, poczuli, że dosłownie biła od niej tajemnicza magia. Pomyśleli, że ktoś musiał ochronić ją zaklęciem przed zniszczeniem. Potter ostrożnie wyjął księgę i zaczął wertować. Większość stron zajmowały ilustracje, których znaczenia nawet Rose uczęszczająca na Starożytne Runy nie potrafiła wyjaśnić. Była jedynie niemal pewna, że nie było to pismo runiczne. Dopiero na końcu znaleźli tekst w języku angielskim:



Istnieją sprzeczne teorie co do pochodzenia Maski Świętego Maga. Najpopularniejsza z nich głosi, że została ona wykuta z czarnych diamentów przez bogów starożytnej Grecji. Inna głosi, że wykonał ją sam Święty Mag, który posługując się magią o wiele potężniejszą od tej, która była znana ówczesnym czarodziejom, mógł nadać jej właściwości, które mogły zostać uznane za pochodzące od bogów olimpijskich. Zagorzali zwolennicy teorii spiskowej twierdzą, że Maska tak naprawdę została stworzona ze zwęglonych kości mugoli. Święty Mag...



Dalej czytać nie mogli, bo nie było reszty strony, jakby ktoś urwał jej kawałek.



- No cóż, to przynajmniej daje nam jakiś trop. Myślisz, że Al widział oczy tej Maski Świętego Maga? - zapytała Rose. - James?
- Chodź, chyba wiem gdzie znajdziemy tą Maskę - odpowiedział podekscytowany chłopak i nie czekając na reakcję pociągnął kuzynkę ku wyjściu z Pokoju Życzeń.



Nie zdążyli jednak dojść do celu, gdy na drodze stanął im profesor Longbottom z ponurą miną. Obok niego kroczył Hugo.



- Rose, wszędzie cię szukałem. Muszę tobie i Hugo przekazać wieści od waszych rodziców - oznajmił nauczyciel. Po jego głosie można było poznać, że nie były to dobre wiadomości.



Dziewczyna bez słowa poszła za Neville'em i bratem. James odruchowo ruszył za nimi, ale powstrzymał go Longbottom.



- Nie, ty idź do Skrzydła Szpitalnego. Panna Danerwich już się wybudziła - poinformował.

- To cudownie - ucieszył się James.

- Tylko jej nie przemęczaj. Antidotum działa, ale jest jeszcze słaba - uprzedził Neville.



***



James wbiegł do skrzydła szpitalnego, czując, że kamień spadł mu z serca. Przysunął sobie krzesło do łóżka Jane. Dziewczyna wciąż była blada i wyglądała mizernie, ale powoli wracało do niej życie.



- Jak się czujesz? - zapytał Potter.

- Nie najgorzej - odpowiedziała Jane. - Co właściwie się stało? - zapytała, próbując bezskutecznie podnieść się do pozycji półleżącej. - Nikt nie chce mi nic powiedzieć.

- Mój sok, który ci dałem, był zatruty - odpowiedział James. - Przepraszam. To ja miałem być ofiarą.

- Ty? Ale dlaczego? Kto niby miałby chcieć cię zabić? - zdziwiła się dziewczyna.

- Wiem, że zrobił to Albus. Ale nie wiem dlaczego. To znaczy mam trop i to co on powiedział, ale... na sto procent nie jestem pewien. - Chłopak postanowił być z nią szczery.

- Ale... przecież Al to twój brat...

- Dlatego chcę dowiedzieć się, co nim kierowało.

- Co było w tym soku?

- Wywar Żywej Śmierci. Canser powiedział, że to za mała dawka, żeby zabić, ale... wystarczająca, żeby wyrządzić trwałe szkody.

- Trwałe szkody? Czuli już nie wrócę do pełnego zdrowia?

- Niekoniecznie. Taka dawka może wyrządzić takie szkody, ale nie musi. Pani Poodit podała już ci antidotum od Cansera.



Zapadła ponura cisza, którą przerywał jedynie nierówny oddech dziewczyny. James zerknął w stronę gabinetu pielęgniarki. Przez małe okienko nie zobaczył pani Poodit. Był sam na sam z Jane. To była jego szansa.



- Słuchaj, Jane, wiem że to nie najlepszy moment, ale... - Potter jednak nie dokończył zdania, bo drzwi otwarły się z hukiem.



Nie zdążył zobaczyć, kto mu przerwał, ponieważ ktoś mocno go objął, a widok zasłoniła mu burza rudych włosów.

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą oceniać zawartość strony
Zaloguj się lub zarejestruj, żeby móc zagłosować.