Byli przerażeni. Chociaż ich strach nie miał logicznego uzasadnienia... a jednak widok kilkuletniego chłopca, od góry do dołu uwalonego szlamem, sprawił, że włosy jeżyły się na ciele. Malec, który prawdopodobnie od doby przebywał całkiem sam w zimnej, wilgotnej studni, owinął ręce wokół szyi Harry’ego Pottera. Szef biura aurorów zaciskał zęby, jakby ledwo powstrzymywał wybuch złości, ale to widział tylko Mike.

– Kiedy przybędą uzdrowiciele? – zapytała Eve, a pozostali jeszcze nigdy nie widzieli jej tak bladej.

Nawet szef nie miał im nic do powiedzenia. Odkąd wyszedł ze studni, nieustannie milczał. Pogłębiło to zagubienie pozostałych aurorów. W końcu Harry Potter zawsze wiedział, co robić, jak nimi pokierować.

Mike też stracił resztki pewności siebie. To nie tak, że nigdy nie widział, jak okrutne potrafi być życie. Wiele razy patrzył śmierci prosto w oczy, badał ślady morderstw, odnajdywał martwe dzieci… więc dlaczego?

Stali tak przez kolejne dwadzieścia minut, aż na miejsce zdarzenia przybył oddział wypadkowy. Grupa pięciu uzdrowicieli nie wyglądała interesująco, poza ich przywódcą – człowiekiem o gburowatej postawie i skrzywionej twarzy. Rozglądał się dookoła w poszukiwaniu rannych, nie ruszając jednak nikomu na pomoc.

– Na trupy to patolców się wzywa, czaicie, nie? – rzucił uzdrowiciel, kiedy już zmierzył od stóp do głów wszystkich obecnych aurorów. Dostrzegł przy okazji chłodne spojrzenie Harry’ego Pottera, a wraz z nim chłopca o jasnych błękitnych oczach.

Zareagował błyskawicznie i chyba nikt się tego nie spodziewał. W kilka chwil razem ze swoim oddziałem odebrał dziecko i zaczął je badać, rzucając pod nosem zaklęcia. Ktoś malucha okrył kocem, smarował maścią o zapachu mięty.

– Co tu się stało? – zapytał lekceważąco, chociaż nad brwią pojawiła się zmarszczka świadcząca o zdenerwowaniu.

Nikt mu nie odpowiedział. Wszyscy obserwowali, jak wykonuje swoją pracę, nie śmiejąc odezwać się ani słowem. Nie trwało to jednak długo. Dziecko zaraz zostało przetransportowane do szpitala św. Munga, a wraz z nim zniknęli również uzdrowiciele.

– Eve – zawołał nagle Potter, wyciągając pozostałych ze stanu osłupienia. – Przekaż Agnes, żeby nie ruszała się z Munga. Ma nie spuszczać chłopca z oczu.

Kobieta kiwnęła krótko głową i teleportowała się, a głośny trzask był dla nich znakiem, żeby wreszcie się ruszyć. Jednak zanim zrobili cokolwiek, szef rzucił już bezpośrednio do nich:

– Zaraz przybędzie druga zmiana. Pakujcie się do domu. – Ten ton nie pozostawił pola do dyskusji.

– A ty, szefie? – zapytał jeden z aurorów.

Hary Potter nie uznał za konieczne odpowiadać, ale dopilnował, żeby w ciągu piętnastu minut niemal wszyscy usunęli się z miejsca zdarzenia.

Tylko Mike pochylał się nad ciałem Helen, przypominając ją sobie z dawnych lat – tak samo bladą, zimną i obojętną… ale żywą.

Nie mieli nawet wspólnego zdjęcia. Jedyny dowód, że w ogóle się znali, to jego własna pamięć.

… a przecież trzymał w szufladzie wiele fotografii przyjaciół z szóstej klasy. Po przeprowadzce do Anglii stracił praktycznie wszystko, dlatego tak ważne było dla niego dokumentowanie wydarzeń w jego życiu. Uwieczniał każdą chwilę: jak podczas śniadania Marcel zrobił z owsianki grę strategiczną. Jak Daniel i Sara promowali klub gargulkowy w wielkich, zielonych kapeluszach. Jak zorganizowali pierwszy w historii Hogwartu mecz Quidditcha dla oferm miotlarskich.

Tego poranka siedział na podłodze w salonie, przeglądając szkolne pamiątki i chociaż udawał, albo raczej naiwnie wmawiał sobie, że z Helen nie miało to nic wspólnego, szukał jej.

Szukał jej na zdjęciach, wymienionych listach, wśród prezentów, notatek, pocztówek, wszędzie. Jednak Helen jakby nie istniała w jego życiu. Poza tym, że doskonale ją pamiętał. Jej ciemne włosy, chłodne spojrzenie i to, jak głupio był w niej zakochany.

– Co cię tak wzięło, ha? – z zamyślenia wyrwał go ojciec, wracający do domu z wiadrem odchodów hipogryfów, które od wielu lat hodował w ich ogrodzie.

– Z większością nie mam już kontaktu – powiedział Mike. – Tyle czasu spędziliśmy razem, a ja nawet nie wiem, co u nich słychać.

– Spałeś w ogóle? – warknął ojciec, kładąc wiadro obok szafki na buty, a smród rozniósł się po całym pomieszczeniu.

Mike nie odpowiedział, ale jego zmęczona twarz i liczne zadrapania zrobiły to za niego. Wrócił godzinę temu, po całej nocy badań, a od razu po powrocie zabrał się za porządki. Wątpił, by był w stanie teraz zasnąć.

– Łajza – burknął starszy mężczyzna, kiedy już podszedł do kuchennego zlewu i w spokoju płukał w nim wielkie, szorstkie dłonie.

– Byłem w pracy – żachnął się Mike, łypiąc na ojca spode łba. Ziewnął potężnie, rozprostowując ramiona, jakby to miało dodać mu energii.

– Jakąś dziewczynę byś znalazł, a nie z samymi facetami siedzisz, jak jakiś pedał.

– Wśród aurorów też są kobiety, a pedałem mogę być nawet na wiejskiej potańcówce.

Zaczął zbierać swoje rzeczy i wpychać je do starego kartonu.

– A bądź se kurde, kim chcesz – burknął ojciec, jakby uwaga syna śmiertelnie go obraziła. – Tylko zjedz śniadanie przed tą potańcówką – dodał po chwili, zmieniając już ton z gburowatego na tylko trochę gburowaty. – Jest na patelce.

Wziął ponownie swoje wiadro i wyszedł tylnymi drzwiami na podwórze.

Mike westchnął. Życie z jego ojcem nie należało do najprostszych. W jego oczach Andrew Rogers był silnym, zarozumiałym, zaściankowym mężczyzną, ceniącym życie w pełnej izolacji. Wychował się w Wielkiej Brytanii, ale dorastał w Rosji, gdzie codzienność nauczyła go samowystarczalności, ale zakorzeniła umysłowe zacofanie.

Nie zawsze tak się zachowywał. Zanim umarła jego żona, potrafił żartować, czasami okazywał ciepło, zrozumienie, emanował szczęściem, choć skrytym za grubą warstwą obojętności. Po wypadku, w którym matka Mike’a zginęła, spakował walizkę i z tą jedną walizką wrócił do Anglii, wlokąc za sobą jedynego syna. Zamieszkał w samym centrum niczego, wśród hipogryfów, poza którymi nie istniało nic wartego uwagi.

Czasami Mike’a przepełniał żal. To przez ojca stracił przyjaciół ze szkoły, wszystkie po nich ślady. Dlatego w Hogwarcie tak skrupulatnie kolekcjonował "śmieci", jak to Andrew Rogers zwykł określać, które udowadniały jego przeżycia.

Po skończonej szkole Mike na złość wybrał ścieżkę aurora. Doskonale wiedział o niechęci Andrew do tego zawodu, w końcu jego własny ojciec poświęcił temu życie i nie dostał niczego w zamian. Mike chciał pokazać, że sam decyduje o swojej przyszłości, a będzie ją budował pod szyldem przygód i uratowanych księżniczek. Manifestacja niezależności. Koniec końców nie potrafił opuścić domu, który kochał pomimo wszystkiego.

Czy powinien powiedzieć o śmierci Helen? Ze wszystkich jego znajomych, ojciec znał tylko ją.

Znajomych…

Helen to była jego wielka, nastoletnia miłość. Do tej pory czuł skurcze w brzuchu na myśl o ich pierwszych randkach właśnie na tym pustkowiu – jak spacerowali wokół jeziora, tańczyli na festynie, całowali się na tyłach domu.

Teraz Helen leżała martwa w kałuży własnej krwi. Piękna, piękna skorupa bez duszy.

Chłopiec nie miał imienia albo w wyniku traumatycznych przeżyć wymazał je z pamięci. Nawet po kilku godzinach rozmów uzdrowiciele nie byli w stanie wyciągnąć z niego tej informacji. Między sobą mogli nazywać go Oliver, ale to nie zmieniało faktu, że tożsamość dziecka pozostawała dla nich nieznana.

Zresztą, malec nie przejawiał chęci do współpracy. Nie sprawiał kłopotów, nie krzyczał, nie płakał. Jednak praktycznie nic nie mówił, nawet że potrzebuje wyjść do toalety albo chce zjeść owsiankę. Na szczęście, po porządnej kąpieli, litrach eliksirów wzmacniających i kilku porządnych posiłkach zaczął przypominać normalnego człowieka. Wciąż pozostawał przeraźliwie chudy, blady i mały, a jego czarne jak smoła włosy nijak nie pasowały do wyjątkowo jasnych oczu, ale wszystko szło w dobrym kierunku. Zaczął powolutku otwierać się przy jednej z uzdrowicielek – całkiem podobnej do Helen.

– Powiedz mi, kochanie, pamiętasz, co się stało wczoraj? – zapytała go, pilnując, by jej głos wyrażał tylko ciepło i zrozumienie.

– Tak, pamientam – wymamlał cichutko, rozglądając się po pomieszczeniu.

Przebywał w niewielkiej sali z jednym łóżkiem, przeznaczonym tylko dla dzieci. Specjalnie dla nich tapeta miała kolor wiosennej trawy, a ozdabiały ją różnej wielkości miotełki i kolorowe znicze. Tylko na jednej ze ścian wisiało wielkie lustro, dzięki któremu obserwowali go aurorzy.

W drugim pomieszczeniu przebywały trzy osoby. Mike, Agnes i Jerome dokładnie analizowali zachowanie małego świadka, chociaż na tym etapie nie spodziewali się uzyskania cennych informacji. Potrzebowali co najmniej tygodnia, ale od czegoś musieli zacząć.

Pilnować Olivera miała Agnes, która nie kipiała entuzjazmem na wieść o tym zadaniu. Nie przepadała za dziećmi. Nie potrafiła zapanować nad rozdrażnieniem, kiedy zaczynały marudzić, zniecierpliwieniem, kiedy nie wykonywały poleceń ani bezradnością, gdy nie chciały nic mówić. Mimo to jako auror otrzymała polecenie od szefa i nie dyskutowała. Chociaż wolałaby pewnie odpowiadać za przeszukanie miejsca zdarzenia, jak Jerome… albo chociaż sekcję zwłok. Była najstarsza w ich składzie, ale szef biura aurorów, chociaż czasami wydawał się postępowy, wciąż wyznawał tradycyjne wartości. Zgodnie z nimi, z dziećmi lepiej radziły sobie kobiety.

Agnes mogła sobie radzić z kilkuletnim Oliverem… w osobnym pomieszczeniu oddzielonym szybą.

– Opowiesz mi? – Uzdrowicielka nie naciskała, ale jej pytanie wywołało u chłopca niepokój.

Oliver wodził oczami po podłodze, szukając jakiegoś interesującego punktu, który zamazałby wspomnienia.

– Bylem na dole – rzekł po chwili.

Stojący w drugim pomieszczeniu Mike oparł dłonie o szybę. Nie spuszczał chłopca z oczu, a ten kręcił się na łóżku, jakby szukając pozycji, która przywróci mu poczucie bezpieczeństwa.

– Pamiętasz, jak się tam znalazłeś?

– Musialem tam wejść.

– Musiałeś?

– Musialem. Tak – dodał już ciszej.

– Dlaczego?

Chłopiec podniósł głowę i spojrzał wprost na szybę, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z obecności aurora po drugiej stronie.

– Mama mi kazala.